Ελληνική λογοτεχνία

'Η ζωή είναι πολύ σύντομη για τα καλά βιβλία, πρέπει να διαβάζουμε μόνο εξαιρετικά βιβλία''. Τίμπορ Φίσερ (Under the frog)

Tuesday, November 14, 2006

 

Μια επιστολή στο blog

Χωρίς το παραμικρό δικό μου σχόλιο και αφού μου ζητήθηκε από τον επιστολογράφο (γνωρίζω φυσικά τα στοιχεία του) δημοσιεύω ένα e-mail που πήρα σήμερα το πρωί. Αφαίρεσα μόνο κάποια σημεία, τα οποία δεν αφορούν άλλους πλην εμού η αναφέρονται επώνυμα σε πρόσωπα του χώρου (με αναπόδεικτους χαρακτηρισμούς ή σχόλια) και την ’’ανεβάζω’’ σχεδόν ατόφια. Τη δική μου απάντηση στον συγγραφέα την έχω ήδη στείλει αλλά έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα σχολιαστεί η συγκεκριμένη επιστολή που θίγει θέματα και προβληματισμούς που αφορούν μάλλον όλους η τους περισσότερους ’’πρωτοεμφανιζόμενους’’.
’’Αγαπητέ Reader,
παρακολουθώ εδώ και πολλούς μήνες το μπλογκ σου. Από τον περασμένη άνοιξη όταν διάβασα μια αναφορά στον τύπο. Θεωρώ ότι είσαι η πλέον ανεξάρτητη και έγκυρη δημόσια φωνή που υπάρχει σήμερα στο λογοτεχνικό χώρο και δεν τα γράφω αυτά για να σε κολακέψω, αλλά για να τα προσθέσω στα πολλά ανάλογα σχόλια που παίρνεις από τους επισκέπτες του διαδικτυακού ημερολογίου σου. Πιστεύω ότι είσαι συγγραφέας και καλός μάλιστα από τον τρόπο που γράφεις αλλά σέβομαι την επιθυμία και τους λόγους που σε κρατάνε ανώνυμο. Ούτως ή άλλως δε μ’ ενδιαφέρει ποιος είσαι αλλά τι γράφεις στο Internet και η υποστήριξη που παρέχεις στους νέους συγγραφείς αξιολογώντας τις δουλειές τους, κάτι που απαξιώνει να κάνει οποιοσδήποτε άλλος από την κάστα που εύστοχα έχεις ονομάσει παλαιότερα ’’κύκλωμα των mainstream κριτικών’’.
Η ’’γνωριμία’’ μου με το μπλογκ σου συνέπεσε χρονικά με την έκδοση του πρώτου μου μυθιστορήματος με τη σφραγίδα γνωστών εκδόσεων. Δεν είχα ’’μέσο’’, ταλαιπωρήθηκα τρία χρόνια να βρω εκδότη και τελικά όταν οι προσπάθειες μου τελεσφόρησαν ανακάλυψα ότι όσα γράφεις για τη λογοτεχνία είναι αλήθεια. Ίσως, γιατί, κάποια στιγμή τα έχεις βιώσει και εσύ ο ίδιος στο ’’πετσί’’ σου και τα ξέρεις από πρώτο χέρι. Αρθρώνω μια κραυγή απόγνωσης και απογοήτευσης συνάμα μέσα από το ιστολόγιο σου μ’ αυτή την επιστολή που σε παρακαλώ να δημοσιευθεί χωρίς τα στοιχεία μου για λόγους που μπορείς να καταλάβεις. Έξι μήνες τώρα δεν έχει γίνει η παραμικρή και το εννοώ, η παραμικρή αναφορά έστω και μερικών γραμμών, σε οποιαδήποτε εφημερίδα για τη δουλειά μου. Δε γνωρίζω κανένα στο λογοτεχνικό χώρο και θεωρώ ντροπή να παίρνω άγνωστους δημοσιογράφους τηλέφωνο ή να περιφέρομαι από δημοσιογραφικό γραφείο σε δημοσιογραφικό γραφείο σαν ικέτης για να διαβάσουν το βιβλίο μου ή έστω να γράψουν δύο γραμμές. Δεν είμαι εκτός πραγματικότητας, ούτε περίμενα ότι θα έβγαζα χρήματα απ΄ αυτή τη διαδικασία. Δεν πιστεύω καν ότι έχω γράψει ένα αριστούργημα. Αλλά δεν ξέρω, πλέον, τι να κάνω για να μάθω αν όσα έγραψα αξίζουν τον κόπο ή όχι, αν πρέπει να επιμείνω με τη γραφή ή να μην ξαναδοκιμάσω. Ρώτησα ανθρώπους στην εκδοτική εταιρεία και πήρα αόριστες απαντήσεις όπως ’’έτσι είναι τα πράγματα στην Ελλάδα’’ και ’’οι κριτικοί αν δε σε ξέρουν δε θα διαβάσουν ποτέ το βιβλίο σου’’. Ειλικρινείς απαντήσεις αλλά αν δεν το διαβάσουν πως θα μάθουν αν είμαι καλός ή όχι; Βλέπω, κυρίως στις Κυριακάτικες εκδόσεις των εφημερίδων αναφορές σε άλλους καινούργιους συγγραφείς. Μπορείς να μου εξηγήσεις αυτούς πως τους ξέρουν και πως πρόλαβαν να τους μάθουν; Δεν γνωρίζω καν τον αριθμό των –λιγοστών- αντιτύπων που έχει πουλήσει το βιβλίο μου και μέσα από το μπλογκ σου ανακάλυψα ότι υπάρχουν συμβόλαια με περιορισμούς στις πληρωμές των δικαιωμάτων. Χαρούμενος και πρωτόπειρος όταν υπέγραφα το δικό μου δεν πρόσεξα ότι υπήρχε όριο πώλησης 2.000 αντιτύπων για να εισπράξω συγγραφικά δικαιώματα. Κοίταξα εκ των υστέρων και από περιέργεια και ανακάλυψα ότι και ο δικός μου εκδότης έχει φροντίσει να είμαι στην ουσία ’’χορηγός’’ της έκδοσης. Όχι, δηλαδή, ότι θα φτάσει ποτέ το βιβλίο μου σ’ αυτά τα επίπεδα πωλήσεων και ούτε μ’ ενδιαφέρει όπως, ήδη, σου εξήγησα. Αισθάνομαι απέχθεια, ήδη, για το χώρο των βιβλίων και των συγγραφέων. Η σχέση μου με τη γραφή δεν είναι καιροσκοπική ή κερδοσκοπική αλλά δεν περίμενα και τέτοια αδιαφορία. Μη μου απαντήσεις και εσύ ότι έτσι είναι τα πράγματα γιατί θα με απογοητεύσεις. Πιστεύω ότι πολλοί σαν και μένα βλέπουν το μπλογκ σου ως μια όαση και μια διέξοδο για να προβληθούν οι δουλειές τους μακριά από διαπλοκές, συμφέροντα, συμφωνίες ή δεν ξέρω τι άλλο ακριβώς συμβαίνει στο παρασκήνιο. Πες μου, δεν είναι ανάγκη να το κάνεις μέσω του μπλογκ, σε ποιόν κριτικό πιστεύεις ότι πρέπει να μιλήσω και τι θα έκανες εσύ στη θέση μου; Υπάρχει εκδοτικός οίκος που μπορώ να εμπιστευτώ όχι για να εκδώσει κάποια μέρα το δεύτερο βιβλίο μου αλλά για να μου φερθεί, έστω, έντιμα;’’
Comments:
ftiaxe diko sou blog i diko sou myspace
 
πρωι πρωι μας εκανες την καρδια περιβόλι...
 
απευθύνσου σε κάποιο απ' τους μικρομεσαίους εκδοτικούς οίκους όπως τον Καλέντη, τη Διόπτρα κτλ. Εκεί, γνωρίζω προσωπικά, ότι δίνουν περισσότερη σημασία στους συγγραφείς, μια και πολύ λίγους έχουν στο "ρόστερ" τους, αρχίζουν να σου δίνουν δικαιώματα από τα χίλια αντίτυπα και έχουν πάντα τις πόρτες τους ανοικτές στους νέους συγγραφείς.
 
Φίλε, η κατάσταση είναι λίγο - πολύ αυτή που περιγράφεις. Είναι πραγματικά δύσκολη εποχή για τους νέους συγγραφείς, κακά τα ψέματα. Όποιος αγαπά το γράψιμο, όποιος παθιάζεται με τη συγγραφή και τη λογοτεχνία, πρέπει να επιμένει και να υπομένει, πόσο μάλλον σήμερα που η λογοτεχνία και η ανάγνωση περνάνε κρίση. Επίτρεψέ μου, ως νέος συγγραφέας κι εγώ, να παραθέσω μερικές σκέψεις από τη μέχρι τώρα εμπειρία μου.
Η αλήθεια είναι, πως μάθαμε να γράφουμε περιμένοντας την πιστοποίηση του όποιου ταλέντου μας μέσα από τα μονοπάτια των ειδικών που πλέον δυστυχώς ασχολούνται μόνο με τους επώνυμους συγγραφείς του life style. Ας ρίξουμε όμως πρώτα εμείς μια πιο προσεκτική ματιά στις επιπτώσεις της γραφής μας στον ίδιο μας τον εαυτό και στους απλούς αναγνώστες μας. Αυτή είναι η ουσία της λογοτεχνίας και όχι οι κριτικές και τα σχόλια των ειδικών. Οι αντιδράσεις στον απλό αναγνώστη που διάβασε το βιβλίο μας. Αν με ρωτάς, εγώ αυτό κάνω. Γράφω και ζω για τούτες τις αντιδράσεις, γι' αυτήν την αλληλεπίδραση που ξεπερνά τα επαγγελματικά στερεότυπα, τις δημόσιες σχέσεις, τα παρακάλια και τις κλειστές ή μισάνοιχτες πόρτες.
Αν η ανάγκη για γράψιμο ξεπηδά μέσα από τις προσωπικές φιλοδοξίες της αναγνώρισης και τις επιτυχίας ίσως να μην είναι αυθεντική. Παρόλα αυτά καταλαβαίνω απόλυτα την πικρία και την απογοήτευσή σου. Τουλάχιστον εγώ, ως νέος συγγραφέας, επέλεξα να στρέψω το ενδιαφέρον μου προς το ίδιο το αναγνωστικό κοινό που με τίμησε διαβάζοντάς με, λυτρώνοντας έτσι την όποια ανάγκη εξειδικευμένου ενδιαφέροντος. Στο κάτω κάτω της γραφής εκεί είναι η ουσία. Πρότασή μου λοιπόν, είναι αυτή η επικοινωνία, και το διαδίκτυο, να ξέρεις, είναι ο καλύτερος τρόπος.
 
Αντιγράφω από το Ποστ "Μπορείς να μου εξηγήσεις αυτούς πως τους ξέρουν και πως πρόλαβαν να τους μάθουν":
Αυτή την απορία την έχω και γώ!
Πως δηλαδή ξέρουμε όλοι τον Dan Brown, και τον Tolkin και δεν ξέρουμε (όλοι εννοώ, και όχι οι ολίγοι) τον Pynchon! Για να μη μιλήσω για Ελληνες και παραξηγηθούμε.
Πάντως, πράγματι ο Αναγνώστης κάνει καλή δουλειά και αυτό έχει σημασία, να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα και ας είσαι μόνος!! Γιατί σε τελική ανάλυση αυτό είναι που μετράει.
 
Μου χετε βάλει φωτιά στο μαλλιά ενώ…
…η σπονδυλική μου στήλη είναι μουσκεμένη με νιτρογλυκερίνη!

Γουστάρω!!
 
παίρνω ως αφορμή τη φράση περί "ουσίας της λογοτεχνίας" που σημειώνει ορθώς ο Παργινός, για να πω ότι αυτή η επιστολή (δεν ξέρω πια γιατί υφίσταται αυτή η εμμονή στην ανωνυμία ή τις μάσκες -αυτό αφορά και τον diavazo- σ' αυτή την ιστορία των ελληνικών ιστολογίων...) είναι είτε ιδιαίτερα αφελής είτε ιδιαίτερα εμπαθής. Δεν παίρνω θέση, γράφοντας σχόλιο σε ιστολόγιο [χωρίς να προσβάλλω τον φιλοξενούντα reader's diggest αλλά δηλώνω επαγγελματίας δημοσιογράφος και ερασιτέχνης εραστής της λογοτεχνίας], γιατί έχω πια διαπιστώσει την ανυπαρξία της όποιας διάθεσης δημιουργικού διαλόγου, της αντιπαραβολής επιχειρημάτων, της συναγωγής συμπερασμάτων καθόλου επιχρωματισμένων μεταξύ άσπρου ή μαύρου ανάμεσα στους "μπλόγκερς".

Θα πω μόνον ότι η λογοτεχνία, όπως και οι υπόλοιπες τέχνες, απαιτούν αποθέματα δημιουργικότητας. Ως προϊόν, το βιβλίο συγχέεται με το καλλιτέχνημα. Και οι πλείστοι περιφερόμενοι, σοβαροί ή ασόβαροι, γύρω από τη συγγραφή, αποπροσανατολίζονται από ερωτήματα τύπου "πόσα πούλησε", "ποιος/εάν έγραψε κάτι στις φυλλάδες", "γιατί δεν γίνομαι διάσημος", "μα είμαι διάσημος, διαβάστε με". Τίποτ' απ' όλα αυτά δεν ισχύει -ευτυχώς- στη διαδικασία της συγγραφής, της ολοκλήρωσης, της απόλαυσης, της ουσιαστικής καλλιτεχνικής πράξης.
 
Δεν ξεχνώ το ρητό που γεννήθηκε πριν απ το marketing:
«Ο καλλιτέχνης τρέφεται με το χειροκρότημα!»
Έχεις προσέξει silio de aprile, πως λάμπει το πρόσωπο των ηθοποιών που υποκλίνονται στο τέλος της παράστασης, όταν το χειροκρότημα του κοινού αποφορτίζει τα έντονα συναισθήματά του;!
Καλό, κακό έτσι είναι…
 
@the bigbip
Συμφωνώ 100% και μπορώ να πω ότι με τον ίδιο τρόπο παρότρυνα τον απογοητευμένο ’’φίλο’’ μας.
 
@tzitzikos
Με όσα διαβάζω κάθε μέρα να δει τη δική μου την καρδιά πως έχει γίνει
 
@solaris
Και το δικό σου μέιλ αλλά και τα μέιλ τεσσάρων πέντε ακόμη πρόθυμων ανθρώπων του χώρου έχουν πάει (Θεού θέλοντος και yahoo επιτρέποντος) στον επιστολογράφο του blog. Και η προθυμία αρκετών μέσα από το χώρο να τον βοηθήσουν ή να τον συμβουλεύσουν ή να τον κατευθύνουν.
 
@νίκος παργινός
Η επισήμανση ότι τελικά το κοινό ενός συγγραφέα είναι αψευδής μάρτυς εμένα τουλάχιστον με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Αλλά το ερώτημα που έχει ουσιαστικά τεθεί μέσα από την επιστολή είναι το πως σε ανακαλύπτει ένα κοινό για να σε κρίνει και τελικά να εισπράξει ο συγγραφέας έστω και αυτό το μίνιμουμ των εντυπώσεων. Σε εποχές άκρως επικοινωνιακές υπάρχουν ακόμη άτομα που δεν έχουν πρόσβαση σε μεγαλύτερες μάζες ή ο κοινωνικός περίγυρός τους είναι πολύ μικρός. Αρα, καταλήγει πάλι στο αρχικό ζητούμενο, τη γνώμη των ειδικών.
 
@ange/ta
Μόνος; Οχι αγαπητή μου μόνος. Οπως έχει γράψει και ο αξιαγάπητος πιτσιρίκος προ μηνών νομίζω ’’η δύναμη ενός μπλογκ είναι οι αναγνώστες του’’. Ούτε ένα λεπτό δεν με αφήσατε να νοιώσω μόνος από την περασμένη άνοιξη που ο χώρος άρχισε να έχει επισκεψιμότητα.
 
@αδαής
Επίσης η γνώμη σου με βρίσκει σύμφωνο σε γενικές γραμμές
 
@silio d' aprile
Αφού αντιπαρέλθω τα περί ανωνυμίας μια και το θέμα είναι ανεπίκαιρο και λύθηκε προ μηνών όταν στην ουσία έγραψα τι είμαι και αφού σου υπενθυμίσω ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των ιστο-γράφων παγκοσμίως παραμένουν ανώνυμοι να μιλήσω επί της ουσίας...
Η συγγραφή ενός βιβλίου είναι το ένα σκέλος της διαδικασίας. Αυστηρά προσωπική, μοναχική διαδικασία, ακόμη και στους πλέον computerised συγγραφείς τύπου Κινγκ, Γκρίσαμ, Λάντλαμ κλπ. των εκατομμυρίων αντιτύπων ανά έκδοση δε νομίζω ότι περνάει από το μυαλό την ώρα που γράφουν το πόσα θα πουλήσουν η πόσο θα αυξηθεί η δημοφιλία τους παγκοσμίως. Από τη στιγμή που ένα βιβλίο φεύγει από τα χέρια του δημιουργού του και παίρνει το δρόμο του υπάρχει μια μηχανή παραγωγής απόλυτα εναρμονισμένη στην καπιταλιστική λογική που ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ ΚΑΘΕ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ να μπει στη διαδικασία.
Ο συγγραφέας θέλει να γράφει αλλά συγγραφέας χωρίς κοινό δεν ύφίσταται. Βιβλίο χωρίς αναγνώστες καταλήγει πολτός...Ο αφελής ή εμπαθής επιστολογράφος του μπλογκ μου (δεν ξέρω αν είναι κάτι από τα δύο αλλά αν έπρεπε να διαλέξω επειδή γνωρίζω και το backround του οδηγούμαι στο πρώτο και όχι στο δεύτερο) δε νομίζω ότι ψάχνει τη διασημότητα, το κέρδος η τις πωλήσεις αλλά σε εξαιρετικά χαμηλούς τόνους και διστακτικά την επιβεβαίωση αν πρέπει ή όχι να συνεχίσει να γράφει. Και επέτρεψε μου, φιλικά, να σε πληροφορήσω ότι δεν είναι ο μόνος αλλά είναι ο μόνος που ζήτησε να τοποθετηθεί δημόσια. Οταν αύριο ή μεθαύριο στον επόμενο κύκλο της δημιουργικότητας του και στην ολοκλήρωση του βιβλίου του δεν θα βρίσκει εκδότη θα υπάρχει κάποιος με βεβαιότητα να του πει αν αυτό οφείλεται στην έλλειψη αναγνωστών ή στην έλλειψη ταλέντου; Ισως και η δική μου ερώτηση να σου φανεί αφελής αλλά ο κύκλος ανοίγει και κλείνει με συγκεκριμένες λογικές μάλλον προκαθορισμένες. Καλή φίλη που ξέρει πρόσωπα και καταστάσεις πριν από μήνες σε μια συζήτηση μου είπε: ’’Θα σου δώσω μια λίστα. Και δίπλα στο όνομα δέκα συγγραφέων θα γράψω τα ονόματα των κριτικών που ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΓΡΑΨΟΥΝ για το καινούργιο τους βιβλίο, τα ονόματα αυτών που θα τους αγνοήσουν και τα ονόματα εκείνων που θα τους κάνουν κακή κριτική’’. Αφελής γαρ ζήτησα όχι λίστα αλλά μερικά παραδείγματα. Και τώρα δεν τολμώ να της το...θυμίσω!
 
@alexis
Σπάνια διαφωνούμε αλλά εδώ θα με βρεις αντίθετο σου. Το βιβλίο δεν είναι μια σύμβαση ψεύδους; Εσύ ο συγγραφέας κατασκευάζεις μια ψεύτικη ιστορία και εγώ ως αναγνώστης τη μοιράζομαι μαζί σου. Τα βιβλία είναι γραπτά ψεύδη, το θέατρο ψεύδος ως παράσταση αλλά στην ουσία και τα δύο έχουν ως στόχο την ψυχαγωγία-εκμάθηση-διάδοση ιδεών (όχι όλα μαζί κατ’ ανάγκη ανάλογα το είδος του έργου ή του βιβλίου) με στόχο τον θεατή-αναγνώστη. Ποιό λόγο έχει να παίξει ένας ηθοποιός σε μια άδεια πλατεία; Και ποιό λόγο έχει να γράψει ένας συγγραφέας χωρίς αναγνώστες; Ο πρώτος μπορεί να κάνει το ίδιο στη μοναξιά του καθρέφτη του και να εισπ΄ράξει την ίδια ακριβώς αποδοχή ή αποδοκιμασία και ο δεύτερος μπορεί να πράξει το ίδιο αποθηκεύοντας ισόβια τη δουλειά του σε σκληρούς δίσκους ή σε σκονισμένα συρτάρια. Η ανάγκη να μοιραστούμε αυτό το ψέμα και την ανάγκη διαφυγής είναι που δημιουργεί τη σχέση ηθοποιού-θεατή και η ίδια ανάγκη με διαφορετική έκφραση δημιουργεί τη σχέση αναγνώστη-συγγραφή. Ο τρόπος της είσπραξης της αποδοχής (δε μιλάω όπως αντιλαμβάνεσαι υλικά) είναι διαφορετικός.
 
αχ, ομολογώ ότι δεν έχω παρακολουθήσει την κουβέντα για την ανωνυμία (σόρι, λόγω φόρτου εργασίας και υποχρεώσεων, οπότε αντιπαρέρχομαι), παρότι μ' ενοχλεί -και δεν αναφέρομαι σ' εσένα- σ' αυτούς τους κομπλεξικούς που βγαίνουν να "κράξουν", να ξεχαρμανιάσουν, κρυμμένοι πίσω από το δάχτυλό τους. Κι αυτό είναι ανέντιμο, φτηνό, χωρίς έρεισμα. Συμφωνώ, εννοείται, για τον μηχανισμό που αναφέρεις. Ωστόσο, το έργο τέχνης παραμένει έργο τέχνης - κι αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. (Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε για τους δηλούντες συγγραφείς που γράφουν κι εκδίδουν για να φτιάξουν ένα εγώ - είναι άλλη μεγάλη συζήτηση που αγγίζει επικίνδυνα πολλούς). Ο αναγνώστης σου, ο επιστολογράφος, έστω κι αν είναι αφελής, δηλαδή δεν γνωρίζει τα δεδομένα και φυσικά δεν σημαίνει ότι είναι ανόητος (προς θεού!), εκφράζει μια σειρά ανθρώπων που παραδόξως πώς τροχιοδρομούν στο λεγόμενο "star-system" (ανύπαρκτο, κατ' εμέ και ανόητο) - εάν η φίλη σου φτιάχνει λίστες με δεδομένα κριτικά σημειώματα από συγκεκριμένες υπογραφές για συγκεκριμένους τίτλους, θα μπορούσα λόγω θέσης τε και φύσης να σου αραδιάσω απροσμέτρητες περιπτώσεις ψευδοεχόντων και ψευδοκατεχόντων στα λογοτεχνικά πράγματα. Ωστόσο, εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, το καλό βιβλίο "προχωράει" μόνο του, χωρίς κριτικές, νούμερα, φίλους στα ΜΜΕ, αποκτάει κοινό και δημιουργεί δεσμούς με το μέλλον του συγγραφέα σ' αυτή την αρένα της σκέψης και της έκφρασης. Ολα τα υπόλοιπα είναι φλυαρίες, επέτρεψε να επισημάνω. Και μακάρι ο αναγνώστης σου να βρει τον πραγματικό δρόμο του. Δεν είναι θέμα γούστου αλλά ουσίας και μεγέθους σ' ό,τι κάνουμε, ε;!
 
@silio
Θεωρητικά θα συμφωνήσω μαζί σου γιατί μου αρέσει να πιστεύω στο κλισέ περί ύπαρξης καλών βιβλίων που προχωράνε με τη λογική από στόμα σε στόμα! Επειδή όμως με εξαίρεση τις περιπτώσεις Καρακάση, Πολυράκη που είναι ιδιάζουσες μπορείς σε παρακαλώ να μου θυμίσεις 4-5 βιβλία την τελευταία τριετία που βρήκαν το δρόμο τους χωρίς κριτικές, χωρίς αναφορές στον τύπο και ήταν πραγματικά καλά (εμπιστεύομαι και το ξέρεις το υποκειμενικό σου κριτήριο περί καλού ή κακού βιβλίου). Γιατί ειλικρινά δεν θυμάμαι να υπάρχουν τόσα...
 
This comment has been removed by a blog administrator.
 
@alexis
Χρέωσέ μου τότε ένα communication breakdown...
 
Υπάρχει μια μορφή θεάτρου το devised theatre (διορθώστε με αν κάνω λάθος) στο οποίο οι ηθοποιοί είναι και οι δημιουργοί των κειμένων της παράστασης…
Κι ερωτώ σαν το σπασικλάκι στο πρωτο θρανίο: "Την ώρα που δέχονται το χειροκρότημα υποκλίνονται και χαμογελούν ως γραφιάδες ή ως εκτελεστές του έργου;!"
Σας προτείνω την παράσταση «Εκεί στην Κόλαση»…

Πάντως πέρα απ το παραπάνω προβοκατόρικο ερώτημά, τα blog δίνουν τη δυνατότητα άμεσου feedback στο γραφιά. Κάτι σαν λεκτικό χειροκρότημα ή γιούχα…
 
βλεπε και:
ζωγραφικη-καλλιτεχνες-γκαλλερι-curators-κριτικοι τεχνης κτλ. κτλ...
 
Εγώ πάλι δεν έχω και πολλά να πω, μια και δεν είμαι του χώρου. Αλλά διαβάζοντας το σχόλιο του ανθρώπου, είπα μέσα μου :"ευτυχώς που δεν έχεις το μικρόβιο της συγγραφής".
 
Η συζύτηση αυτή μου θυμίζει εκείνο το παραμύθι με το συμβούλιο των ποντικών για να κρεμάσουν την κουδούνα στην ουρά της γάτας.
 
τώρα τί να πω;

έχω μια νουβέλα και ένα μυθιστόρημα και μόλις ξεκίνησα να έχω επαφή με εκδοτικούς οίκους... πάω και εγώ στα τυφλά, ψάχνοντας να βρω άκρη. με την ηλίθια αισιοδοξία του ατζαμή, εκτιμώ...(είναι προφανώς η άμυνα του εαυτού μου)...

ειλικρινά ιδιαίτερα χρήσιμο μήνυμα με τις αλήθειες που πρέπει να ξέρουν όλοι όσοι 'δημιουργούν κόσμους' με τα γραπτά τους.

τι να πω, 'αν μας αντέξει το σχοινί, θα φανεί στο χειροκρότημα...'

ευχαριστώ και πάλι για το 'άνοιγμα των ματιών'.
 
Ας κάνω και λίγη πλάκα, εδώ: μα, ρίντερ, ξέρεις εσύ κάποιο καλό ελληνικό μυθιστόρημα ώστε να το πρόσεξε κάποιος με ή χωρίς "προώθηση";!... (Αντε, να πω τη μία και μοναδική περίπτωση Ελληνα που "βάζει γκολ" και στο εξωτερικό - Πέτρος Μάρκαρης. Δεν θα πω τους Χρυσόπουλο, Μαμαλούκα, γιατί με συνδέει διαυγής φιλική σχέση...). Και για να σοβαρεύομαι, νομίζω ότι πρέπει να έρθεις στην ημερίδα που προτίθεται να οργανώσει η Εταιρεία Συγγραφέων σε λίγο καιρό (θα ανακοινωθεί οσονούπω) για το ζήτημα της προώθησης του ελληνικού βιβλίου εντός κι εκτός συνόρων (ήδη αυτό είναι λάθος τοποθέτηση γιατί δεν υπάρχουν εθνικές λογοτεχνίες αλλά χάριν πλαισίου συζήτησης στέκεται εν προκειμένω). Με χαιρετισμούς, Β.

ΥΓ.: Μου 'ρθε στο μυαλό το ιδανικό παράδειγμα: Ντανίλο Κις, "Ενας τάφος για τον Μπόρις Νταβίντοβιτς", εκδόσεις "Κέδρος" --- μαθαίνω από βιβλιοπώλες ότι προσελκύσει το ενδιαφέρον, παρότι κανένας δεν έχει γράψει ακόμη. Χμμ.
 
@tamara
Το πηγάδι που έγεται ζωγραφική στην Ελλάδα είναι πολύ βαθύ! Επειδή το alter ego μου ασχολείται λίγο και με τη συλλογή έργων τέχνης είναι καλύτερα να μην γράψω τι σημαίνει ''νέος καλιτέχνης'' στο χώρο της ζωγραφικής γιατί θα επέμβει το ΕΣΡ για τα μπλογκ!
 
@so far
Πραγματικά τυχερή είσαι. Εδώ με το μικρόβιο του αναγνώστη δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα.
 
@ipotis
Αγαπητέ μου, ποντίκια υπάρχουν πολλά. Ατυχώς υπάρχουν και γάτες. Την κουδούνα δεν βλέπω.
 
@alexandra
Η άγνοια του κινδύνου μερικές φορές είναι καλός σύμβουλος. Παντρεμένη και με την τύχη του πρωτόπειρου κάνει ενίοτε και θαύματα. Καλά κουράγια να έχεις.
 
@silio
Αγαπητέ silio το δυστύχημα της υπόθεσης είναι ακριβώς αυτό. Οτι κανείς δεν δέχεται ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ διότι κανείς δεν κάνει τον κόπο να τα ανακαλύψει! Μένουμε λοιπόν στη γενικότητα ''μέτρια και η φετινή παραγωγή'' βάζουμε ξερά χλωρά στον κλιβανο και δηλώνουμε αθώοι του αίματος! Κι' όμως κινείται...
Κάτι γραφικοί ή παράδοξοι ή περιθωριακοί αναγνώστες σαν και του λόγου μου ''ανακάλυψαν'' (το γράφω στο ποστ για το βιβλίο του Αλέξη Σταμάτη) τον Μεθενίτη και τον ''Αλλο'', το Ταξίδι στη Λευκή Θάλασσα του Τρεχλή αν δεν είχε ελληνική υπογραφή εύκολα θα πίστευε κάποιος ότι είναι δουλειά ξένου. Και πριν από πολλά πολλά χρόνια πάλι η ιστορία επαναλήφθηκε με τον Χρυσόπουλο και τον Βομβιστή του Παρθενώνα (για να σου θυμίσω μια περίπτωση καλού βιβλίου που πρώτα το ανακάλυψαν οι αναγνώστες και πολύ αργότερα οι ειδικοί). Βεβαίως και ξέρω και πολλά καλά ελληνικά βιβλία και η μικρή απειροελάχιστη διαφορά είναι ότι δεν έχω πρόβλημα, κόμπλεξ ή αναστολές (οι χαρακτηρισμοί ξεκάθαρα δεν αφορούν εσένα για να μην παρεξηγηθώ) να τα καταγράψω επειδή δεν χρωστάω σε κανένα και δεν μου χρωστάει κανένας στη λογοτεχνία. Αντίθετα, όλοι εκείνοι που έχουν υποχρέωση να το πράξουν τα προσπερνάνε επειδή το όνομα του συγγραφέα δεν τους λέει τίποτα ή επειδή δεν έτυχε το γραφείο τύπου του εκδοτικού οίκου να τους πιέσει να γράψουν μια καλή κουβέντα. Και εγώ δεν πιστεύω στην ύπαρξη κυκλωμάτων, οργανωμένων η μη αλλά κανείς δεν μπορεί να με πείσει πλέον για την αδιαφορία, τον ωχαδερφισμό και τον σνομπισμό (όλα μαζί ή κατά μόνας παντρεύονται με τις προσωπικές, τις δημόσιες και τις κοινωνικές σχέσεις) εκείνων που έχουν λόγο. Φυσικά και δεν θα έρθω στην ημερίδα που ευγενικά με προσκαλείς γιατί οι ημερίδες δε δίνουν λύση σε προβλήματα που έπρεπε ήδη να είναι λυμένα. Το μάρκετινγκ είναι απλή τέχνη. Και μάρκετινγκ στο βιβλίο δεν υπάρχει. Ούτε για τα καλά, ούτε για τα μέτρια, ούτε για τα κάκιστα δημιουργήματα πολύ απλά γιατί η πλειοψηφία των εκδοτών σήμερα είναι κοντραμπατζήδες του πνεύματος. Είδες πουθενά κάποια εμπνευσμένη και έξυπνη διαφήμιση ελληνικού βιβλίου; Με μισή καλή και έξυπνη ιδέα η Ωκεανίδα καθιέρωσε τον Βουράκη εμπορικά. Οταν οι κριτικοί για να καλύψουν τις δικές τους αδυναμίες γράφουν συνεχώς ''δεν βγαίνουν καλά βιβλία'' γιατί να πειστεί ο αναγνώστης να διαβάσει; Απαξιώνει με τη σειρά του αυτό που απαξιώνουν οι κριτικοί... Και το δυστύχημα αγαπητέ silio είναι ότι βγαίνουν πλέον καλά βιβλία!
 
ευχαριστώ πολύ...
 
Post a Comment



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?