Ελληνική λογοτεχνία

'Η ζωή είναι πολύ σύντομη για τα καλά βιβλία, πρέπει να διαβάζουμε μόνο εξαιρετικά βιβλία''. Τίμπορ Φίσερ (Under the frog)

Sunday, June 10, 2007

 

10 Q. and A. με την... Λώρη Κέζα

Εδώ και πολλά χρόνια στις συνεντεύξεις ανθρώπων της λογοτεχνίας που διαβάζω στον τύπο ή στα εξειδικευμένα περιοδικά με ενοχλούσε κάτι συγκεκριμένο: Το ’’στημένο’’ της υπόθεσης, η πόζα και η έλλειψη όχι ειλικρίνειας αλλά αυθορμητισμού. Ο συνεντευξιαζόμενος προσπαθεί να ’’λανσάρει’’ τον εαυτό του, να μας πείσει πόσο καλό είναι το τελευταίο βιβλίο που έγραψε, πόσο δύσκολο πράγμα είναι η έμπνευση ή να διαφημίσει τα τελευταία βιβλία που εκδόθηκαν από την εταιρεία του (αν πρόκειται για εκδότη), ο ερωτών δημοσιογράφος μοιάζει να ανοίγει διάλογο μέσα από τις ερωτήσεις του με όλη τη λογοτεχνική κοινότητα και αντί να βοηθάει στη σκυταλοδρομία του λόγου να παριστάνει το ΄΄φωτεινό λογοτεχνικό παντογνώστη’’. Ένας λόγος που καθιέρωσα αυτές τις ’’συζητήσεις’’ (μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου) με ανθρώπους της λογοτεχνίας ήταν για να μάθουμε όλοι τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από τον συγγραφέα, τον εκδότη ή τον κριτικό. Γιατί μόνο έτσι οι συγγραφείς θα γίνουν προσιτοί σε ένα μεγαλύτερο κοινό και όχι απωθητικοί, απόμακροι λες και κάθονται στο θρόνο της διανόησης και βλέπουν όλους τους άλλους σαν υπηκόους τους, λειψούς και ανεπαρκείς και γιατί μόνο έτσι θα μάθουμε να πιστεύουμε τους κριτικούς ή να τους διαχωρίζουμε κατα πως τους αξίζει. Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Αντί προλόγου στην κουβέντα με τη Λώρη Κέζα. Διαβάζοντας τις απαντήσεις της (και το έκανα δύο φορές) έχω την αίσθηση ότι απάντησε σε όσα τη ρώτησα με όσο αυθορμητισμό μοιάζει να διαθέτει. Τον ίδιο ακριβώς που έχει όταν γράφει ή όταν βρίσκεται στην ακριβώς αντίθετη θέση: Όταν δηλαδή εκείνη ρωτάει και οι άλλοι απαντάνε. Στην απίθανη περίπτωση που το όνομα της δεν σας λέει κάτι γράφω τις όχι και λίγες ιδιότητές της (όχι με αξιολογική σειρά αλλά τυχαία): Δημοσιογράφος στο Βήμα, δημιουργός και ’’ψυχή’’ του ’’Να ένα μήλο’’ και μέλος της επιτροπής των Κρατικών Βιβλίων Λογοτεχνίας.


1. H προσπάθεια του ’’Να ένα μήλο’’ να καθιερώσει τα βραβεία του έμοιαζε δύσκολη και επισφαλής αφού έπρεπε να συνδυασθεί μια επιτροπή περίπου πενήντα ανθρώπων. Ηταν όντως τόσο δύσκολη;
- Ήταν δύσκολη προσπάθεια μόνο από την άποψη ότι δεν υπάρχει γραμματεία για να συντονίζει το όλο το εγχείρημα. Έγινε λίγο δυσκολότερη επειδή ορισμένοι επιμένουν να ζουν εκτός διαδικτίου, οπότε πέραν των ηλεκτρονικών επιστολών πρέπει να γίνονται τηλεφωνήματα, ταχυδρομικές αποστολές. Όσον αφορά την ουσία του ζητήματος, δηλαδή την πρόκριση του μυθιστορήματος που επιλέγεται ως το καλύτερο, είχαμε όλο το χρόνο για να φιλτραριστούν οι επιλογές, αρχής γενομένης την 1η Ιανουαρίου και με ημερομηνία λήξης την 31η Μαρτίου (παραμονή της γιορτής βράβευσης δηλαδή). Θα υπενθυμίσω τη διαδικασία. Καθένας στην πρώτη φάση προτείνει ένα βιβλίο. Από τους 38 συγγραφείς που τελικά συμμετείχαν προέκυψε μια λίστα 19 μυθιστορημάτων. Μια λίστα που κατά τη γνώμη μου είχε αδυναμίες και λάθη. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να λείπει το Σουέλ της Καρυστιάνη και να υπάρχει το Αστεγοσκόπιο του Ζευγώλη (ένα κακογραμμένο, ανερμάτιστο βιβλίο που δεν είναι καν μυθιστόρημα) ή ακόμη οι Μαμάδες βορείων προαστείων της ακατονόμαστης. Αυτά ήταν κατά τη γνώμη μου φάουλ που έγιναν από δυο συνεργάτες αλλά τα χρεώθηκε όλη η επιτροπή. Προτάθηκε επίσης η Καλοσύνη των ξένων του Τατσόπουλου που δεν είναι μυθιστόρημα, είναι ένα καλογραμμένο αυτοβιογραφικό ρεπορτάζ. Ενώ είχαμε ξεκαθαρίσει ότι πρόκειται για βραβείο μυθιστορήματος, το πρότειναν κάμποσοι, οπότε εκ των υστέρων δεν μπορούσαμε να αρχίσουμε συζήτηση για τον ορισμό των ειδών γραφής.
Να πω και κάτι άλλο. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση ως εκδότρια του περιοδικού και ως «τροχονόμος» του βραβείου (ο χαρακτηρισμός αποδίδεται στη Σοφία Νικολαϊδου) να λειτουργήσω διορθωτικά. Κατέθεσα πρώτα τη δική μου πρόταση και μετά άρχισα να μαζεύω των άλλων, για να μην μπω στον πειρασμό να βάλω κάτι που ξεχάστηκε. Επιβεβαιώθηκα: η
Καρυστιάνη έμεινε εκτός γιατί όλοι θεωρήσαμε ότι θα την προτείνει κάποιος άλλος. Επίσης δεν έκανα άλλου τύπου μαμαδίστικες παρεμβάσεις (θα μπορούσα να πάρω το τέρας που έστειλε την Ακατονόμαστη και να πω «κόψε τις ανοησίες, θα εκτεθούμε»). Εχει μεγαλύτερη σημασία να φανεί ότι ο κύκλος του να ένα μήλο είναι πολυσυλλεκτικός παρά να δείξουμε ότι είμαστε πολύ σωστοί, πολύ διανοούμενοι, πολύ σοβαροί.
Λοιπόν… Από την πρώτη φάση ήταν προφανές ότι ο Σουρούνης είχε το προβάδισμα. Αυτό το στοιχείο το απέκρυψα από τα μέλη της επιτροπής για να μην λειτουργήσει η πληροφορία όπως τα αποτελέσματα δημοσκοπήσεων στις εκλογές. Στη δεύτερη φάση, του Φεβρουαρίου, τα μέλη έπρεπε να βαθμολογήσουν τα βιβλία. Είχε καθένας δέκα βαθμούς που μπορούσε να τους μοιράσει κατά βούληση, σε ένα, δυο, πέντε, δέκα βιβλία. Με όποιο τρόπο ήθελε. Σε αυτή
τη φάση λοιπόν η Ακατονόμαστη έλαβε μηδέν βαθμούς (δηλαδή εκείνος που την πρότεινε της έβαλε μηδενικό!) ενώ ο Ζευγώλης πήρε άσσο. Περιττό να πω ότι στον Σουρούνη τα δεκάρια έπεφταν σαν το χαλάζι. Τα πέντε πρώτα σε βαθμολογία βιβλία συγκρότησαν τη βραχεία λίστα. Από αυτή καθένας μπορούσε να ψηφίσει το ένα. Χωρίς βαθμολογίες. Η τρίτη αυτή φάση έλαβε χώρα τον Μάρτιο. Ενας μήνας ήταν αρκετός για τις ζυμώσεις. Τελικά, όπως ξέρεις, το πήρε ο Σουρούνης, με απόσταση. Δεν θα πάρω μέρος στη συζήτηση «γιατί οι νέοι ψηφίζουν τον παλιό». Διάβασα διάφορα κακεντρεχή σχόλια στα μπλογκ και τις εφημερίδες, δεν με απασχολούν. Μου άρεσε που δεν λειτουργήσαμε συντεχνιακά (μεταξύ μας) ούτε ρατσιστικά (σε ότι αφορά τις ηλικίες). Επιπλέον είμασταν πολύ συνεπείς: το να ένα μήλο δεν υποσχέθηκε ποτέ πρωτοπορία, δεν κάνει επανάσταση. Είπαμε να προτείνουμε ένα καλό βιβλίο και τελικά αυτό έγινε. Προτείναμε στον κόσμο ένα ωραίο ανάγνωσμα.

2. Η εμπειρία της πρώτης χρονιάς τι άφησε σε σας προσωπικά και ποιοι είναι οι μελλοντικοί στόχοι και η κατεύθυνση του βραβείου σε μια εποχή που οι βραβεύσεις αποτελούν ουσιαστικά κάτι όχι ασυνήθιστο;
- Τι μου άφησε; Χαρά. Τι άλλο αφήνει ένα βραβείο; Κατεύθυνση δεν υπάρχει. Στην πρώτη συνάντηση που κάναμε με τους συγγραφείς για να θέσουμε κάποιους όρους αποφασίσαμε να μην είναι το βραβείο ειδικό π.χ. για πρωτοεμφανιζόμενο ή για κάποιο είδος γραφής. Η ιδέα είναι να προτείνεις στον κόσμο να διαβάσει κάτι που σου άρεσε. Για εμάς είναι μια αφορμή για συζητήσεις. Ελπίζω βέβαια να έχουμε και του χρόνου την υποστήριξη του Γιώργου Λιόλιου, προέδρου της φαρμακευτικής Λάμδα, γιατί βραβείο χωρίς έπαθλο είναι μισή χαρά.

3. Το να ένα μήλο βασίζεται κυρίως σε νέους ηλικιακά συγγραφείς. Μπορούμε να το θεωρήσουμε ως την πιο σοβαρή ’’κοιτίδα’’ ανάδειξης συγγραφικών ταλέντων;
-Δεν ξέρω αν είναι «σοβαρή» κοιτίδα είναι πάντως σίγουρα ένα έντυπο στο οποίο δεν χρειάζεσαι μεσολαβητή για να δημοσιεύσεις, δεν χρειάζεται να είσαι φίλος φίλου, ανίψι ή γκόμενα κάποιου. Τους περισσότερους συνεργάτες τους συνάντησα αφού είχαν κυκλοφορήσει τα πρώτα τεύχη, όταν είχα την ιδέα να οργανώσουμε κάποιου είδους μάζωξη, που πήρε τελικά τη μορφή των συναντήσεων εργασίας που κάνουμε κάθε χρόνο, ένα είδος ομαδικής ψυχοθεραπείας για συγγραφείς. Κατά τα άλλα βλεπόμαστε όποτε κυκλοφορεί καινούργιο τεύχος. Κάποιοι πάνε σε εκδηλώσεις και παρουσιάσεις βιβλίων –ο ένας μιλά για τα βιβλία του άλλου- και τέλος πάντων έχει φτιαχτεί ένας κύκλος πολύ ανοιχτός σε όλους. Για το ζήτημα της ηλικίας, φοβούμαι ότι δεν είμαστε πια και τόσο νέοι. Είμαστε κάπου στη μέση. Μεσήλικες; Ακούγεται βαρύ. Πάντως υπάρχει μια εικόνα που με τρομάζει: όλοι μαζί, σε τριάντα χρόνια, να κάνουμε εκδρομές και να μιλάμε, οι ίδιοι για τα ίδια. «Θυμάσαι τότε που βγήκε το πέμπτο τεύχος…» κουνώντας τις μαγκούρες. Το δε περιοδικό να έχει μετονομαστεί σε Σάπιο μήλο. Ουφ. Πρέπει κάποια στιγμή να κλείσει, έγκαιρα. Από τα πάρτι πάντως φεύγω την καλύτερη στιγμή, όταν το κέφι απογειώνεται. Φεύγω χωρίς να χαιρετήσω κανέναν. Δεν μου άρεσε ποτέ να σέρνομαι στον καναπέ και να βλέπω τον χώρο να αδειάζει.
4. Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να πλαισιώσει κάποιος την ομάδα του να ένα μήλο;
- Δεν υπάρχουν προϋποθέσεις. Δεν είμαστε η ΚΝΕ, δεν δίνεις βιογραφικό. Αν μου αρέσει ένα κείμενο, το δημοσιεύω. Καλώς ή κακώς δεν υπάρχει κάποια επιτροπή να συναποφασίζει και τα συναφή. Η Ντίνα Κίτσου με αποκαλεί δικτάτορα και νομίζω ότι έχει δίκιο. Απλά δεν πιστεύω στον συμψηφισμό του γούστου. Είναι ένα προσωπικό όραμα, ένα περιοδικό που εν πολλοίς βασίζεται σε αναθέσεις και παραγγελίες κειμένων. Δεν έχω να δώσω λογαριασμό σε κανέναν. Δεν σπαταλώ δημόσιο χρήμα, δεν ζητάω διαφημίσεις, δεν έχω νταβατζή. Έκανα ένα συμβόλαιο με τις εκδόσεις Πατάκη για τα επτά πρώτα τεύχη, τώρα συνεχίζω με τις εκδόσεις Πόλις. Σε όποιον αρέσει. Οι υπόλοιποι έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε 45 άλλα λογοτεχνικά περιοδικά της πατρίδας μας. Απαντώ κάπως γκαζωμένη γιατί έχει διαβάσει εδώ κι εκεί διάφορες κριτικές περί παρεών και ισορροπιών και δικαιοσύνης. Δεν μου αρέσουν οι ισορροπίες_ προτιμώ τους ανισόρροπους. Δεν χρωστάω σε κανέναν τίποτε, δεν θα απολογηθώ επειδή διάλεξα το κείμενο του τάδε και όχι του δείνα. Δεν έχω ευαγές ίδρυμα, να κάνω καλοσύνες. Πρόκειται για περιοδικό που βγαίνει δυο φορές το χρόνο και κάθε φορά φιλοξενεί τα 15 καλύτερα κείμενα από όσα έχουν σταλεί. Δηλαδή τι έπρεπε να κάνω, να δημοσιεύω σαβούρες ως ένδειξη ισονομίας; Τι να κάνουμε, δεν είναι όλοι καλοί_ σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια. Όσοι έχουν άλλα κριτήρια ας βγάλουν δικό τους περιοδικό.
Επειδή αναφέρεσαι σε «ομάδα του μήλου» και πώς μπαίνει κανείς σε αυτήν. Δεν πρόκειται για πολιτιστικό σύλλογο. Ολοι μαζί βρισκόμαστε δυο τρεις φορές το χρόνο, στην εκδρομή που κάνουμε, στα πάρτι για κάθε νέο τεύχος. Τα υπόλοιπα λειτουργούν ως παρέα. Τις προάλλες έκανε ένα πάρτι δικό του ο Νίκος Βλαντής και κάλεσε πολλούς από το μήλο, όσους κρατάνε επαφή μαζί του. Δεν κυκλοφορούμε όλοι μαζί, πενήντα νοματαίοι. Θα ήταν φρικτά βαρετό. Τώρα αν κάποιος νέος συγγραφέας θέλει να «προσχωρήσει» στην παρέα, δεν έχει παρά να στείλει ένα μέιλ ή να τηλεφωνήσει στους συγγραφείς που θα ήθελε να γνωρίσει. Είναι κάτι που συνηθίζεται.

5. Επί προσωπικού…Είσαστε μέλος της επιτροπής των κρατικών βραβείων λογοτεχνίας αλλά και στην ουσία η ’’ψυχή’’ του να ένα μήλο και των αντίστοιχων βραβείων τους. Το σκεπτικό σας είναι ίδιο και στις δύο περιπτώσεις αφού εξ’ ορισμού έχουν διαφορετικές κατευθύνσεις, στόχους και πιθανώς αποτελέσματα;
- Τα ίδια βιβλία μου αρέσουν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Αυτό που αλλάζει είναι ότι στο να ένα μήλο είχα ποσοστό βαρύτητας 1/38 ενώ στα Κρατικά 1/9. Στο να ένα μήλο δεν γίνονται συνεδριάσεις ενώ στα Κρατικά συναντιόμαστε σε τακτική βάση και συζητάμε τις προτάσεις μας. Το να ένα μήλο διαλέγει ένα μυθιστόρημα ενώ τα Κρατικά έχουν έξι κατηγορίες βραβείων. Στο να ένα μήλο κάνω όλη τη χαμαλοδουλειά ενώ στα Κρατικά υπάρχει κοτζάμ υπηρεσία, η Γραμματεία Γραμμάτων.

6. Η συμμετοχή σε μια κρατική επιτροπή βραβείων προϋποθέτει και ευχέρεια ελιγμών, αντιμετώπισης πιέσεων και όλων όσων συνιστούν κάποια μορφή ’’διαπλοκής’’ ή μη οικονομικών συνδιαλλαγών;
- Ομολογώ ότι δεν δέχτηκα πιέσεις ούτε ξέρω να κάνω ελιγμούς. Παρά το νεαρό της ηλικίας μου, είμαι πολλά χρόνια στην πιάτσα και όλοι γνωρίζουν πόσο κωλοχαρακτήρας είμαι. Συνολικά 18 χρόνια στα μίντια, 12 στο ρεπορτάζ βιβλίου. Έχω προλάβει να τσακωθώ με πολύ κόσμο, τα έχω ξαναβρεί, έχω αντιπάθειες και αγάπες. Δεν είμαι ο τύπος που θα με πάρει κάποιος μεγαλοσχήμων και θα με κατευθύνει ή θα με «ενθαρρύνει» με άλλο τρόπο. Δυστυχώς για τους φίλους μου (και είναι πολλοί στο χώρο) δεν θα δεχόμουν ποτέ να εκτεθώ για να τους κάνω το χατίρι.
Διάβασα πάντως σε εφημερίδες ότι πήραμε «κομματική γραμμή», ότι υπήρξαν δολοπλοκίες και υπαγορεύσεις. Δυο τινά μπορεί να συμβαίνουν: είτε θεωρήθηκα αμελητέα ποσότητα, οπότε κανείς δεν με πλησίασε για να με «πιέσει» ή είμαι ηλίθια και δεν κατάλαβα τις ντιρεκτίβες.

7. Υπάρχει και η ιδιότητα της δημοσιογράφου. Παριστάνοντας τον δικηγόρο του διαβόλου είμαι υποχρεωμένος να ρωτήσω πως μπορεί η Λώρη Κέζα να βλέπει ουδέτερα και αντίστοιχα να γράφει κρατώντας αποστάσεις για ένα βιβλίο που έχει εκδώσει συγγραφέας του να ένα μήλο;
- Μα δεν το βλέπω ουδέτερα. Κανείς δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Θα εξηγήσω κάτι. Όταν διαλέγω έναν συγγραφέα για το περιοδικό θεωρώ ότι γράφει καλά και ότι έχει μέλλον. Είναι λογικό όταν μου αρέσει ένα βιβλίο να θέλω να το βοηθήσω με κάθε τρόπο. Τώρα έχω κόλλημα με την Ιωάννα Μπουραζοπούλου. Την ανακάλυψα όψιμα, διάβασα τρία αριστουργήματα που με άφησαν άφωνη. Αφωνη για την τύφλα μου. Τόσα χρόνια δεν την είχα πάρει μυρωδιά. Νόμιζα ότι γράφει επιστημονική φαντασία, που τη σιχαίνομαι. Με πίεσε ο Αύγουστος Κορτώ να τη διαβάσω και τρελάθηκα. Παίρνω βιβλιοπώλες για να κάνουν παραγγελίες, την πρότεινα σε ένα σωρό ξένους ατζέντηδες για μετάφραση. Γιατί να μην την βοηθήσω αφού πέρασα τόσο καλά διαβάζοντάς την; Το είπα και πιο πάνω πάντως για τους φίλους, ότι δεν τους κάνω χατίρια_ το θυμήθηκα τώρα από την αναφορά στον Κορτώ. Δεν το κρύβω ότι τον αγαπώ πολύ, ότι έχουμε ξημερωθεί πολλές φορές άδοντας τα άπαντα του Μαρκ Αλμοντ, ότι πολύ συχνά βρισκόμαστε για καφέ στα Εξάρχεια. Έχει βγάλει κάποια βιβλία που δεν μου άρεσαν. Δεν έγραψα ούτε μια γραμμή. Δεν με ρώτησε τη γνώμη μου οπότε τηρήθηκαν κανόνες αμοιβαίας σιωπής. Τώρα που βγήκε ο Δαιμονιστής, που είναι βιβλίο επιπέδου Μισέλ Φέιμπερ, ενθουσιάστηκα και του το είπα. Θα έπρεπε να τον τιμωρήσω για τη φιλία που μου δίνει τόσα χρόνια και να μην του πάρω συνέντευξη μήπως και κατηγορηθώ για ίντριγκες και δολοπλοκίες; Ας κατηγορηθώ. Το βέβαιον είναι ότι δεν εκτίθεμαι με την επιλογή μου. Μπορώ να στηρίξω αυτό το μυθιστόρημα με δεκάδες επιχειρήματα.
Συνεχίζω επί του θέματος (για τις ευνοϊκές συμπεριφορές) επειδή συχνά βρίσκομαι κατηγορούμενη στα διάφορα μπλογκ. Η ιστορία έχει ως εξής: διαβάζω ένα βιβλίο και ζητώ συνέντευξη. Ωραία. Κρατά καμιά ώρα. Υπάρχει περίπτωση μετά την ώρα να έρθει ένας δεύτερος καφές, κι άλλα τσιγάρα, κλείνει το κασετόφωνο, αρχίζει το μπλα μπλα. ‘Εχω απέναντί μου έναν άνθρωπο που λίγο ή πολύ θαυμάζω για τη δουλειά του. Που έχουμε κοινά ενδιαφέροντα. Υπάρχει μια χημεία. Τι πρέπει να κάνω, να περιμένω μερικά χρόνια, για να ξαναγράψει βιβλίο για να ξαναπάρω συνέντευξη; Όχι. Θα έρθει επόμενος καφές, ποτά, γεύματα, δείπνα. Γιατί να μην απολαύσω την ανθρώπινη επαφή; Για να μην κατηγορηθώ, όταν βγει το επόμενο βιβλίο, ότι γράφω για φίλους; Δεν με απασχολεί καθόλου η εικόνα μου. Δεν θα προσπερνώ ανθρώπους που μου αρέσουν για να μην γίνω στόχος εκείνος που βλέπουν παντού συνομωσίες. Από την άλλη πλευρά, εκείνοι που με συμπαθούν στο πλαίσιο επαγγελματικής συνάντησης, τι να κάνουν; να με φτύσουν επειδή ανήκω στην επαίσχυντη κατηγορία εργαζομένων που λέγονται δημοσιογράφοι; Με όλη τη σεμνότητα, που δεν με χαρακτηρίζει, υπάρχουν δεκάδες λόγοι για να μου κάνει κάποιος παρέα πέρα από μια συνέντευξη άνευ σημασίας; Δηλαδή και τι έγινε άμα μπει μια σελιδάρα στην εφημερίδα; Θα εκτιναχθούν οι πωλήσεις, θα αυξηθεί το κύρος; Σιγά. Νομίζω ότι ο κυριότερος λόγος που συνεχίζουν να με κάνουν παρέα τόσοι συγγραφείς είναι ότι διοργανώνω πολύ πετυχημένα δείπνα στο σπίτι. Έχετε δοκιμάσει σούπα κεράσια βρασμένη σε λευκό κρασί; Σπαγγέτι με σύκα, παρμεζάνα και κάρι; Μοσχάρι Ουέλιγκτον, τυλιγμένο σε κρέπες μαϊντανού και φύλλο κρούστας; Κανείς δεν αντιστέκεται στο καλό φαγητό (που μαγειρεύει ο σύζυγός μου).
Σχετικά με τη δημοσιογραφία, σε έντυπο μεγάλης κυκλοφορίας. Επιλέγω ως επί το πλείστον θέματα, βιβλία, συγγραφείς που μου αρέσουν. Όταν όμως κάποιος από την ιεραρχία (αρχισυντάκτης, διευθυντής, στέλεχος) μου ζητήσει ή μου αναθέσει να γράψω για κάτι, είμαι υποχρεωμένη να το κάνω. Έχει τύχει να μου αναθέσουν να γράψω για βιβλίο που δεν που αρέσει και να το θάψω. Αυτό γίνεται κυρίως για συγγραφείς που θεωρούνται «φαινόμενα». Αν δηλαδή κάποιος σπάσει τα ταμεία, δεν μπορείς να τον αγνοείς επειδή τον θεωρείς λάιτ. Η εφημερίδα είναι μαζική, δεν μπορείς να περιφρονείς το λεγόμενο ευρύ κοινό.

8. Στη μουσική μιλάμε για ελληνική σκηνή hip hop και εσχάτως για σκηνή electronica made in Greece . Υπάρχει κάποια αντίστοιχη λογοτεχνική σκηνή νέων δημιουργών;
- Ελπίζω να μην υπάρχει καμία αναλογία. Το ελληνικό χιπ χοπ είναι για τα μπάζα. Όπως και το ελληνικό ροκ (εξαιρούνται Last Drive και Διάφανα Κρίνα). Elecrtonica δεν είναι το φόρτε μου, έχω χάσει τεύχη. Για κάποιους συγγραφείς μας έχω την αίσθηση στέκονται άνετα διεθνώς. Αν έγραφαν στα αγγλικά και κυκλοφορούσαν από μεγάλους εκδότες Αγγλίας/Αμερικής, θα είχαν μεγάλη επιτυχία. Είναι όμως η καταραμένη η μικρή γλώσσα που τους κλείνει πόρτες.
9. Ονόματα και…διευθύνσεις παρακαλώ. Εξαιρώντας όσους πλαισιώνουν το ’’Να ένα μήλο’’ υπάρχουν νέοι συγγραφείς (είτε ηλικιακά, είτε από πλευράς παραγωγής) που τους έχετε εντοπίσει και ξεχωρίζουν;
- Όσους ξεχωρίζουν, τους έχω τσιμπήσει. Αν κυκλοφορεί κανάς καλός που δεν το ξέρω, παρακαλώ ενημερώστε…
10. Ο κόσμος της λογοτεχνίας μοιάζει να αναγνωρίζει και να εμπιστεύεται μόνο τους μεγάλους σε ηλικία δημιουργούς. Θυμίζει έτσι κόσμο γερόντων. Υπάρχει περίπτωση ανατροπής του σκηνικού τα επόμενα χρόνια και πως είναι πιθανό να συμβεί αυτό; Η τελικά όλα είναι θέμα μιας άτυπης σειράς και ιεραρχίας και οι σημερινοί νέοι πρέπει να περιμένουν μια, δύο ή τρεις δεκαετίες για να δικαιωθεί το έργο τους;

- Δεν έχω ιδέα. Πάντως νέος δεν σημαίνει και καλός. Δεν σημαίνει καλύτερος από τους προηγούμενους. Νομίζω ότι το βραβείο του να ένα μήλο αυτό ακριβώς αποδεικνύει: δεν έχει σημασία ποιος είναι νέος και ποιος γέρος, αρκεί να γράφει καλά.

Comments:
Σε ευχαριστώ reader!Πάντα ήθελα να γνωρίσω την Λώρη Κέζα που την παρακολουθώ τακτικά στο Βήμα και που μου αρέσει πολύ! Βλέπεις η επιτυχία, τι αυτοπεποίθηση δίνει ώστε να συμπεριφέρεται κανείς με αυθορμητισμό και μαγκιά!Και τώρα η αφελής ερώτηση "στη φωτογραφία η ίδια είναι??? Για χαρά και ευχαριστώ
 
Αναγνώστη,
μου άρεσαν πολύ οι ερωτήσεις σου προς την Λώρη Κέζα - αλλά όχι και οι απαντήσεις της. Η δήλωση ότι όσοι καλοί νέοι συγγραφείς υπάρχουν τους έχει ‘τσιμπήσει’ είναι ένδειξη μεγαλομανίας, και ως άποψη τη βρίσκω φασιστική.

Τον ισχυρισμό ότι το γεμάτο λογοτεχνικά κλισέ βιβλίο του Κορτώ είναι σε επίπεδο Φέιμπερ, τον βρήκα αστείο. Η δήλωση ότι στην γραφή της Μπουραζοπούλου ανακάλυψε το νέο μεγάλο ταλέντο θα ήταν πειστικότερη αν δεν συνέπιπτε (ω του θαύματος) με την προσπάθεια του γνωστού εκδοτικού οίκου να προωθήσει ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε μόλις 11 μέρες πριν.

Το περίεργο πάντως είναι πως ένα άτομο που το παίζει τόσο άνετο και κοινωνικό και που μοιάζει να λέει ‘σ’ όσους αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε’ δεν κοιτάζει ποτέ το φακό – αλλά ως απλός αναγνώστης δεν ξέρω τι να αποφανθώ - δεν είμαι και ψυχαναλυτής για να λύσω το μυστήριο αυτό.
 
This comment has been removed by the author.
 
Ιντριγκαδόρικες ερωτήσεις- καθαρές και ξάστερες απαντήσεις. Δεν έχουμε συνηθίσει ως συνεντευξιαζόμενους τους δημοσιογράφους αλλά η Λώρη Κέζα παίζει στο παιχνίδι με τόλμη το ρόλο του "κακού" και νικάει. Βλέπουμε το ίδιο έργο από άλλη οπτική που μας στέλνει σπίτια μας αφοπλισμένους. Η αλήθεια του ήρωα στα καλά μυθιστορήματα -που λέει κι ο Στήβεν Κινγκ- κερδίζει.
 
This comment has been removed by the author.
 
@isabo
Ελπίζω μέσα απ' αυτή τη διαδικασία να γνωρίσουμε και άλλα πρόσωπα που παίζουν σήμερα ρόλο η ρόλους στην ελληνική λογοτεχνία. Στις φωτογραφίες είναι η ίδια αλλά με διαφορετικό χρώμα κεφαλής...Για το σημείο του κειμένου που τοποθετήθηκαν οι φωτογραφίες υπεύθυνος είμαι εγώ. Σκεφτόμουν πως περίπου θα...αντιδρούσε στις ερωτήσεις μου και τοποθετούσα την ανάλογη, τρόπος του λέγειν, φωτογραφία.
 
@αποφοιτος
Ο χαρακτηρισμός φασιστική νομίζω ότι είναι πολύ βαρύς και σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη άδικος. Το ''τσίμπησα'' αναφέρεται μεταφορικά αντί του ανακάλυψα ή τουλάχιστον έτσι το αντιλήφθηκα.
Για τα βιβλία τώρα...Της Μπουραζοπούλου το βιβλίο το αγόρασα για να πω την αλήθεια επειδή διάβασα όσα έγραφε η κ.Κέζα στο ΒΗΜΑ και επειδή μουάρεσε το θέμα του. Δεν το έχω διαβάσει ακόμη. Επίσης δεν έχω προλάβει να διαβάσω τον Δαιμονιστή αλλά αυτόν θα τον αγόραζα ούτως ή άλλως γιατί ο Κορτώ είναι μέσα στους 10-15 Ελληνες συγγραφείς που παρακολουθώ συστηματικά τη δουλειά τους τα τελευταία χρόνια. Πρόσωπα που εκτιμώ πολύ την αναγνωστική τους ικανότητα και το διάβασαν μου είπαν τα καλύτερα αλλά επαναλαμβάνω ότι δεν έχω προσωπική άποψη συνεπώς αναμένω...
Φυσιογνωμιστής δεν είμαι, όπως επίσης δεν διαθέτω διπλώματα ψυχολογίας, ψυχανάλυσης η ανάλυσης προσώπων και χαρακτήρων μέσα από φωτογραφίες. Δεν είναι όμως μάλλον άδικο να καταλήγουμε σε συμπεράσματα μέσα από 3-4 φωτογραφίες ειδικά από τη στιγμή που υπάρχει κείμενο και μάλιστα ιδιόχειρο;
 
@λεια βιτάλη
Οι ερωτήσεις αγαπητή Λεια είναι αυτές που θα έκανα αν είχα απέναντι μου την κ.Κέζα. Το ίδιο έχω κάνει με όλες τις υπόλοιπες ''συζητήσεις'' που έχω συγκεντρώσει ήδη και το ίδιο θα κάνω και στις επόμενες. Χαίρομαι ειλικρινά και μου δίνει την ευκαιρία η παρέμβαση σου να το γράψω. Κανείς από όσους δέχτηκαν να απαντήσουν δεν ζήτησε να δει από πριν τις ερωτήσεις, όλοι δεσμεύθηκαν ότι θα απαντήσουν και το έκαναν και ουδείς μου έγραψε εκ των υστέρων ''δεν απαντάω σ' αυτή την ερώτηση και άλλαξε την''.
Οσο για το θέμα του image ποτέ δεν ήμουν υπέρ των clean cut ηρώων (πολύ αμερικάνικο και πολύ Χολυγουντιανό) προτιμώ όσους μπορούν δημόσια να τσαλακώνουν το image τους και να το ανασυνθέτουν στην επόμενη πρόταση ή στην επόμενη απάντηση. Ισως γι' αυτό μου άρεσε και η Ιερή παγίδα σας, μπερδεύονται οι ήρωες με τους αντι-ήρωες και οι ''καλοί'' με τους ''κακούς''.
 
Φίλε αναγνώστη,

Πολύ ενδιαφέρουσα η συνέντευξη από πολλές απόψεις. Να κάνω μόνο δύο σύντομες παρατηρήσεις στο περιθώριο της συζήτησης. Πρώτον χαίρομαι που η Λ.Κ. με όσα λέει διαψεύδει κάποιους συγγραφείς που διατείνονται ότι αν δεν πας στο ΜΗΛΟ συστημένος από κολλητό της και κυρίως αν δεν σε συμπαθήσει η ίδια, δεν πρόκειται να δεις το κείμενό σου τυπωμένο στο περιοδικό ακόμα κι αν είναι αριστούργημα. Δεύτερον, η γλώσσα στα κείμενα του Φέιμπερ είναι πραγματικά καλοδουλεμένη:αβίαστη, ρέουσα, χωρίς φτιασίδια. Ο λόγος του δεν έχει ανάγκη το 'στραμπούλιγμα' των λέξεων προς εντυπωσιασμό.

Θα περιμένω την επόμενη ευχάριστη έκπληξη από το ιστολόγιό σου.
 
@lwxantra
Ελπίζω ότι θα υπάρξουν και άλλες εκπλήξεις αλλά το θέμα δεν είναι μόνο η δική μου διάθεση.
 
@lwxantra
Το παρακάτω σχόλιο δεν είναι δικό μου αλλά στο στέλνει η Solaris. Δεν μπορούσε για κάποιο τρόπο να μπει στα σχόλια, μου το έστειλε με μέιλ και με παρακάλεσε να το ανεβάσω για λογαριασμό της.

’’Λωξάντρα, hello

Όποιος νέος συγγραφέας είπε οτι πρέπει να είσαι κολλητός για να μπεις στο Μήλο, believe me, λέγει μπαρούφες, για να μη χρησιμοποιήσω κάποια άλλη έκφραση. Το "Δικτάτορας" που της κόλλησε η Ντίνα Κίτσου πολύ καλά έκανε και τηε το κόλλησε (επίσης την αποκαλεί και Junta). Αυτό σημαίνει το εξής: βρε δεν μπα να'σαι ο δεν ξέρω γω ποιός νέος σουπερ σταρ συγγραφέας, αμα δεν είναι καλό το κειμενο σου, σε στέλνει πακέτο πίσω. Εαν ένας παντελώς άγνωστος, μα παντελώς άγνωστος όμως, είναι καλός, και κάτι περισσότερο από καλός, τότε θα μπει΄με συνοπτικές διαδικασίες. Όποιος γράφει καλά, ανταμείβεται.
Και τώρα μεταξύ μας κυρία Κέζα μας, έχεις και ένα - δυο κολλήματα με κάποιους που είναι φύκια και μεταξωτές κορδέλες. Οι αναγνώστες δεν το ξέρουν και δεν θα το καταλάβουν και πολύ από τη συνέντευξη αλλά εμείς που ζήσαμε τα ντεσού του χώρου τα γνωρίζουμε και, εντάξει, εγώ προσωπικά απλώς θα πω οτι μπορούσες και να μην το έχεις κάνει.
Πάντως όπως και να'χει, σε ευχαριστώ γιατί ΒΟΗΘΑΣ νέους που το εχουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ανάγκη, γιατί δεν παίζουν όλοι σφαλιάρες με το Μπακουνάκη ή δεν έχουν όλοι διάσημους μπαμπάδες ή μαμάδες ή θειάδες ή δεν περνούν όλοι από διάφορα λογοτεχνικά ντιβάνια, ή δεν έχουν όλοι πολιτική υποστήριξη. Προσωπικά, και για τη Λωξάντρα αυτό, την οποία και συμπαθώ, εαν δεν ήσουνα εσύ ακόμα θα πάσχιζα να αποδείξω οτι είμαι συγγραφέας και θα είχαν περάσει και άλλα τέσσερα χρόνια χωρίς να καταδέχονται να με διαβάσουν καν εκδότες με τους οποίους τώρα έχω σχέσεις συνεργασίας. Ούτε θα είχα περάσει από το νούμερο 38 της Χαριλάου Τρικούπη, ούτε λόγους θα με εμπιστεύονταν τώρα πρόσωπα της τοπικής αυτοδιοίκησης για να τους γράφω κείμενα. Με τον καημό θα πέθαινα.
Μερικές φορές μού'ρχεται να σε δείρω για την αναίδεια σου αλλά συγκρατούμαι.
Και για το ονόρε, οι φωτογραφίες είναι της Καρολίνας Μαίη (όλες, εκτός από την πρώτη της Μπεμπελάκ -ε, τι να πω. Αφού μοιάζεις με ξενυχτισμένη δεκαεξάρα- αντί να μας βάλεις καμιά φωτό της Βιολέτας!)
πολλά φιλιά στον Πίντερ’’
 
Solaris, σε ευχαριστώ για το σχόλιο. Αν τα πράγματα είναι όπως τα λες πολύ καλά κάνει η Λ.Κ και επιστρέφει τα κείμενα που δεν θεωρεί καλά. Ετσι και το περιοδικό προστατεύει και τους ίδιους τους συγγραφείς προστατεύει από την αρνητική έκθεση και έμεσα τους προτρέπει να βελτιώσουν το επίπεδο της δουλειάς τους. Το περίεργο solaris είναι ότι τα σχόλια που έχω ακούσει για τις τακτικές της Λ.Κ. δεν προέρχονται από συγγραφείς των οποίων η δουλειά έχει απορριφθεί και βρίσκονται στην απέξω. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό, ίσως η στάση τους να λέει κάτι για τον δικό τους χαρακτήρα τελικά και όχι για την συμπεριφορά της Λ.Κ.

Το σχόλιό σου με έκανε να δω το θέμα από άλλη οπτική γωνία.

Αναγνώστη, ευχαριστώ για την φιλοξενία.
 
@ isabo
ευχαριστώ για τη θετική ενέργεια που μου έστειλες
 
@ apofoitos

Χαίρομαι για τη μεγαλομανία, είναι δημιουργική. Οι μικρομανείς απλά σχολιάζουν όσα κάνουν οι άλλοι.
Την επόμενη φορά θα κοιτώ αποφασιστικά τον φακό. Θα ποζάρω κρατώντας με νόημα το πηγούνι.
 
@ lvxantra

είδες τι χρήσιμα που είναι τα μπλογκ; Χαίρομαι που αποσαφηνίστηκαν κάποια πράγματα σχετικά με το πώς γίνεται η επιλογή των κειμένων για κάθε τεύχος.
 
@ λεία βιτάλη

Θα τα πούμε από κοντά. Ευχαριστώ για το μέιλ που έστειλες.
 
@ solaris

θα έβρισκες εκδότη έτσι κι αλλιώς, δεν χάνεται κανείς καλός. Αναμένω με περιέργεια το επόμενο βιβλίο σου.
 
@ laurie
Η πόζα με το χέρι στο πηγούνι είθισται από όσους επιθυμούν να κρύψουν το προγούλι. Εσείς όμως - ίσως – να θέλετε να κρύψετε κάτι άλλο…
 
@lwxantra
Η φιλοξενία είναι μη...διαπραγματέυσιμη. Ο χώρος είναι ανοιχτός σε όλους.
 
@laurie
Επειδή είχα μερικές ώρες να τσεκάρω το μπλογκ είδα ότι αναλάβατε την κατάσταση στα χέρια σας. Και με μεγάλη μου χάρα βλέπω ότι δεν χρειάζεται η δική μου παρουσία. Σας παραδίδω τα κλειδιά του μπλογκ και καλά....ξεμπερδέματα.
Στα σοβαρά τώρα χαίρομαι ιδιαιτέρως να βλέπω να βρίσκεται σε εξέλιξη ένας απευθείας διάλογος με τους επισκέπτες-σχολιαστές του μπλογκ χωρίς να απαιτείται καν η δική μου διαμεσολάβηση.
 
Reader μου,δεν το πιστεύω, μου απάντησε κιόλας!! είναι να μην μου αρέσει λοιπόν..Με όλες τις αντιξόοτητες εδώ στο Ελαδοαφγανιστάν κάτι καλο μου συνέβει στο blog σου.Laurie την θετική ενέργεια την έχεις μέσα σου δεν χρειάζεσαι κανένα να σου την μεταφέρει.. Ας αφήσουμε τώρα τα μέλια και ας πάω να το δείξω στους Αφγανούς μου την επικοινωνία να ζηλέψουν!
 
Κυρία Κέζα, εαν περιμένετε το επόμενο με περιέργεια και όχι ενδιαφέρον, τότε κάτι δεν έχω κάνει καλά και κρίμα στον κόπο σας. Δεν έχετε γράψει και τίποτα ρε γαμώτι να σας κάνω παστίς.

γειά σου Λωξάντρα. (φυσικά και λέμε αλήθεια, είναι ένα πρόβλημα αυτό).
Πήντερ ντίαρ. Σε ευχαριστώ που φέρθηκες τόσο ευγενικά και ανέβασες τό σχόλιο μου, δεν με έχεις συνηθίσει σε τέτοιες καλοσύνες. Βλέπω οτι έχεις το Τέταρτο Μήλο. Καλοδιάβαστο κι καλοχώνευτο (μιας και τα Μήλα θεωρούνται από τα πλέον εύπεπτα και θεραπευτικά "φρούτα").

Το ζητούμενο δεν είναι πόσο ταλέντο έχει στο βάζο. με ενδιαφέρει πόσο από αυτό θα μπορέσω να φάω εγώ
καλημέρα από το Λουτρακι.

φιλιά στον Μαμαλούκα που σήμερα αν δεν απατώμαι παρουσιάζει το βιβλίο του.Μακάρι να μπορούσα να έρθω αλλά (πάααλι) δουλεύω (και δεν πληρώνομαι για τις υπερωρίες)
 
Με το μαλακό... κυρία Κέζα!
Δεν καταλαβαίνω τον λόγο της έπαρσης. Από πού προκύπτει αλήθεια? Απ το blur , το oasis ή μήπως τις συνταρακτικές βιβλιογραφίες?
 
Πέραν των όσων μπορεί να προκαλεί το ύφος του εκάστοτε συνεντευξιαζόμενου, νομίζω ότι το πρόβλημα είναι ότι στην προβολή του βιβλίου μπορούν να κάνουν κουμάντο άτομα που δεν έχουν να επιδείξουν κανένα δικό τους έργο, έστω στο πεδίο της τακτικής και συστηματικής παρουσίασης της λογοτεχνίας – για να μην αναφερθούμε στο -ανύπαρκτο- κριτικό τους έργο. Κι έπειτα αναρωτιούνται γιατί τόσος κόσμος καταφεύγει στα βιβλιοφιλικά blog.
 
@ eva

αν θα πηγαίνω με το μαλακό, με το σκληρό ή με τα γκάζια είναι δική μου υπόθεση. Δεν δέχομαι υποδείξεις συμπεριφοράς και δη από αγνώστους.
Για τα μουσικά βιβλιαράκια εξεπλάγην, τα είχα ξεχάσει. Υπάρχουν πολύ καλύτερα στα αγγλικά, μπορώ να συστήσω τίτλους.
Για τις Βιβλιογραφίες, δεν τις βρίσκω συνταρακτικές. Είναι μια στήλη με βαρετό αντικείμενο: ειδήσεις από τον χώρο του βιβλίου. Μάλλον είναι γραμμένες χαριτωμένα αν κρίνω από τη θερμή ανταπόκριση των αναγνωστών. Ελπίζω πάντως να μην σε υποχρεώνει κάποιος να τις διαβάζεις, να μην ασκείται πάνω σου οποιαδήποτε μορφή βίας, λεκτικής ή σωματικής, μέχρι να καταπιείς όλα τα μονοστηλάκια, μέχρι το τέλος.
Για την έπαρση δεν ξέρω αν έχεις δίκιο. Το βέβαιον είναι πως είμαι περήφανη που πέτυχα όσα ήθελα επαγγελματικά χωρίς να έχω οικογενειακό, πολιτικό ή άλλου είδους μέσο. Δεν μου έχει παραχωρηθεί τίποτα.
 
@ apofoitos

εγώ έχω να κρύψω κάτι ή εσύ, καλέ μου κουκουλοφόρε, που δεν έχεις το στοιχειώδες θάρρος να υπογράψεις όσα λες; Η απάντησή μου δεν απευθύνεται σε σένα, είναι επεξηγηματική για τους υπόλοιπους. Συστηματική δημοσίευση κριτικών-παρουσιάσεων έχω κάθε Πέμπτη στην εφημερίδα, υπό τη ρουμπρίκα scripta volant. Αν εξαφανίστηκα για ένα διάστημα είναι επειδή γέννησα. Τώρα έχω το λεγόμενο ωράριο μητρότητας_ τεμπελιάζω με το νόμο.
Εναλλάσω πολύ συστηματικά τις συνεντεύξεις με τις παρουσιάσεις, την ξένη με την ελληνική πεζογραφία, τη λογοτεχνία με άλλα βιβλία. Αυτό είναι προϊόν εργασίας, για την οποία αμοίβομαι. Πράγματι δεν έχω άλλο «έργο», δεν έχω κάνει κάτι πιο σοβαρό. Δεν θα αφήσω τη σφραγίδα μου στα ελληνικά γράμματα. Δεν θα μπω σε εγκυκλοπαίδειες. Είμαι ασήμαντη ιστορικά. Και λοιπόν;
 
Και τώρα ώρα για homework για την Eva και τον apofoito. Κοιτάξτε στα κιταπια σας 1. για τη λέξη Χαρισμα, χαρισματικός....
2. Ζήλεια.....
και 3. καντε contemplation δηλαδη διαλογισμό και θα βρείτε την απάντηση για το πρόβλημα που σας αποσχολεί σχετικά με την Λώρη Κεζα
Γεια σας και χαρά σας Laurie kai Reader
 
@ isabo
είσαι πολύ γλυκούλα, ευχαριστώ για τις υπερβολές σου.
 
Θεμά συγχαρητήρια... αν μη τι άλλο το ύφος παραμένει πανομοιότυπον στις απαντήσεις τις συνέντευξεις αλλά και στις απαντήσεις των σχολίων.
Ξέχασες την ψυχολογική βία, ξέρεις είναι η πιο ύπουλη...
Όσο για την περηφάνεια σου αφιερώνω την εισαγωγή απ την μουσική υπόκριση του blog "we present laurie...."
 
This comment has been removed by the author.
 
This comment has been removed by the author.
 
είναι πάντως κρίμα να φτάνουμε σε σημείο απολογιών και επιθέσεων, επειδή ένας άνθρωπος από το χώρο του βιβλίου είπε επιτέλους κάποια πράγματα που έπρεπε να ακουστούν, όχι μόνο για το ίδιο το περιεχόμενό τους, αλλά και για την αλήθεια και το πάθος που κρύβουν μέσα τους. συν τοις άλλοις, η λώρη απάντησε σε όλα, κυρίως, μέσα από τη συνέντευξη στο μπλογκ του reader. προτείνω, out of the blue θα έλεγε κανείς, νηφαλιότητα. να επιμείνουμε τουλάχιστον στο πάθος της. αυτό δε νομίζω να είναι μεγαλομανές ή επηρμένο. τι λόγο έχει άλλωστε; (reader, έχεις κάνει απίστευτη δουλειά...)
 
@ eva

επί της ουσίας;
 
Νομίζω, ότι το τόσο μένος της Εύας εναντίον της Λώρης Κέζα, δεν μπορεί να εξηγηθεί παρά μόνο αν υπάρχει προσωπικός λόγος! Θεωρώ ότι η συνέντευξη ήταν εξαιρετική, ο λόγος της Κέζα αιχμηρός, αυθόρμητος και αρκούντως προβοκατόρικος ώστε να "τσιμπάνε" κάποια άτομα σαν την Εύα που έχουν αναγάγει τον κοινότοπο καθωσπρεπισμό σε τρόπο ζωής και όριο σκέψης.
Μακάρι να βλέπαμε συχνά ανθρώπους να απαντούν με ειλικρίνεια σε συνεντεύξεις, να έχουν το θάρρος να διατυπώνουν την δική τους άποψη -ακόμη και αν αυτή έχει κόστος- έστω κι αν σοκάρονται κάποιοι που αρκούνται σε μικροαστικούς μηρυκασμούς.
Κα Κέζα είμαστε μαζί σας, ακόμη κι εμείς που δεν έχουμε δοκιμάσει σούπα από κεράσια από τα χεράκια του άντρα σας.
 
Επί της ουσίας αγαπητή Λώρη να γράψω μια δύο κουβέντες...
Οχι με διάθεση παρεμβατική αφού και τα θετικά σχόλια και εκείνους που διαφωνούν τα χειρίζεσαι μόνη σου...
Σε εκείνους που καταθέτουν τις ενστάσεις τους θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι...Η επιλογή της κ. Κέζα από την πλευρά μου έγινε για ένα απλό λόγο. Είναι πρόσωπο αιχμής με τρεις διαφορετικούς και σημαντικούς ρόλους και ιδιότητες. Αυτές οι ιδιότητες από μόνες τους συνιστούν ’’έργο’’ και λογοτεχνική δράση. Δεν είπα ποτέ ότι ο στόχος μου είναι να παρελάσουν από το μπλογκ συγγραφείς (ή μόνο συγγραφείς) αλλά όλοι εκείνοι από το λογοτεχνικό χώρο ανεξάρτητα ιδιότητας που πιστεύω ότι έχουν κάτι να πουν. Η για να γίνω πιο ευθύς άτομα που αν καθόμουν να πιω ένα καφέ μαζί τους ή να φάω κοτόπουλο με κάρι και σύκα (το πέτυχα;) θα είχα κάποιες ερωτήσεις να τους κάνω. Επειδή ούτε καφέ πίνω μαζί τους, ούτε τρώω, ούτε τίποτε άλλο τις ίδιες ερωτήσεις τις κάνω δημόσια και το έγραψα και στον πρόλογο της συζήτησης το επαναλαμβάνω και τώρα. Αυτά που θα μου έλεγε με ένα καφέ και πέντε τσιγάρα η κ.Κέζα κάθισε και τα έγραψε ευθαρσώς και αυθόρμητα. Ενημερωτικά να πω ότι το ίδιο έχουν κάνει και αρκετοί άλλοι που θα ακολουθήσουν. Ως ιδέα και μόνο θα έλεγα ότι όλοι όσοι θέλουν να σχολιάσουν θα μπορούσαν (και αυτό θα ήταν αληθινά εποικοδομητικό) να προσθέσουν τις δικές τους ερωτήσεις αντί να μπαίνουμε στη λογική του ’’Λώρη σε λατρεύουμε’’ ή ’’Λώρη σε μισούμε’’. Και παρεμβαίνω μόνο γι’ αυτό το λόγο και για να επισημάνω ότι είναι μια ευκαιρία μ’ όλες αυτές τις συζητήσεις (προσωπικά δεν τις θεωρώ καν συνεντεύξεις ή οτιδήποτε άλλο σχετικό) να πάρουμε δημόσιες απαντήσεις σε πολλές απορίες μας. Και ως διαχειριστής του μπλογκ χαίρομαι όταν υπάρχουν κάποιοι που δεν διστάζουν να μπουν σ’ αυτή την κουβέντα και ν’ απαντήσουν.
 
Η ένστασή μου στη συνέντευξη της κυρίας Κέζα ήταν για το ύφος των απαντήσεων , που κυρίως συνοψίζεται στη φράση: "Όσους ξεχωρίζουν, τους έχω τσιμπήσει. Αν κυκλοφορεί κανάς καλός που δεν το ξέρω, παρακαλώ ενημερώστε…"
Τόσο για το "εχω τσιμπήσει" όσο και για τα αποσιωπητικά στο τέλος.
Και επί της ουσίας έλαβα: "Ελπίζω πάντως να μην σε υποχρεώνει κάποιος να τις διαβάζεις, να μην ασκείται πάνω σου οποιαδήποτε μορφή βίας, λεκτικής ή σωματικής, μέχρι να καταπιείς όλα τα μονοστηλάκια, μέχρι το τέλος."
 
επί της ουσίας (;)

για ποιον λόγο άραγε μας ξενίζουν οι κτητικής απόχρωσης λέξης όταν δεν τις εκστομίζουμε εμείς;
γιατί όλοι λέμε "τα αγαπημένα ΜΟΥ βιβλία/ταινίες κτλ." αλλά ορισμένοι σκαλώνουν στο "τσίμπημα" της λώρης; (που δε μου πάει η καρδιά, έστω κι αν το απαιτεί πιθανώς το έτικετ της περίστασης, να πω "κα. κέζα". το ψωμί και τ'αλάτι των φίλων όσοι το υποπτεύονται μάλλον άφιλοι έζησαν).
εγώ νιώθω χαρά στην κάθε κτητική παρέμβαση πάνω μου. στο κάθε "τσίμπημα". γιατί, είτε ετυμολογικά είτε σημειολογικά το δεις, το τσίμπημα σημαίνει περιέργεια και πάθος, πως κάποιου τον χρόνο και τη σκέψη μονοπώλησες για λίγο ή πολύ, και πως αυτός ο κάποιος θέλει, αυθαίρετα, θαρρετά - όπως υπαγορεύει πρωτίστως η ανθρώπινη φύση μας και όχι οι συντεχνιακές λοβιτούρες ή το δέος μπροστά στην όποια ιερή (ουάχαχα!) τέχνη. όπως το κάθε γόνιμο πλησίασμα, που αρχινά ανάμεσα σ'αγνώστους και τους αλλάζει αμφότερους.
να φοβάσαι (ή μάλλον, γιατί να φοβάσαι; - να βαριέσαι) τους ετσιθελικά ατσίμπητους ανθρώπους.
 
Φίλε Αύγουστε, κι εσύ κλείνεις το μάτι σε κάποιο μελλοντικό βραβείο...
 
Δε μου αρέσει η Λώρη Κέζα (η γραφή της εννοείται, ΟΧΙ η ίδια ως άνθρωπος). Πάντα έβρισκα τη στήλη της 'επιμελώς ατημέλητη' και προσχεδιασμένα αυθόρμητη. Αλλά και δήθεν 'ανοιχτή' ως προφίλ και ως άποψη, σε βαθμό που δεν ανταποκρίνεται στις δυνατότητες του συγκεκριμένου εντύπου με το οποίο συνεργάζεται. Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά θα είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου σε τέτοιο ζήτημα (βέβαια για όλα υπάρχει η πρώτη φορά).
 
Εντάξει ρε παιδιά, η Κέζα νομίζει οτι πήρε την έδρα των Νεοελληνικών σπουδών στο εν Αθήνασι Πανεπιστήμιον. Δεν είναι η μόνη στο χώρο που καβάλησε το καλάμι.
Από αμετροεπείς πήξαμε σε τούτη τη χώρα.
Εγώ δεν είμαι της Ευαγγελικής. Η δική μου σειρά του '85 θα συναντηθεί στις 29 Ιουνίου στον αύλειο χώρο του γνωστού Λυκείου στα Εξάρχεια. Θα το γράψετε στις βιβλιο-γραφίες παρακαλώ;
 
αγαπητέ αντμίν

(και, απροπό, μια περιέργεια: πόσοι εξ'ημών/υμών θα λέγαμε τα όσα γράφουμε εδωμέσα εκ του σύνεγγυς, βιζαβί που λένε; όου γουέλ...)

δεν κλείνω ποτέ το μάτι - ούτε κυριολεκτικά ούτε μεταφορικά.

έχω μισό κρατικό που φτάνει, ό,τι πρέπει για το ιατρείο του μπαμπά μου σε κορνίζα, το διαβάζω το'χω χέσει ως έντυπο ενυπόγραφα, κι όσο για το μήλο, αν αυτό το βραβείο εννοείς (γιατί κανείς δε μου τη λέει χύμα, να γουστάρουμε αμφότεροι; έλεος με τα υπονοούμενα), η φιλική/σατανική σχέση μου με τη λώρη μου'χει δώσει τη δυνατότητα ν'αποσύρω εκ των προτέρων το δαιμονιστάκο μου ακόμα κι απ'την όποια λονγκ λιστ.

αυτά. με μάτια ορθάνοιχτα.
 
Πέτρο καλέ μου, το ξέρω πολύ καλά πως δεν έχεις ανάγκη να κλείσεις το μάτι σε κανέναν. Παρενθετικά η μετάφραση του Montaigu είναι εξαιρετική!!!!
Για τα βραβεία υπάρχουν και τα κρατικά, κάποιοι χρημάτισαν και σ αυτή την επιτροπή.
Τις φιλίες τις υπερασπιζόμαστε, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είμαστε κι αντικειμενικοί με τους φίλους, έστω και με μάτια ορθάνοιχτα. (Αλήθεια τι επιμονή κι αυτή? Πώς καφέρνεις τα κρατάς έτσι με όσα βλέπεις?
 
Ωραία μάζωξη!!! Φέραμε όλο το σπίτι μας να προ-τείνει τις ασπίδες του.
Αντιγράφω λοιπόν απ τον έγκτιτο Κούρτοβικ.

Στο πρόσωπο της Ρόζας ο Αύγουστος Κορτώ καυτηριάζει το ήθος της δικής του γενιάς.
Αυτή η στάση όμως δεν είναι, όπως βλέπουμε, και τόσο συχνή στους Μηλίτες.
Ούτε είναι ορατή στους περισσότερους κάποια άλλη εμπεδωμένη στάση, πέρα από
τον συγγραφικό αυτοθαυμασμό τους.
Ο μηλίτης οίνος τους δεν πρέπει μόνο να παλιώσει για να γίνει αληθινά ποιοτικός.
Πρέπει και να πάψουν να τον νερώνουν.
 
@ gerasimos

σεβαστό το γούστο σου, δεν είναι δυνατόν να αρέσει σε όλους το ίδιο υφάκι. Στη στήλη η πρόθεσή μου είναι να γράφεται με τρόπο επιμελώς επιμελημένο, όχι ατημέλητο. Αφιερώνω πολλές ώρες στην αφαίρεση λέξεων ώστε να μένει το ειδησάριο συμπυκνωμένο και να διαβάζεται το κείμενο ως το τέλος. Δεν με ευνοεί η θεματολογία. Για δοκίμασέ το: πάρε μερικά δελτία τύπου -για βιβλία- και γράψε κάτι όπου δεν θα επαναλαμβάνεται είκοσι φορές η λέξη βιβλίο-εκδότης-συγγραφέας. Δοκίμασε να κάνεις εύπεπτη μια ανακοίνωση της Ακαδημίας Αθηνών. Για τον αυθορμητισμό είναι κάτι που δεν προσχεδιάζεται και έχει συχνά δυσάρεστα αποτελέσματα. Το ότι ανοίγω το στόμα μου χωρίς να υπολογίζω συνέπειες, μου έχει στοιχίσει. Οσον αφορά την εφημερίδα, η κατάσταση είναι λιγότερο βυζαντινή από αυτό που φαντάζεται ο κόσμος έξω. Αν υπάρχει κάποιου είδους αυτολογοκρισία είναι σε επίπεδο που να με προστατεύει από την περίπτωση απόλυσης: είμαι μισθωτή, ζω από αυτά που γράφω.
 
@ rulling

αν υπάρχει κάποιος συγγραφέας ή εκδότης ανάμεσα στους συμμαθητές σου μπορεί πράγματι να μπει στις βιβλιογραφίες. αν όχι πες μου ποιά ώρα είναι η μάζωξη και θα προσπαθήσω να το περάσω ως μονόστηλο στα κοινωνικά ή σε άλλο μέρος της εφημερίδας.
 
Σπαρταριστή συνέντευξη (κι είχα αρχίσει να χασμουριέμαι τώρα τελευταία), με αίμα, νεύρο, χιούμορ και "δεν μασσάω τα λόγια μου", με ραχοκοκαλιά, εύγε και στους δυο, φιλί καλό
Υγ. Κι όσο για τις αντιδράσεις, τρόμαξα να το καλατάβω, είναι κι αυτές μέσ' στην επιτυχία. Αργησα αλλά πια το κατάλαβα καλά.
 
@ alef

να θυμηθώ να σε φιλήσω, τώρα πότε θα είναι -αύριο, μεθαύριο...
 
προς αποφυγίν παρεξηγήσεων, λοιπόν, και προς τάπωσιν κακεντρεχών χειλέων, ομολογώ - αν και μέσα από κλοπή ευρήματος του μέγιστου μπουνιουέλ - το έγκλημά μου:

ναι, λοιπόν. έχω πιάσει όχι μόνον τη λώρη που είναι ομογάλακτή μου στη μασονική στοά λογοτεχνών και λοιπών χαραμοφάηδων αττικής και περιχώρων, αλλά και τους συναδέλφους της στην επιτροπή των κρατικών, τους έχω χρηματίσει με υλικά αγαθά και καταθέσεις σε ελβετικούς λογαριάσμούς (μιλάμε για ποσά μυθώδη) κι έτσι θέλω να πιστεύω πως το κράτος, για άλλη μια φορά, θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και θα δώκει αντίδωρο στον τόσο γαλαντόμο λαδωτή του.

(εννοείται πως αστειεύομαι, αλλά τώρα που τό'πα, ποτέ δεν ξέρεις... μπορεί - έτσι έγινε και με την μπουρζουαζία - να το πάρω για ξεκάρφωμα).

υγ. αυτό θα πει όμως συζήτηση περί όνου σκιάς, έτσι; φτου φτου.
 
υγ.2 (γνωστό και ως "υστερικόγραφο", και λησμονημένο εν τη αδολεσχία μου):
άσχετο που εντός του σωτηρίου έτους 2006 δεν εξέδωσα βιβλίο...
 
Αύγουστε μην ματιαχτείς από μόνος σου και πάθεις τα ίδια το 2008!!!!!!

Προτείνω εδώ λαϊβ να καθιερώσετε, Κα Κέζα μου, και ένα βραβείο που θα λέγεται "Βραβείο Σάπιου Μήλου".

Θα απονέμεται δε, σε όσους Μήσιους φοβούνται να τσαλακώσουν αυτή την εικόνα την οποία μετά τόσων κόπων και βασάνων, γλύψιμο from head to toes και θυσίες κατάφεραν να χτίσουν. Σε όσους Μιλήσιους έχουν δει αυτή τη συνέντευξη (συγχωρείται η Γαλάτεια η οποία απεχθάνεται τους υπολογιστές, την έχουν κατασυζητήσει του κερατά μεταξύ τους και έχουν ΠΟΙΗΣΕΙ ΤΗΝ ΝΗΣΣΑΝ.Σε όσους εκδρομείς οι οποίοι αν και δεν έχουν γράψει ούτε σε ένα τεύχος θα σπεύσουν ηδέως να σου αρνηθούν εαν το κάνεις. Σε όσους Μιλήσιους έχουν κάνει κλαμπ το Βοξ και σιτίζονται με κούκις εντ κόφι. Σε όσους Μιλήσιους στηρίζονται στον εκδότη τους και στις γνωριμίες αυτού προκειμένου να τους εξάγει στο εξωτερικό, ασχέτως της μετριότητάς τους. Σε όσους Μιλήσιους είναι ντενεκέδες και επίσης φαίνονται ντενεκέδες (εκσκιουζέ - μουά αλλά συγγραφέας δε γίνεσαι, γεννιέσαι)Σε όσους Μιλήσιους σκοπεύουν να αλληλοβραβεύσουν στο μέλλον ο ένας τον άλλον. Και τέλος, σε όσους Μιλήσιους δεν έχουν καταλάβει οτι Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ κάνει τον άνθρωπο.

Τον Κούρτοβικ σάμπως να μην τον διαβάζεις καλά, χρυσό μου Rulling. Δε βαριέσαι.
 
(αρχικώς θεωρούσα πως η όποια μπλογκογραφική μακρηγορία ίσως και να περιττεύει, ώσπου κατάλαβα ότι κι η ατμόσφαιρα εν θερμώ συνομιλίας μπορεί να έχει την ίδια - σχεδόν - γλύκα και μεταξύ αοράτων. οπότε,)

μιλώντας για χαρακτήρα - που απογυμνώνεται, νομίζω αυτό είναι το πλέον αυταπόδεικτο, στον γραπτό λόγο, όποια κι αν είναι η μορφή του.

μιλώντας λοιπόν για τους χαρακτήρες των μπλόγκερς/ανθρώπων, είναι θεμιτό, ορισμένοι εξ'αυτών, να είναι και στην μπλογκοπερσόνα τους συνεσταλμένοι, χαμηλότονοι. να αντιπαθούν τις έριδες, τα ανοιχτά μέτωπα, ή και ν'ανήκουν στη λίαν συνήθη κατηγορία ανθρώπων που όταν δεν έχουν κάτι καλό δεν λένε τίποτα. θεμιτόν.

μιλώντας όμως για συγγραφείς. και δη για όσους εξ'αυτών η εξωλογοτεχνική τους ύπαρξη επισκιάζει τη συγγραφική. κι ακόμη πιο συγκεκριμένα, σε όσους είναι μελίρρυτοι ή εμπαθείς σε μαζώξεις, βιάζονται να κουνούνε δάχτυλα και να νουθετούν, συνομιλούν με ιερά καλλιτεχνικά καθήκοντα - αλλά (αλλά...) όταν φτάνει η ώρα της αντέγκλησης αποσύρονται. με ενθαρρυντικά χαμόγελα (ιδιωτικά, άρα άχρηστα) προς τον/την πεπληγμένη συνάδελφο, φίλο, συνεχνίτη/συντεχνίτισσα. με το κακόγευστο κίνητρο (όσοι τσούξουν έτσουξαν) του να μη χαλάσουν ανώνυμες καρδιές τσάμπα και βερεσέ, γιατί καλό το μπλογκ για να περνά η ώρα, και να το τρώμε πατήκορφα, αλλά μην "πέσουμε" (και σκέψου και από τι ύψος) στο επίπεδο του δημόσιου διαξιφισμού (πού'ναι κατάστασις άγονος, σε σχέση με την κατ'ιδίαν συνομιλία που'χεις εκείνη την ώρα με το πνέμα - όχι πνεύμα, πνέμα - του Κάφκα και του Ντοστογιέφσκι κι όποιου κερατά.

συγγραφείς που, πολλοί, έτσι και τους πει ότι η ιδέα να λαμβάνουμε σύνταξη απ'το κράτος είναι κατάπτυστη (γιατί να πληρώνει δηλαδή ο φορολογούμενος τον ματαιωμένο ποιητή των τριών ιδιωτικών συλλογών;) θα βγάλουν αφρούς, άρα ΕΧΟΥΝ σκεπτικό συντεχνιακό, πράγμα που φαίνεται κι απ'τα χαμόγελα και τις αβρότητες σε μαζώξεις, οπότε μας βλέπουν και κάντε τ'αδερφάκια ή φωνάξτε ποιός θ'ακουστεί πιο δυνατά.

που όμως δεν θέλησαν να στενοχωρήσουν τον άγνωστο αναγνώστη με προσωπικές δριμύτητες, και πέρασαν ελαφρώς γαργάρα τη χυδαιότητα που'χε διαπραχθεί στην αμάντα προσφάτως, κι αυτήν που απερίφραστα κατακεραυνώνει τώρα την λώρη, που ουδέποτε έβγαλε λεφτά απ'το μήλο, κι αν καρπώνεται το σουξέ του, ε του πούστη, ποιος θα το καρπωθεί; ο θεός;

και τελευταία κουβέντα επ'αυτού, σ'όσους βραχνιάζαν τρία χρόνια στα νησιά αλλά δε θέλουν να χαλάσουνε καρδιές: μη μασάτε. δεν πέφτουν και δεν ανεβαίνουν έτσι εύκολα οι πωλήσεις. (κι απροπό, μια και μιλάμε για λεφτά, κανείς δεν έλυσε το οικονομικό του πρόβλημα μ'ένα κρατικό, τραστ μι). συνάδελφοι; ομότεχνοι; εδώ δε βαράνε το δολ, μη φοβάστε. δε βαράνε αντίπαλο εκδότη. δε βαράνε καν εμένα (μόνο μέσω πεθεράς προς νύφη, πλαγίως).

αν θέλετε λοιπόν τ'αθάνατα, κρατήστε τα και φυλάξετέ τα ως κόρην οφθαλμού. αλλά το θνητό κι ανθρώπινο, το 'βαράνε δικό μου άνθρωπο και θα τους σκίσω τα βάρδουλα', πιστέψτε με, έχει τον τρόπο του να περνά, διακριτικά, χωρίς φανφάρες, στη δική του ανθρώπινη αθανασία.
 
Επώνυμα, γιατί δεν καταδέχομαι αλλιώς. Συμφωνούμε διαφωνώντας, για να καταλάβω;
Η αξία του λογοτεχνήματος είναι υποκειμενική, αλίμονο αν δεν ήταν, δεν γράφουμε τον Χρυσό Οδηγό, που όλοι τον βλέπουν με τον ίδιο τρόπο (που κι αυτόν αμφιβάλλω αν τον βλέπουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο), λογοτεχνία γράφουμε και λογοτεχνία κρίνουμε. Τα βιβλία μας θα αγαπηθούν και θα μισηθούν, γιατί αυτή είναι η αποστολή τους. Υπάρχει κάτι το συνωμοτικό σ’ αυτό;
Κατηγορούμε την προσωπική προτίμηση και το πάθος, ενώ μιλάμε για τέχνη;
Τελικά, αμφισβητούμε τις επιλογές της Κέζα ή το δικαίωμά της να έχει τέτοιες;
Μας θορυβεί η ριψοκίνδυνη, κατά τη γνώμη μου, επιλογή να υπερασπίζεται κάποιος επώνυμα την κα Απιθανοπούλου από τα Βουρδοβλάσταρα ορεινής Θράκης, αντί να γεμίζει εκ του ασφαλούς τις στήλες του με Τόμας Μαν, Μπόρχες και Πόε; Αυτό μας θορυβεί κι όχι το αντίθετο;
Λογοτεχνικό περιοδικό για νέους συγγραφείς δεν είναι αυτό που πειραματίζεται, πειραματίζομαι δεν σημαίνει ρισκάρω, ρισκάρω δεν σημαίνει υπάρχω;
Αν η Κέζα κατόρθωσε με μία συνέντευξη να ξεσηκώσει τέτοια θύελλα, υποκλίνομαι.
Όλα είναι ανήσυχα (ευτυχώς) στην τέχνη και οι άνθρωποι ακόμη ζωντανοί. Μακάρι να έλλειπαν οι άγονες αντιπαραθέσεις, και να εκμεταλλεύονταν οι επίδοξοι λογοτέχνες την ευκαιρία να αλιεύσουν πληροφορίες για έναν χώρο που η Κέζα κατέχει, όταν η τελευταία δείχνει να προσφέρεται απλόχερα σε τούτο το διάλογο, αλλά αυτό δεν είναι παρά η προσωπική μου προτίμηση.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
 
This comment has been removed by the author.
 
This comment has been removed by a blog administrator.
 
This comment has been removed by a blog administrator.
 
Είναι να απορεί κανείς με τα αυτονόητα.
Το να έχει κάποιος διαμορφώσει τα κριτήρια και τα γούστα του και να τα καταθέτει ξεκάθαρα δεν υποχρεώνει κανέναν να τα παρακολουθήσει. Στην λογοτεχνία, στην τέχνη γενικότερα, για να μην πω και στη ζωή (κι αλήθεια, ποια διαφορά?) πάντα, ευτυχώς, κυριαρχεί ο απόλυτος υποκειμενισμός που διαμορφώνει συνειδήσεις ή που τις εκφράζει. Το να υπερασπίζεται κανείς τον υποκειμενισμό του, τις φιλίες του, τις επιλογές του είναι η ουσιαστικότερη λειτουργία απέναντι στον εαυτό του. Όποια μέσα κι αν μετέρχεται (πάντως δεν με έχει πιάσει κανείς από το αυτί gia να διαβάσω κάτι) δεν σημαίνει ότι δεν φέρει αυτός ακέραιη την ευθύνη των επιλογών του κι εγώ την ευθύνη των δικών μου. Συνεπώς, το να δηλώνει κάποιος τι του κάνει κέφι, μάλλον ευθύτητα θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω και, επιτρέψτε μου reader την έκφραση, μαγκιά. Αν κάποιος διαφωνεί δεν έχει παρά να αγνοήσει τα λεγόμενα. Είναι σαν τα αδιάκοπα παράπονα για το χαμηλό επίπεδο τηλεοπτικών προγραμμάτων, ευτελών λογοτεχνημάτων, για τα οποία όλοι όμως έχουν άποψη και μάλιστα με "ανατριχιαστικές λεπτομέρειες". Επιτέλους είναι εντιμότερο, νομίζω, να λέει κανείς "αυτόν τον γουστάρω, γιατί έτσι μου κάνει κέφι" από το να διατηρεί ίσες αποστάσεις απ' όλους, χαμηλούς και εν πολλοίς ύποπτους τόνους. Στο κάτω κάτω ο υποκειμενισμός που εκτίθεται είναι ξεκάθαρος. Και κάτι τελευταίο. Χτύπημα κάτω απ' τη μέση έχει αξία με..."ονομασία προελεύσεως", σαν τα καλά κρασιά...
 
Θεωρώ ότι η λογοτεχνική κριτική είναι θέμα γούστου, ακόμη και το ύφος με το οποίο ασκείται. Σχετικά με το σχόλιο του Γεράσιμου, θα ήθελα να πω ότι έχω διαβάσει πραγματικά ατημέλητο και ναρκισσιστικό γράψιμο σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα, το οποίο θεωρώ ότι καμία σχέση δεν έχει με αυτό της Κέζα. Δεν επιθυμώ να γίνω απολογητής κανενός, αλλά μην πυροβολείτε την εκδότρια. Αν κάποιος υπήρξε θύμα διαπλοκής ή απερρίφθη αναίτια από το περιοδικό της, ας το δηλώσει επώνυμα. Όσο για τα άλλα του εκδοτικού χώρου δηλώνω αναρμόδια Αλλά σε μια χώρα που ιστορία φτιάχνουν οι παρέες είμαστε πάντα καχύποπτοι.
 
doratsirka έπρεπε να πω από την αρχή ότι η Λώρη Κέζα μου είναι συμπαθέστατη ως άνθρωπος. Δεν ήθελα να υποχρεώσω τη γυναίκα να μπει σε διαδικασία να απολογηθεί για τη δουλειά της (δεν είμαι ούτε εισαγγελέας ούτε δημοσιογράφος) και ξαναβλέποντας το πρώτο μου σχόλιο το βρίσκω υπερβολικά επιθετικό για μένα. Απλά διατύπωσα την άποψή μου.
Λες στο σχόλιό σου: 'αν κάποιος υπήρξε θύμα διαπλοκής...'. Μα στην Ελλάδα όποιος δεν ανήκει στα κυκλώματα πέφτει θύμα διαπλοκής. Το ότι στο ΒΗΜΑ και σε άλλα έντυπα μεγάλης κυκλοφορίας γράφονται πολλά κατά παραγγελία και οι θέσεις στα ευπώλητα νοικιάζονται ως διαφημιστικός χώρος είναι γνωστά πράγματα και δεν απαιτώ από τη Λώρη Κέζα ούτε από κανέναν να το πει, δεν δικάζω κανέναν ούτε περιμένω να αλλάξει τίποτα σε αυτή τη χώρα με 'ομολογίες'. Όπως λες στο τέλος του σχολίου σου, σε μια χώρα που η ιστορία φτιάχνεται από παρέες είμαστε πάντα καχύποπτοι.
 
This comment has been removed by the author.
 
@alef
Σοφόν το σαφές. Σας πήρε λίγο παραπάνω αλλά μάθατε δεν αντιλέγω...
 
Post a Comment



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?