Sunday, April 22, 2007
Ξεφ(τ)υλλίζοντας...part 87 (Συστάσεις προληπτικής λογοκρισίας!!!)
Το πληροφορήθηκα την Παρασκευή, δεν ξέρω αν πρόκειται για πρόσφατο περιστατικό αλλά επειδή δεν επιδέχεται αμφισβήτηση η αλήθεια της πληροφορίας ομολογώ ότι είναι απίστευτο. Και δείχνει ότι ζούμε σε εποχές λογοκρισίας και υπάρχει ακήρυχτος πόλεμος των ανθρώπων του πνεύματος με τις αναχρονιστικές-συντηρητικές δυνάμεις. Το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης ’’τιμώρησε’’ (τα εισαγωγικά στην περίπτωση αυτή είναι απαραίτητα) τον συγγραφέα Γιάννη Ξανθούλη με ποινή σύστασης! Αφορμή, τα όσα είπε σε κάποια από τις Σαββατιάτικες ραδιοφωνικές εκπομπές του στον Σκάι. Δεν θα ενοχλούσε η όλη ιστορία αν το σκεπτικό της απόφασης περιοριζόταν σε κάτι τυπικό και δεν θα έγραφα λέξη αν π.χ. θεωρούσαν ότι η σάτιρα του Ξανθούλη ξέφυγε από τα όρια. Στο σκεπτικό της…σύστασης αναφέρεται ότι χρησιμοποιεί (γενικά και αόριστα) το λόγο του με λανθασμένο τρόπο. Επτά άτομα που ουδείς γνωρίζει την παιδεία τους κάνουν συστάσεις για το πώς χρησιμοποιεί το λόγο του σε ένα καταξιωμένο συγγραφέα και δημοσιογράφο. Είναι προφανής βέβαια ο λόγος και ο σκοπός της…σύστασης. Και μόνο μια ερώτηση μένει αναπάντητη: Ποιόν ενοχλήσατε με τη σάτιρά σας κύριε Ξανθούλη;
- ’’Τα οπωροφόρα της Αθήνας’’ το βιβλίο του Σωτήρη Δημητρίου που γνώρισε σημαντική επιτυχία την περασμένη χρονιά θα μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Θα είναι η επόμενη δουλειά του σκηνοθέτη Νίκου Παναγιωτόπουλου, ο οποίος αρέσκεται σε θέματα που έχουν να κάνουν με αστικές περιπλανήσεις, ότι περίπου πραγματεύεται και το συγκεκριμένο βιβλίο. Αυτά για το 2008. Φέτος, ο σκηνοθέτης δουλεύει σε σενάριο του συγγραφέα Μισέλ Φάις πάνω σε άλλη ταινία. Η μεταφορά λογοτεχνικών βιβλίων στον κινηματογράφο δειλά-δειλά αρχίζει και κερδίζει έδαφος αφού έγινε η αρχή με την Καρδιά του κτήνους του Τατσόπουλου. Μπορούμε να ελπίζουμε και σε ανάλογη συνέχεια.
- Νωρίτερα, σήμερα το πρωί ’’ανέβασα’’ για ειδικούς λόγους το σημερινό σχόλιο της Αμάντας Μιχαλοπούλου στο μπλογκ. Στην ίδια εφημερίδα (Καθημερινή) η Όλγα Σελλά υπογράφει ένα ρεπορτάζ όχι πρωτότυπο ως προς την έμπνευση αλλά πάντοτε ενδιαφέρον για όσους ψάχνουν απεγνωσμένα…εκδότη και εκδοτικό οίκο για τις δουλειές τους. Αναφέρονται πολύ ενδιαφέροντα στατιστικά στοιχεία για το πόσα κείμενα φτάνουν προς ανάγνωση ειδικά στους μεγάλους εκδοτικούς οίκους και απόψεις ανθρώπων του χώρου (αλλά μόνο μια επώνυμη). Φυσικά, ενώ γίνεται μια εκτενής προσέγγιση και χαρτογράφηση των υποψήφιων συγγραφέων δεν αναφέρεται πουθενά (από τους εκδοτικούς οίκους) πόσα από τα χειρόγραφα στοιβάζονται αδιάβαστα όχι για μήνες αλλά για χρόνια ολόκληρα στα ντουλάπια τους. Να γράψω ένα...αυθαίρετο ποσοστό; Κοντά στο 90%. Για τους ενδιαφερόμενους το ρεπορτάζ μπορούν να το διαβάσουν εδώ…
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_100017_22/04/2007_223960
- Υπάρχουν και πολύ ψύχραιμες αντικειμενικές προσεγγίσεις του φαινόμενου των μπλογκ. Είμαι απ΄ αυτούς που υποστηρίζουν ότι ο παραδοσιακός τύπος δεν έχει κάτι να φοβάται από την έκρηξη των ιστολογίων πλην της απώλειας αναγνωστών, κάτι που πάντως αποτελεί φαινόμενο προϋπάρχον της έναρξης του blogging. Και αρκετοί δημοσιογράφοι προσεγγίζουν με εξαιρετικά καλή πρόθεση το φαινόμενο. Στο σημερινό Έθνος (δυστυχώς δεν βρήκα το κείμενο σε ηλεκτρονική μορφή αλλά φαντάζομαι ότι θα ’’ανέβει’’ κάποια στιγμή στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας στο διαδίκτυο) υπάρχει σχόλιο με τον τίτλο ’’Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία’’, ενώ η εφημερίδα συνεχίζει σταθερά κάθε Κυριακή να φιλοξενεί με τη μορφή σύντομων συνεντεύξεων απόψεις βιβλιόφιλων μπλόγκερ (αυτή τη φορά είχε σειρά το μπλογκ της Ασημίνας Χασάνδρα). Μια ολόκληρη σελίδα με απόψεις για τα βιβλιοφιλικά μπλογκ έχει και το σημερινό Θέμα. Μιλάνε επί του θέματος Αλέξης Σταμάτης, Λεία Βιτάλη και Χρήστος Φασούλας ενώ υπάρχει ειδική αναφορά και στο παρόν μπλογκ (πάντοτε ευχαριστώ για ότι καλό ή κακό γράφεται) το οποίο χαρακτηρίζεται ως ’’η πλέον αξιόπιστη πηγή ενημέρωσης για τη λογοτεχνία’’ και δίνεται έμφαση στις 45.000 επισκέψεις που έχει δεχτεί από πέρυσι (επειδή το κείμενο μάλλον είναι λίγο πιο παλιό οι επισκέψεις είναι ήδη κοντά στις 70.000 χιλιάδες και τα page views έχουν ξεπεράσει προ πολλού τις 100.000 αλλά αυτά είναι τυπικά στατιστικά στοιχεία).
- Και επειδή τα βιβλιοφιλικά μπλογκ πληθαίνουν (μακάρι μαζί να αυξάνονται και οι αναγνώστες βιβλίου) υποχρέωσαν και τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών να στραφεί σ’ ότι ’’κινείται’’ διαδικτυακά. Στο πλαίσιο της έκθεσης Βιβλίου που αρχίζει σε λίγες μέρες θα γίνει μια ειδική εκδήλωση με υπεύθυνη σχεδιασμού και συντονισμού τη συγγραφέα Πέρσα Κουμούτση. Η παρουσία βιβλιόφιλων μπλόγκερ όχι μόνο είναι ευπρόσδεκτη όπως λένε στον ΣΕΒΑ αλλά επιθυμούν και την ενεργό συμμετοχή τους στη συζήτηση που πιστεύω ότι θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον αφού θα ακουστούν πολλές και διαφορετικές απόψεις επί του θέματος. Η πρόσκληση για κάθε ενδιαφερόμενο:
’’Αγαπητοί μπλόγκερ, Η σειρά εκδηλώσεων που διοργανώνει ο Σύλλογος Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών (ΣΕΒΑ), στο πλαίσιο της φετινής έκθεσης βιβλίου στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, θα πραγματοποιηθεί με θέμα "Μέσα προβολής, προώθησης και διάδοσης του βιβλίου". Συγκεκριμένα, την Πέμπτη 10 Μαϊου και ώρα 7.30 μ.μ., στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο της έκθεσης, θα λάβει χώρα η συζήτηση που αφορά τον ρόλο του Διαδικτύου στην προαγωγή της εκδοτικής παραγωγής, της λογοτεχνίας, των συγγραφέων. Η συζήτηση θα διαθέτει διαδραστικό χαρακτήρα ώστε ν' αντανακλά τη ζωντάνια αλλά και την ανοιχτή συζήτηση της ψηφιακής πραγματικότητας, με τη συνδρομή πέντε ομιλητών με πολύτιμη εμπειρία και συγκεκριμένη δεοντολογία-άποψη εκπορευόμενη από τη δημοσιογραφική τους ιδιότητα (Ελένη Γκίκα, Τιτίκα Δημητρούλια, Νίκος Ξυδάκης, Βασίλης Ρούβαλης, Αλέξης Σταμάτης). Στόχος είναι η εκδήλωση να "δεχθεί τα χτυπήματα" του ενδιαφερόμενου κοινού, η άμεση συνεισφορά του συμμετέχοντας στον διάλογο όπως ακριβώς και μια διαδικτυακή συζήτηση. Θα χαρούμε να βρεθείτε κοντά μας. Εκ μέρους του Συλλόγου Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών, Πέρσα Κουμούτση (υπεύθυνη σχεδιασμού και εκδηλώσεων)’’.
- Πολύ μου άρεσε το ποίημα που άφησε αντί σχολίου σε ένα από τα προηγούμενα ποστ ο Αύγουστος Κορτώ. Έμμετρη απάντηση στη λογοτεχνική ξενομανία που ενίοτε είναι απωθητική! Είπα να μην το αφήσω να ’’χαθεί’’ σε ένα παλιό ποστ και το ’’ανεβάζω’’ εδώ για να είναι ορατό και από εκείνους που δεν ενδιαφέρονται (ή δεν προλαβαίνουν) να διαβάζουν τα σχόλια…Ίσως προκαλέσει μάλιστα με την σκωπτική αντιμετώπιση των κλασικών διαφορετικά όμως δεν θα είχε την υπογραφή του Κορτώ… Ευχαριστούμε Αύγουστε…
Ερωτική Μπαλάντα Σ’ Έναν «Ξένο» Συγγραφέα
Τώρα π’ ανθίσανε τα μπλόγκ
και πέσαν οι προσόψεις,
είναι σαφώς πιο δύσκολο το νήμα να διακόψεις
της του εκάστου αφήγησης – καλής, ή τετριμμένης,
και για ζητήματα πολλά γνώση βαθιά λαβαίνεις.
Τζάμπα καλέ ενημέρωση, δωρεάν δημοκρατία,
(κι ελευθερία, αγάπη μου, γλυκιά ελευθερία)
απ’ άνομα συμφέροντα εκδοτών, εφημερίδων,
που εκθρέφουν τους γραφιάδες τους ως σμήνη
κατσαρίδων.
Και σοβαρά: κάποια σωστά λένε τα παραπάνω,
και στην ελεύθερη έκφραση τον τεμενά μου κάνω,
κι είναι καλό ό,τι γράφεται, γιατί μέσα απ’ τις
λέξεις
το σύστριγγλο εξατμίζεται – αν ξες να τις
διαλέξεις.
(Αν γράφεις πάλι απρόσεχτα, κακό του κεφαλιού
σου!
Είναι σαν να εμπαίζεις με την άκρη του πουλιού
σου
τη σκούπα την ηλεκτρική. Αν στ’ αποκεφαλίσει,
δε φταίει. Της φάνηκε βρωμιά, κι είπε να
καθαρίσει).
Μα ας μην εκτροχιάζομαι. Εγώ ήθελα να είπω
γι’ αυτό το δώρο το ύπουλο, τον δούρειον τούτον
ίππο,
που μπαίνει μέσα από τα μπλογκ τα τόσο
προσφιλή
και μας ζαλίζει τ’ απαυτά μας και την κεφαλή.
Την νόσο την αγιάτρευτη: τη λένε συγγραφέα,
και πάσχει από τον εθισμό να γράφει λόγια ωραία
ή άσχημα. Ανάλογα. Το χάρισμά του, βλέπεις,
του το πολιορκούνε τα συμφέροντα της τσέπης.
Α, βέβαια! Τόση προβολή, τι νόμισες, δε βγάζει
το χρόνο ένα-δυο μύρια, δυο ρετιρέ στο Γκάζι;
Κι αν πεις τα περιοδικά και μια εφημεριδούλα
σ’ αφήνουνε παρά να πάρεις μέχρι Σπετσοπούλα.
Μα είναι, θα πεις, ατάλαντοι, τους λείπει η
φαντασία!
Καλολογούν ατέρμονα, φλυαρούν χωρίς ουσία!
Τους βάζουνε στη μόστρα θείοι, γκόμενοι,
γιαγιάδες,
αρχισυντάκτες, σύλλογοι, μασόνοι και παπάδες!
Γι’ αυτό – για δες το θράσος τους! Ρε, θέλουν να
πουλήσουν!
Πια δε χορταίνουν οι αισχροί! Πια, πόσο να
πλουτίσουν;
Και θέλουνε ν’ αρπάξουνε και την μπλογκοκουβέντα
σα να κερδίζεις πάστες και να θες και τη μερέντα!
Μα τι να πεις; Ανάξιοι. Γιδοτόμαρα. Χαμένα
κορμιά, που τα μηνύματα τα έχουνε χεσμένα.
Που δε νογάνε ντιπ από καθήκοντα ιερέως
που αν τ’ αγνοεί ο συγγραφεύς, να του κοπεί το
πέος!
Πού ο Μπόρχες; Ε; Πού ο Κάφκα; Πού τα ζώα οι
συγγραφείς μας!
Τους βάζει πλάι στον Προυστ ποτέ ή πλάι
στον Τζόυς κανείς μας;
Ποτές! Θού Κύριε! Φτού κακά! Αυτός καλέ είναι
τέρας
ιερό! Που εγώ, ειδικά, τον έχω ωσάν το φως
της μέρας!
Ναι – βέβαια μην το πεις ποτέ σε κανά αυτί κακό,
του Τζόυς είχα προσπαθήσει κάτι στ’ αγγλικό
πρωτότυπο να το διαβάσω, κι είχα βαρεθεί,
και με τον Κάφκα μια βδομάδα είχα κοιμηθεί.
Όμως κι αυτός ο κερατάς! Μα, να μην έχει τέλος
μήτε ένα απ’ τα βιβλία του; Κι ο άλλος, με το μέλος
που του’ λειπε; Ο γκαβός καλέ, δεν ήτανε γκαβός
ο Μπόρχες; Μα το διάβασα, το’ λεγε η Κέιτ Μος
σε μια συνέντευξή της. Έχταχτος κι ο μακαρίτης!
Μάστορας στο διήγημα, στην ποίηση τεχνίτης!
Βέβαια, την αμαρτία μου να πω, δεν τον αντέχω,
μα είναι ποσότης τραγική, πρέπει να τον κατέχω!
Όπως τον Προυστ. Καλά, κι αυτός, μα τέτοιο
αγκωνάρι;
Να θες για να τον κουβαλήσεις ειδικό ζωνάρι
για κήλες! Και κοιμήσης λίγο, μούχλας, πα-πα-πα!
Καλά έλεγε ο Κούβελας τον ποιητή λαπά!
Δεν έγραφε και ποίηση; Μα το’ ξερα, σου λέω,
εγώ διαβάζω γενικώς το κάθε τι ωραίο,
ιδίως το εισαγόμενο. Α, αγάπη μου, όλα
κι όλα,δε θα χαλώ τα μάτια μου με την κάθε καριόλα
την κακομοίρα, άθλια, την κάθε κυριούλα
που εκδίδει στην Ελλάδα. Εμένα, η ψυχούλα
μου είναι ταγμένη σε υψηλά συγγραφικά ιδεώδη,
κι όχι σε συμπατριώτισσες της Πάνια και της
Θώδη!
Δεν πήγα φροντιστήρια, δεν πήρα λινγκουαφόν
για να το σπαταλάω στης Αθήνας το παρόν,
σε ποταπά προβλήματα, φτηνές ψευτο-αξίες.
Α, όχι! Εμένα μ’ αφορούν μόνον οι γαλαξίες
των πεθαμένων δημιουργών. Μ’ αυτούς, είμαι
ασφαλής,
να μη φανώ χωριάτισσα, μη δείξω γι’ αφελής.
Κι αν δεν τους ξέρω απ’ έξω, ε, μωρό μου, τι να
κάνω;
Εγώ κυρίως στην παραλία και στ’ αεροπλάνο
διαβάζω. Η ώρα να περνά – μα όχι με μελούρα
και με ποπ-κορν ελληνικό! Να μένει και
κουλτούρα,
να’ χω να λέω μεθαύριο, σ’ ένα τέιο, σ’ ένα τίλιο
για Πιραντέλλο, μάτια μου, όχι για να ένα μήλο!
Γι’ αυτό, μην ασχολείσαι. Κλείσε τώρα τα ματάκια.
Κι αδιάβαστη κι αμάθητη και με ψιλο-νευράκια,
αν λες για ξένους και νεκρούς, θα πέφτεις πάντα
μέσα.
Ποιος αδειάζει τώρα άμα είναι για Έλληνα
μπουχέσα
και ζωντανό. Χέσ’ τους αυτούς. Δεν έχουν
ενδιαφέρον.
Τους τρώει η μιζέρια τους, το εκδοτικό συμφέρον.
Χτύπα τους μόνο. Φτύνε τους. Πάτα τους σα
σκουλήκια.
Αφού αυτοί είναι κατιμάς, κι οι ξένοι; Τεφαρίκια’’
- ’’Τα οπωροφόρα της Αθήνας’’ το βιβλίο του Σωτήρη Δημητρίου που γνώρισε σημαντική επιτυχία την περασμένη χρονιά θα μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Θα είναι η επόμενη δουλειά του σκηνοθέτη Νίκου Παναγιωτόπουλου, ο οποίος αρέσκεται σε θέματα που έχουν να κάνουν με αστικές περιπλανήσεις, ότι περίπου πραγματεύεται και το συγκεκριμένο βιβλίο. Αυτά για το 2008. Φέτος, ο σκηνοθέτης δουλεύει σε σενάριο του συγγραφέα Μισέλ Φάις πάνω σε άλλη ταινία. Η μεταφορά λογοτεχνικών βιβλίων στον κινηματογράφο δειλά-δειλά αρχίζει και κερδίζει έδαφος αφού έγινε η αρχή με την Καρδιά του κτήνους του Τατσόπουλου. Μπορούμε να ελπίζουμε και σε ανάλογη συνέχεια.
- Νωρίτερα, σήμερα το πρωί ’’ανέβασα’’ για ειδικούς λόγους το σημερινό σχόλιο της Αμάντας Μιχαλοπούλου στο μπλογκ. Στην ίδια εφημερίδα (Καθημερινή) η Όλγα Σελλά υπογράφει ένα ρεπορτάζ όχι πρωτότυπο ως προς την έμπνευση αλλά πάντοτε ενδιαφέρον για όσους ψάχνουν απεγνωσμένα…εκδότη και εκδοτικό οίκο για τις δουλειές τους. Αναφέρονται πολύ ενδιαφέροντα στατιστικά στοιχεία για το πόσα κείμενα φτάνουν προς ανάγνωση ειδικά στους μεγάλους εκδοτικούς οίκους και απόψεις ανθρώπων του χώρου (αλλά μόνο μια επώνυμη). Φυσικά, ενώ γίνεται μια εκτενής προσέγγιση και χαρτογράφηση των υποψήφιων συγγραφέων δεν αναφέρεται πουθενά (από τους εκδοτικούς οίκους) πόσα από τα χειρόγραφα στοιβάζονται αδιάβαστα όχι για μήνες αλλά για χρόνια ολόκληρα στα ντουλάπια τους. Να γράψω ένα...αυθαίρετο ποσοστό; Κοντά στο 90%. Για τους ενδιαφερόμενους το ρεπορτάζ μπορούν να το διαβάσουν εδώ…
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_100017_22/04/2007_223960
- Υπάρχουν και πολύ ψύχραιμες αντικειμενικές προσεγγίσεις του φαινόμενου των μπλογκ. Είμαι απ΄ αυτούς που υποστηρίζουν ότι ο παραδοσιακός τύπος δεν έχει κάτι να φοβάται από την έκρηξη των ιστολογίων πλην της απώλειας αναγνωστών, κάτι που πάντως αποτελεί φαινόμενο προϋπάρχον της έναρξης του blogging. Και αρκετοί δημοσιογράφοι προσεγγίζουν με εξαιρετικά καλή πρόθεση το φαινόμενο. Στο σημερινό Έθνος (δυστυχώς δεν βρήκα το κείμενο σε ηλεκτρονική μορφή αλλά φαντάζομαι ότι θα ’’ανέβει’’ κάποια στιγμή στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας στο διαδίκτυο) υπάρχει σχόλιο με τον τίτλο ’’Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία’’, ενώ η εφημερίδα συνεχίζει σταθερά κάθε Κυριακή να φιλοξενεί με τη μορφή σύντομων συνεντεύξεων απόψεις βιβλιόφιλων μπλόγκερ (αυτή τη φορά είχε σειρά το μπλογκ της Ασημίνας Χασάνδρα). Μια ολόκληρη σελίδα με απόψεις για τα βιβλιοφιλικά μπλογκ έχει και το σημερινό Θέμα. Μιλάνε επί του θέματος Αλέξης Σταμάτης, Λεία Βιτάλη και Χρήστος Φασούλας ενώ υπάρχει ειδική αναφορά και στο παρόν μπλογκ (πάντοτε ευχαριστώ για ότι καλό ή κακό γράφεται) το οποίο χαρακτηρίζεται ως ’’η πλέον αξιόπιστη πηγή ενημέρωσης για τη λογοτεχνία’’ και δίνεται έμφαση στις 45.000 επισκέψεις που έχει δεχτεί από πέρυσι (επειδή το κείμενο μάλλον είναι λίγο πιο παλιό οι επισκέψεις είναι ήδη κοντά στις 70.000 χιλιάδες και τα page views έχουν ξεπεράσει προ πολλού τις 100.000 αλλά αυτά είναι τυπικά στατιστικά στοιχεία).
- Και επειδή τα βιβλιοφιλικά μπλογκ πληθαίνουν (μακάρι μαζί να αυξάνονται και οι αναγνώστες βιβλίου) υποχρέωσαν και τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών να στραφεί σ’ ότι ’’κινείται’’ διαδικτυακά. Στο πλαίσιο της έκθεσης Βιβλίου που αρχίζει σε λίγες μέρες θα γίνει μια ειδική εκδήλωση με υπεύθυνη σχεδιασμού και συντονισμού τη συγγραφέα Πέρσα Κουμούτση. Η παρουσία βιβλιόφιλων μπλόγκερ όχι μόνο είναι ευπρόσδεκτη όπως λένε στον ΣΕΒΑ αλλά επιθυμούν και την ενεργό συμμετοχή τους στη συζήτηση που πιστεύω ότι θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον αφού θα ακουστούν πολλές και διαφορετικές απόψεις επί του θέματος. Η πρόσκληση για κάθε ενδιαφερόμενο:
’’Αγαπητοί μπλόγκερ, Η σειρά εκδηλώσεων που διοργανώνει ο Σύλλογος Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών (ΣΕΒΑ), στο πλαίσιο της φετινής έκθεσης βιβλίου στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, θα πραγματοποιηθεί με θέμα "Μέσα προβολής, προώθησης και διάδοσης του βιβλίου". Συγκεκριμένα, την Πέμπτη 10 Μαϊου και ώρα 7.30 μ.μ., στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο της έκθεσης, θα λάβει χώρα η συζήτηση που αφορά τον ρόλο του Διαδικτύου στην προαγωγή της εκδοτικής παραγωγής, της λογοτεχνίας, των συγγραφέων. Η συζήτηση θα διαθέτει διαδραστικό χαρακτήρα ώστε ν' αντανακλά τη ζωντάνια αλλά και την ανοιχτή συζήτηση της ψηφιακής πραγματικότητας, με τη συνδρομή πέντε ομιλητών με πολύτιμη εμπειρία και συγκεκριμένη δεοντολογία-άποψη εκπορευόμενη από τη δημοσιογραφική τους ιδιότητα (Ελένη Γκίκα, Τιτίκα Δημητρούλια, Νίκος Ξυδάκης, Βασίλης Ρούβαλης, Αλέξης Σταμάτης). Στόχος είναι η εκδήλωση να "δεχθεί τα χτυπήματα" του ενδιαφερόμενου κοινού, η άμεση συνεισφορά του συμμετέχοντας στον διάλογο όπως ακριβώς και μια διαδικτυακή συζήτηση. Θα χαρούμε να βρεθείτε κοντά μας. Εκ μέρους του Συλλόγου Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών, Πέρσα Κουμούτση (υπεύθυνη σχεδιασμού και εκδηλώσεων)’’.
- Πολύ μου άρεσε το ποίημα που άφησε αντί σχολίου σε ένα από τα προηγούμενα ποστ ο Αύγουστος Κορτώ. Έμμετρη απάντηση στη λογοτεχνική ξενομανία που ενίοτε είναι απωθητική! Είπα να μην το αφήσω να ’’χαθεί’’ σε ένα παλιό ποστ και το ’’ανεβάζω’’ εδώ για να είναι ορατό και από εκείνους που δεν ενδιαφέρονται (ή δεν προλαβαίνουν) να διαβάζουν τα σχόλια…Ίσως προκαλέσει μάλιστα με την σκωπτική αντιμετώπιση των κλασικών διαφορετικά όμως δεν θα είχε την υπογραφή του Κορτώ… Ευχαριστούμε Αύγουστε…
Ερωτική Μπαλάντα Σ’ Έναν «Ξένο» Συγγραφέα
Τώρα π’ ανθίσανε τα μπλόγκ
και πέσαν οι προσόψεις,
είναι σαφώς πιο δύσκολο το νήμα να διακόψεις
της του εκάστου αφήγησης – καλής, ή τετριμμένης,
και για ζητήματα πολλά γνώση βαθιά λαβαίνεις.
Τζάμπα καλέ ενημέρωση, δωρεάν δημοκρατία,
(κι ελευθερία, αγάπη μου, γλυκιά ελευθερία)
απ’ άνομα συμφέροντα εκδοτών, εφημερίδων,
που εκθρέφουν τους γραφιάδες τους ως σμήνη
κατσαρίδων.
Και σοβαρά: κάποια σωστά λένε τα παραπάνω,
και στην ελεύθερη έκφραση τον τεμενά μου κάνω,
κι είναι καλό ό,τι γράφεται, γιατί μέσα απ’ τις
λέξεις
το σύστριγγλο εξατμίζεται – αν ξες να τις
διαλέξεις.
(Αν γράφεις πάλι απρόσεχτα, κακό του κεφαλιού
σου!
Είναι σαν να εμπαίζεις με την άκρη του πουλιού
σου
τη σκούπα την ηλεκτρική. Αν στ’ αποκεφαλίσει,
δε φταίει. Της φάνηκε βρωμιά, κι είπε να
καθαρίσει).
Μα ας μην εκτροχιάζομαι. Εγώ ήθελα να είπω
γι’ αυτό το δώρο το ύπουλο, τον δούρειον τούτον
ίππο,
που μπαίνει μέσα από τα μπλογκ τα τόσο
προσφιλή
και μας ζαλίζει τ’ απαυτά μας και την κεφαλή.
Την νόσο την αγιάτρευτη: τη λένε συγγραφέα,
και πάσχει από τον εθισμό να γράφει λόγια ωραία
ή άσχημα. Ανάλογα. Το χάρισμά του, βλέπεις,
του το πολιορκούνε τα συμφέροντα της τσέπης.
Α, βέβαια! Τόση προβολή, τι νόμισες, δε βγάζει
το χρόνο ένα-δυο μύρια, δυο ρετιρέ στο Γκάζι;
Κι αν πεις τα περιοδικά και μια εφημεριδούλα
σ’ αφήνουνε παρά να πάρεις μέχρι Σπετσοπούλα.
Μα είναι, θα πεις, ατάλαντοι, τους λείπει η
φαντασία!
Καλολογούν ατέρμονα, φλυαρούν χωρίς ουσία!
Τους βάζουνε στη μόστρα θείοι, γκόμενοι,
γιαγιάδες,
αρχισυντάκτες, σύλλογοι, μασόνοι και παπάδες!
Γι’ αυτό – για δες το θράσος τους! Ρε, θέλουν να
πουλήσουν!
Πια δε χορταίνουν οι αισχροί! Πια, πόσο να
πλουτίσουν;
Και θέλουνε ν’ αρπάξουνε και την μπλογκοκουβέντα
σα να κερδίζεις πάστες και να θες και τη μερέντα!
Μα τι να πεις; Ανάξιοι. Γιδοτόμαρα. Χαμένα
κορμιά, που τα μηνύματα τα έχουνε χεσμένα.
Που δε νογάνε ντιπ από καθήκοντα ιερέως
που αν τ’ αγνοεί ο συγγραφεύς, να του κοπεί το
πέος!
Πού ο Μπόρχες; Ε; Πού ο Κάφκα; Πού τα ζώα οι
συγγραφείς μας!
Τους βάζει πλάι στον Προυστ ποτέ ή πλάι
στον Τζόυς κανείς μας;
Ποτές! Θού Κύριε! Φτού κακά! Αυτός καλέ είναι
τέρας
ιερό! Που εγώ, ειδικά, τον έχω ωσάν το φως
της μέρας!
Ναι – βέβαια μην το πεις ποτέ σε κανά αυτί κακό,
του Τζόυς είχα προσπαθήσει κάτι στ’ αγγλικό
πρωτότυπο να το διαβάσω, κι είχα βαρεθεί,
και με τον Κάφκα μια βδομάδα είχα κοιμηθεί.
Όμως κι αυτός ο κερατάς! Μα, να μην έχει τέλος
μήτε ένα απ’ τα βιβλία του; Κι ο άλλος, με το μέλος
που του’ λειπε; Ο γκαβός καλέ, δεν ήτανε γκαβός
ο Μπόρχες; Μα το διάβασα, το’ λεγε η Κέιτ Μος
σε μια συνέντευξή της. Έχταχτος κι ο μακαρίτης!
Μάστορας στο διήγημα, στην ποίηση τεχνίτης!
Βέβαια, την αμαρτία μου να πω, δεν τον αντέχω,
μα είναι ποσότης τραγική, πρέπει να τον κατέχω!
Όπως τον Προυστ. Καλά, κι αυτός, μα τέτοιο
αγκωνάρι;
Να θες για να τον κουβαλήσεις ειδικό ζωνάρι
για κήλες! Και κοιμήσης λίγο, μούχλας, πα-πα-πα!
Καλά έλεγε ο Κούβελας τον ποιητή λαπά!
Δεν έγραφε και ποίηση; Μα το’ ξερα, σου λέω,
εγώ διαβάζω γενικώς το κάθε τι ωραίο,
ιδίως το εισαγόμενο. Α, αγάπη μου, όλα
κι όλα,δε θα χαλώ τα μάτια μου με την κάθε καριόλα
την κακομοίρα, άθλια, την κάθε κυριούλα
που εκδίδει στην Ελλάδα. Εμένα, η ψυχούλα
μου είναι ταγμένη σε υψηλά συγγραφικά ιδεώδη,
κι όχι σε συμπατριώτισσες της Πάνια και της
Θώδη!
Δεν πήγα φροντιστήρια, δεν πήρα λινγκουαφόν
για να το σπαταλάω στης Αθήνας το παρόν,
σε ποταπά προβλήματα, φτηνές ψευτο-αξίες.
Α, όχι! Εμένα μ’ αφορούν μόνον οι γαλαξίες
των πεθαμένων δημιουργών. Μ’ αυτούς, είμαι
ασφαλής,
να μη φανώ χωριάτισσα, μη δείξω γι’ αφελής.
Κι αν δεν τους ξέρω απ’ έξω, ε, μωρό μου, τι να
κάνω;
Εγώ κυρίως στην παραλία και στ’ αεροπλάνο
διαβάζω. Η ώρα να περνά – μα όχι με μελούρα
και με ποπ-κορν ελληνικό! Να μένει και
κουλτούρα,
να’ χω να λέω μεθαύριο, σ’ ένα τέιο, σ’ ένα τίλιο
για Πιραντέλλο, μάτια μου, όχι για να ένα μήλο!
Γι’ αυτό, μην ασχολείσαι. Κλείσε τώρα τα ματάκια.
Κι αδιάβαστη κι αμάθητη και με ψιλο-νευράκια,
αν λες για ξένους και νεκρούς, θα πέφτεις πάντα
μέσα.
Ποιος αδειάζει τώρα άμα είναι για Έλληνα
μπουχέσα
και ζωντανό. Χέσ’ τους αυτούς. Δεν έχουν
ενδιαφέρον.
Τους τρώει η μιζέρια τους, το εκδοτικό συμφέρον.
Χτύπα τους μόνο. Φτύνε τους. Πάτα τους σα
σκουλήκια.
Αφού αυτοί είναι κατιμάς, κι οι ξένοι; Τεφαρίκια’’
# posted by reader's-diggest @ 7:25 PM 
Comments:
<< Home
Λίγο πριν διαβάσω το πρόσφατο κείμενο δημοσίευσα στον χώρο μου
(http://papoua.blogspot.com/)
ένα απόσπασμα από τον Προφητικό Λόγο του Παλαμά, με αφορμή όσα γράφονται σε αορ-ιστολόγια και εφημερίδες.
Όπως καταλαβαίνεις αγαπητέ reader μετά την ανάγνωση του Παλαμά αδυνατώ να παρακολουθήσω το κείμενο του κυρίου Κορτώ. Η ρίμα του ίσως να προσφέρεται για άλλες περιστάσεις.
(http://papoua.blogspot.com/)
ένα απόσπασμα από τον Προφητικό Λόγο του Παλαμά, με αφορμή όσα γράφονται σε αορ-ιστολόγια και εφημερίδες.
Όπως καταλαβαίνεις αγαπητέ reader μετά την ανάγνωση του Παλαμά αδυνατώ να παρακολουθήσω το κείμενο του κυρίου Κορτώ. Η ρίμα του ίσως να προσφέρεται για άλλες περιστάσεις.
Λογοκρισία στον Ξανθούλη; Ε, αυτό είναι άνω ποταμών. Μπορείτε να μας δώσετε πιο συγκεκριμένες πληροφορίες ή πηγές για να τις αλιεύσουμε μόνοι, παρακαλώ;
@εαρινή συμφωνία
Δεν ξέρω για ποιά εκπομπή επιβλήθηκε η σύσταση προφανώς είναι κάποια λίγο παλαιότερη. Το επιπρόσθετο στοιχείο που γνωρίζω είναι ότι η απόφαση ήταν πλειοψηφική (με ψήφους 4-3 νομίζω) και όχι ομόφωνη. Με ένα τηλέφωνο όμως στον Γ. Ξανθούλη φαντάζομαι ότι θα σας πει περισσότερα αφού απ΄ όσο ξέρω έχει την απόφαση στα χέρια του. Δυστυχώς δεν τον γνωρίζω προσωπικά για να σας βοηθήσω κάπως περισσότερο.
Δεν ξέρω για ποιά εκπομπή επιβλήθηκε η σύσταση προφανώς είναι κάποια λίγο παλαιότερη. Το επιπρόσθετο στοιχείο που γνωρίζω είναι ότι η απόφαση ήταν πλειοψηφική (με ψήφους 4-3 νομίζω) και όχι ομόφωνη. Με ένα τηλέφωνο όμως στον Γ. Ξανθούλη φαντάζομαι ότι θα σας πει περισσότερα αφού απ΄ όσο ξέρω έχει την απόφαση στα χέρια του. Δυστυχώς δεν τον γνωρίζω προσωπικά για να σας βοηθήσω κάπως περισσότερο.
Μιλώντας για την αυξανόμενη παρουσία των bloggers, παρακολουθώ στο cnn κάλυψη των εκλογών στην Γαλλία και σε ένα τραπέζι συμμετέχουν με παράλληλη σύνδεση στο νετ γάλλοι ιστολόγοι (και δημοσιογράφοι οφείλων να ομολογήσω). Αυτό για σύνδεση με το προηγούμενο ποστ
# posted by 
: 9:37 PM
: 9:37 PM
Είναι μια καλή ευκαιρία, η εκδήλωση στην έκθεση του βιβλίου, να κατατεθούν απόψεις για την ελευθερία και τα όρια της έκφρασης στο διαδίκτυο και στα έντυπα.
Γιατί έχω την αίσθηση ότι δεν αλλάζει κάτι σημαντικό αν ο ένας πετάξει έναν κουβά με λευκό χρώμα σ' εκείνον που του πέταξε ροζ και δεν ξέρω πως θα έπρεπε να χαρακτηριστεί η αυθαιρεσία του λόγου που διακρίνει όσους κατέχουν κάποιο βήμα... ανεξαρτήτως το ΠΩΣ το κατέχουν.
Απ' το λίγο διάστημα που παρακολουθώ τα δρώμενα στα αορ-ιστολόγια είχα σχηματίσει την, λαθεμένη όπως αποδείχτηκε, εντύπωση ότι λειτουργούσαν σαν αντίπαλο δέος στην αυθαιρεσία των εντύπων.
Τι άλλαξε δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει φυσικά, αλλά έχω την αίσθηση ότι παρουσιάζονται φαινόμενα ταύτισης των δύο χώρων σε πρακτικές και αντιλήψεις περί του δημοσιολογείν και δημοσιογραφείν.
Γιατί έχω την αίσθηση ότι δεν αλλάζει κάτι σημαντικό αν ο ένας πετάξει έναν κουβά με λευκό χρώμα σ' εκείνον που του πέταξε ροζ και δεν ξέρω πως θα έπρεπε να χαρακτηριστεί η αυθαιρεσία του λόγου που διακρίνει όσους κατέχουν κάποιο βήμα... ανεξαρτήτως το ΠΩΣ το κατέχουν.
Απ' το λίγο διάστημα που παρακολουθώ τα δρώμενα στα αορ-ιστολόγια είχα σχηματίσει την, λαθεμένη όπως αποδείχτηκε, εντύπωση ότι λειτουργούσαν σαν αντίπαλο δέος στην αυθαιρεσία των εντύπων.
Τι άλλαξε δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει φυσικά, αλλά έχω την αίσθηση ότι παρουσιάζονται φαινόμενα ταύτισης των δύο χώρων σε πρακτικές και αντιλήψεις περί του δημοσιολογείν και δημοσιογραφείν.
(προς αποφυγή παρεξηγήσεων - έστω κι αν η υποσημείωση αυτή εγείρει περισσότερες),
είναι προφανής ο ισχυρισμός τινών συναναγνωστών του παρόντος μπλογκ: ότι ο οικοδεσπότης/αναγνώστης μας κάμνει αυθαίρετες διακρίσεις βασισμένος στην δεδομένη - και κατοχυρωμένη από τα εωσφορικά εκδοτικά συμφέροντα - δημοτικότητα συγκεκριμένων εξ'ημών, προμοτάροντάς μας με πιθανώς υπόπτου αποχρώσεως μεροληπτική διάθεση.
(και περνώ στα ψιλά την αυτονόητη παράβαση της ευγένειας και της κοσμιότητας εκ μέρους των φιλύποπτων τούτων συναναγνωστών. δεν είναι παράλογο να κατηγορείτε για μεροληψία την στιγμή που όλων μας τα σχόλια, εφ'όσον δεν είναι κακόβουλα ή υβριστικά, αναρτώνται από τον αναγνώστη;)
μα επειδή η ανυπόστατη καχυποψία, όπως όλες οι νευρώσεις, είναι φευγαλέα και ελίσσεται, ας εκθέσω κάποια στοιχεία από την κοινώς αποδεκτή (και ουχί την κατ'ιδίαν παραισθητική) πραγματικότητα.
άνθρωπος αδέξιος σε κάθε τι που άπτεται της τεχνολογίας, άργησα να καταλάβω την ακριβή φύση των μπλογκς και το για ποιόν λόγο ορισμένοι ιστολόγοι προτιμούν την ανωνυμία. έτσι, όταν περιδιαβαίνοντας το δίκτυο έτυχε να πέσει το μάτι μου σ'ένα σχόλιο του κούρτοβικ, επισχολιασμένο από τον αναγνώστη - και μάλιστα με τρόπο που άφηνε να φανεί μια κάποια συμπάθεια προς εμένα ή/και τα βιβλία μου - η πρώτη μου αντίδραση ήταν, όπως μου συμβαίνει πάντα, υπερβολικά διαχυτική΄ επειδή ήμουν και είμαι πάντα ευγνώμων απέναντι σ'οποιονδήποτε ξοδέψει έστω και λίγο από το χρόνο του στα πνευματικά μου παιδάκια, σαν χαζομπαμπάς λοιπόν έσπευσα να στείλω τους ηλεκτρονικούς μου ασπασμούς στον αναγνώστη, και μάλιστα - έτερη επαρχιακής αγαθοσύνης αντίδραση - του πρότεινα να βρεθούμε πάραυτα για καφέ/κρασί/παστέλι, για να του χαρίσω το τελευταίο μου βιβλίο, κάποιο χειρόγραφο, οτιδήποτε τέλος πάντων που να ανταποδίδει την αβρότητα.
και ο καλόψυχος ο αναγνώστης με μειλίχιο τρόπο αρνήθηκε την πρόσκλησή μου. κατηγορηματικά. και ουδέποτε τον είδα και ουδέποτε με είδε, και μπορεί κάθε μέρα δίπλα να καθόμαστε στην πλατεία και πάλι ιδέα δεν έχω.
"ναι," θα απαντήσει ο πείσμων καχύποπτος, "αλλά αφ'ενός εγώ άμα θέλω τα πιστεύω όλα αυτά, κι αφ'ετέρου, πόθεν η συμπάθεια; από πού και ως πού η αναγραφή του ονόματός σου στο μπλογκ, και η ανάρτηση των σχολίων σου; κάτι σάπιο όζει στα εξάρχεια..."
είναι λοιπόν αφάνταστα θλιβερό, αλλά οφείλουμε να το παραδεχτούμε. ο χώρος του βιβλίου, ο τόσο ασθενικός εμπορικά κι ευπαθής και μολαταύτα ο τόσο συγκινητικά γεμάτος ανθρώπους με μεράκι και όνειρα και φιλοδοξίες, είναι επίσης φυτώριο συνωμοσιολογίας που όμοιά της ούτε στα κανάλια της ιδιαίτερης πατρίδας μου δε συναντάς.
αδύνατον λοιπόν ο αναγνώστης να αναφέρει το όνομά μου (ή του σταμάτη, ή του μεθενίτη, ή της αμάντας) χωρίς να τα πιάνει απ'τον εκδότη μας - αν όχι από εμάς τους ίδιους απ'ευθείας. κι ο λόγος μάλιστα που με χρησιμοποιεί, εμένα, που θα πανηγύριζα αν είχα τους μισούς από τους αναγνώστες του ιστολογίου του, είναι, υποθέτω, για να'χει μόστρα το σεπτό κι αγιοποιημένο απ'τους αόρατους και παντοδύναμους μαστρωπούς μου ονοματάκι μου.
όπως αντίστοιχα ανίερη και ύποπτη θεωρείται από τους ίδιους ανθρώπους η αδελφική φιλία μου με τον χωμενίδη (γιατί αποκλείεται δυο συγγραφείς, κακιασμένα οπορτουνιστικά βδελύγματα, ν'αγαπιούνται ως φίλοι χωρίς να τους ενώνουν δημοσιογραφικοί νταβάδες), το μεροκάματο που'βγαζα σε περιοδικά (πληθώρα, έτσι; σφάζονται νταβατζήδες στην ποδιά μου), κι οι μεταφράσεις μου επίσης υποθέτω, που, όπως είχε πει άλλος λασπολάγνος μπλόγκερ, είναι του 'κώλου', καθώς, εκτός από τρελλή αδελφή (ενδιαφέρουσα εξωλογοτεχνική πινελιά - κι άλλη μια μοναδικότητα της ελλάδος, το να πιστεύουν πως θα προσβληθείς άμα δε σε συμπεριλάβουν στους "λάτρεις του ωραίου φύλου"), τυγχάνω γενικότερα άξεστος, αμόρφωτος και λαϊκός τύπος (πράγμα αυταπόδεικτο - πώς τολμώ να ριμάρω κατόπιν παλαμά, τη στιγμή που ο μακαρίτης πεθαίνοντας πήρε τη ρίμα μαζί του στο κιβούρι ως οι φαραώ τα κοψίδια των;)
κι εδώ, τέλος, είναι το τραγικότερο, αυτό που με κάνει να θέλω να πω, έλεος ρε παιδιά, είναι εξουθενωτική η τόση ανοησία.
γιατί σ'αυτή τη δουλειά όπου πρωτίστως μπαίνεις επειδή αγαπάς τα βιβλία, κάποιοι μπαίνουν επειδή τα μισούν. τα σιχαίνονται. ο μόνος λόγος που τα υποφέρουν, είναι επειδή θεωρούν πως η τριβή με τον γραπτό λόγο θα τους εξυψώσει ταξικά. σαν μια κοπελίτσα σ'ένα άλλο μπλογκ, που περιέγραφε σκηνή από βιβλιοπωλείο, τον εαυτό της να κρατάει στιβαρό κανέτι, και μια άλλη κοπέλα, ποταπή, να φλερτάρει με τον τατσόπουλο (κι έβγαζε μια περιφρόνηση το κείμενό της, μια χολή, να παθαίνεις ίλιγγο - και μ'έκανε βέβαιο πως όλος ο κανέτι του κόσμου άχρηστος της είναι).
οπότε φιλική παράκληση, καχύποπτοι συναναγνώστες. ταρακουνήστε λίγο το κεφάλι να κατέβει το βολταίρειο τσιτάτο, κι αναγνωρίστε το δικαίωμα στην απόλαυση του όποιου λογοτέχνη χωρίς σκοτεινές πλεκτάνες και χωρίς διακρίσεις σε κάστες. αφήστε ένα παράθυρο καλής προαίρεσης ανοιχτό στην ψυχή σας, ίνα μη όζει πανταχόθεν αύριο-μεθαύριο. και τέλος πάντων, εάν όλα αυτά αδυνατείτε να τα κάνετε, και θεωρείτε πως τα αβρά χεράκια κι οι φιλντισένιες εγκεφαλικές σας έλικες σύρονται ανυπόφορα στο βόρβορο της ανομίας και της διαπλοκής που υπηρετώ εγώ και οι άλλοι "επώνυμοι" αναγνώστες και γραφιάδες, εάν έχει καεί ο οισοφάγος σας απ'την παλινδρόμηση των οξέων - ε, μην κάμνετε άλλο κακό στον εαυτό σας.
αφήστε μας να σαπίσουμε ήσυχοι στη φυλακή της φαυλότητας και της επωνυμίας μας...
είναι προφανής ο ισχυρισμός τινών συναναγνωστών του παρόντος μπλογκ: ότι ο οικοδεσπότης/αναγνώστης μας κάμνει αυθαίρετες διακρίσεις βασισμένος στην δεδομένη - και κατοχυρωμένη από τα εωσφορικά εκδοτικά συμφέροντα - δημοτικότητα συγκεκριμένων εξ'ημών, προμοτάροντάς μας με πιθανώς υπόπτου αποχρώσεως μεροληπτική διάθεση.
(και περνώ στα ψιλά την αυτονόητη παράβαση της ευγένειας και της κοσμιότητας εκ μέρους των φιλύποπτων τούτων συναναγνωστών. δεν είναι παράλογο να κατηγορείτε για μεροληψία την στιγμή που όλων μας τα σχόλια, εφ'όσον δεν είναι κακόβουλα ή υβριστικά, αναρτώνται από τον αναγνώστη;)
μα επειδή η ανυπόστατη καχυποψία, όπως όλες οι νευρώσεις, είναι φευγαλέα και ελίσσεται, ας εκθέσω κάποια στοιχεία από την κοινώς αποδεκτή (και ουχί την κατ'ιδίαν παραισθητική) πραγματικότητα.
άνθρωπος αδέξιος σε κάθε τι που άπτεται της τεχνολογίας, άργησα να καταλάβω την ακριβή φύση των μπλογκς και το για ποιόν λόγο ορισμένοι ιστολόγοι προτιμούν την ανωνυμία. έτσι, όταν περιδιαβαίνοντας το δίκτυο έτυχε να πέσει το μάτι μου σ'ένα σχόλιο του κούρτοβικ, επισχολιασμένο από τον αναγνώστη - και μάλιστα με τρόπο που άφηνε να φανεί μια κάποια συμπάθεια προς εμένα ή/και τα βιβλία μου - η πρώτη μου αντίδραση ήταν, όπως μου συμβαίνει πάντα, υπερβολικά διαχυτική΄ επειδή ήμουν και είμαι πάντα ευγνώμων απέναντι σ'οποιονδήποτε ξοδέψει έστω και λίγο από το χρόνο του στα πνευματικά μου παιδάκια, σαν χαζομπαμπάς λοιπόν έσπευσα να στείλω τους ηλεκτρονικούς μου ασπασμούς στον αναγνώστη, και μάλιστα - έτερη επαρχιακής αγαθοσύνης αντίδραση - του πρότεινα να βρεθούμε πάραυτα για καφέ/κρασί/παστέλι, για να του χαρίσω το τελευταίο μου βιβλίο, κάποιο χειρόγραφο, οτιδήποτε τέλος πάντων που να ανταποδίδει την αβρότητα.
και ο καλόψυχος ο αναγνώστης με μειλίχιο τρόπο αρνήθηκε την πρόσκλησή μου. κατηγορηματικά. και ουδέποτε τον είδα και ουδέποτε με είδε, και μπορεί κάθε μέρα δίπλα να καθόμαστε στην πλατεία και πάλι ιδέα δεν έχω.
"ναι," θα απαντήσει ο πείσμων καχύποπτος, "αλλά αφ'ενός εγώ άμα θέλω τα πιστεύω όλα αυτά, κι αφ'ετέρου, πόθεν η συμπάθεια; από πού και ως πού η αναγραφή του ονόματός σου στο μπλογκ, και η ανάρτηση των σχολίων σου; κάτι σάπιο όζει στα εξάρχεια..."
είναι λοιπόν αφάνταστα θλιβερό, αλλά οφείλουμε να το παραδεχτούμε. ο χώρος του βιβλίου, ο τόσο ασθενικός εμπορικά κι ευπαθής και μολαταύτα ο τόσο συγκινητικά γεμάτος ανθρώπους με μεράκι και όνειρα και φιλοδοξίες, είναι επίσης φυτώριο συνωμοσιολογίας που όμοιά της ούτε στα κανάλια της ιδιαίτερης πατρίδας μου δε συναντάς.
αδύνατον λοιπόν ο αναγνώστης να αναφέρει το όνομά μου (ή του σταμάτη, ή του μεθενίτη, ή της αμάντας) χωρίς να τα πιάνει απ'τον εκδότη μας - αν όχι από εμάς τους ίδιους απ'ευθείας. κι ο λόγος μάλιστα που με χρησιμοποιεί, εμένα, που θα πανηγύριζα αν είχα τους μισούς από τους αναγνώστες του ιστολογίου του, είναι, υποθέτω, για να'χει μόστρα το σεπτό κι αγιοποιημένο απ'τους αόρατους και παντοδύναμους μαστρωπούς μου ονοματάκι μου.
όπως αντίστοιχα ανίερη και ύποπτη θεωρείται από τους ίδιους ανθρώπους η αδελφική φιλία μου με τον χωμενίδη (γιατί αποκλείεται δυο συγγραφείς, κακιασμένα οπορτουνιστικά βδελύγματα, ν'αγαπιούνται ως φίλοι χωρίς να τους ενώνουν δημοσιογραφικοί νταβάδες), το μεροκάματο που'βγαζα σε περιοδικά (πληθώρα, έτσι; σφάζονται νταβατζήδες στην ποδιά μου), κι οι μεταφράσεις μου επίσης υποθέτω, που, όπως είχε πει άλλος λασπολάγνος μπλόγκερ, είναι του 'κώλου', καθώς, εκτός από τρελλή αδελφή (ενδιαφέρουσα εξωλογοτεχνική πινελιά - κι άλλη μια μοναδικότητα της ελλάδος, το να πιστεύουν πως θα προσβληθείς άμα δε σε συμπεριλάβουν στους "λάτρεις του ωραίου φύλου"), τυγχάνω γενικότερα άξεστος, αμόρφωτος και λαϊκός τύπος (πράγμα αυταπόδεικτο - πώς τολμώ να ριμάρω κατόπιν παλαμά, τη στιγμή που ο μακαρίτης πεθαίνοντας πήρε τη ρίμα μαζί του στο κιβούρι ως οι φαραώ τα κοψίδια των;)
κι εδώ, τέλος, είναι το τραγικότερο, αυτό που με κάνει να θέλω να πω, έλεος ρε παιδιά, είναι εξουθενωτική η τόση ανοησία.
γιατί σ'αυτή τη δουλειά όπου πρωτίστως μπαίνεις επειδή αγαπάς τα βιβλία, κάποιοι μπαίνουν επειδή τα μισούν. τα σιχαίνονται. ο μόνος λόγος που τα υποφέρουν, είναι επειδή θεωρούν πως η τριβή με τον γραπτό λόγο θα τους εξυψώσει ταξικά. σαν μια κοπελίτσα σ'ένα άλλο μπλογκ, που περιέγραφε σκηνή από βιβλιοπωλείο, τον εαυτό της να κρατάει στιβαρό κανέτι, και μια άλλη κοπέλα, ποταπή, να φλερτάρει με τον τατσόπουλο (κι έβγαζε μια περιφρόνηση το κείμενό της, μια χολή, να παθαίνεις ίλιγγο - και μ'έκανε βέβαιο πως όλος ο κανέτι του κόσμου άχρηστος της είναι).
οπότε φιλική παράκληση, καχύποπτοι συναναγνώστες. ταρακουνήστε λίγο το κεφάλι να κατέβει το βολταίρειο τσιτάτο, κι αναγνωρίστε το δικαίωμα στην απόλαυση του όποιου λογοτέχνη χωρίς σκοτεινές πλεκτάνες και χωρίς διακρίσεις σε κάστες. αφήστε ένα παράθυρο καλής προαίρεσης ανοιχτό στην ψυχή σας, ίνα μη όζει πανταχόθεν αύριο-μεθαύριο. και τέλος πάντων, εάν όλα αυτά αδυνατείτε να τα κάνετε, και θεωρείτε πως τα αβρά χεράκια κι οι φιλντισένιες εγκεφαλικές σας έλικες σύρονται ανυπόφορα στο βόρβορο της ανομίας και της διαπλοκής που υπηρετώ εγώ και οι άλλοι "επώνυμοι" αναγνώστες και γραφιάδες, εάν έχει καεί ο οισοφάγος σας απ'την παλινδρόμηση των οξέων - ε, μην κάμνετε άλλο κακό στον εαυτό σας.
αφήστε μας να σαπίσουμε ήσυχοι στη φυλακή της φαυλότητας και της επωνυμίας μας...
@doratsirka
Και εδώ υπήρχε μπλόγκερ στη ΝΕΤ. Ο Αλέξης Σταμάτης στην εκπομπή της Χούκλη. Και μόλις άρχιζε να λέει τρεις σοβαρές κουβέντες τον διέκοπτε ο...Πάνος Παναγιωτόπουλος!
Τη δεύτερη φορά που το είδα έκλεισα την τηλεόραση και πήγα για...διάβασμα.
Και εδώ υπήρχε μπλόγκερ στη ΝΕΤ. Ο Αλέξης Σταμάτης στην εκπομπή της Χούκλη. Και μόλις άρχιζε να λέει τρεις σοβαρές κουβέντες τον διέκοπτε ο...Πάνος Παναγιωτόπουλος!
Τη δεύτερη φορά που το είδα έκλεισα την τηλεόραση και πήγα για...διάβασμα.
@papoua
Δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ ταύτιση των δύο χώρων. Οι μπλόγκερ έχουν τη δυνατότητα (χωρίς εργοδότη, χωρίς δεσμεύσεις και με ελευθερία άποψης) να καταθέτουν τις απόψεις τους αλλά έχουν και την πολυτέλεια του χρόνου. Δεν βγάζουμε εφημερίδες κάθε μέρα, γράφουμε όποτε θέλουμε, όταν θέλουμε ή κυρίως όταν έχουμε κάτι να πούμε. Από την άλλη ο δημοσιογράφος συνεχίζει να έχει πρόσβαση στην πρωτογενή μορφή της πληροφόρησης. Θέλεις τη διαφορά σε πρακτικά θέματα; Από την εμπειρία μου στο δίκτυο εμένα με πληροφορούν για τις εκδόσεις τους 3-4 εκδοτικοί οίκοι. Ενα δημοσιογράφο που ασχολείται με το βιβλίο τον πληροφορούν όλοι. Για να γράψω για κάποιο βιβλίο και να δώσω πληροφορίες πρέπει να ενημερωθώ από τις εφημερίδες. Αντίστοιχα κάποιος που θέλει να σχολιάσει τις γαλλικές εκλογές για παράδειγμα πρέπει να προστρέξει για να μάθει πληροφορίες στις παραδοσιακές μορφές ενημέρωσης δηλαδή σε κάποιο δημοσιογραφικό φορέα είτε ηλεκτρονικό, είτε έντυπο. Οι μπλόγκερ μπορούν να ξεχωρίσουν τουλάχιστον στην παρούσα φάση ΜΟΝΟ με την κατάθεση ανεξάρτητων απόψεων μακριά από τα κέντρα εξουσίας και διαπλοκής. Οταν συγχρωτιστούν με αυτά θα μετατραπούν (δυστυχώς) σε μια νέα μορφή δημοσιογραφίας που δεν θα απέχει πολύ από τις σημερινές παραδοσιακές.
Δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ ταύτιση των δύο χώρων. Οι μπλόγκερ έχουν τη δυνατότητα (χωρίς εργοδότη, χωρίς δεσμεύσεις και με ελευθερία άποψης) να καταθέτουν τις απόψεις τους αλλά έχουν και την πολυτέλεια του χρόνου. Δεν βγάζουμε εφημερίδες κάθε μέρα, γράφουμε όποτε θέλουμε, όταν θέλουμε ή κυρίως όταν έχουμε κάτι να πούμε. Από την άλλη ο δημοσιογράφος συνεχίζει να έχει πρόσβαση στην πρωτογενή μορφή της πληροφόρησης. Θέλεις τη διαφορά σε πρακτικά θέματα; Από την εμπειρία μου στο δίκτυο εμένα με πληροφορούν για τις εκδόσεις τους 3-4 εκδοτικοί οίκοι. Ενα δημοσιογράφο που ασχολείται με το βιβλίο τον πληροφορούν όλοι. Για να γράψω για κάποιο βιβλίο και να δώσω πληροφορίες πρέπει να ενημερωθώ από τις εφημερίδες. Αντίστοιχα κάποιος που θέλει να σχολιάσει τις γαλλικές εκλογές για παράδειγμα πρέπει να προστρέξει για να μάθει πληροφορίες στις παραδοσιακές μορφές ενημέρωσης δηλαδή σε κάποιο δημοσιογραφικό φορέα είτε ηλεκτρονικό, είτε έντυπο. Οι μπλόγκερ μπορούν να ξεχωρίσουν τουλάχιστον στην παρούσα φάση ΜΟΝΟ με την κατάθεση ανεξάρτητων απόψεων μακριά από τα κέντρα εξουσίας και διαπλοκής. Οταν συγχρωτιστούν με αυτά θα μετατραπούν (δυστυχώς) σε μια νέα μορφή δημοσιογραφίας που δεν θα απέχει πολύ από τις σημερινές παραδοσιακές.
@a.c.
Την αλληλογραφία μου δεν την αποκαλύπτω αλλά από τη στιγμή που τα έγραψες εσύ το μοναδικό που μου μένει είναι να τα επιβεβαιώσω. Το ίδιο ισχύει και για αρκετούς άλλους συγγραφείς που εκτιμώ ή εκδότες ή δημοσιογράφους. Δεν έχω συναντηθεί με κανένα κατ’ ιδίαν παρότι πολύ θα το ήθελα είτε για να πιώ ένα καφέ και να μιλήσουμε σαν άνθρωποι, είτε για να μου καταθέσει τις ενστάσεις και τα παράπονα του. Είναι μια συγκεκριμένη στάση. Δεν δέχομαι και δωρεάν αντίτυπα βιβλίων γιατί θα είμαι υποχρεωμένος να τα διαβάσω. Προτιμώ (αφού ούτως η άλλως θα συμβεί) να αγοράσω αυτά που επιλέγω με τα όποια δικά μου κριτήρια. Αν ποτέ αποφασίσω να αποκαλυφθώ θα το κάνω για όλους και ταυτόχρονα. Μην προσπαθείς να πείσεις κανένα.
Στη χώρα των δομημένων ομολόγων, των κουμπάρων, της μίζας, της αρπαχτής και της διαφθοράς όλοι πρέπει να λογοδοτούμε γιατί όλοι είμαστε α priori διαπλεκόμενοι.
Αγαπητέ Αύγουστε οι φίλοι σου δεν αφορούν κανένα και δεν οφείλεις να λογοδοτήσεις. Οι σεξουαλικές σου προτιμήσεις είναι δικές σου και προσωπικά είτε γράφεις ως γυναίκα (Αυτοκτονώντας ασύστολα), είτε ως άντρας με καλύπτεις. Τώρα την οπτική σου γωνία στον κόσμο των gay θα μου επιτρέψεις να τη σχολιάσω όταν διαβάσω τον Δαιμονιστή. Δε νομίζω όμως ότι αλλάζει κάτι στη λογική της ανάγνωσης σε μένα τουλάχιστον. Η αναγνωστική απόλαυση δεν είναι ταυτόσημη της σεξουαλικής ως γνωστό. Επίσης μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι συνεχίζω να ’’ακολουθώ’’ συγγραφείς που μου αρέσουν και να είμαι δογματικός σε δοκιμασμένες αναγνώσεις ακριβώς όπως η κοινή λογική επιβάλλει να συμβαίνει με τους κλασικούς. Και οι σημερινοί κλασικοί ήταν μοντέρνοι ή...μεταμοντέρνοι στην εποχή τους. Δυστυχώς δεν θα είμαστε εδώ γύρω για να μάθουμε τι θα θεωρούν οι επίγονοι μας κλασικό σε πενήντα ή εκατό χρόνια από τώρα. Αρα το μοναδικό (αλλά διόλου μάταιο) που απομένει είναι να χαρούμε αναγνωστικά αυτό που μας προσφέρεται...
Την αλληλογραφία μου δεν την αποκαλύπτω αλλά από τη στιγμή που τα έγραψες εσύ το μοναδικό που μου μένει είναι να τα επιβεβαιώσω. Το ίδιο ισχύει και για αρκετούς άλλους συγγραφείς που εκτιμώ ή εκδότες ή δημοσιογράφους. Δεν έχω συναντηθεί με κανένα κατ’ ιδίαν παρότι πολύ θα το ήθελα είτε για να πιώ ένα καφέ και να μιλήσουμε σαν άνθρωποι, είτε για να μου καταθέσει τις ενστάσεις και τα παράπονα του. Είναι μια συγκεκριμένη στάση. Δεν δέχομαι και δωρεάν αντίτυπα βιβλίων γιατί θα είμαι υποχρεωμένος να τα διαβάσω. Προτιμώ (αφού ούτως η άλλως θα συμβεί) να αγοράσω αυτά που επιλέγω με τα όποια δικά μου κριτήρια. Αν ποτέ αποφασίσω να αποκαλυφθώ θα το κάνω για όλους και ταυτόχρονα. Μην προσπαθείς να πείσεις κανένα.
Στη χώρα των δομημένων ομολόγων, των κουμπάρων, της μίζας, της αρπαχτής και της διαφθοράς όλοι πρέπει να λογοδοτούμε γιατί όλοι είμαστε α priori διαπλεκόμενοι.
Αγαπητέ Αύγουστε οι φίλοι σου δεν αφορούν κανένα και δεν οφείλεις να λογοδοτήσεις. Οι σεξουαλικές σου προτιμήσεις είναι δικές σου και προσωπικά είτε γράφεις ως γυναίκα (Αυτοκτονώντας ασύστολα), είτε ως άντρας με καλύπτεις. Τώρα την οπτική σου γωνία στον κόσμο των gay θα μου επιτρέψεις να τη σχολιάσω όταν διαβάσω τον Δαιμονιστή. Δε νομίζω όμως ότι αλλάζει κάτι στη λογική της ανάγνωσης σε μένα τουλάχιστον. Η αναγνωστική απόλαυση δεν είναι ταυτόσημη της σεξουαλικής ως γνωστό. Επίσης μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι συνεχίζω να ’’ακολουθώ’’ συγγραφείς που μου αρέσουν και να είμαι δογματικός σε δοκιμασμένες αναγνώσεις ακριβώς όπως η κοινή λογική επιβάλλει να συμβαίνει με τους κλασικούς. Και οι σημερινοί κλασικοί ήταν μοντέρνοι ή...μεταμοντέρνοι στην εποχή τους. Δυστυχώς δεν θα είμαστε εδώ γύρω για να μάθουμε τι θα θεωρούν οι επίγονοι μας κλασικό σε πενήντα ή εκατό χρόνια από τώρα. Αρα το μοναδικό (αλλά διόλου μάταιο) που απομένει είναι να χαρούμε αναγνωστικά αυτό που μας προσφέρεται...
αγαπητέ μου αναγνώστη,
όχι, δεν απολογούμαι. ούτε καν εκτίθεμαι ή αυτοξεμπροστιάζομαι για λόγους προβολής ή πρόληψης - όπως ίσως να θεωρήσει ο όποιος πεισματικά κακοπροαίρετος. (θα'ταν αφέλεια, άλλωστε, τη στιγμή που ξεβρακώνομαι τόσο ολοσχερώς στα βιβλία μου - είμαι σαν άνθρωπος της γαιοθάλασσας: όποιος με ξέρει πραγματικά μ'έχει του χεριού του).
ο λόγος που αναφέρομαι μ'αυτό τον τόνο και σ'αυτού του είδους τα πραγματολογικά δεδομένα είναι αφ'ενός η πρόθεσή μου να σχολιάσω τα διασταυρούμενα ξίφη της περί ομοφυλοφιλίας και συναφών ζητημάτων ιστογραφίας καθώς και την καταπατημένη δεοντολογία του τόσο συχνά περιπίπτοντος σε ασύνειδες βαρβαρότητες εαυτού μας.
η πορεία μας προς τον άνθρωπο, νομίζω, δεν έχει καμμιά δουλειά να παρελαύνει ούτε καν ν'απαιτεί απ'τα πεφωτισμένα μοντέλα των αλλοδαπών κοινωνιών τη δια της βίας επιβολή στον έλληνα συμφώνων, γάμων, υιοθεσιών. η με ξένες πλάτες μαχητικότητα μόνον ως επίθεση - δικαίως κι εύλογα - θα εκληφθεί απ'τον φοβισμένο κι οχυρωμένο στο παρελθόν συνάνθρωπό μας, που θα μισήσει μ'ακόμα μεγαλύτερη ένταση (λίγο-πολύ όπως συνέβη με την απελευθέρωσή μας διά της βίας απ'τους τούρκους, που μας έχει βυθίσει σε δυο αιώνες καχυποψίας και μιζέριας απέναντι σ'όλους σχεδόν τους αλλόγλωσσους κι αυτόφωτους ευρωπαίους γειτόνους).
η κοινωνική αηδία θα παύσει όταν η απαίτηση γίνει ομαλό και στιβαρό και αδιάλειπτο κομμάτι της καθεμέρας μας, όταν πάψει ο 'πεφωτισμένος' να διαλαλεί την ανοχή απέναντι και το συγχρωτισμό του με ομοφυλόφιλους ως άλλος δανιήλ που δε φοβάται τα λιοντάρια, όταν το 'αδελφή' πάψει να'ναι προσβολή και βλήμα τόσο γι'αυτόν που το ξεστομίζει όσο και γι'αυτόν που το δέχεται κι όταν εν πολλοίς κοπάσει η οικονομική δυσπραγία της έρμης πατρίδος μας που κρύβεται πίσω από τόσο πολλές (πρωτίστως ατομικές) δυστυχίες. ο ομοφυλόφιλος είναι ακόμα μισητός σε πολλούς γιατί θεωρείται πλάσμα ανεύθυνο οικονομικά, που σπαταλά τον πλούτο που οι ραδιουργίες και τα κονέ του τού'χουν ασφαλίσει σε καλλωπισμούς και κατοικίδια και ουχί σε παιδιά, στέγες ή/και φόρους. το ότι αυτή η παρανόηση τείνει να παρέλθει είναι, θαρρώ, ελπίδα όλων μας (των αξιωματικά ανοιχτόμυαλων βιβλιοφάγων).
το ίδιο, λίγο-πολύ, βασανίζει και τα συντεχνιακά και παθιασμένα μας. το γεγονός, δηλαδή, πως ακόμα δεν έχει ριζώσει το βιβλίο/μυθιστόρημα/γραπτό μνημείο πάσης φύσεως ως αναπόσπαστο κομμάτι του αστικού μας ψυχισμού γιατί καλά-καλά ακόμα τώρα καλουπώνεται η αστική μας συνείδηση. όσο υπάρχει έστω κι ένας έλληνας που θεωρεί τον άνδρα βιβλιοφάγο φλούφλη/χασομέρη/πουστρεύοντα, όσο η ανάγκη για διανοητικές απολαύσεις επισύρει ανομολόγητες ή φωναχτές μομφές, αδαείς και χυδαίες απόψεις θα εξακολουθούν να φαρμακώνουν τη χαρά κι εργασία μας, παλινδρομώντας σαν χαλασμένα έντερα την κόπρο μιας μισαλλοδοξίας που παραπέμπει ξεκάθαρα στην ελλάδα του πενήντα, την - φαίνεται, φεύ, ακόμα και στις μέρες μας - δραματικά διχασμένη.
όχι, δεν απολογούμαι. ούτε καν εκτίθεμαι ή αυτοξεμπροστιάζομαι για λόγους προβολής ή πρόληψης - όπως ίσως να θεωρήσει ο όποιος πεισματικά κακοπροαίρετος. (θα'ταν αφέλεια, άλλωστε, τη στιγμή που ξεβρακώνομαι τόσο ολοσχερώς στα βιβλία μου - είμαι σαν άνθρωπος της γαιοθάλασσας: όποιος με ξέρει πραγματικά μ'έχει του χεριού του).
ο λόγος που αναφέρομαι μ'αυτό τον τόνο και σ'αυτού του είδους τα πραγματολογικά δεδομένα είναι αφ'ενός η πρόθεσή μου να σχολιάσω τα διασταυρούμενα ξίφη της περί ομοφυλοφιλίας και συναφών ζητημάτων ιστογραφίας καθώς και την καταπατημένη δεοντολογία του τόσο συχνά περιπίπτοντος σε ασύνειδες βαρβαρότητες εαυτού μας.
η πορεία μας προς τον άνθρωπο, νομίζω, δεν έχει καμμιά δουλειά να παρελαύνει ούτε καν ν'απαιτεί απ'τα πεφωτισμένα μοντέλα των αλλοδαπών κοινωνιών τη δια της βίας επιβολή στον έλληνα συμφώνων, γάμων, υιοθεσιών. η με ξένες πλάτες μαχητικότητα μόνον ως επίθεση - δικαίως κι εύλογα - θα εκληφθεί απ'τον φοβισμένο κι οχυρωμένο στο παρελθόν συνάνθρωπό μας, που θα μισήσει μ'ακόμα μεγαλύτερη ένταση (λίγο-πολύ όπως συνέβη με την απελευθέρωσή μας διά της βίας απ'τους τούρκους, που μας έχει βυθίσει σε δυο αιώνες καχυποψίας και μιζέριας απέναντι σ'όλους σχεδόν τους αλλόγλωσσους κι αυτόφωτους ευρωπαίους γειτόνους).
η κοινωνική αηδία θα παύσει όταν η απαίτηση γίνει ομαλό και στιβαρό και αδιάλειπτο κομμάτι της καθεμέρας μας, όταν πάψει ο 'πεφωτισμένος' να διαλαλεί την ανοχή απέναντι και το συγχρωτισμό του με ομοφυλόφιλους ως άλλος δανιήλ που δε φοβάται τα λιοντάρια, όταν το 'αδελφή' πάψει να'ναι προσβολή και βλήμα τόσο γι'αυτόν που το ξεστομίζει όσο και γι'αυτόν που το δέχεται κι όταν εν πολλοίς κοπάσει η οικονομική δυσπραγία της έρμης πατρίδος μας που κρύβεται πίσω από τόσο πολλές (πρωτίστως ατομικές) δυστυχίες. ο ομοφυλόφιλος είναι ακόμα μισητός σε πολλούς γιατί θεωρείται πλάσμα ανεύθυνο οικονομικά, που σπαταλά τον πλούτο που οι ραδιουργίες και τα κονέ του τού'χουν ασφαλίσει σε καλλωπισμούς και κατοικίδια και ουχί σε παιδιά, στέγες ή/και φόρους. το ότι αυτή η παρανόηση τείνει να παρέλθει είναι, θαρρώ, ελπίδα όλων μας (των αξιωματικά ανοιχτόμυαλων βιβλιοφάγων).
το ίδιο, λίγο-πολύ, βασανίζει και τα συντεχνιακά και παθιασμένα μας. το γεγονός, δηλαδή, πως ακόμα δεν έχει ριζώσει το βιβλίο/μυθιστόρημα/γραπτό μνημείο πάσης φύσεως ως αναπόσπαστο κομμάτι του αστικού μας ψυχισμού γιατί καλά-καλά ακόμα τώρα καλουπώνεται η αστική μας συνείδηση. όσο υπάρχει έστω κι ένας έλληνας που θεωρεί τον άνδρα βιβλιοφάγο φλούφλη/χασομέρη/πουστρεύοντα, όσο η ανάγκη για διανοητικές απολαύσεις επισύρει ανομολόγητες ή φωναχτές μομφές, αδαείς και χυδαίες απόψεις θα εξακολουθούν να φαρμακώνουν τη χαρά κι εργασία μας, παλινδρομώντας σαν χαλασμένα έντερα την κόπρο μιας μισαλλοδοξίας που παραπέμπει ξεκάθαρα στην ελλάδα του πενήντα, την - φαίνεται, φεύ, ακόμα και στις μέρες μας - δραματικά διχασμένη.
Στον Sky είδαμε και τη Σώτη Τριανταφύλλου. Είχε πλάκα η στάση της καημένης της δημοσιογράφου, η οποία νόμιζε οτι συνομιλώντας με τη Σώτη στο Παρίσι, θα είχε πιάσει λαυράκι. Η Σώτη όμως άρχισε να τα χώνει χοντρά, πολύ χοντρά θα΄λεγα στο Σαρκοζί, δίχως ίχνος διάθεσης για τον επιθυμητό από την ατυχή δημοσιογράφο εκλογοδιάλογο. Η δύστυχη δημοσιογράφος, τα΄χασε, δάγκωσε τη γλώσσα της, και γυρίζοντας κοκαλωμένη προς την κάμερα, άλλαζε τεχνηέντως αμέσως πλάνο! game over!
# posted by : 10:13 AM
: 10:13 AM
Έπίσης θυμάστε και τα όσα έχει τραβήξει ο Γιάννης Πανούσης, επίσης ο Ψαριανός (ο οποίος, πήρε και την εκδίκησή του αφού στο πλευρό του Τσίπρα τα πήγε εξαιρετικά στις δημοτικές εκλογές, έξυπνος άνθρωπος) ο Λαζόπουλος, μέχρι και ο Μητσικώστας έλεγε οτι κάποιες φορές έχει βρει το μπελά του (αν και διαθέτει εξαιρετικό συντακτικό τημ). Το ΕΣΡ εαν ήξερε τι του γίνεται, θα έβαζε πρόστιμο σε κάτι τύπους που εξευτελίζουν δημοσιογραφικά τα δελτία ειδήσεων περιμένοντας σαν τα κοράκια να "ταιριάξουν" την ειδησεογραφία με τη διαφήμιση...
# posted by : 11:42 AM
: 11:42 AM
@a.c
Συμφωνώ με το κεντρικό νόημα του κειμένου σας – στο μέτρο που το κατανοώ ή το ερμηνεύω σωστά – γεγονός που μου προκαλεί μεγάλη απορία για τον τρόπο που φέρεστε εναντίον ενός κειμένου που αναρτήθηκε στην Kafeini πριν λίγο καιρό. Επέστρεψα λοιπόν στα κοιτάπια μου, να διαβάσω τι είχα γράψει τότε για το τυχαίο γεγονός ότι μία πελάτης ενός βιβλιοπωλείου, αφού ξεφύλισε διάφορα ελληνικά και ξένα μυθιστορήματα, επέλεξε να αγοράσει ένα βιβλίο το οποίο λάμβανε εκέινη την περιόδο μεγάλη προβολή στα μέσα ενημέρωσης – και συνέχιζα λέγοντας:
“Μπορεί και να κάνω λάθος αλλά εκείνη την στιγμή σκέφτηκα ότι είναι τέτοια η πλύση εγκεφάλου από τα mass media που ο μέσος αναγνώστης αισθάνεται ότι αξίζει να δώσει τα λεφτά του μόνο αν αγοράσει κάτι το οποίο αγοράζουν όλοι οι άλλοι.”
Το αντικείμενο της σκέψης μου ήταν, άρα, η αγοραστική συμπεριφορά του ελληνικού αναγνωστικού κοινού, το οποίο, σε αντίθεση με προηγούμενες περιόδους, είναι ‘μονοσυλλεκτικό’ – όπου όλοι διαβάζουν – ή έστω, αγοράζουν – λίγους τίτλους, αντί πολλοί διαφορετικοί τίτλοι (ή συγγραφείς, ή λογοτεχνικά γένη) να έχουν το δικό τους αγοραστικό και αναγνωστικό κοινό, κάτι που όχι μόνο θα δημιουργούσε τις συνθήκες για έναν πιο ουσιαστικό διάλογο πάνω σε ό,τι τυχαίνει να αρέσει στον καθένα (δεν γίνεται να αρέσουν σε όλους τα ίδια!), αλλά θα μείωνε, ελπίζω, και την αυξανόμενη πίεση που αισθάνονται οι υπεύθυνοι εκδόσεων να προτείνουν μόνον βραχύβιους τίτλους μαζικής διανομής.
Οσον αφορά την λέξη ‘ποταπή’, που χρησιμοποιείτε στο κείμενό σας, δύο σύντομα σχόλια:
“‘Ποταπή’ is not a word of mine” [για να μην ξεχνάμε τον διδάσκαλο Oscar] –
δεν χρησιμοποιώ τέτοιον χαρακτηρισμό στο δικό μου κείμενο για να αναφερθώ στην κοπέλα που αγόρασε βιβλίο του Τατσόπουλου (αν είχα την τάση να βγάζω βιαστικά συμπεράσματα θα μπορούσα να πω ότι ο λόγος που θεωρήσατε ότι το κειμενό μου “Η καλοσύνη των mass media” στάζει χολή, έχει να κάνει με το φαινομενο που οι ψυχαναλυτές αποκαλούν προβολή – δεν εννοώ ότι αυτό σας χαρακτηριζει σαν άνθρωπο (δεν περιγραφω εσάς που δεν γνωρίζω), αλλά την ψυχική κατάσταση κάποιου την στιγμή που παρερμηνεύει ένα κείμενο, αποδίδοντάς του όρους που δεν περιέχει.
2. Aν οι αγοράζοντες βιβλία του Τατσόπουλου είναι ‘ποταποί’ τότε “Count me in!” – [ακόμη έχω την ‘Καρδιά του Κτήνους’ από τις Εκδόσεις της Εστίας.]
Συμφωνώ με το κεντρικό νόημα του κειμένου σας – στο μέτρο που το κατανοώ ή το ερμηνεύω σωστά – γεγονός που μου προκαλεί μεγάλη απορία για τον τρόπο που φέρεστε εναντίον ενός κειμένου που αναρτήθηκε στην Kafeini πριν λίγο καιρό. Επέστρεψα λοιπόν στα κοιτάπια μου, να διαβάσω τι είχα γράψει τότε για το τυχαίο γεγονός ότι μία πελάτης ενός βιβλιοπωλείου, αφού ξεφύλισε διάφορα ελληνικά και ξένα μυθιστορήματα, επέλεξε να αγοράσει ένα βιβλίο το οποίο λάμβανε εκέινη την περιόδο μεγάλη προβολή στα μέσα ενημέρωσης – και συνέχιζα λέγοντας:
“Μπορεί και να κάνω λάθος αλλά εκείνη την στιγμή σκέφτηκα ότι είναι τέτοια η πλύση εγκεφάλου από τα mass media που ο μέσος αναγνώστης αισθάνεται ότι αξίζει να δώσει τα λεφτά του μόνο αν αγοράσει κάτι το οποίο αγοράζουν όλοι οι άλλοι.”
Το αντικείμενο της σκέψης μου ήταν, άρα, η αγοραστική συμπεριφορά του ελληνικού αναγνωστικού κοινού, το οποίο, σε αντίθεση με προηγούμενες περιόδους, είναι ‘μονοσυλλεκτικό’ – όπου όλοι διαβάζουν – ή έστω, αγοράζουν – λίγους τίτλους, αντί πολλοί διαφορετικοί τίτλοι (ή συγγραφείς, ή λογοτεχνικά γένη) να έχουν το δικό τους αγοραστικό και αναγνωστικό κοινό, κάτι που όχι μόνο θα δημιουργούσε τις συνθήκες για έναν πιο ουσιαστικό διάλογο πάνω σε ό,τι τυχαίνει να αρέσει στον καθένα (δεν γίνεται να αρέσουν σε όλους τα ίδια!), αλλά θα μείωνε, ελπίζω, και την αυξανόμενη πίεση που αισθάνονται οι υπεύθυνοι εκδόσεων να προτείνουν μόνον βραχύβιους τίτλους μαζικής διανομής.
Οσον αφορά την λέξη ‘ποταπή’, που χρησιμοποιείτε στο κείμενό σας, δύο σύντομα σχόλια:
“‘Ποταπή’ is not a word of mine” [για να μην ξεχνάμε τον διδάσκαλο Oscar] –
δεν χρησιμοποιώ τέτοιον χαρακτηρισμό στο δικό μου κείμενο για να αναφερθώ στην κοπέλα που αγόρασε βιβλίο του Τατσόπουλου (αν είχα την τάση να βγάζω βιαστικά συμπεράσματα θα μπορούσα να πω ότι ο λόγος που θεωρήσατε ότι το κειμενό μου “Η καλοσύνη των mass media” στάζει χολή, έχει να κάνει με το φαινομενο που οι ψυχαναλυτές αποκαλούν προβολή – δεν εννοώ ότι αυτό σας χαρακτηριζει σαν άνθρωπο (δεν περιγραφω εσάς που δεν γνωρίζω), αλλά την ψυχική κατάσταση κάποιου την στιγμή που παρερμηνεύει ένα κείμενο, αποδίδοντάς του όρους που δεν περιέχει.
2. Aν οι αγοράζοντες βιβλία του Τατσόπουλου είναι ‘ποταποί’ τότε “Count me in!” – [ακόμη έχω την ‘Καρδιά του Κτήνους’ από τις Εκδόσεις της Εστίας.]
@keimgreek
Ξέροντας ότι στη σύνθεση των επισκεπτών του μπλογκ περιλαμβάνονται πολλοί που αναζητούν τρόπο η μεθόδους για να εκδώσουν δουλειές τους φαντάστηκα ότι οι πληροροφίες του ρεπορτάζ θα φανούν χρήσιμες.
Post a Comment
Ξέροντας ότι στη σύνθεση των επισκεπτών του μπλογκ περιλαμβάνονται πολλοί που αναζητούν τρόπο η μεθόδους για να εκδώσουν δουλειές τους φαντάστηκα ότι οι πληροροφίες του ρεπορτάζ θα φανούν χρήσιμες.
<< Home
