Ελληνική λογοτεχνία

Φαντάζομαι ότι όταν ένας συγγραφέας διατηρεί παράλληλα και τον τίτλο του κριτικού βιβλίου περιμένει μια μάλλον καλή ή ευνοϊκή αντιμετώπιση από τους ’’ομοίους’’ του. Αν πίστευα τις μικρές διακριτικές αναφορές στον τύπο, τον τίτλο (’’Αν μ’ αγαπάς μη μ’ αγαπάς’’) και το αναγεννησιακό-μπαρόκ εξώφυλλο (αδικεί κατάφωρα το περιεχόμενο) μάλλον δεν θα έβρισκα σοβαρό λόγο να διαβάσω το 21ο βιβλίο της Ελένης Γκίκα. Η ’’ροζ’’ λογοτεχνία δεν είναι το φόρτε μου. Φυσικά, το βιβλίο δεν έχει την παραμικρή σχέση με τη ροζ ή τη λεγόμενη ’’γυναικεία λογοτεχνία’’ και μπορώ να διαβεβαιώσω ότι διαβάζεται με μεγάλη άνεση από άντρα αναγνώστη που ενίοτε χαρακτηρίζει τον εαυτό του ’’απαιτητικό’’.
Ένα ταξίδι, εσωτερικό και εξωτερικό, μια υπαρξιακή αναζήτηση και μια βουτιά σε εμπειρίες και βιώματα είναι το συγκεκριμένο βιβλίο που πέραν όλων των υπολοίπων και χωρίς αυτό να αλλάζει ή να αλλοιώνει τη συνολική πλοκή του βρίθει ποιητικών αναφορών. Αν βέβαια κάποιος το δει κοντόφθαλμα και χωρίς διάθεση να εμβαθύνει ή απλά το ξεφυλλίσει τότε θα μείνει στα απολύτως βασικά και απαραίτητα. Τον έρωτα που γεννιέται μέσα σε ένα πλοίο, την ώρα της προκαθορισμένης φυγής αρχίζει ένα άλλο διαφορετικό ταξίδι χωρίς ευτυχώς την ανάγκη του ωραιοποιημένου τέλους που θα καταβαράθρωνε το μυθιστόρημα σε ’’ροζ δημιούργημα’’. Κάθε άλλο.
Μπορεί να είμαι αναγνώστης που του αρέσουν οι θορυβώδεις ανατροπές και όχι τα βιβλία που ακολουθούν μια περίπου προβλέψιμη ροή αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση και ανατροπές υπάρχουν. Υποδόριες και δυσκολοδιάκριτες, εσωτερικές και πολύ προσωπικές. Η σχεδόν ποιητική γραφή προσθέτει ’’συν’’ στη ροή του έργου και παράλληλα φέρνει σε πρώτο πλάνο τους πρωταγωνιστές και όχι την αφηγήτρια, που κατορθώνει να περάσει μάλλον απαρατήρητη. Η Γκίκα κατορθώνει μέσα από την ηρωίδα της (επιμελήτρια εκδόσεων) να κάνει μια απίστευτα μεγάλη βουτιά στον πεζό λόγο και στην ποίηση, φτάνοντας ως και τον…Φρόιντ! Πρεβέρ, Σίλιβα Πλαθ σε περίοπτη θέση…Ρόδος και Μαρόκο…Οικογενειακά φαντάσματα, αυτοκτονίες, αλκοολισμός, αδιέξοδα, όλα μοιάζουν αρμονικά δεμένα και ταιριασμένα. Η πολυγραφότατη πεζογράφος και ποιήτρια ξεκινάει μια τριλογία με αυτό το έργο της (το δεύτερο μέρος θα λέγεται Υγρός χρόνος) που είναι το όγδοο μυθιστόρημα της. Σε σχέση με το μοναδικό άλλο έργο της που έχω διαβάσει παλαιότερα (’’Χαίρε παραμύθι μου’’) μοιάζει ωριμότερη, πιο σίγουρη, κατασταλαγμένη και με διάθεση να πειραματιστεί σε λιγότερο γνωστά ή φιλόξενα συγγραφικά μονοπάτια. Επαναλαμβάνω ότι είναι μια δουλειά που ο αναγνώστης δεν λαχταράει να γυρίσει σελίδα αγωνιώντας για το επόμενο συγγραφικό ’’εύρημα’’ αλλά κατορθώνει να κρατήσει ατόφιο ένα σπάνιο αναγνωστικό αίσθημα: Τη χαρά της ίδιας της ανάγνωσης. Προσπεράστε το…παρελκυστικό εξώφυλλο και απλά διαβάστε το…