Ελληνική λογοτεχνία

'Η ζωή είναι πολύ σύντομη για τα καλά βιβλία, πρέπει να διαβάζουμε μόνο εξαιρετικά βιβλία''. Τίμπορ Φίσερ (Under the frog)

Wednesday, May 23, 2007

 

Μακάριοι οι πενθούντες





Η Μάιρα Παπαθανασοπούλου είναι μάλλον μια άτυχη λογοτέχνις αφού βίωσε τη…μοναξιά της επιτυχίας πριν από οκτώ χρόνια. Ο Ιούδας που φιλούσε υπέροχα τις χάρισε μια από τις μεγαλύτερες εκδοτικές επιτυχίες στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες. Λέγεται ότι σήμερα ίσως να έχει ξεπεράσει και τις 300.000 αντίτυπα. Τη συγγραφέα ο λογοτεχνικός κόσμος την αντιμετώπισε περίπου ως μάγισσα την εποχής της Ιεράς Εξέτασης. Εκείνοι που την είχαν απορρίψει και είχαν πρόσβαση στον τύπο την κατακεραύνωσαν και φρόντισαν να τη συνοδεύει ο χαρακτηρισμός της δημιουργού που έγινε αιτία να νομιμοποιηθούν τα ’Αρλεκιν και να πουλιούνται μετά τα περίπτερα με σκληρό εξώφυλλο στα βιβλιοπωλεία και στον τομέα με το ταμπελάκι ’’λογοτεχνία’’. Οι συγγραφείς που είχαν και γραφίδα κριτικών φρόντισαν να την ’’στολίσουν’’ με μοναδικό τρόπο.


Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω διαβάσει και δεν σκοπεύω πια να το κάνω τον Ιούδα. Οτιδήποτε δημιουργεί τεράστιο θόρυβο με απωθεί ή με κάνει επιφυλακτικό. Τον Τιτανικό τον είδα πέντε χρόνια μετά την εισπρακτική του επιτυχία, τους 300 θα τους δω καλώς εχόντων των πραγμάτων κάπου γύρω στο…2010. Την κυρία Παπαθανασοπούλου τη γνώρισα ένα χρόνο μετά τον θρίαμβο της σε μια κοινωνική εκδήλωση και ανταλλάξαμε πέντε έξι κουβέντες. Δεν χρειάζονταν περισσότερες για να καταλάβω ότι είναι ένα ζωντανό, ευχάριστο άτομο και θαύμασα την ηρεμία και το χιούμορ με τα οποία φαινόταν να διαχειρίζεται και την επιτυχία της αλλά και το φθόνο των χαμογελαστών… διπλανών της. Διάβασα το δεύτερο βιβλίο της ΄΄Οι τοξικές ενώσεις του αρσενικού’’ που επίσης πούλησε αρκετά και έγινε μπεστ σέλερ. Το βιβλίο ήταν καλογραμμένο με προσωπικό στιλ και ύφος, χωρίς ιδιαίτερη πλοκή πάνω σε συμβατικό πλαίσιο αλλά όχι χειρότερο από πολλά άλλα που κυκλοφορούσαν. Οι κριτικοί συνέχισαν να αντιμετωπίζουν (όταν το θυμόντουσαν) την Παπαθανασοπούλου περίπου σαν να ήταν μια ηθοποιός ή τραγουδίστρια που έκανε το κέφι της γράφοντας και όχι ως συγγραφέα. Και φυσικά ως την πέτρα του σκανδάλου ή την πηγή των δεινών στη λογοτεχνία αφού τη συνέδεσαν με το…ροζ και την εισβολή του στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Με το ’’Εσύ γλυκιά μου εξουσία’’ και τις πωλήσεις της πλέον να έχουν συρρικνωθεί στα επίπεδα ενός συνηθισμένου μπέστ σέλερ η κριτική μάλλον άρχισε να…συμπαθεί τη συγγραφέα και εκείνη απεγνωσμένα προσπαθεί ακόμη να αποτινάξει από πάνω την άδικη ρετσινιά του ’’ροζ’’…
Το τέταρτο μυθιστόρημα της ’’Μακάριοι οι πενθούντες’’ (εκδόσεις Πατάκη) κινείται στις παρυφές του αστυνομικού μυθιστορήματος με ’’διεθνές’’ χρώμα και για πρώτη φορά η Παπαθανασοπούλου δοκιμάζεται και δοκιμάζει να κινηθεί με βάση μια σύνθετη πλοκή. Στην ουσία, πρόκειται για ένα εγκιβωτισμένο μυθιστόρημα μέσα στο μυθιστόρημα που διαβάζεται συνήθως σε δύο, ενίοτε και σε τρία χωρο-χρονικά επίπεδα. Για πρώτη φορά, χωρίς να απαρνηθεί το έξυπνο και ευρηματικό στιλ γραφής της πειραματίζεται περισσότερο με την πλοκή, το ’’παραμύθι’’ της υπόθεσης και φανερά ’’δανείζεται’’ στοιχεία από κλασικούς της αστυνομικής λογοτεχνίας. Τον δημιουργό του Σέρλοκ Χολμς σερ ’Αρθουρ Κόναν Ντόιλ, τη λιγότερο γνωστή στη χώρα μας Εντζάιο Μαρς (ευκαιρίας δοθείσης το Surfeit of lampreys γραμμένο το 1940 είναι ένα από τα καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει στη ζωή μου αλλά δυστυχώς δεν το έχω ανακαλύψει μεταφρασμένο) ή (κυρίως) την Αγκάθα Κρίστι αφού δεν είναι τυχαίο ότι ένας από τους κεντρικούς χαρακτήρες της είναι μια συγγραφέας αστυνομικών έργων που λέγεται….Κρίστι Δήμου! Παράλληλα με τη Δήμου λειτουργεί στην ιστορία ο αστυνομικός επιθεωρητής Χένρι Μακντάουαλ με εξαιρετικά ανθρώπινο πρόσωπο και αδυναμίες, όπως το ’’ένα ποτήρι παραπάνω’’. Προσπαθεί να διελευκάνει μια σειρά από παράξενους φόνους την ώρα που η συγγραφέας ετοιμάζει το καινούργιο της βιβλίο με ήρωα τον…Μακντάουαλ. Στη διαδρομή, η συγγραφέας ανακαλύπτει πρώτα ότι την απατά ο σύζυγός της (η απιστία είναι μόνιμο και κλασικό θέμα που πραγματεύεται στα βιβλία της η Παπαθανασοπούλου) και μετά ότι μπορεί το αληθινό θύμα δολοφονίας να είναι η…ίδια! Μέσα στην αφήγηση, ενσωματώνονται κομμάτια του υπό εξέλιξη βιβλίου και ουσιαστικά οι δύο ιστορίες εξελίσσονται παράλληλα, ενίοτε επηρεάζοντας η μια την άλλη. Υπάρχει και μια τρίτη υπόθεση που αφορά το οικογενειακό παρελθόν της Δήμου. Οι σχεδόν 300 σελίδες κυλάνε γρήγορα με πλοκή και καλό αφηγηματικό ρυθμό και σε ορισμένα σημεία με αφορμή την πορεία της Δήμου η Παπαθνασοπούλου σαρκάζει τα αγγλικά λογοτεχνικά ήθη και έθιμα ή μήπως αυτοσαρκαζόμενη κλείνει το μάτι σε κάποιους από το σινάφι της; Η ίδια ξέρει την απάντηση.
Συμπερασματικά…Το βιβλίο διαβάζεται αν και έχει αδυναμίες. Συγγραφικές αδυναμίες. Η Παπαθανασοπούλου κουβαλώντας το λογοτεχνικό παρελθόν και ’’αμαρτίες’’ που δεν διέπραξε προσπαθεί να κάνει μια ελκυστική στη βάση της ιστορία περισσότερο σύνθετη και πολύπλοκη από ότι έπρεπε με αποτέλεσμα να μπλέκει αναίτια τον αναγνώστη της. Αν περιοριζόταν σε μια κλασική αστυνομική ιστορία χωρίς τις προσθήκες της απιστίας (και τα συνεπακόλουθα συγγραφικά σχόλια) θα είχε καλύτερα αποτελέσματα αφού δούλεψε προσεκτικά την υπόθεση, την πλοκή και τις ανατροπές και η γραφή της (με μεγάλες δόσεις χιούμορ) παραμένει ευχάριστη και ευκολοδιάβαστη. Το βιβλίο δεν είναι αριστούργημα, δεν είναι όμως και για… προσάναμμα τζακιού ή πολτοποίηση (πόσο φρικτό μπορεί να είναι για ένα συγγραφέα να διαβάζει τέτοιες κριτικές…) και σε όποιον το επιλέξει θα χαρίσει μερικές ευχάριστες ώρες. Αρκεί να μην μπει στον κόπο του προβληματισμού αλλά να το αντιμετωπίσει σαν ένα πετυχημένο αστυνομικό μυθιστόρημα. Γιατί στην ουσία περί αυτού πρόκειται. Και σε τελική ανάλυση για να μην μπλέκουμε πιο πολύ απ’ ότι χρειάζεται τα πράγματα. Για κάθε αριστουργηματικό κινηματογραφικό Ντέιβιντ Λιντς ή Αλέν Ρενέ υπάρχει η εθιστική τηλεοπτική απάντηση του Lost ή του 24. Διαφωνείτε;




Βαθμολογία: 6,5


Comments:
Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω οτι το Lost είναι εθιστικό(μ'άρεσε η λέξη!)
Όσο για τη Μ.Παπαθανασοπουλου...έχω διαβάσει μονο τον Ιούδα,ο οποίος με εκνεύρισε και απογοήτευσε...ίσως γιατί με τόσο ντόρο πίστευα ποιός ξέρει τί θα έβρισκα...Πάντως αυτό το τελευταίο(επειδή αγαπω και τις αστυνομικές ιστορίες)ίσως και να το αγοράσω μετά απο το post σου
 
Έτυχε και διάβασα τον Ιούδα πριν από 2 χρόνια. Δεν ήταν κακός. Σε καμιά περίπτωση δεν άξιζε το σνομπισμό με τον οποίο αντιμετωπίστηκε από το σύνολο σχεδόν των κριτικών.
Από κει και πέρα, αντιγράφω: "...Και σε τελική ανάλυση για να μην μπλέκουμε πιο πολύ απ’ ότι χρειάζεται τα πράγματα. Για κάθε αριστουργηματικό κινηματογραφικό Ντέιβιντ Λιντς ή Αλέν Ρενέ υπάρχει η εθιστική τηλεοπτική απάντηση του Lost ή του 24. Διαφωνείτε;"
Ασφαλώς και δε διαφωνώ, φίλε αναγνώστη! Προσυπογράφω με... χίλια!
 
Λοιπόν. Τη Μαϊρα την κορόϊδευα από τότε που είχε βγει ο Ιούδας. Θυμάμαι που είχε ξετρελλάνει μια φίλη μοθ (και κορόϊδευα κα ιτη φίλη μου). Αρνήθηκα πεισματικά να το διαβάσω. Αργότερα, όταν άρχισα να γράφω και να μπαίνω στο χώρο, εξακολούθησα να την σνομπάρω. Τη γνώρισα σε ένα νησί, όπου μια ατάκα που μας πέταξε την έκανε μου φανεί σνόμπ και ψωνισμένη. Τη γνώρισα καλύτερα πέρυσι και διαπίστωσα οτι είναι ένας άνθρωπος μαζεμένος, απλός, και ανθρώπινος -τόσο πολύ που σιχτίρισα τον εαυτό μου για τις βεβιασμένες αντιλήψεις μου- σίγουρα πολύ διαφορετικός από αυτή την γυναίκα που έγραψε τον Ιούδα. Αυτή η ωρίμανση είναι προφανής και στο νέο της βιβλίο, το οποίο ουδεμία σχέση έχει με τα άλλα. Φαίνεται οτι βρήκε το ύφος που της ταιριάζει (επιτέλους). Πάντως, είναι μια Μαϊρα αξιαγάπητη και πολύ καταδεκτική.
 
This comment has been removed by the author.
 
Φίλε αναγνώστη,
Αγόρασα τον Ιούδα την εποχή που κυκλοφόρησε με σκοπό να τον διαβάσω στην παραλία, αλλά δεν κατάφερα να φτάσω παρά στη μέση- τόση ήταν η δυσφορία και η βαρεμάρα που ένιωσα. Τέτοιο συνοθύλευμα στερεότυπων, τέτοια επανάληψη κοινοτυπιών, τέτοια banalite' δύσκολα έχω συναντήσει σε άλλο μυθιστόρημα και πίστεψέ με, έχω διαβάσει πολλά! Δεν θα ήμουν λοιπόν διατεθειμένη να χάσω τον χρόνο μου με το καινούριο βιβλίο της Παπαθανασοπούλου, ακόμα κι αν η συγγραφέας έχει σημειώσει πρόοδο από την εποχή του Ιούδα (αυτό δεν είναι δύσκολο άλλωστε!)την στιγμή που στην αγορά του βιβλίου κυκλοφορούν από πολύ ενδιαφέροντα εως εξαιρετικά δείγματα γυναικείας γραφής παλιών και νέων συγγραφέων. Οσο για το Lost και το 24 μπορεί να μην είναι Λιντς αλλά απευθύνονται σε θεατές με οξυμένη αντίληψη, και πνευματική ευστροφία οι οποίοι μάλλον δεν θα είχαν την υπομονή να παρακολουθούν την ατέρμονη διαδοχή cliches που χαρακτηρίζει τον Ιούδα. Δεν το βρίσκω περίεργο που το πολυδιάστατο ιστολόγιό σου παρουσιάζει το "Μακάριοι οι πενθούντες" αλλά προσωπικά δεν θα αγόραζα ποτέ ένα βιβλίο που θα με έκανε να αιστανθώ ότι Μακάριοι εισί οι πτωχοί τω πνεύματι. Φιλικά, Λωξάντρα.
 
Λωξάντρα, μην θεωρείς δεδομένη την πρόοδο στη γραφή. Άκου δεν είναι δύσκολο!μωρέ, είναι και παρά είναι...
 
Να προσθέσω για τον Ιούδα ότι είχε απορριφθεί από 5-6 εκδοτικούς οίκους προτού εγκριθεί από τον Πατάκη. Με τα γνωστά (εμπορικά) αποτελέσματα.
Κατά τα λοιπά, συμφωνώ με τη Λωξάνδρα για τα κλισέ και τις κοινοτοπίες του βιβλίου, αλλά οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι έπιασε το σφυγμό της πλειονότητας του γυναικείου κοινού. Και δεν ήταν "Άρλεκιν", όπως υποστήριξαν κάποιοι (ούτε βέβαια... Τζέιν Όστιν!). Ήταν και ευκολοδιάβαστο, χωρίς ασφαλώς να προσφέρει κάτι από λογοτεχνική άποψη. (Φυσικά συμφωνώ με τη Λωξάντρα για το Lost και το 24 -ειδικά για το πρώτο- αλλά αυτό... εξυπακούεται).
Δεν έχω διαβάσει άλλο βιβλίο της Μάιρας (άλλωστε ο Ιούδας απλώς έπεσε τυχαία στα χέρια μου -στην... κυριολεξία, κατά μία έννοια!- πριν άπό 2 καλοκαίρια). Αλλά a priori δεν απορρίπτω ποτέ τίποτα. Θα διαβάσω, λοιπόν, το τελευταίο της βιβλίο, φίλε Αναγνώστη, και τα λέμε!
 
Με τον Ιούδα και παρόμοιας κατηγορίας βιβλία μου συμβαίνει το εξής: όταν τα διαβάζω (συνήθως στην παραλία το καλοκαίρι) τα γλεντάω. Δυό χρόνια μετά δεν θυμάμαι τίποτα. Γρι.
Περίεργο...
 
M'άρεσε αυτό το ποστ όπως μ' αρέσει εξίσου οτιδήποτε γράφεις (ναι, τα διαβάζω όλα σχεδόν χωρίς ν' αφήνω σχόλια) που πάει κόντρα με το δρόμο που ακολουθούν οι πολλοί.
Όπως χαιρέκακα σχολιάζαν κάποτε την επιτυχία του Ιούδα, έτσι μέμφονται τώρα τα έργα του Θέμελη. Ας μη μας κάνει πια εντύπωση αυτό. Στην Ελλάδα αν πετύχεις πρέπει να φας σφαλιάρες. Αντίθετα, αν μείνεις μίζερος πολλά χέρια ανοίγουν και γίνονται αγκαλιές.

Η κ. Παπαθανασοπούλου είναι μια συμπαθέστατη γυναίκα. Κουβάλησε κι αυτή δυστυχώς για χρόνια το σταυρό της επιτυχίας μέχρι να της χαμογελούν ανοιχτόκαρδα οι άνθρωποι.
 
"Οτιδήποτε δημιουργεί τεράστιο θόρυβο με απωθεί ή με κάνει επιφυλακτικό."
Τέτοιες επιφυλάξεις καλό είναι να ξεπερνιούνται όταν είναι μικρές.
Μετά είναι δύσκολο...
"Τον Τιτανικό τον είδα πέντε χρόνια μετά την εισπρακτική του επιτυχία,
τους 300 θα τους δω καλώς εχόντων των πραγμάτων κάπου γύρω στο…2010."
Κρίμα, είναι και οι δύο πολυ καλές ταινίες. Και το κυριότερο: Πολύ
τίμιες ως δημιουργίες.
 
@cook the book
Και το 24 εθιστικό είναι επίσης και με μεγαλύτερη διάρκεια εθισμού από το Lost που ’’κρέμασε΄΄στην τρίτη του σεζόν (πόσα περισσότερα πράγματα μπορείς πια να κάνεις ή να βρεις σε ένα νησί;)...
Σας θυμίζω ότι δεν υποδεικνύω ποτέ βιβλία απλά γράφω την άποψή μου που είναι εντελώς υποκειμενική. Και πλην σπανίων εξαιρέσεων δεν θα πω ’’αγοράστε ένα βιβλίο’’. Σπανιότατων θα έλεγα...
 
@Χρήστος Φασούλας
Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν έχω άποψη για τον Ιούδα. Οσοι είχαν βάλει Χ στα χειρόγραφα και τα είχαν πετάξει ήταν οι βασικοί (εκ των υστέρων) επικριτές της κ.Παπαθνασοπούλου. Δεν θέλω να γράψω ονόματα γιατί θα αναμοχλεύσω ξεχασμένα λογοτεχνικά πάθη. Και το δυστύχημα είναι ότι την κατέκριναν χωρίς καν να (ξανα)διαβάσουν το βιβλίο και χωρίς να βασιστούν σε υπαρκτές λογοτεχνικές ενστάσεις. Ισχύει αν και είσαι παλιός επισκέπτης του ιστολογίου και το ξέρεις ότι δεν υποδεικνύω. Γράφω απόψεις.
 
@lwxantra
Αγαπητή Λωξάντρα συνεχίζω από εκεί που σταμάτησα στην προηγούμενη απάντηση. Γράφω απόψεις και χαίρομαι όταν υπάρχει αντίλογος. Το ιστολόγιο είναι ανοιχτό για κάθε διαφορετική από τη δική μου άποψη αφού από τον διάλογο μεταξύ μας πάντοτε κάτι καλό προκύπτει. Ευχαριστώ για τα κολακευτικά σχόλια αφού παρακολουθώ και το Lost και το 24. Ευτυχώς όχι στην τηλεόραση μια και το 24 ο ΑΝΤ-1 χρειάστηκε δύο χρόνια για να ολοκληρώσει μια σεζόν και έπρεπε να ψάχνουμε στο μαντείο των Δελφών και σε σύγχρονες Πυθείες (χαρτορίχτρες και καφετζούδες δηλαδή) να δούμε κάθε πότε έπαιζε το επόμενο επεισόδιο. Καλά που υπάρχει το Internet και τα DVD. To συγκεκριμένο ιστολόγιο αναφέρεται σε βιβλία και δεν ξέρω αν είναι πολυδιάστατο αλλά προσπαθεί απεγνωσμένα να είναι πολυσελλκτικό κξαι χωρίς παρωπίδες.
 
@χλωροφύλλη
Δεν μου έχει συμβεί με κανένα βιβλίο ως τώρα. Οπως λέει και ο Πανούσης ’’πρέπει να το κοιτάξεις αυτό’’. Αστειύομαι βεβαίως...
 
Συμφωνώ απόλυτα και εγώ με την Λωξάντρα δεν μου έκανε κάτι ιδιαίτερο ο Ιούδας.Το θεωρώ ένα βιβλίο για να χαλαρώσεις,οχι να σου προσφέρει κάτι.
Είμαι καινούργιος στο χώρο των blog αλλά το δικό σου μου αρέσει πολύ.Σε ευχαριστώ για την ενημέρωση.Σε περιμένω να δεις και το δικό μου αν και θέλει δουλειά.
 
@lady chill
Ευχαριστώ και η αφεντιά μου σας παρακολουθεί (πολύ καλό το ποστ για τα Εξάρχεια). Συμφωνώ ότι η επιτυχία στους λογοτεχνικούς κύκλους αντιμετωπίζεται μίζερα ή με την κάκιστη εκδοχή του ανταγωνισμού. Το θέμα είναι και πως διαχειρίζονται οι ίδιοι οι λογοτέχνες την επιτυχία τους. Αλλοι αποστασιοποιημένα όπως η Παπαθνασοπούλου (γι’ αυτό έγινε συμπαθής, σε συνδυασμό βέβαια με το γεγονός ότι έπαψε να...ενοχλεί με πωλήσεις της τάξης των 15.000 αντιτύπων και όχι των 300 ή των 60.000 χιλιάδων) και άλλοι μάλλον απροκάλυπτα και άκοψα όπως η Μάρα Μειμαρίδη για παράδειγμα.
 
@georgia
Λυπάμαι αν σας απογοητεύω αλλά αφού η καθημερινότητά μας δεν είναι συγκλονιστική και μας υποχρεώνει σε λογής λογής συμβάσεις ας κρατήσουμε τουλάχιστον το δικαίωμα της αμφισβήτησης στις πνευματικές μας τέρψεις όπως η μουσική, ο κινηματογράφος ή τα βιβλία. Είναι μάλλον στάση ζωής από μέρους μου και όχι ξεροκεφαλιά η πείσμα.
 
καθρέφτης
Μου αρέσει το μαύρο σας χρώμα (και ας μην κάνει αντανάκλαση του ειδώλου) αλλά και η εικσαστική ματιά και ευαισθησία του ιστολογίου σας. Σύντομα θα προστεθεί ένα λινκ στα best of μου. Ευχαριστώ για τα καλά λόγια, δεν επιχείρησα να ανταποδώσω, είμαι μάλλον κακός στα κομπλιμέντα και στις ρεβεράντζες.
 
Το θυμάμαι αυτό το "μένος" κατά της Παπαθανασοπούλου, μου είχε κάνει εντύπωση τότε γιατί δεν μπορούσα να εντοπίσω την αιτία. Σε τελική ανάλυση, δεν ευθύνεται ένας συγγραφέας για τις πωλήσεις του, το βιβλίο της είχε κυριολεκτικά διαδοθεί από στόμα σε στόμα. Θυμάμαι ότι φίλος μου βιβλιοπώλης μου είχε πει ότι σε κάποια παρουσίαση που είχε κάνει στο μαγαζί του είχε πλημμυρίσει το μαγαζί από γυναίκες, στο τέλος της όρμηξαν και δεν την άφηναν να φύγει και μια ηλικιωμένη κυρία σε αναπηρικό καροτσάκι την είχε αρπάξει και της ούρλιαζε με κάτι μεταξύ λατρείας και μίσους "ΕΣΥ ΕΓΡΑΨΕΣ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ, ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ!" Θέλω να καταλήξω ότι τόση ενέργεια που σπαταλήθηκε κατά της Παπαθανασοπούλου ίσως θα 'ταν πιο χρήσιμο να καταναλωθεί για την εξέταση αυτού του φαινομένου -τολμώ να πω- μαζικής υστερίας που προκάλεσε το βιβλίο της. Κι εγώ σας διαβάζω συχνά, είναι πολύ ενδιαφέρον το blog σας.
 
@reader's-diggest
"Για κάθε αριστουργηματικό κινηματογραφικό Ντέιβιντ Λιντς ή Αλέν Ρενέ υπάρχει η εθιστική τηλεοπτική απάντηση του Lost ή του 24. Διαφωνείτε;"
Ναι διαφωνώ. Και είχα ξεχάσει να το προσθέσω πριν. Το 24 κατά τη γνώμη μου είναι αριστούργημα από μόνο του.
Το Lost όχι και τόσο αλλά επίσης πολύ καλό. Θα διαβάσω το τελευταίο της Μάιρα επειδή πιθανότατα θα είναι ένα καλό βιβλίο αλλά όχι για τους λόγους στους οποίους αναφέρεστε. Καλό είναι να αποφεύγουμε τις κλισέ κρίσεις.
Το δικαίωμα της αμφισβήτησης το έχετε ούτως ή άλλως. Το αν η καθημερινότητά σας (μας) δεν είναι συγκλονιστική, καταρχήν δεν έχει καμία σχέση και κατά δεύτερον δεν φταίνε απαραίτητα οι άλλοι γι’ αυτό. Αν οι απόψεις σας φιλτράρονται από αυτό, τότε καταντάει δικαιολογία. Αυτή η στάση ζωής είναι που με προβληματίζει.
Περί ορέξεως φυσικά ουδείς λόγος αγαπητέ...
 
Αντλω περισσοτερο καθαρο αερα,πολιτισμο και νεες σκεψεις απο το χωρο σας-αν και χωρις να αφηνω ιχνη-απο οσο απο τα περισσοτερα βιβλια της συγχρονης ελληνικης,λογοτεχνιας,ουτως ειπειν.
 
Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.

Καλό τριήμερο!
 
@maria iribarne
Θα συμπλήρωνα στο πολύ εύστοχο σχόλιο σας ότι αν η ίδια ενέργεια μετατρεπόταν σε φαιά ουσία θα είχαν γραφτεί 4-5 παραπάνω καλά βιβλία. Κι’ όποιος κατάλαβε κατάλαβε...
 
@georgia
Προσπαθώ να αποφεύγω τις κλισέ κρίσεις αλλά δεν είμαι και απόλυτα συντονισμένος με το τι θεωρούν κλισέ και τι όχι οι επισκέπτες του μπλόγκ.
Δεν φιλτράρω τις απόψεις μου από την καθημερινότητα μου. Ισα-ίσα κάνω το ακριβώς αντίθετο και αυτό προσπάθησα (ανεπιτυχώς μάλλον) να εξηγήσω.
 
@o kairos
Φίλτατε, αν ήμουν (καιρο)σκόπος θα ’’τσέπωνα το καλό σας σχόλιο και θα έμενα ικανοποιημένος’’ (τα εισαγωγικά τοποθετούνται γιατί η πατρότητα τη ςέκφρασης ανήκει στον Αύγουστο Κορτώ εδώ και 1,5 χρόνο περίπου). Εξαντλώντας την ειλικρίνεια μου σας λέω ότι θα προτιμούσα το σχόλιο σας να είναι αντίστροφο και να είχατε σε μεγαλύτερη υπόληψη τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία απ΄ότι το ιστολόγιο μου. Σε κάθε περίπτωση σας ευχαριστώ ειλικρινά.
 
@lady chill
Αντεύχομαι αν και μια λαίδη πάντοτε έχει τον τρόπο της να περνάει καλά. Και να μην έχει ανάγκη από ευχές.
 
Έχω κι εγώ ένα θεματάκι με τα ευπώλητα έργα. Αφενός με τρομάζει η αφθονία κερασιών με αποτέλεσμα να κρατώ μικρό καλάθι, αφετέρου νιώθω οτι ένα πραγματικά καλό έργο δεν ορρωδεί μπροστά στο χρόνο. είτε διαβαστεί άμεσα, είτε αργότερα δεν χάνει σε τίποτε. Απο την άλλη, έχω και αυτό το-εντελώς-διαισθητικο-κριτήριο-που-δεν-μπορώ-να-τεκμηριώσω πειστικά και το οποίο με αποτρέπει από σπατάλη χρόνου.

(έβγαλε νόημα τίποτε απο τα παραπάνω; απορώ)

ΥΓ. Ο Λιντς είναι Θεός!

:):)
 
Εκτιμω ο,τι αξιζει.
 
@deliriumtremens
Τα βιβλία που αντέχουν στο χρόνο δεν έχουν να κάνουν με πωλήσεις. Και δεν κρίνονται σαφώς την εποχή που βγαίνουν. Αλλά σε βάθος χρόνου. Μου έχει τύχει και νομίζω ότι έχει τύχει σε όλους μας τουλάχιστον μια φορά να ανακαλύπτουμε ένα δημιουργό π.χ. στο πέμπτο του βιβλίο και να αναζητάμε όλο το προηγόύμενο έργο του. Χώρια που και οι λίστες ευπωλήτων είναι μια πολύ μεγάλη και πονεμένη ιστορία. Τη μοναδική σχετική λίστα που παίρνω κάπως στα σοβαρά είναι του περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ.
 
@o kairos
Το αντιλαμβάνομαι αλλά έκανα μια προσπάθεια να σας πείσω.
 
Πραγματικά με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι βαθμολογείτε ανώτερα την καημένη τη Μάιρα έναντι της Καρυστιάνη. Ελεος με τα κολλητιλίκια!Επειδή ανταλλάξατε δυό κουβεντούλες με τη Μάιρα, έγινε καλύτερη της Καρυστιάνη! Ούστ!
 
@mevrakis
Επειδή κάθε...ουστ που εμφανίζεται εδώ με παραπέμπει ευθέως στον γνωστό...Βασίλη δεν ασχολούμαι μέχρι να κάνω τον σχετικό... έλεγχο.
 
Mevraki, αυτό το "ουστ" σου θα μείνει στα χρονικά ως η επιτομή της ηλεκτρονικής βλαχιάς.

...για τα υπόλοιπα no comment που λέει και η Νάσιουτζικ. Μπορείς να μου στείλεις και κανέναν ιό (αφού δεν έχεις την ευκαιρία να με δολοφονήσεις)εαν για παράδειγμα μου αρέσει η Μάϊρα και όχι η Καρυστιάνη. Εκτός από το ουστ υπάρχει και το (π)ούστ(ης) - σόρρυ Ρήντερ.
καλό είναι αραιά και που να ξυπνάμε κιόλας.
 
Εχει πέσει η κουβέντα σε επίπεδο κατσαρολικού, για αυτό αρνούμαι να συνεχίσω. Δηλαδή η κατακαημένη Μάιρα με το βίπερ Αρλεκιν συγκρίνεται με την έστω παλιομοδίτικη γραφή της Καρυστιάνη; Θα μας τρελλάνουν οι δοκησίσοφοι. Αλλά τί περιμένεις απο οικοδεσπότη που προτείνει Μαντά (έλεος!) και Καρακάση (πoλυέλαιος!!!!)
 
@mevrakis
Βασιλάκη επί της ουσίας δεν θα σου απαντήσω διότι ή δεν ξέρεις να διαβάζεις ή δεν καταλαβαίνεις τι διαβάζεις. Καταλήγω στο δεύτερο γιατί μετά από έλεγχο που έκανα έμαθα ότι παραβίασες την άδεια εξόδου από το...Σινούρι. Και κυκλοφορείς πάλι ελεύθερος με αποτέλεσμα να σε ψάχνουν για να σε επαναφέρουν στο ίδρυμα οι τύποι με τα λευκά ανάποδα πουκάμισα. Δεν σε πρόλαβαν εκείνο το βράδυ που ρητόρευες παριστάνοντας τον...ποιητή στην έκθεση βιβλίου. Αν ήσουν και περισσότερο λογικός θα σου έλεγα και ποιοί γέλαγαν πίσω από την πλάτη σου με όσα έλεγες. Αλλά τώρα το κρατάω για τον εαυτό μου. Καλό βράδυ και γρήγορα πίσω στο δωμάτιο νούμερο 437.
 
Post a Comment



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?