Ελληνική λογοτεχνία

Μέσα στο Σαββατοκύριακο έτυχε να περάσω από το Μουσείο Τσαρούχη, κοντά στην Κηφισιά. Και θαύμασα αληθινά, το χώρο, το σεβασμό στη μνήμη και στο έργο του μεγάλου Έλληνα ζωγράφου αλλά και το πόσο χρηστικό μπορεί να είναι και σαν τόπος ψυχαγωγίας για μικρούς και μεγάλους ένα μουσείο. Ρώτησα κάποιον υπεύθυνο που μου επιβεβαίωσε ότι ο χώρος είναι σχεδόν αυτοσυντηρούμενος από τα έσοδα του. Δεν ξέρω αν είναι ακριβές αυτό αλλά με όσα είδα μου μοιάζει αρκετά πιθανό.
Και φεύγοντας, σκεφτόμουν ποια είναι τελικά η αληθινή Ελλάδα των τεχνών και των γραμμάτων…Αυτή που μπορεί να συντηρεί ένα μουσείο ή η άλλη, η απεχθής που ανέστειλε τη λειτουργία 28 παιδικών και εφηβικών βιβλιοθηκών. Επειδή, λέει, ο αρμόδιος οργανισμός αδυνατεί να καταβάλλει τα δεδουλευμένα στους υπαλλήλους, παρότι για να λυθεί το οικονομικό πρόβλημα βρέθηκαν, όπως αναφέρθηκε στα σχετικά ρεπορτάζ, έξι χορηγοί από τον ιδιωτικό τομέα! Η είδηση εμφανίστηκε προ ημερών στον ημερήσιο τύπο και νομίζω μετά από 24 ή 48 ώρες υπήρξε αντίδραση από την πρόεδρο του Οργανισμού σύμφωνα με την δήλωση της οποίας τα χρέη ήταν δυσβάστακτα, ενώ από διαχειριστικά λάθη δεν μπορούσαν να πάρουν και φορολογικές ενημερότητες από ΙΚΑ και εφορία. Ανέφερε η καλή κυρία και τα ’’ανοίγματα’’ πολλών χιλιάδων ευρώ.
Κι’ όμως, το κράτος που με ελαφρά καρδιά ρυθμίζει οφειλές ποδοσφαιρικών συλλόγων και προβληματικών εταιρειών, που χαρίζει στην ουσία λεφτά στους ιδιώτες δεν μπορεί ή δεν θέλει να πληρώσει 700.000 ευρώ που ήταν τα λειτουργικά έξοδα για τη λειτουργία 28 βιβλιοθηκών. Την ίδια ώρα, που η κρατική, παθητική και ζημιογόνα ΕΡΤ των χιλιάδων μόνιμων η συμβασιούχων υπαλλήλων σκορπάει δεξιά και αριστερά χρήματα για να αγοράζει δικαιώματα ποδοσφαιρικών ομάδων η για να διοργανώνει το ’’κιτς’’ πάρτι της Γιουροβίζιον, για την επιτυχία του οποίου καμιά εικοσαριά στελέχη της τηλεόρασης μοιράστηκαν πριμ 300.000 ευρώ! Τα μισά πάνω κάτω απ΄ όσα χρειάζονταν 28 βιβλιοθήκες για να ζήσουν. Την Κυριακή διάβασα στην Ελευθεροτυπία ότι το Ε.ΚΕ.ΒΙ. ξεκινάει εκστρατεία διάδοσης του βιβλίου και με στόχο τη δημιουργία λέσχης αναγνωστών. Όμορφη πρωτοβουλία, την οποία λέει, θα ενισχύσουν και γνωστοί συγγραφείς. Συμφωνώ, όλοι συμφωνούμε…Μόνο, που για να υπάρξουν λέσχες αναγνωστών πρέπει να υπάρχουν και αναγνώστες. Και οι αναγνώστες δεν δημιουργούνται με βόλτες στα Κ.ΑΠ.Η. αλλά στις μικρές ηλικίες, στα πιτσιρίκια που αν δεν μάθουν να διαβάζουν μέχρι τα 15 τους δεν θα αγαπήσουν ποτέ το βιβλίο. Οι λέσχες αναγνωστών στελεχώνονται από ενήλικες, ήδη αναγνώστες, χωρίς παιδικές βιβλιοθήκες σε μερικά χρόνια δεν θα υπάρχουν ενήλικες και για τις λέσχες αναγνωστών. Πιο καλά θα ήταν το Ε.ΚΕ.ΒΙ. να έστελνε τους ίδιους πρόθυμους συγγραφείς στα σχολεία, να πίεζε για την καθιέρωση μαθήματος ελληνικής λογοτεχνίας, να έδειχνε στους έφηβους αυτού του τόπου αυτό που ποτέ δεν θα δουν στην τηλεόραση με τα reality σκουπίδια και τις εκπομπές που εξαγοράζουν τηλεθεατές και τηλεθέαση μοιράζοντας εκατομμύρια. Να δείξουν στα παιδιά του τόπου ότι οι σύγχρονοι ’Ελληνες συγγραφείς δεν είναι αποκομμένοι από τη ζωή, ’’φρικιά’’ και γραφικοί, παράξενοι και παράδοξοι…Να πάνε οι συγγραφείς στους στρατώνες και στα στρατόπεδα που υπάρχουν νέοι άνθρωποι και να δημιουργήσουν βιβιλιοθήκες, να μιλήσουν, να παρουσιάσουν δουλειές τους. Εκεί, σ’ αυτές τις ηλικίες θα βρεθεί νέα φουρνιά αναγνωστών. Τα υπόλοιπα είναι κουβέντα να γίνεται...Τον περασμένο Ιούνιο, στο ΒΗΜΑ της Κυριακής ο κ.Ντίνος Σιώτης κατέθεσε μια εξαιρετική άποψη υπό τον τίτλο ’’Οι συγγραφείς στους χώρους δουλειάς’’. Να παρουσιάζονται βιβλία στα υπουργεία, σε εταιρείες, σε χώρους δουλειάς όπως ήδη συμβαίνει στην Αμερική. Τέλος στις παρουσιάσεις σε βιβλιοπωλεία, σε ουζερί και εστιατόρια ή σε πολυχώρους, που τελικά μετατρέπονται σε εκδηλώσεις κατάθεσης σεβασμού στον συγγραφέα από φίλους και οικείους του. Η άποψη του κ.Σιώτη είναι από τις σοβαρότερες προτάσεις που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια για το βιβλίο, όπως αποδεκτή είναι κάθε νέα άποψη που μπορεί να φέρει αναγνώστες. Δεν είδα βέβαια μέσα στους μήνες που μεσολάβησαν κανένα υπεύθυνο-ανεύθυνο να την παίρνει στα σοβαρά...Και όσο το βιβλίο και οι συγγραφείς καταδικάζονται σε μια καταναγκαστική εσωστρέφεια τόσο πιο πολύ θα αναζητούνται (εις μάτην) νέοι αναγνώστες...
- Ενδιαφέρουσα ήταν η συνέντευξη της Μάρως Δούκα στην Καθημερινή. Προαναγγέλει ότι στο μέλλον θα προσπαθήσει να στραφεί σε άλλες μορφές γραφής. Κρατάω και αντιγράφω ένα κομμάτι των απόψεων της που αφορούν τη σημερινή λογοτεχνία με την οποία συμφωνώ απόλυτα. ’’Όσο για τους σημερινούς συγγραφείς, έχω την αίσθηση ότι την τελευταία δεκαετία ως προς την πολυμορφία και την αναζήτηση, και με αρκετά καλά αποτελέσματα έχει κάνει άλματα. Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε τόσους καλούς συγγραφείς’’…Απάντηση και σε όλους εκείνους που υποστηρίζουν τη στείρα λογική της ’’μέτριας παραγωγής’’ ή της άποψης ότι ’’δεν βγαίνουν πλέον καλά βιβλία. Και κάτι ακόμη καθαρά προσωπικό και υποκειμενικό. Η φωτογραφία της Μάρως Δούκα που κοσμεί τη συνέντευξη είναι εξαιρετική, δείχνει μια γυναίκα με χαρακτήρα και στιλ. Το ακριβώς αντίθετο από τη φωτογραφία της που επελέγη για τα Μαύρα λουστρίνια, όπου εμφανίζεται μια κουρασμένη ’’γερασμένη’’ Μάρω Δούκα. Τυπική λεπτομέρεια αλλά μια και οι περισσότεροι συγγραφείς (δεν αναφέρομαι στη συγκεκριμένη) χρησιμοποιούν στα βιβλία τους φωτογραφίες της περασμένης…δεκαετίας και βάλε ίσως έχει μια μικρή σημασία η παρατήρηση