Ελληνική λογοτεχνία

'Η ζωή είναι πολύ σύντομη για τα καλά βιβλία, πρέπει να διαβάζουμε μόνο εξαιρετικά βιβλία''. Τίμπορ Φίσερ (Under the frog)

Tuesday, February 28, 2006

 

Site Ελλήνων συγγραφέων (Γ)

Γαβριήλ Πανάγος, www.sci-fi.com.gr
Όχι ιδιαίτερα γνωστός συγγραφέας, που όμως διατηρεί ένα εντυπωσιακό (από οπτικής πλευράς) site. Ο κ.Γαβριήλ ανήκει στην κατηγορία των συγγραφεών που τείνει να εκλείψει, αφού εκδίδει ο ίδιος τα έργα του ή το μεγαλύτερο μέρος απ' αυτά! Εκτός από μια αναδρομή στις προηγούμενες, υπάρχουν και αποσπάσματα από την επόμενη δουλειά του. Ειδικεύεται σε βιβλία και σενάρια επιστημονικής φαντασίας.

Γιοβάννα, www.yovanna.gr
Το ακριβώς αντίθετο του προηγουμένου. Ευπώλητη συγγραφέας η πρώην(;) τραγουδίστρια που από την εποχή της πρώτης της συγγραφικής επιτυχίας (’’Αντε γεια’’) συνεχίζει ακάθεκτη. Το site περιλαμβάνει τα απολύτως τυπικά: Βιογραφία, σύνδεσμος επικοινωνίας και παρουσίαση των βιβλίων της. Το σάιτ είναι δίγλωσσο (και για αγγλομαθείς).

Γρηγοριάδης Θόδωρος, www.serrelib.gr/grigoriadis/
Πολύ όμορφο και ’’φορτωμένο’’ υλικό site του Βορειοελλαδίτη συγγραφέα με τη συνεργασία της βιβλιοθήκης Σερρών. Βιβλία του ίδιου, παρουσιάσεις και κείμενα, ειδικό ένθετο για τον συγγραφέα του μήνα, περιοδικό με δημοσιεύσεις του Γρηγοριάδη αλλά και δυνατότητα διαλόγου πάνω σε διάφορα ενδιαφέροντα θέματα, συνεργασίες του (σε λογοτεχνικά σεμινάρια), τα 1000+2 αγαπημένα του βιβλία και αρκετές φωτογραφίες από το προσωπικό του λεύκωμα. Από τις πλέον προσεγμένες δουλειές που βρήκα στο διαδίκτυο.

Monday, February 27, 2006

 

Ξεφ(τ)υλλίζοντας.... part 11 ( ''Όχι άλλο Νταλάρα’’)


Τα άρθρα και τις κριτικές του Κώστα Γεωργουσόπουλου δεν τα διαβάζω για ένα απλό λόγο. ’Οταν διαφωνώ γίνομαι έξω φρενών (μαζί του) και όταν συμφωνώ θυμώνω (με τον εαυτό μου)! Παραδόξως, το περασμένο Σάββατο με ’’τράβηξε’’ η φωτογραφία της Κικής Δημουλά και διάβασα το άρθρο του στα ’’ΝΕΑ’’. Και μου άρεσε πολύ! Αντιγράφω ένα σημείο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον για όσα θέλω να γράψω: ’’Η Κική Δημουλά έχει διαπράξει ένα ασυγχώρητο, αχώνευτο έγκλημα. Έχει ταλέντο. Κι’ όσο ζούσε στη σκιά βιοποριζόμενη τραπεζική υπάλληλος, σεμνή και διακριτική πλάι στον άξιο επίσης ποιητή σύντροφό της Άθω Δημουλά, όσο δεν τους ενοχλούσε τους αυτοθαυμαζόμενους και αυτοϊκανοποιούμενους νάνους της πνευματικής αγοράς την ανέχονταν. Όταν το τάλαντό της έγινε εκκωφαντικό για τα αβροδίαιτα αυτάκια του πνευματικού όχλου, όταν καταξιώθηκε με κρατικά βραβεία και με την υπέρτατη τιμή να συγκαταλεχθεί στους ακαδημαϊκούς, άρχισαν τα όργανα: τανάλιες, φάλαγγες, μαστίγιο, κώνειο, βρόχος.
Έκανε πολλά εγκλήματα η Δημουλά. Έδωσε συνεντεύξεις για το έργο της! Αλλά το έκανε, λέει και σε λαϊκά περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας. Έσπασε την ομερτά της κάστας, τον όρκο της πνευματικής μαφίας, ανοίχτηκε στο μεγάλο κοινό. Επισκέπτεται μορφωτικούς συλλόγους, συνομιλεί με μαθητές σε γεμάτα αμφιθέατρα, την τιμούν δημόσιοι οργανισμοί,αναζητούν την παρουσία και το έργο της επαγγελματικά σωματεία και συνδικαλιστικά όργανα’’...Και συνεχίζει στο ίδιο ύφος το άρθρο του με τίτλο τον αισωπικό μύθο ’’Η αλεπού και τα σταφύλια’’. Συμφωνώ απόλυτα μαζί του και συμφωνώ απόλυτα και με την κυρία Δημουλά!
Βρισκόμαστε στο 2006 και ο εκδοτικός κόσμος παραπονιέται ότι δεν υπάρχουν αναγνώστες! Ψεύδος μέγα...Αναγνώστες πρόθυμοι υπάρχουν αλλά δεν μπορούν να τους προσεγγίσουν ούτε οι εκδοτικοί οίκοι, ούτε οι συγγραφείς! Σύμφωνα με μια έρευνα που ’’πολυφοριέται’’ οι Ελληνες λέει δεν διαβάζουν. Κι’ όμως η αντιστοιχία αριθμού εκδόσεων (γράφω πάντοτε για λογοτεχνία) και αναγνωστών ανά έτος σύμφωνα με κάποια άλλα στοιχεία που αλίευσα στο διαδίκτυο είναι κατ’ αντιστοχία ίδια με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το ίδιο 8-10% των Ελλήνων που αγόρασαν πάνω από ένα βιβλίο το χρόνο ισχύει (είναι γύρω στο 9%) για τους αμερικανούς, που μας αρέσει δεν μας αρέσει είναι λαός που διαβάζει!!! Εκεί όμως όλοι οι συγγραφείς είναι μικροί ή μεγάλοι σταρ, μοιάζουν στην δική μας εξαίρεση την κυρία Δημουλά! Όλοι έχουν site στο διαδίκτυο και επιδιώκουν την προβολή της δουλειάς τους.
Στην Ελλάδα, τέτοιες ’’πρωτοτυπίες’’ ενισχύουν και υποστηρίζουν (ηθικά, για οικονομικά μην το συζητάμε) ελάχιστοι εκδοτικοί οίκοι. Κι’ όμως, υπάρχει η νεότερη γενιά των Ελλήνων συγγραφέων όλοι αυτοί που είναι γύρω ή πάνω από τα 40 και έχουν πολλά να πουν και πολλά να γράψουν!
Μιλούσα τις προάλλες με ένα φίλο εκδότη μικρομεσαίου οίκου και τον ρώτησα γιατί ένα από τα μυθιστορήματα του δεν πούλησε. Το είχα διαβάσει και μου άρεσε. ΄΄Ήταν πολύ ωραίο’’, συμφώνησε ο καλός φίλος. ’’Αλλά ήταν πολύ μοντέρνο, λίγο πιο μπροστά από την εποχή’’, μου είπε και ομολόγησε ότι ’’δεν βρήκαμε τον σωστό τρόπο να το διαφημίσουμε και να πουλήσει’’! Ως αναγνώστης απαιτώ ο συγγραφέας να μου μιλάει για σημερινές καταστάσεις, για την Ελλάδα του σήμερα, για αυτό που ζούμε και βιώνουμε καθημερινά σε μια χώρα που είναι ταυτόχρονα πρώτη στη διαφθορά και πρώτη στο φιλότιμο! Δεν διαγράφω τις ιστορικές μνήμες αλλά μια και είμαι πάνω από 25-30 χρόνια βιβιλοφάγος με κούρασαν οι ιστορίες που πεισματικά κινούνται σε δύο άξονες: Μικρασιατική καταστροφή και εμφύλιος!
Και, διάβολε, θέλω τους συγγραφείς σταρ και με άποψη. Γιατί αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να προβάλλουν τη δουλειά τους και να προσεγγίσουν τους νέους που ΔΕΝ διαβάζουν. Να γράψουν για το σήμερα, τον πολιτικό εκφυλισμό, να λοιδωρήσουν τον νεοέλληνα και την προσήλωσή του στον αμερικάνικο τρόπο ζωής γράφοντας είτε σε πρώτο, είτε σε τρίτο πρόσωπο! Αλλά για να γίνει αυτό ο συγγραφέας πρέπει να είναι νέος, μέσα στην ζωή και μακρυά από το στερεότυπο του φουκαρά, πένητα, που ξέρει ότι το έργο του θα δικαιωθεί μόνο μετά θάνατον (όπως πολύ εύστοχα έχει επισημάνει στο ’’Τιμής ένεκεν’’ ο Πέτρος Τατσόπουλος). Γι’ αυτό μου αρέσουν όλοι εκείνοι που δεν διστάζουν να εκτεθούν στο διαδίκτυο, που δεν ντρέπονται να ασχοληθούν με μοντέρνα θέματα, να αρθρώνουν δημόσιο λόγο και να δηλώσουν εξωστρεφείς. Και ας μην αρέσει αυτό στους παραδοσιακούς της λογοτεχνίας που συνήθισαν στη μιζέρια. Άν οι εκδοτικοί οίκοι δεν δημιουργήσουν σταρ συγγραφείς δεν θα δημιουργήσουν και νέους αναγνώστες, θα μετατραπούμε σε ένα κράτος που θα διαβάζει μόνο αθλητικές εφημερίδες και θα αποχαυνώνεται με τα reality! Και οι συγγραφείς θα παραμένουν νάρκισσοι στον μικρόκοσμο των στενών φίλων ή των ομοίων τους. Πνευματικός άνθρωπος δεν σημαίνει κάποιος κλεισμένος στο καβούκι του για να έχει έμπνευση αλλά αυτός που έχει το ταλέντο να αναπλάθει την καθημερινότητα, να τη μετατρέπει σε ένα ταξίδι για τους αναγνώστες του, με ήρωες και πρωταγωνιστές που μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί τους, που μπορεί να κάνει την διαδρομή Ομόνοια- Σύνταγμα ολόκληρο μυθιστόρημα. Προ εικοσαετίας ο Τζιμάκος τραγουδούσε ’’όχι άλλο Νταλάρα, Πάριο και Αλεξίου, Ρίτσο σε νταμάρια, κουλτούρα καφενείου’’... Και ακόμη σήμερα το τραγούδι του ηχεί επίκαιρο....Ορθώς πράττει λοιπόν η κυρία Δημουλά και είμαι ο τελευταίος που θα την παρεξηγήσει, ειδικά από τη στιγμή που κατόρθωσε να μετατρέψει σε ανάγνωσμα για πολλούς την ποίηση!
- Δύο προτάσεις για βιβλία διαφορετικά από αυτά που συνήθως ασχολούμαι....Αξίζουν όμως τον κόπο (και το κόστος) για διαφορετικούς λόγους το καθένα:
1. Ο δικός μας αδελφός Μενέλαος Λουντέμης, ΦΩΤΗΣ ΣΙΟΥΜΠΟΥΡΑΣ, Εκδόσεις ΔΩΡΙΚΟΣ. Δεν πρόκειται για επίσημη βιογραφία αλλά για μια σειρά συζητήσεων του συγγραφέα- δημοσιογράφου με τον Λουντέμη και οι αναμνήσεις του μεγάλου συγγραφέα. Πολλά άγνωστα σημεία και στιγμές της ζωής του αλλά και ένα αδημοσίευτο κείμενο του με θέμα την τέχνη.
2. Γνωρίζετε την Ελπινίκη; ΝΑΝΟΣ ΒΛΑΑΩΡΙΤΗΣ, Εκδόσεις ΗΛΕΚΤΡΑ: Ο σχετικά φρέσκος εκδοτικός οίκος (αλλά με πολλές ποιοτικές επιλογές) έριξε στην αγορά ένα τόμο με μεγάλο μέρος από το έργο του Νάνου Βαλαωρίτη. ’Οχι εύκολο εγχείρημα για κάποιον που έκλεισε 60 χρόνια στα γράμματα. Στο πρώτο αυτό συγκεντρωτικό έργο, όποιος δεν έχει τύχει να διαβάσει Βαλαωρίτη μπορεί να κάνει μια γνωριμία με το έργο του μέσω του χρόνου. Δώδεκα καινούριγα διηγήματα, 13 παλαιότερα, μια νουβέλα που χαρακτηρίζεται ’’πειραματική’’, όλα με κοινό χαρακτηριστικό το ειρωνικό ύφος και τους αντι-ήρωες. Η πειραματική νουβέλα ’’η δολοφονία’’ είναι αληθινά απολαυστική και ’’Το κούτσουρο’’ ένα θαυμάσιο δείγμα μοντερνισμού.

Sunday, February 26, 2006

 

To απόλυτο...λογοχανείο


Μέσα στα πολλά βιβλία που διαβάζω κάθε χρόνο, μου αρέσει ν’ ανακαλύπτω φρέσκα μυαλά και καινούργιες γραφές, το νέο αίμα της λογοτεχνίας. Κινδυνεύοντας να θεωρηθώ μονότονος: ’Ολους εκείνους τους έλληνες λογοτέχνες που είναι εκτός ’’κυκλώματος’’, τους αγνοούν οι κριτικοί συστηματικά ή από σνομπισμό και δυστυχώς δεν πουλάνε, αν και το αξίζουν! Για αυτό ακριβώς το λόγο σε ένα παλαιότερο post έβαλα τη λίστα με τα 10 καλύτερα μυθιστορήματα του 2005 που ΔΕΝ διάβασε ο πολύς κόσμος και γι αυτό σήμερα γράφω για τον πιο νέο σε ηλικία Ελληνα λογοτέχνη, τον μόλις 28 Μαϊων Γιάννη Ζευγώλη και την εξαιρετική του δουλειά το ’’Λογοχανείο’’! Βιβλίο καταδικασμένο να χαθεί -σε πρώτο χρόνο τουλάχιστον- στη...λήθη αφού εκτός όλων των άλλων έχει εκδοθεί από τον μικρό (άγνωστο σε μένα) εκδοτικό οίκο του Ι. Μπαρτζουλιάνου...
Κι’ όμως, θέτει υποψηφιότητα για την καλύτερη δουλειά πρωτοεμφανιζόμενου. Περι τίνος πρόκειται; 20+1 (γιατί όχι 21;) μικρά διηγήματα τα οποία στο οπισθόφυλλο προαναγγέλονται ως ανατρεπτικά. Ανατροπές στα διηγήματα του 28χρονου από την Καλλιθέα υπάρχουν ελάχιστες στην πραγματικότητα. Ομως το βιβλίο είναι αριστουργηματικό. Διαθέτει ύφος, σαρκασμό, κοινωνική κριτική και στα 21 διηγήματα περνάνε (όχι πάντως σε ίσες δόσεις αφού η μοναξιά, η παράνοια και ο θάνατος έχουν την τιμητική τους στα περισσότερα) όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα: Φόβοι και φοβίες, πάθη και λάθη, έρωτας και μίσος, εμμονές και εφιάλτες. Δύσκολα διακρίνεις αυτοβιογραφικά στοιχεία και οι περισσότερες από τις εμπνεύσεις του Ζευγώλη είναι πετυχημένες.
’’Η ασύρματη σχέση’’, ’’Η Θαλασσογραφία’’ και ’’ Ο γίγαντας με το νανάκι’’ είναι τρυφερά απολαυστικά διηγήματα που βγάζουν απίστευτη ευαισθησία, τα σπαραχτικά ’’Το τελευταίο βαγόνι’’ και ’’Η υιοθεσία’’ κινούνται σε εντελώς διαφορετικό κλίμα, ενώ τα παρανοϊκής έμπνευσης ’’Σκυλολόι’’, ’’Η δακαοχτούρα’’ και ’’Πιθηκάκι αγάπη μου’’ σε κάνουν να απορείς για τις επιρροές του συγγραφέα. Τα σαρκαστικά (ή μήπως και αυτοσαρκαστικά) ’’Η φυλακή’’ και ’’Το καναρίνι’’ και το αλληγορικό, μέσα στην απλότητά του, ’’Κολωνάκι’’ είναι καλές στιγμές.
Ο Ζευγώλης δεν έγραψε 21 άριστα διηγήματα. Θα ήταν μάλλον δύσκολο ακόμη και για πιο έμπειρο λογοτέχνη! Είναι μάλλον αδιάφορα τρία διηγήματα ΄΄Το χασμουρητό’’, ’’Το κορίτσι με το μούσι’’ και τα ’’9-8’’, ενώ η χειρότερη στιγμή του είναι το ’’Bush-ουλώντας’’, όπου καταναλώνεται (ευτυχώς μέσα σε 3-4 σελίδες) σε ένα αφελή, σχεδόν παιδικό, παραλληλισμό ΗΠΑ- Ευρώπης και Ελλάδας.
Αντίθετα, το φόρτε του είναι τέσσερα καταπληκτικά διηγήματα: Κινέζικη πατούσα, Ψυχικό τραλαλά, Η δολοφονία ενός αυτιού, Ρεβεγιόν σε οίκο ανοχής, ενώ το...21ο και τελευταίο (’’Η επίσκεψη’’) είναι εκείνο που κορυφώνει τα συναισθήματα και υποχρεώνει τον αναγνώστη κλείνοντας το βιβλίο να αισθανθεί πνευματικά χορτασμένος. Ενας μικρός ύμνος στον έρωτα, ακόμη και πριν το θάνατο!
Συμπερασματικά...Ο Ζευγώλης, αν βρει το δρόμο του και δεν απογοητευθεί έχει πολύ μέλλον στη λογοτεχνία. Αυτό τουλάχιστον υπόσχεται στο πρώτο του βιβλίο. Η απλή αλλά προσεγμένη γλώσσα και η φαντασία του είναι καλά διαβατήρια! Βέβαια, θα κριθεί πλήρως όταν και εφόσον αποφασίσει να ριχτεί στα βαθιά νερά ενός ενιαίου μυθιστορήματος 200-300 σελίδων.
Βαθμολογία: 7 (με άριστα το 10)

Saturday, February 25, 2006

 

Site Ελλήνων Συγγραφέων (Β)


Βέμπος Θανάσης, www.vembos.gr
Άψογο εμφανισιακά σάιτ για τον ’’γκουρού’’ της ελληνικής επιστημονικής φαντασίας συγγραφέα- ερευνητή. Εκτός από τις δουλειές του οι ενδιαφερόμενοι θα βρουν διάφορα άρθρα για θέμα επιστημονικής φαντασίας αλλά και σχόλια πάνω στην τρέχουσα επικαιρότητα. Φυσικά, το περιβάλλον του site, τα γραφικά και τα annimation είναι ανάλογα των ενδιαφερόντων του. Αυτό που βλέπετε αριστερά είναι το backround της πρώτης σελίδας του site.

Βιτάλη Λεία, users.otenet.gr/-vitalix/
Το site της Λείας Βιτάλη καλαίσθητο περιέχει τα απολύτως τυπικά και απαραίτητα (βιογραφικό, έργο, επικοινωνία με τη συγγραφέα).

Βλαντής Νίκος, www.vlandis.gr
Άλλο ένα ’’τυποποιημένο’’ site με παρουσίαση του συγγραφέα, αποσπάσματα από τα βιβλία του και κριτικές.

Friday, February 24, 2006

 

Site Ελλήνων συγγραφέων (Α)

Σιγά-σιγά το διαδίκτυο αρχίζει και αποκτά ολοένα και περισσότερα site Ελλήνων συγγραφέων που βγαίνουν από την...εσωστρέφεια τους και αποφασίζουν να εκτεθούν. Κάθισα και έψαξα (δεν είναι και πολύ εύκολο...) και πιστεύω ότι έχω βρει τα περισσότερα αν όχι όλα (κάθε πρόταση ή πληροφόρηση αποδεκτή). Να ξεκαθαρίσω ότι επειδή ώρα διαθέσιμη δεν υπάρχει, εξαίρεσα site συγγραφέων δοκιμίων ή εξειδικευμένων έργων, όπως επίσης και των ποιητών (πλην εξαιρέσεων). Ελπίζω ότι δεν αδίκησα κάποιους αλλά δεν προλαβαίνω να τα επισκεφτώ όλα. Δεν θα κάνω μια απλή καταγραφή των sites αλλά και μια μικρή ανάλυση των περιεχομένων τους. Με εντυπωσίασε το γεγονός ότι αρκετοί νέοι συγγραφείς έχουν site στο Internet και ότι αρκετοί (νέοι ή παλαιότεροι) προσφέρουν εκτός από τα τυπικά (βιογραφικό, βιβλιογραφία κλπ.) και δωρεάν κομμάτια του έργου τους ή ακόμη και διηγήματα γραμμένα μόνο για το δίκτυο! ’Οπως ακριβώς συνηθίζεται από τους σύγχρονους Αμερικάνους συγγραφείς.
Η παρουσίαση θα γίνει αλφαβητικά με βάση το πρώτο γράμμα του επιθέτου. Αρχίζω από το Α...
Αγγελής Χρήστος, www.christos-angelis.gr
Δεν τον γνώριζα αφού ζει και εργάζεται στο εξωτερικό. Το μοναδικό (;) του βιβλίο στα ελληνικά με τον τίτλο ’’Καλώς ήλθατε στη βίλα’’ εκδόθηκε από την Εμπειρία Εκδοτική. Το σάιτ του είναι δίγλωσσο (και στα Αγγλικά) με τις απολύτως απαραίτητες πληροφορίες, ενώ οι επισκέπτες μπορούν να διαβάσουν ή να ’’κατεβάσουν’’ τα δύο πρώτα κεφάλαια του βιβλίου.
Αποστολίδης Ρένος, www.renosapostolidis.gr
Διαδυκτιακός τόπος για να μην ξεχάσουμε ένα από τους μεγάλους των ελληνικών γραμμάτων που έφυγε πλήρης ημερών το 2004 αφήνοντας πίσω του ένα μεγάλο έργο. Μόνο το βιογραφικό του καταλαμβάνει οκτώ σελίδες στο site, ενώ υπάρχουν ακόμη όλα του τα έργα και η δυνατότητα κλικάροντας στο ’’Βιβλιοπωλείο’’ ο επισκέπτης να αγοράσει τα έργα του Ρένου Αποστολίδη με έκπτωση 20%.
Αρβανιτάκης Αλέξης, www.geocities.com/Athens/Atlantis
Δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να συμπεριλάβω το όνομα του Αρβανιτάκη στη λίστα αφού έχει να γράψει από το 1998! Το site είναι εντελώς ερασιτεχνικό στον περιορισμένο χώρο που διαθέτουν τα geocities για δωρεάν ιστοσελίδες και το μεγαλύτερο μέρος του περιλαμβάνει κριτικές του τύπου για το τελευταίο βιβλίο του συγγραφέα, το ’’Βραδυνό Φως’’....




Wednesday, February 22, 2006

 

’Ωριμα οπωροφόρα


Υπάρχουν ορισμένα σημεία στη γραφή του Σωτήρη Δημητρίου που κερδίζουν τον μέσο αναγνώστη από την πρώτη στιγμή, ακόμη και αν δεν έχει εντρυφήσει στο προσωπικό του στυλ. Το ίδιο συμβαίνει και με ’’Τα οπωροφόρα της Αθήνας’’ την τελευταία του δουλειά, την οποία βάφτισε ο ίδιος αφήγημα. Ισως αυτή είναι η μέση οδός για ένα συγγραφέα που ξεκίνησε με συλλογές διηγημάτων και συνέχισε με μυθιστορήματα. Σε ένα βιβλίο που δεν ξεπερνάει τις 250 σελίδες ο Δημητρίου κάνει την έκπληξη διαλέγοντας ως κεντρικό ήρωα ένα μανάβη με ποιητικές διαθέσεις σε ένα παράξενο οδοιπορικό στην Αθήνα. Χάρη στην μινιμαλιστική αφήγηση που προτιμά ο Δημητρίου ο ήρωας του εγκλωβισμένος λες στο χάος της μεγαλούπολης, αδύναμος να επικοινωνήσει με τον κόσμο γύρω του, σαν να είναι ο μοναδικός ονειροπόλος σε ένα κυνικό κόσμο, καταφεύγει σαν αντίδραση ή προσωπική διαφυγή σε μια σειρά από φάρσες. ’Οσο τουλάχιστον η αφήγηση είναι σε τρίτο πρόσωπο. Στην πορεία, όμως όταν ο Δημητρίου αναλαμβάνει σε πρώτο πρόσωπο το βιβλίο μετατρέπεται σε μια ελεγεία στη ζωή της υπαίθρου και στις αξίες της.
Είκοσι χρόνια μετά το λογοτεχνικό του βάπτισμα και οκτώ βιβλία μετά το παρθενικό του ο Δημητρίου συνεχίζει να πειραματίζεται, να ψάχνεται, να πειραματίζεται χωρίς να καταφεύγει σε σταθερές, σίγουρες μανιέρες και να αναπαύεται στην επιτυχία του. Κάτω από αυτό το πρίσμα κάθε καινούργια του δουλειά εκτός από σπουδαία είναι ωριμότερη από την προηγούμενη. Ολα αυτά είναι λόγοι να αποθεωθεί ο Δημητρίου από τους όμοιους του. Και να κερδίσει μερικούς πόντους ακόμη στον δύσκολο δημοσιογραφικό στίβο. Για ένα ταπεινό αναγνώστη όμως το συγκεκριμένο βιβλίο (διαβάστηκε δύο φορές για την αποφυγή λάθους) καταλήγει να είναι ένα ’’εξεζητημένο είδος’’ λογοτεχνίας και η όλη ιστορία στη δεύτερη ματιά φαντάζει εξαιρετικά αφελής και χωρίς διηγηματικές εξάρσεις. Χώρια που τις γυναίκες αναγνώστριες λογικά δεν θα κολακεύσει η εντελώς αντι-φεμινιστική προσέγγιση του Δημητρίου (μέσω του ήρωα του). Καταληκτικά δεν ξέρω αν θα αγόραζα το βιβλίο του Δημητρίου (μου το έκαναν δώρο...). Για αυτό και προτιμώ να το βαθμολογήσω διπλά ώστε να μην αδικήσω την προσπάθεια αλλά ούτε και να την υπερεκτιμήσω...
Για την λογοτεχνική αξία του και τα ’’ευρήματα’’ γραφής και
γλώσσας: 8 (με άριστα το 10)

Για την ’’δράση’’,
το σενάριο, την ιδέα και την πλοκή: 4 (με άριστα το 10)

Tuesday, February 21, 2006

 

Ξεφ(τ)υλλίζοντας....part 10


Νομίζω ότι το έχω ξαναγράψει πως δεν χάνω τη στήλη του Κούρτοβικ στα ΝΕΑ αφού τον θεωρώ ένα από τους καλύτερους (και πιο αντικειμενικούς) γραφιάδες που ασχολούνται με τη λογοτεχνία. Ακόμη γελάω με το εκπληκτικό του δημοσίευμα το περασμένο Σάββατο, έστω και αν κάνει...ρόμπα ένα από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, τον Αύγουστο Κορτώ (ας πρόσεχε), τον οποίο εκτελεί με το...γάντι. Και επειδή, ο Κούρτοβικ δεν μπορούσε να το γράψει αφήνει ανοιχτά και με αποδείξεις αιχμές ότι το τελευταίο έργο του Κορτώ ’’Αυτοκτονώντας ασύστολα’’ είναι προϊόν αντιγραφής ή λογοκλοπής. Επισυνάπτω το δημοσίευμα, στο πρωτότυπο υπάρχουν και οι εκπληκτικά όμοιες φωτογραφίες των δύο εξωφύλλων(οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου και όχι του Κούρτοβικ):
’’Λέγεται Lolita Pille, είναι Γαλλίδα, νεαρότατη (γεννήθηκε το 1982) κι έβγαλε στα εικοσί της το πρώτο της μυθιστόρημα που είχε τίτλο Hell και εισέπραξε εγκωμιαστικές κριτικές από μια δύο γνωστές στη Γαλλία πένες. Το βιβλίο αυτό έφτασε πρόσφατα στα χέρια μου, μαζί με το επόμενο της νεαρής Λολίτας το Bubble Gum (δημοσιευμένο το 2004). Διαβάζοντας το Hell, ξαφνιάστηκα από τις εντυπωσιακές ομοιότητες του με το πρόσφατο μυθιστόρημα ενός δικού μας νεαρού συγγραφέα, το Αυτοκτονώντας ασύστολα του Αύγουστου Κορτώ (έκδοση του 2005) για το οποίο μάλιστα -πως να το κρύψω- είχα μιλήσει επαινετικά πριν από λίγο καιρό. Και στα δύο βιβλία μια νέα κοπέλα που ζει μόνο για καταναλώνει με τα λεφτά του πλούσιου μπαμπά της μιλάει για τη ζωή της με το ίδιο ελαφροκυνικό ύφος. Η έκπληξη μου έγινε μεγαλύτερη, όταν διαπίστωσα ότι το εξώφυλλο του δεύτερου βιβλίου της Λολίτας, του Bubble Gum, είναι σχεδόν πανομοιότυπο με το εξώφυλλο του Αυτοκτονώντας ασύστολα. Ξέρω βέβαια ότι ο κ.Κορτώ διαβάζει μετά μανίας ξένη λογοτεχνία, ιδιαίτερα γαλλική, αλλά δεν πάει ο νους μου στο κακό. Απεναντίας, λέω να συγκινηθώ βλέποντας πόσο μοιάζουν οι νέοι συγγραφείς και οια γωνίες τους στον σημερινό κόσμο''....
- Επίσης, μέσα στο Σαββατοκύριακο διάβασα ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ρεπορτάζ στο ένθετο περιοδικό της Ελευθεροτυπίας που αφορούσε ’’εντατικά μαθήματα για λογοτέχνες’’. Και μιλάει για τα σεμινάρια που διοργανώνει το Εθνικό Κέντρο βιβλίου με την Εταιρεία Συγγραφέων. Σαφέστατα και αποτελεί μια αξιόλογη πρωτοβουλία και παρότι μεταξύ των διδασκάλων βρίσκεται και ο... Ραπτόπουλος δεν έχω κάτι κακό να γράψω. Το εντυπωσιακό στοιχείο που αλίευσα διαβάζοντας το εξαιρετικά ενδιαφέρον δισέλιδο είναι στο τμήμα των αρχάριων (υπάρχουν και τμήματα προχωρημένων) δήλωσαν συμμετοχή 100 άτομα που πλήρωσαν από 500 ευρό έκαστος. Και τελικά δημιουργήθηκαν τρία 15μελή τμήματα. Αυτό αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι εδώ έξω, μακριά από τους εκδοτικούς οίκους και τους συγγραφείς, υπάρχουν περισσότεροι υποψήφιοι λογοτέχνες από αγοραστές βιβλίων. Για κάθε έναν που γράφει βιβλία υπάρχει ένας που θέλει να γράψει. Η όπως το έθεσε στο ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας ένας από τους μαθητές ’’είναι μεγάλη αρρώστια’’!!!
Και αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στους φακέλλους που φτάνουν καθημερινά στους εκδοτικούς οίκους. Φίλος που δουλεύει σε μικρομεσαίο εκδοτικό οίκο μου είπε ότι φτάνουν στα γραφεία του καθημερινά κατά μέσο όρο δύο υπό κρίση (ή υπό ανάγνωση) προτεινόμενα μυθιστορήματα. Αυτό σημαίνει παραπάνω από 700(!!!) το χρόνο. Παρότι οι εκδοτικοί οίκοι έχουν τους λεγόμενους ’’αναγνώστες’’ για να αξιολογήσουν τυχόν ταλέντα ο καλός φίλος μου ομολόγησε ότι ’’στην πράξη διαβάζονται ελάχιστα από αυτά ολόκληρα. Ο αναγνώστης ρίχνει μια ματιά στις πρώτες 10-15, άντε το πολύ 20 σελίδες και αν του αρέσει συνεχίζει’’. Ο συγκεκριμένος εκδοτικός οίκος τα τελευταία δύο χρόνια έχει εκδώσει μόνο ένα βιβλίο από όσα του έφτασαν....ταχυδρομικά! Και την ίδια πρακτική, ανεξάρτητα από το τι λένε δημόσια, τηρούν όλοι οι υπόλοιποι. Οπότε οι επίδοξοι λογοτέχνες καταφεύγουν στη μέθοδο των σεμιναρίων όπου τους δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουν συγγραφείς, να κάνουν ’’δημόσιες σχέσεις’’ και ενδεχομένως να βρουν κάποιον που θα καταδεχθεί να διαβάσει και να αξιολογήσει τα γραπτά τους.

Friday, February 17, 2006

 

Ξεφ(τ)υλλίζοντας....part 9

Υπάρχει σοβαρή περίπτωση μέσα στον Μάρτιο ή λίγο αργότερα να κυκλοφορούν στην αγορά -ταυτόχρονα- τρία ''καινούργια'' βιβλία του Κώστα Μουρσελά εκ των οποίων τα δύο θα είναι ίδια ή περίπου ίδια. Τόσο ο καινούργιος του εκδοτικός οίκος, τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, όσο και ο παλιός (ΚΕΔΡΟΣ) ρίχνουν στην αγορά τα Βαμμένα κόκκινα μαλλιά με την υποσημείωση ότι πρόκειται για αναθεωρημένες εκδόσεις!!! Ταυτόχρονα, την άνοιξη θα κυκλοφορήσει πιθανότατα και το νέο μυθιστόρημα του Μουρσελά από τον καινούργιο του εκδοτικό οίκο...Χαμός...
- Μαθαίνω από τον εκδοτικό χώρο ότι πολλοί οίκοι έμπλεξαν και μάλιστα άσχημα με δικαιώματα στην Τουρκία και δεν μπορούν να βγάλουν άκρη. Και πλην λιγοστών εξαιρέσεων όπου οι συμφωνίες έγιναν μεταξύ εκδοτικών οίκων οι υπόλοιποι που λειτούργησαν με....μεσάζοντες ή με ιδιωτική πρωτοβουλία ψάχνουν και θα ψάχνουν για καιρό τα λεφτά τους. Μάλιστα, ειδικά στην Πόλη υπάρχει το φαινόμενο των ’’μαϊμού’’ εκδόσεων. Φίλος μου έφερε από την Πόλη δύο διαφορετικές εκδόσεις βιβλίου της Διδώ Σωτηρίου, μια αγορασμένη κανονικά από βιβλιοπωλείο όπου υπήρχαν όλα τα νόμιμα credits και μια από καρότσι πλανόδιου όπου δεν υπήρχε μετά το εξώφυλλο καμία απολύτως αναφορά σε εκδοτικό οίκο, μεταφραστή κλπ. Προχωρημένοι οι γείτονες, εμείς έχουμε μείνει στα ’’μαιμού’’ CD και DVD. Καλές σχέσεις με την Τουρκική αγορά έχει ο ΚΕΔΡΟΣ (όσο τουλάχιστον είχε τον Μουρσελά που πουλάει πολύ στην Τουρκία μαζί με Σωτηρίου, Μάρα Μειμαρίδη για τους ευνόητους λόγους και εσχάτως το βιβλίο του Ξανθούλη ’’Ο Τούρκος στον κήπο’’). Ανοιγμα κάνει τον τελευταίο καιρό και ο ΠΑΤΑΚΗΣ κυρίως με βιβλία της Σώτης Τριανταφύλλου.
- Μια και μνημόνευσα το μπέρδεμα με τον Μουρσελά να γράψω και για τις εκδόσεις του περιμένουμε ή μόλις κυκλοφόρησαν αφού οι εκδοτικοί οίκοι ρίχνουν γερά ονόματα και αρκετά σημαντικά βιβλία στην ανοιξιάτικη (πασχαλινή)- καλοκαιρινή αγορά. Από το Μεταίχμιο ετοιμάζεται το νέο βιβλίο του Μάνου Ελευθερίου που αναμένεται να κάνει θραύση όπως ’’Ο καιρός των χρυσανθέμων’’. Θα λέγεται ’’Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές’’. Ο Καστανιώτης θα ρίξει στην αγορά καινούργια Ρέα Γαλανάκη, τη Νυχτερινή διαδρομή του Μιχαηλίδη, και ένα ιστορικό μυθιστόρημα του Σολδάτου αλλά δείχνει μάλλον αδύναμος σε πρώτη φάση...Το γερό χαρτί του Κέδρου θα είναι ο βραβευμένος Γιώργος Σκαμπαρδώνης με το ’’Πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου’’ με την ιστορία να ξετυλίγεται στη Θεσσαλονίκη μερικές μέρες πριν τη δολοφονία του Λαμπράκη. Επίσης από τον Κέδρο ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος δεν σταματάει την παραγωγή και αποδεικνύοντας ότι...στερεύει ετοιμάζει ένα αυτοβιογραφικό πόνημα για μια εφηβική παρέα τη δεκαετία του ’70, ενώ μεγάλο ερωτηματικό όσον αφορά τις επικείμενες εκδόσεις του Κέδρου είναι το νέο βιβλίο του Κωστή Γκιμοσούλη που πιστός στην παράδοση (ταξιδεύει στα μέρη για τα οποία γράφει) έφτασε αυτή τη φορά μέχρι την...Κολομβία! Η Ηλέκτρα κάτι ’’ψήνει’’ με τον Νάνο Βαλαωρίτη. Η Εστία ποντάρει στην επανέκδοση του ’’Πυραμίδα ’67’’ κλασικού έργου του Ρένου Αποστολίδη αλλά και μια μεγάλη σειρά με συλλογές διηγημάτων από Ελένη Γιαννακάκη, Λευτέρη Γιαννακουδάκη, Κλαίρη Μητσοτάκη και Ιωάννα Τόμπρου που ελπίζει ότι θα πάνε καλά (αμφίβολο...).
- Ακούω ότι ο ’’Καστανιώτης’’ έχει προβλήματα με τα νέα μεγάλα βιβλιοπωλεία που παίζουν το παιχνίδι με διαφορετικούς όρους και κοιτάζουν προς άλλες κατευθύνσεις για καλές συμφωνίες! Γενικά, πάντως υπάρχει αναταραχή στην αγορά και αναμένονται μεγάλες ανακατατάξεις...
- Πήρε το μάτι μου τυχαία το μυθιστόρημα του Νέστορα Μάτσα ’’Κλειστοί ουρανοί’’ που πρωτοεκδόθηκε πριν μισό αιώνα και επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ σε πέμπτη αναθεωρημένη έκδοση. Δεν το αγόρασα αφού το έχω διαβάσει στα εφηβικά μου χρόνια (πιθανώς στη 2η ή 3η έκδοσή του τότε)! Το προετείνω ανεπιφύλακτα αφού όταν πρωτοκυκλοφόρησε αποτέλεσε μυθιστόρημα σταθμό για την ελληνική λογοτεχνία. Ο Μάτσας, που κάλιστα μπορεί να θεωρηθεί ο καλύτερος λαογράφος-λογοτέχνης της χώρας διαλέγει για καμβά του μυθιστορήματος του τον Ασύρματο μια παραγκούπολη στους πρόποδες του Φιλοπάππου όπου πέρασε και ο ίδιος τα νεανικά του χρόνια. Μάγκες, περιθωριακοί, ’’γκόμενες’’, απλοί μεροκαματιάρηδες παρελαύνουν από τις σελίδες του βιβλίου που στην ουσία είναι μια κατάθεση μνήμης για τον συγγραφέα με ρεαλιστική γραφή αλλά και προσέγγιση στο θέμα του.

Thursday, February 16, 2006

 

Ξεφ(τ)υλλίζοντας....part 8

Η Ευγενία Φακίνου ήταν η νικήτρια του δημοψηφίσματος ραδιοφωνικού σταθμού και του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου. Για την ’’μέθοδο της Ορλεάνης’’ φυσικά. Προς ανακούφιση των απανταχού ’’ρατσιστών’’ της λογοτεχνίας ΔΕΝ κέρδισε τελικά ο Πολυράκης που έμεινε δεύτερος. Ξεκαθαρίζω ότι μεταξύ των δύο δεν υπάρχει σύγκριση! Η Φακίνου είναι καταξιωμένη συγγραφέας, άσχετα αν όπως διάβασα κάπου ποτέ πριν δεν είχε βραβευτεί και ο Πολυράκης συγγραφέας αισθηματικών pulp βιβλίων! ’Ομως με ενοχλεί σφόδρα η υποκρισία όλων που τον αγνοούν αν και οι πωλήσεις του σπάνε τα κοντέρ!!! Από λογοτεχνικής άποψης λοιπόν ορθή η επιλογή του κοινού αν και προσωπικά ψήφισα τον ’’Θείο Τάκη’’ του Ξανθούλη.
ΔΥΟ ΒΙΒΛΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ....Στο blog μου ασχολούμαι συνήθως με ελληνική λογοτεχνία. Κάνω εξαίρεση με δύο βιβλία διαφορετικού περιεχομένου και ειδικού ενδιαφέροντος.
Η ΠΕΜΠΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, Μανώλης Ανδριωτάκης, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΕΦΕΛΗ: Το διάβασα λόγω ειδικού ενδιαφέροντος αφού αναφέρεται με μαύρα έως μελανά χρώματα στο ρόλο της διαφήμισης αλλά και στην επιρροή της πάνω στη λεγόμενη τέταρτη εξουσία (τα μίντια). Η αναφορά στην ιστορία 30χρονης Αμερικανίδας που ’’στάμπαρε’’ στο μέτωπο της σαν είδος διαφήμισης το όνομα ενός τοπικού καζίνο για να πληρώσει τα δίδακτρα του σχολείου του γιου της είναι απλά η αφορμή για να ξετυλίξει ο Ανδριωτάκης με ακραίες -ορισμένες στιγμές- αναφορές τον σημερινό ρόλο της διαφήμισης στην οποία ουσιαστικά αποδίδει τον χαρακτηρισμό ’’παρακράτος’’! Ο συγγραφέας πρώτα αφήνει τους διαφημιστές να αναπτύξουν τις απόψεις τους και μετά τις ανατρέπει με ψύχραιμα επιχειρήματα ή παραδείγματα, ξεφτιλίζοντας ουσιαστικά όλες τις σχετικές ορολογίες και έννοιες που χρησιμοποιούν. Πολύ καλό για όσους ψάχνουν κάτι διαφορετικό...
30 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΡΤ, ΑΠΟ ΤΙΣ 4 ΣΤΙΣ 5, 1975-2005, Γιάννης Πετρίδης, Εκδόσεις ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ: Για όσους είναι +30 ετών, αγαπούν την καλή ξένη ροκ μουσική, η αναφορά του συγγραφέα είναι περιττή! Τα ραδιοφωνικά απογεύματα της εφηβείας μας είναι συνυφασμένα με ένα όνομα: Γιάννης Πετρίδης. Η μεγαλύτερη διαχρονική (τοπική) αξία στη ροκ μουσική. Μέλος του rock'n'roll hall of fame, έχει γαλουχήσει και μεγαλώσει τρεις γενιές ελλήνων εδώ και 30 χρόνια. Ακόμη και σήμερα όποτε μπορώ τον ακούω με νοσταλγία. Στο βιβλίο αυτό, το τρίτο που γράφει μαζί με τον σταθερό συνεργάτη του κ.Ζουγρή, τα τελευταία χρόνια έχει διαλέξει τα κομάτια της ζωής του, τα σημαντικά μουσικά γεγονότα αυτών των τριών δεκαετιών, τις αλλαγές στη μουσική, τα νέα κινήματα. Το βιβλίο δεν το διάβασα, απλά το ξεφύλλισα και το έβαλα εκεί που του αξίζει. Στον ειδικό χώρο της βιβλιοθήκης μου που έχει τις προηγούμενες εκδόσεις του Γιάννη (τα άλμπουμ του αιώνα και τα τραγούδια του αιώνα, πάλι από τις εκδόσεις Ανατολικός) και όλα τα τεύχη του ΠΟΠ και ΡΟΚ, του περιοδικού που επί 20ετία ήταν διευθυντής. Παρεπιπτόντως και επειδή ο Γιάννης ποτέ δεν έπαψε να συμβαδίζει με την εποχή του υπάρχει και το blog της εκπομπής του: apotis4stis5.blogspot.com
- Μια και ανέφερα για blog... Πολύ καλό είναι το blog του συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη με τον οποίο έχουμε αναπτύξει και μια δημόσια ανταλλαγή απόψεων. Η διεύθυνση alexistamatis.blogspot.com. Μακάρι να τολμήσουν και άλλοι συγγραφείς να εκτεθούν δημόσια σε κάποια blogs. Κάποια στιγμή μελλοντικά θα προσπαθήσω να μαζέψω όλες τις διευθύνσεις των όχι πολλών site Ελλήνων συγγραφέων που υπάρχουν στο διαδίκτυο και να τις δημοσιεύσω....

Wednesday, February 15, 2006

 

Σώμα με σώμα


Κατ΄αρχήν, ξεκαθαρίζω για μια ακόμη φορά ότι είμαι (και θα είμαι για ειδικούς λόγους) επιφυλακτικός με τα βιβλία που αποθεώνουν οι κριτικοί, πλην λιγοστών εξαιρέσεων. Μερικές φορές υποκύπτω στον πειρασμό, ειδικά όταν πρόκειται για συγγραφέα που δεν έχω προσωπική άποψη. ’Ετσι, λοιπόν, αγόρασα το βιβλίο του Ηλία Μαγκλίνη ’’Σώμα με σώμα’’ (εκδόσεις ΠΟΛΙΣ)...
Ο κύριος Μαγκλίνης είναι το νέο darling boy των κριτικών βιβλίου και η προφανής εξήγηση είναι ότι προέρχεται από τη συντεχνία τους αφού ασχολείται με θέματα βιβλίου στην Καθημερινή, εδώ και αρκετά χρόνια. Εννέα στις δέκα φορές οι περιπτώσεις αυτών των συγγραφέων είναι υπερτιμημένες.
Διάβασα τις 210 σελίδες του βιβλίου ’’Σώμα με σώμα’’ και στο τέλος διχάστηκα και μπερδεύτηκα...Αρκούμαι λοιπόν να γράψω όσα μου άρεσαν ή δεν μου άρεσαν αφήνοντας όλους τους υπόλοιπους που θα το αγοράσουν να σχηματίσουν προσωπική άποψη...
ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ
- Η προσεκτική καλά δομημένη γραφή και το προσωπικό ύφος του πρωτοεμφανιζόμενου πεζογράφου, που εμφανώς απέφυγε την παγίδα των δημοσιογραφικών κλισέ. Πολύ καλή επιλογή ο αποσπασματικός λόγος και επιτυχημένη η εναλλαγή πρώτου και τρίτου προσώπου...
- Η εναλλαγή των χώρων και των εποχών στην εξιστόρηση. Κονγκό, Ελβετία, Κορέα, Αλβανία. Και η ποικιλία θεμάτων που πραγματεύεται μερικά από τα οποία είναι ’’δύσκολα’’ όπως οι ιατρικοί όροι ή το τηλεοπτικό σενάριο.
- Η επιλογή του θανάτου και του ανθρώπινου πόνου σαν κυρίαρχο στοιχείο του βιβλίου είναι επικίνδυνη αλλά ο συγγραφέας χειρίζεται ένα δύσκολο, στριφνό θέμα με επιτυχία.
ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ:
- Οι χαρακτήρες είναι ελάχιστα πειστικοί και δεν σκιαγραφούνται με διαφάνεια και καθαρότητα. Η ψυχολογική κατάρρευση της Γεωργίας (μιας εκ των ηρωϊδων) με βάση τα πεπραγμένα του βίου της δεν πείθουν.
- Διαβάζοντας το βιογραφικό του δημιουργείται η σιγουριά ότι ο κύριος Μαγκλίνης κατέφυγε στο σίγουρο χαρτί κάθε πρωτοεμφανιζόμενου και πολλά από τα στοιχεία του βιβλίου είναι αυτοβιογραφικά.
- Η εμμονή του σε ελάχιστα σταθερές οικογενειακές σχέσεις τις οποίες οι πρωταγωνιστές του θα μπορούσαν να έχουν διαγράψει.
- Η αίσθηση ότι το βιβλίο γράφτηκε κομματιαστά και όχι με γραμμική σειρά.
- Ακραία η αναφορά σε φαντάσματα, οι ’’γοτθικές’’ αναφορές και οι γενικότερες μεταφυσικές ανησυχίες του κυρίου Μαγκλίνη.
Συνοψίζοντας: Θα χρειαστεί να περιμένουμε τις επόμενες δουλειές του κυρίου Μαγκλίνη για να σιγουρευτούμε αν πρόκειται για ένα ταχύτατα ανερχόμενο συγγραφέα ή όπως αμερικανιστί χαρακτηρίζεται η μια και μοναδική επιτυχία καριέρας είναι απλά one hit wonder.
Για την περίσταση και με κάθε επιφύλαξη: 6 (με άριστα το
10)....

Saturday, February 11, 2006

 

O κυρίαρχος των...media!


Το βιβλίο της κ. Παναγιωταρέα το διάβασα (ίσα-ίσα άντεξα δηλαδή, γιατί το τελείωσα μέσα σε μπαράζ χασμουρητών) για τον ίδιο λόγο που το διάβασαν, όπως φαντάζομαι, οι περισσότεροι: Από απλή περιέργεια. ’’Ο κυρίαρχος των οκτώ’’ εκεί ακριβώς πόνταρε όσον αφορά την αγοραστικη επιτυχία του. Στην περιέργεια του κόσμου να κρυφοκοιτάξει στον κόσμο των επώνυμων τηλεοπτικών αστέρων. Στην πραγματικότητα είναι μια ξεκάθαρη τακτοποίηση λογαριασμών. Η κυρία Παναγιωταρέα χρ ωστούσε στον κ.Χατζηνικολάου ένα παλαιότερο ’’σκούπισμα’’ της από τον ALPHA και κέρδισε ένα πόντο παραπάνω. Ο εξαναγκασμός σε παραίτηση ξεχνιέται εύκολα, ένα βιβλίο μένει. Φυσικά, και για λόγους ουσίας και για λόγους μυστηρίου η συγγραφέας σε όλες τις συνεντεύξεις της αρνείται με αστείες αμφισημίες ότι το βιβλίο της αναφέρεται στον κ.Χατζηνικολάου αλλά οι πάντες ξέρουν την αλήθεια. Η ’’φωτογράφιση’’ του είναι απόλυτη και σε εκφράσεις και σε σκηνές και όσον αφορά τα προσωπικά ή τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής του όπως κατ’ επανάληψη αναφέρθηκε στον τύπο....Ακόμη και ο αρχικός τίτλος που τελικά δεν προτιμήθηκε (Οι 11 μικροί φόνοι του Πέτρου Χατζηπέτρου) δεν αφήνει αμφιβολίες.
Εσωτερικές υποθέσεις και ξεκαθάρισμα λογαριασμών είναι το βιβλίο, η Παναγιωταρέα με ρεβανσιστικές διαθέσεις αναπαρήγαγε την καθημερινότητά της και δίχασε τον δημοσιογραφικό κόσμο για το ποιόν από τους δύο αντιπαθεί περισσότερο. Οπως λένε οι φίλοι μου από τον χώρο των media ’’έφτασε στο τέλος να μας κάνει συμπαθή τον Χατζηνικολάου’’...
Εμένα δεν με νοιάζει ο καβγάς τους, ούτε τα προσωπικά τους αλλά το βιβλίο. Επιεικώς είναι άθλιο, κακογραμένο, με ξύλινη δημοσιογραφική γλώσα και εξώφυλλο κακέκτυπη αντιγραφή από παλαιότερο τεύχος του επιστημονικού περιοδικού FUTURA. Η πλοκή του είναι σχεδόν προβλέψιμη έως αδιάφορη ανάλογα την οπτική γωνία του καθενός. Σπανίως δωρίζω βιβλία που έχω αγοράσει αλλά αυτό μάλλον θα το ξεφορτωθώ αφού όλο και κάποιος ανυποψίαστος φίλος θα θέλει να εκσταστιαστεί με τα κατορθώματα των επώνυμων των media.
Βαθμολογία: 3 (και πολλά είναι, με άριστα το 10)

Wednesday, February 08, 2006

 

Ξεφ(τ)υλλίζοντας....part 7

1. Μαθαίνω ότι πηγαίνουν αρκετά καλά οι εκδόσεις τσέπης του Μεταίχμιου με έργα κυρίως κλασικά και προσιτή τιμή. Το εγχείρημα είναι εξαιρετικά επικίνδυνο αφού στο χώρο των βιβλίων τσέπης (και στο περίπτερο) κυριαρχούν την τελευταία 20ετία οι εκδόσεις BELL. Για να καλυφθούν όλα τα σημεία πώλησης απαιτείται τεράστιος αριθμός αντιτύπων και αν κάτι πάει στραβά ή το σύστημα δεν λειτουργήσει ο εκδοτικός οίκος κινδυνεύει με οικονομική καταστροφή. Παρόλα αυτά οι πρώτες ενδείξεις (και τα νούμερα πωλήσεων) είναι καλά....
2. Οπως και στη Θεσσαλονίκη, ο ΙΑΝΟΣ κατόρθωσε να κερδίσει το στοίχημα του βιβλιοπωλείου-πολυχώρου στην Αθήνα αφού συνδυάζει ψάξιμο (με το μοναδικό σύστημα των συρόμενων βιβλιοθηκών), διάβασμα και καφέ! Συν τις εκδηλώσεις που γίνονται στο χώρο....
3. Στον ΙΑΝΟ χθες το πρωί ξεφύλλισα μερικά βιβλία. Δεν είμαι κριτικός για να μου τα στέλνουν δωρεάν, οπότε ως καλός και σοβαρός αγοραστής-καταναλωτής πρέπει να προσέχω τι παίρνω. Ηταν από τις σπάνιες φορές που έφυγα με άδεια χέρια από βιβλιοπωλείο αφού όσα κοίταξα και κρυφο-διάβασα με απογοήτευσαν! Δεν μου αρέσει να γράφω για βιβλία που δεν έχω ολοκληρωμένη άποψη (αυτό το κάνουν μόνο οι έγκριτοι κριτικοί που αναδημοσιεύουν δελτία τύπου των εκδοτικών οίκων) αλλά δεν μπορώ και να μην γράψω -με βάση τις προσωπικές μου προτιμήσεις- τι προτείνω ΝΑ ΜΗΝ ασχοληθούν όσοι διαβάζουν αυτό το ιστολόγιο.
α: Τη νουβέλα της Ζυράννας Ζατέλη ’’Οι μαγικές βέργες του αδελφού μου’’... Η κυρία Ζατέλη έχει ξεκαθαρίσει ότι θα εκδίδει βιβλίο κάθε επτά χρόνια! Υπό άλλες συνθήκες, θα είχα μόνο καλά λόγια να γράψω για το θάρρος της να μην μπει στη μαζική παραγωγή αλλά να γράφει προσεγμένα πονήματα. ’’Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους’’. Αυτό ήταν ουσιαστικά το τελευταίο της μυθιστόρημα αν εξαιρέσουμε μια συλλογή διηγημάτων που έκοψε στη μέση την επταετία. Ο Ραμάνθις ήταν το πρώτο μέρος της τριλογίας ’’Ο θάνατος ήρθε τελευταίος’’ και λογικά μέσα στο 2006 ή αν εξαντληθεί η επταετία του χρόνου θα έρθει το δεύτερο μέρος. Η κυρία Ζατέλη εμφανίζεται ξαφνικά με μια νουβέλα εμπνευσμένη από μια έκθεση του αδελφού της! Οικογενειακή αυτοβιογραφία δεν είχε τύχει να ξαναδώ. Και διαβάζοντας ορισμένα αποσπάσματα αποφάσισα ότι ήθελα να ξοδέψω κάπου αλλού τα περίπου 13 ευρό που χρειαζόταν για την αγορά...Κρίμα, που στο όνομα της εμπορικότητας λύγισε με ένα ναρκισιστικό έργο και η Ζατέλη. Επόμενη προσπάθεια....
β: Για την σταθερά φθίνουσα πορεία του Βαγγέλη Ραπτόπουλου έχω ξαναγράψει. Ζει πια με το άγχος της μαζικής παραγωγής, βγάζει στην αγορά ένα βιβλίο ανα διετία για να είναι σίγουρος ότι θα διατηρήσει όποιο μερίδιο αγοράς του έχει απομείνει και επειδή το τελευταίο του μυθιστόρημα ’’Χάσαμε τον μπαμπά’’ έδειξε και στη λίστα πωλήσεων ότι έχει πάρει την κάτω βόλτα αποφάσισε να πάει στα...εύκολα! Και να μας κάνει μαθήματα ιστορίας της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Όπου μαθήματα εννοεί, τα συγκεντρωμένα κριτικά κείμενα του και συνεντεύξεις που δημοσιεύθηκαν την τελευταία 20ετία περίπου σε εφημερίδες και περιοδικά. Αν εξαιρέσουμε τον καθρέφτη του δεν βλέπω κάποιον άλλο ενδιαφερόμενο για μια τέτοια δουλειά που απευθύνεται στους εσωστρεφείς όμοιους του. Σχολιάζει τον κυνισμό των νεώτερων λογοτεχνών αφού κάθε είδους κατεστημένο ενοχλείται από νέες τάσεις. Κι’ όμως ο ίδιος άνθρωπος έγραψε τη Λούλα πριν από επτά -μόλις- χρόνια. Μην κάνετε τον κόπο να ασχοληθείτε με τη ’’Λίγη ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας’’, εκτός αν είσαστε στον στενό κύκλο συγγενών και φίλων του κυρίου Ραπτόπουλου. Είναι ακριβώς ότι λέει ο τίτλος με μια λέξη: Λίγη...Ελάχιστη...
γ: Αν κάτι με χάλασε στον ΙΑΝΟ ήταν μια πωλήτρια. Τη ρώτησα, κάνοντας τον ανυποψίαστο αν έχει κάτι καλό να μου προτείνει και μου είπε ενθουσιασμένη. ’’Αυτό εδώ. Το διάβασα και είναι υπέροχο’’... Τίτλος: Πάλι χώρισα! Συγγραφέας, η άγνωστή μου Κατερίνα Πλουμιδάκη...Εκδόσεις ΣΙΔΕΡΗ. Η νεαρά πρωτοεμφανιζόμενη με θητεία στην τηλεόραση και το θέατρο θα πρέπει να ευγνομωνεί την πωλήτρια του ΙΑΝΟΥ για την προτίμηση. Φυσικά και δεν κατέθεσα τον οβολό μου σε ένα βιβλίο που θα συγκινήσει 30άρες με κρίση μητρότητας, καμπανάκια αγαμίας να κτυπάνε στα αυτιά τους και πρόωρη πνευματική εμμηνόπαυση. Πόσες είναι ακριβώς αυτές; Θα φανεί από τις πωλήσεις. Η κυρία Πλουμιδάκη πάντως επειδή από το βιογραφικό της μοιάζει πολυπράγμων άτομο καλύτερα να ασχοληθεί με κάτι άλλο και να μην συνεχίσει να παιδεύει τη ογοτεχνία.... Αφήστε που οι ψυχαναλυτές με κάτι τέτοια θα γίνουν... κλέφτες για να βγάλουν μεροκάματο....

Tuesday, February 07, 2006

 

Ο βομβιστής έγινε...κατεστημένο

Πριν από μερικά χρόνια, 1997 ήταν, ένα βιβλίο ήρθε και έσκασε σαν....μπάτσος στο μάγουλο της ανυποψίαστης ελληνικής λογοτεχνίας. Μέσα στις 70-80 σελίδες του ’’Ο βομβιστής του Παρθενώνα’’ έκλεινε όλη την πρωτοτυπία, το επαναστατικό πνεύμα, το ανατρεπτικό χιούμορ και την φρέσκια έμπνευση του δημιουργού του. Ο νεαρός, μόλις 28 ετών, τότε, Χρήστος Χρυσόπουλος είδε το βιβλίο του να διαφημίζεται με τον τρόπο που επιθυμεί κάθε συγγραφέας: Από στόμα σε στόμα. Και η δημιουργία του, παρότι προερχόταν από ένα μικρό εκδοτικό οίκο, τον ’’Οδυσσέα’’ και δεν διαφημίστηκε ιδιαίτερα έγινε από cult αριστούργημα ένα από τα λιγότερα καλά κρυμένα ’’διαμάντια’’ της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας.
Πολλοί πίστεψαν ότι ο Χρυσόπουλος ήταν one hit wonder, συγγραφέας μιας χρήσης αλλά με τα επόμενα τέσσερα βιβλία του, όλα από τον Οδυσσέα, διέψευσε αυτή την πιθανότητα. ’Ολα διαφορετικά, φρέσκα, με ευρύ πνεύμα και με το τελευταίο εξ’ αυτών τον φετιχιστικό ’’Μανικιουρίστα’’ να κερδίζει ακόμη περισσότερα κολακευτικά σχόλια.
Τέσσερα χρόνια μετά τον ’’βομβιστή’’ και αφού μεσολάβησε η συμμετοχή του στο συλλογικό έργο του ΚΕΔΡΟΥ ’’Γρανίτα από λεμόνι’’ (καλή δουλειά και καλή η συμμετοχή του Χρυσόπουλου) μετακόμισε στα μεγάλα εκδοτικά σαλόνια και μπήκε στον ’’στρατό'' του Καστανιώτη. Αυτό πρακτικά σημαίνει μαζική παραγωγή, πίεση για την επόμενη δουλειά και λιγότερη έφεση στην ποιότητα. Εξ’ άλλου ο Καστανιώτης δεν πληρώνει την ποιότητα των συγγραφέων του αλλά την εμπορικότητά τους...Γνωστά πράγματα αυτά...
Τα χρόνια πέρασαν ο Χρυσόπουλος έφτασε τα 36 και πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε τη δεύτερη (ουσιαστικά) δουλειά του με τον Καστανιώτη. Η πρώτη του ο ’’Περίκλειστος κόσμος’’ μούδιασε όσους αναγνώστες τον είχαν ακολουθήσει. Η τελευταία του το ’’Φανταστικό μουσείο’’ απογοήτευσε. Ο...βομβιστής της λογοτεχνίας ανήκει και επισήμως στο κατεστημένο της... Στερεμένος από έμπνευση, χωρίς το ανατρεπτικό-επαναστατικό-υποδόριο χιούμορ του, με λειψή πια φαντασία...Οταν ένας συγγραφέας σε νεαρή ηλικία ασχολείται με όσα βλέπει στον...καθρέφτη του γιατί δεν έχει κάτι άλλο να πει, όταν εγκλωβίζεται σε θέματα που αφορούν τη λογοτεχνία και όταν ο 36χρονος πια Χρυσόπουλος καταπιάνεται (με πρωτότυπο τρόπο) με τον Εμπειρίκο, τον Πεσόα και άλλους λογοτέχνες σημαίνει ότι δεν του περισσεύουν φρέσκιες ιδέες και έχει κλειστεί στον μικρόκοσμό του. Ο Χρυσόπουλος έχει ακόμη ελπίδες, κυρίως γιατί είναι νέος...Για την παρούσα όμως δουλειά μας απογοήτευσε...
Βαθμολογία: 4 (με άριστα το 10)

Saturday, February 04, 2006

 

Ξεφ(τ)υλλίζοντας...part 6

1. Οι πληροφορίες που είχα για την αλλαγή εκδοτικού οίκου από τον Κώστα Μουρσελά επιβεβαιώθηκαν καθώς μέσα στον Μάρτιο τα Ελληνικά Γράμματα ετοιμάζουν την έκδοση του νέου του βιβλίου, ενώ ακούγεται ότι θα ρίξουν στην αγορά και τη διαχρονική επιτυχία του ''Βαμένα κόκκινα μαλλιά'' ξαναγραμμένη! Ο προηγούμενος εκδοτικός οίκος πάντως μάλλον θυμωμένος από τη....φυγή πρόλαβε να ρίξει στην αγορά την παλαιά μορφή του βιβλίου διαφημίζοντας την με καταχωρήσεις σε όλο τον τύπο.
2. Δεν έμαθα ποιός κέρδισε τον διαγωνισμό του ΣΚΑΙ για το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς. Πάντως, κάποια στιγμή υπήρχε πρόβλημα αφού είχε πάρει για τα καλά προβάδισμα το βιβλίο του Πολυράκη. Βιβλίο που είχαν ζητήσει να μπει στην ψηφοφορία οι ακροατές του σταθμού. Ως γνωστόν, ο Πολυράκης παρά τη μεγάλη διείσδυση που έχει και το τεράστιο προσωπικό κοινό θεωρείται κάτι σαν εκφραστής της ροζ αντρικής λογοτεχνίας (αντρικά ΑΡΛΕΚΙΝ, λένε οι επαϊοντες του χώρου ότι γράφει). Και παρά τον τεράστιο αριθμό των πωλήσεων του σπανίως εμφανίζεται στις λίστες με ευπώλητα των σοβαρών εφημερίδων, ενώ ακόμη πιο σπανίως κριτικοί ασχολούνται με τα βιβλία του ή βραβεύεται! Προσωπικά, δεν μου αρέσει ως συγγραφέας αλλά εάν τελικά νικήσει θα είναι μια ηχηρή απάντηση στον λογοτεχνικό ρατσισμό.
3. Απόλαυση είναι τα άρθρα του Κούρτοβικ στα ΝΕΑ. Ειδικά, τα πρόσφατα με τα οποία αξιολογούσε τη νέα γενιά λογοτεχνών. Η σπάνια περίπτωση λογοτέχνη που έχει ορθή κρίση, την εκφράζει δημόσια και επώνυμα και εξασκεί παράλληλα το επάγγελμα του κριτικού χωρίς παρωπίδες ή δεσμεύσεις. Σε ένα από τα τελευταία του άρθρα έγραψε ότι κανείς κριτικός δεν μπορεί να διαβάσει περισσότερα από 50 βιβλία το χρόνο. Και ενώ ο ίδιος εξάντηλσε την ειλικρίνεια του και ομολόγησε κάτι που όλοι ξέρουμε ή φανταζόμαστε έμεινε η απορία: Ολα τα υπόλοιπα βιβλία τα κριτικάρει ο....αυτόματος πιλότος ή απλά γίνεται μια τυπική αναπαραγωγή-ξεπέταγμα των δελτίων τύπου; Μάλλον και τα δύο....

This page is powered by Blogger. Isn't yours?