Ελληνική λογοτεχνία

'Η ζωή είναι πολύ σύντομη για τα καλά βιβλία, πρέπει να διαβάζουμε μόνο εξαιρετικά βιβλία''. Τίμπορ Φίσερ (Under the frog)

Tuesday, April 10, 2007

 

Ξεφ(τ)υλλίζοντας...part 86 (Προσοχή πέφτει...χαλάζι!)

Τη συγκεκριμένη εφημερίδα δεν τη διαβάζω αλλά έπεσε στα χέρια μου την Κυριακή του Πάσχα. Τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο δεν τον γνωρίζω (Χρήστος Χαλαζίας ή Χαλαζιάς) αλλά μια φίλη που κρυφοκοίταζε μου είπε ότι είναι persona των τηλεοπτικών….αποκαλυπτικών παραθύρων! Το μάτι μου έπεσε στο κείμενο του επειδή υπήρχε η φωτογραφία του βιβλίου νεοελληνικής λογοτεχνίας Β’ Γυμνασίου και ο πομπώδης τίτλος ’’Η διαφθορά διδάσκεται μέσα από τα σχολικά βιβλία’’ (εφημερίδα Άρθρο). Τι προσπαθεί να αποδείξει ο πεφωτισμένος δημοσιογράφος στο άρθρο του; Ότι τα βιβλία λογοτεχνίας διδάσκουν τη…διαφθορά! Πως το αποδεικνύει; Καταχωρεί ένα κείμενο 4-5 αράδων που κάνει αναφορά στους…μαυραγορίτες! Αντιγράφω την….επίμαχη φράση: ’’Είναι συνηθισμένοι να βλέπουν ξένους στο χωριό τους. Δεν μοιάζουμε όμως με μαυραγορίτες. Δεν έχουμε πραμάτεια να ανταλλάξουμε με το καλαμπόκι, το υποψιάζονται πως κάποια σχέση έχουμε με το αντάρτικο και μας δίνουν πρόθυμα όποια πληροφορία ζητάμε’’! Τι ενόχλησε τον εύθικτο δημοσιογράφο; Μας το εξηγεί αμέσως μετά…Ο αστερίσκος που παραπέμπει στην επεξήγηση της λέξης μαυραγορίτης!!! Και καταλήγει με περισπούδαστο ύφος… ’’Είναι ένα πρώτο στοιχείο διαφθοράς που θίγεται στο βιβλίο και αφήνει τον μαθητή να καταλάβει ότι μπορείς να πλουτίσεις και με αυτό τον τρόπο’’. Κατά τον δημοσιογράφο η επεξήγηση της λέξης μαυραγορίτης ωθεί σε….διαφθορά και η γνώση της οδηγεί σε κατοχή άνομων τρόπων και μεθόδων πλουτισμού!!! Προφανώς, ο κυρ-Χαλάζιας έχει να διαβάσει λογοτεχνία από τα εφηβικά του χρόνια, αν έχει δηλαδή διαβάσει ποτέ. Γιατί με τη λογική του αν κάποιος σε ένα βιβλίο γράψει για…πορνεία ωθεί τα κοριτσάκια να κάνουν πεζοδρόμιο, ο Μπάροουζ στο Junkie προφανώς μας έκανε όλους…πρεζάκια και δεν το ξέρουμε, ο Ταχτσής μας μετέτρεψε σε…παρενδυτικούς, ο Εμπειρίκος στο Μεγάλο Ανατολικό είναι πορνογράφος, το δε τελευταίο βιβλίο του Κορτώ για τις πιάτσες και τα στέκια των ομοφυλόφιλων στην Αθήνα πρέπει να το κάψουμε επιδεικτικά στην πλατεία Συντάγματος. Για την Ιερή παγίδα της Λείας να μην το συζητάμε καλύτερα. Είναι ξεκάθαρη...τουρκική προπαγάνδα!!!
Το… χαλάζι όμως συνεχιζόταν πιο κάτω. Σε ένα βιβλίο ιστορίας λέει αναφέρεται η λέξη…διαφθορά, ότι υπήρχε λέει το βιβλίο διαφθορά στην Ελλάδα την εποχή της Ρωμαιοκρατίας! ’’Ο μαθητής’’, μας ενημερώνει ο δημοσιογράφος, ’’πληροφορείται τη λέξη διαφθορά’’!!! Έγκλημα καθοσίωσης να προσθέσω εγώ ότι ένα 14χρονο διαβάζει τη λέξη διαφθορά σ΄ένα σχολικό βιβλίο! Την οποία προφανώς ο τιμητής των πάντων δημοσιογράφος δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ στον τηλεοπτικό του διάλογο ή μονόλογο ή όπου εμφανίζεται τέλος πάντων!!! Να τον πληροφορήσω ότι πριν από μερικές μέρες ο εννιάχρονος ανιψιός μου με ρώτησε τι σημαίνει ’’μαλάκας’’ επειδή το άκουσε στην τηλεόραση και ότι τα σημερινά παιδιά έχουν πολύ πιο γρήγορα ρεφλέξ και δυνατότητες μάθησης από τις δικές μας γενιές. Από εκεί και πέρα το κείμενο πήρε μια…παραληρηματική μορφή που αδυνατούσα να παρακολουθήσω. Kάποια στιγμή ο δημοσιογράφος κριτίκαρε και το γεγονός ότι συμπεριλήφθηκε και κομμάτι από την…Διακήρυξη των δικαιωμάτων του πολίτη και του ανθρώπου στα σχολικά βιβλία, οπότε έκλεισα την εφημερίδα και την έστειλα εκεί ακριβώς που ανήκει. Στη λήθη του πιο κοντινού σκουπιδοτενεκέ! Δεν ξέρω ειλικρινά αν μπορεί κάποιος που αρθρώνει δημόσιο λόγο και εκφέρει άποψη να είναι σε τέτοιο βαθμό συντηρητικός ή πολύ απλά έπρεπε να γεμίσει μια σελίδα με το συγκεκριμένο θέμα και δεν βρήκε κάτι καλύτερο να γράψει...
- Για το βιβλίο της κριτικού λογοτεχνίας του Βήματος Μαρίας Παπαγιαννίδου ’’Πως νίκησα το AIDS’’ έχουν γραφτεί και ακουστεί πολλά. Και σε αυτό το μπλογκ αλλά και σε άλλα. Η επιστημονική κοινότητα έχει ξεσηκωθεί θεωρώντας άκρως επικίνδυνους τους ισχυρισμούς της συγγραφέως αλλά από ότι φαίνεται στο χορό των αντιδράσεων μπήκε πλέον και η ομοφυλοφιλική κοινότητα. Καλός φίλος του blog και μάλιστα διακεκριμένος επιστήμονας με παρέπεμψε σε ένα άρθρο του Γρηγόρη Βαλλιανάτου στο τελευταίο φύλλο της Athens Voicce αναφορικά με το βιβλίο και τις απόψεις της κ.Παπαγιαννίδου. Για όποιον ενδιαφέρεται να ενημερωθεί για τη συνέχεια του όλου θέματος παραθέτω το σχετικό link για το άρθρο του κ.Βαλλιανάτου http://www.athensvoice.gr/159/10714/7/7/7/showdoc.html
Comments:
Γράφονται κι αυτά λοιπόν μέσα στα τόσα από τον δημοσιογράφο μας... Τέτοιες αντιλήψεις και μάλιστα κατ' αυτόν τον τρόπο διατυπωμένες (κι αυτό με την προϋπόθεση ότι είναι ειλικρινείς οι άνθρωποι και ότι δεν μας δουλεύουν) γεννούν από τη μια τη θλίψη, από την άλλη τη θυμηδία.
Απορεί κανείς.


Αναγνώστη, την καλησπέρα μου.


Βολκώφ
 
This comment has been removed by the author.
 
Reader's-Diggest,

(Xρόνια πολλά σε σένα και τους αναγνώστες σου).

Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο της κυρίας Παπαγιαννίδου, και όταν διεξαγόταν η σχετική συζήτηση δεν ήμουν μπλόγκερ. Χωρίς αμφιβολία, πρέπει όλοι να θαυμάσουμε το θάρρος της να μιλήσει επώνυμα για το πρόβλημα, και έτσι όχι μόνο να δώσει θάρρος στους οροθετικούς, μα και να χτυπήσει τη βαθιά ριζωμένη εναντίον τους προκατάληψη στην κοινωνία μας. Όμως...

Το κείμενό σου στάθηκε αφορμή να ψάξω την υπόθεση στο ίντερνετ - όχι εκτενώς ομολογώ, λόγω περιορισμένου χρόνου. Νομίζω πως έχω αποδείξει πως είμαι αρκετά νηφάλιος στις τοποθετήσεις μου. Όμως, μα την αλήθεια, μ' όσα διάβασα απόψε σοκαρίστηκα.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, στην ιστοσελίδα της η κυρία Παπαγιαννίδου προσπαθεί να ανατρέψει κάποιες εδραιωμένες εδώ και χρόνια στην ιατρική κοινότητα γνώσεις σχετικές με το AIDS. Οι πιο σημαντικές: Ότι ο ιός HIV δεν προκαλεί το AIDS, ότι η νόσος δεν μεταδίδεται με το ετεροφυλοφιλικό σεξ, ότι η Αφρική δεν μαστίζεται από πολύ μεγάλο ποσοστό οροθετικών, ότι η εντιρετροϊική θεραπεία είναι όχι μόνο άχρηστη μα και βλαπτική για τους οροθετικούς. Δίνει και κάποιες παραπομπές σε επιστημονικά άρθρα και άλλες πηγές προς απόδειξη.

(Για λόγους ανωνυμίας δεν το αποκαλύπτω ποτέ, μα θα κάνω μια εξαίρεση.) Είμαι επί πτυχίω φοιτητής ιατρικής, τολμώ να πω λοιπόν πως έχω κάποιες παραπάνω σχετικές γνώσεις από το μέσο όρο. Αυτές οι γνώσεις μου επιτρέπουν να ξέρω όχι μόνο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των επιστημόνων όλου του κόσμου έχουν διαφορετική άποψη για όλα αυτά, μα κυρίως ότι η επιχειρηματολογία της κυρίας Παπαγιαννίδου και όλος ο τρόπος που αναφέρεται στο ζήτημα δεν αποδεικνύουν στο ελάχιστο τις θέσεις της.

Παρά την ευπρέπεια και την όλη αισθητική του λόγου της, η εντύπωσή μου είναι ότι είναι απλούστατα φορέας συνομωσιολογικών θεωριών, που παραπέμπουν σε συζητήσεις για την ελληνική πατρότητα των πυραμίδων ή τη σύνδεση μεταξύ μασονίας, Ιωαννιτών Ιπποτών, Ελβετίας και κώδικα Ντα Βίντσι! Τα ιατρικά άρθρα στα οποία παραπέμπει είναι εντελώς ανεπαρκή σε αριθμό και απαρχαιωμένα χρονολογικά. Εξάλλου, κάθε συνομωσιολογία που σέβεται τον εαυτό της κομίζει και ευλογοφανείς αποδείξεις, με υπογραφές πανεπιστημιακών και ερευνητών, παριστάνοντας ότι γκρεμίζει ένα στέρεα δομημένο οικοδόμημα ψεμάτων. Η δε κυρία Παπαγιαννίδου, απ' όσο ξέρω, δεν έχει καθόλου εξειδικευμένες ιατρικές γνώσεις που θα της επέτρεπαν να κρίνει και να τεκμηριώνει επαρκώς τις τοποθετήσεις της. Όσα γράφει είναι, τόσο απλά όσο το λέω, φαιδρά επιχειρήματα εναντίον της παγκόσμιας ιατρικής κοινότητας, προερχόμενα από ελάχιστους επιστήμονες κι έναν άνθρωπο άσχετο με την ιατρική, που εκτός από την όντως σημαντική ταυτότητα της ασθενούς, φέρει το κύρος μιας γνωστής κριτικού λογοτεχνίας, και την καλή μαρτυρία ανθρώπων με κύρος στην κοινωνία, που την εμπιστεύονται στα έντυπά τους. Μια καλή μαρτυρία που για ιατρικά θέματα δεν έχει καμιά αξία. Ρωτάω λοιπόν εσένα κι όσους με διαβάζουν: Τι μπορούμε να εμπιστευθούμε; Όσα γράφουν αμέτρητς χιλιάδες ιατρικών άρθρων και συγγραμμάτων, ή αυτή η ανεκδιήγητη ιστοσελίδα;

Χώρος και χρόνος δεν με παίρνουν για να στηρίξω εκτενέστερα τη θέση μου. Σημειώνω βέβαια: Παραμένω σκεπτικιστής, και διατηρώ μια χαραμάδα στο μυαλό μου ανοιχτή ότι η σύγχρονη έρευνα ίσως αποδείξει ότι κάποια πράγματα δεν είναι όπως τα νομίζουμε. Και φυσικά συμφωνώ απόλυτα ότι πρέπει να είμαστε πάντα επιφυλακτικοι στην επιστημονική γνώση για την οποία μας διαβεβαιώνουν μόνον οι φαρμακοβιομηχανίες.

ΟΜΩΣ: Από αυτό που λέω, ως την εντελώς σαθρή βεβαιότητα με την οποία τέτοιες θέσεις εκφράζονται το χάσμα είναι τεράστιο. Ιδίως επειδή οι κίνδυνοι που επιφυλάσσουν για την κοινωνία όσοι τις εκφράζουν με τόση βεβαιότητα είναι τρομακτικοί. Η κυρία Παπαγιαννίδου φτάνει στο σημείο να δηλώνει σίγουρη ότι με το στρέιτ σεξ δεν κινδυνεύεις από το AIDS - επικαλούμενη μάλιστα μια εντελώς λαϊκιστική διαδικασία, με την οποία προτρέπει αν υπάρχει κάποιος μη ναρκωμανής ετεροφυλόφιλος οροθετικός να της το πει! Όπως οι διαφοροι βουλευτές λένε "αν βγει ψηφοφόρος μου και πει ότι του έκανα ρουσφέτι - ή δεν ξέρω τι άλλο - εγώ θα παραιτηθώ"!... Για να μη μιλήσω για την προτροπή σε ασθενείς να μη λαμβάνουν τα φάρμακά τους, ή την υποβάθμιση μιας αιματηρής πληγής του τρίτου κόσμου.

Κάτι ακόμα: Το θέμα δεν αφορά βέβαια τους γκέι, αλλά τη δημόσια υγεία. Και όσα διάβασα δεν μου επιτρέπουν βέβαια να χαρακτηρίσω την κυρία Παπαγιαννίδου ομοφοβικη. Όμως μια ακόμα συνέπεια των θέσεών της είναι η εδραίωση της αντίληψης περί AIDS ως "πανούκλας των ομοφυλόφιλων", ενισχύοντας το σχετικό κοινωνικό ρατσισμό που με το βιβλίο της από άλλες απόψεις καταπολεμά. Και βέβαια, δεν θα εκπλαγώ αν μια πιο βαθιά έρευνα στο σάιτ και τις παραπομπές του δεν ξετυλίξει το νήμα μέχρι φορείς ακραίων απόψεων, που τροφοδοτούν τη συζήτηση για το AIDS με τέτοιες θεωρίες συνομωσίας.

Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, το ξαναλέω. Και υπενθυμίζω ξανά την αποδεδειγμένα επιφυλακτικό λόγο που προσπαθώ πάντα να αρθρώνω. Όμως, αν το βιβλίο αυτό πραγματεύεται εκτενώς τέτοιες θεωρίες και μάλιστα με τόση σιγουριά, του αξίζουν όχι διθυραμβικές κριτικές και γενική ευγνωμοσύνη - όπως είδα στη συζήτηση γι' αυτό που βρήκα στο αρχείο σου (Μάιος 2006), μα η γενική κατακραυγή. Reader's-Diggest, καταλαβαίνω πως δεν θέλεις να πάρεις θέση για ένα θέμα για το οποίο (υποθέτω πως) δεν κατέχεις εξειδικευμένες γνώσεις, όμως οι ίσες αποστάσεις που δείχνεις να κρατάς απέναντι στην κυρία Παπαγιαννίδου και την "επιστημονική κοινότητα" με απογοητεύουν. Aν σε παρερμηνεύω πες το.

Συγνώμη για τη φλυαρία, μα το θεμα και η οργή μου τη δικαιολογούν.
 
@ θεοδόσης βολκώφ
Δεν ξέρω τι να υποθέσω...Για την ειλικρίνεια των αντιλήψεων. Μου φάνηκε πάντως σαν ένα κείμενο τραβηγμένο από τα μαλλιά! Ενα κείμενο που με το ζόρι προσπαθούσε να αποδείξει κάτι.
 
@desiderius
Ξεκινώντας να κάνω την απάραίτη σύνδεση με το παρελθόν. Για την ύπαρξη του βιβλίου πληροφορήθηκα από μια προδημοσίευση στο Βήμα. Προδημοσίευση σημαίνει κάποια επιλεγμένα σημεία και όχι φυσικά η ουσία ή έστω το κεντρικό νόημα του βιβλίου. Με εντυπωσίασε το γεγονός ότι μια δημοσιογράφος έβγαινε στην ουσία επώνυμα (οι συνειρμοί για την ταυότητά της γίνονταν εύκολα πολύ πριν επιλέξει να αποκαλύψει η ίδια ποιά είναι) και εξιστορούσε την περιπέτεια της. Και από την πρώτη στιγμή ξεκαθαρίζοντας ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ δήλωσε ότι στέκομαι στο πλευρό της για το κουράγιο της και τη δημόσια τοποθέτηση της σε μια χώρα που μισεί κάθε λογής μειονότητα, ότι κι αν αντιπροσωπεύει αυτή...Και αυτό δεν αλλάζει στη λογική μου. Ούτε θα αλλάξει γίατί είναι στάση και λογική ολόκληρης ζωής...Οπως επίσης παρότι τα αποτελέσματα της δουλειάς τους δεν με ενθουσιάζουν έγραψα ότι είναι συγκινητικό το γεγονός ότι ο επαγγελματικός της περίγυρος δεν την εξοστράκισε αλλά τη στήριξε. Και ούτε αυτό αλλάζει. Αυτό προφανώς παρεξηγήθηκε ή ορισμένοι θεώρησαν ότι ταυτίζομαι με τις απόψεις της. Κάτι που δεν συμβαίνει και δεν συμβαίνει πολύ περισσότερο τώρα που γνωρίζω πια (το διάβασα στο ενδιάμεσο) και το πλήρες περιεχόμενο του βιβλίου. Στους μήνες που μεσολάβησαν από εκείνη την αναφορά μου ένας επιστήμονας (βιβλιόφιλος και δεινός αναγνώστης) τακτικός επισκέπτης του μπλογκ με μια σειρά μέιλ μου εξήγησε όσο πιο απλά μπορούσε τα λάθη και τα σφάλματα του βιβλίου, ένα μέρος των οποίων καταγράφεςις στο σχόλιο σου. Με τιμάει το γεγονός ότι ένας σιωπηρός επισκέπτης του μπλογκ και εξαιρετικός επιστήμονας (αυτό το έμαθα με μια δύο ερωτήσεις) έσπευσε να με προφυλάξει από κάποια τυχόν λανθασμένη δημόσια τοποθέτησή μου. Δεν έχω ειδικές γνώσεις και δεν δικαιούμαι να εκφέρω την παραμικρή άποψη επί της ουσίας του θέματος. Ξέρω για την ασθένεια ότι ξέρει ο μέσος ενημερωμένος άνθρωπος. Δεν είμαι ομοφοβικός και αυτό νομίζω προκύπτει ξεκάθαρα ότι χωρίς δεύτερη σκέψη μόλις ανακάλυψα το άρθρο Βαλλιανάτου το ανέβασα στο μπλογκ. Από την άλλη όμως υπάρχουν δύο στοιχεία που οφείλεις να κατανοήσεις...
α. Δεν πιστεύω σε κανένα μεσαίωνα και στον αποκλεισμό βιβλίων. Πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να έχει πρόσβαση στα πάντα και να μορφώνει άποψη. Αν κάποιος είναι αφελής και πιστεύει ότι κάνονας σεξ χωρίς προφύλαξη δεν κινδυνεύει ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ Η ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΗΣ κ. Παπαγιαννίδου. Θα την πάθει (δυστυχώς) από την ανοησία, την αφέλεια ή την σιγουριά του.
β. Συνεχίζω να σέβομαι απεριόριστα το κουράγιο και τη στάση αυτής της γυναίκας όσον αφορά τη δημόσια παραδοχή της ασθένειας της. Και συνεχίζω να την τιμώ ως παράδειγμα χωρίς επαναλαμβάνω να στέκομαι στα όσα γράφει και τα οποία η επιστήμη απορρίπτει. Δεν λέω σε κανένα ''ακούστε τη και πιστέψτε τη'', δεν υποστήριξα ποτέ το ορθό των απόψεων της.
γ. Νομίζω ότι στο Βήμα (ίσως σε κάποια άλλη εφημερίδα δυστυχώς δεν το κράτησα το άρθρο) την Κυριακή υπήρχε ένας εκτενής πίνακας που αποδεικύει στατιστικά ότι το 2006 τα κρούσματα του ιου σε ετεροφυλόφιλους παρουσίασαν τεράστια έξαρση και πολύ μεγαλύτερη αύξηση από ότι τα αντίστοιχα ομοφυλόφιλων το ίδιο διάστημα.
Συμπερασματικά...Αφήνω στους επαϊοντες και την ιατρική κοινότητα το αναφαίρετο και δεδομένο δικαίωμα να αντικρούουν τα όσα υποστηρίζει η Μ.Π. αλλά κρατάω για τον εαυτό μου το δικαίωμα να υποστηρίζω ότι τα βιβλία είναι για να διαβάζονται και κανείς δεν μπορεί να δημιουργεί ''αποκλεισμούς''. Οποιος διάβασε τον Αγώνα του Χίτλερ (τον έχω διαβάσει τρεις φορές σε δύο διαφορετικές γλώσες) δεν έγινε φασίστας και όποιος διαβάσει το βιβλίο της Παπαγιαννίδου δεν θα σταματήσει να κάνει safe sex. Και επειδή μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι δεν έγινα φασίστας κάνεις εύκολα την αναγωγή και στο αν ή πόσο επηρρέασε τη σεξουαλική συμπεριφορά μου το βιβλίο ή οποιοδήποτε ανάλογο βιβλίο. Φαντάζομαι ότι έγινα απόλυτα κατανοητός...
 
Reader's-Diggest,
Κάποιες δικές μου διευκρινίσεις πάνω σ' όσα γράφεις.

1. Ομολογώ ότι λόγω περιορισμένου χρόνου αλλά και βρασμού ψυχής, δεν συγκράτησα ότι έγραφες όσα έγραφες τον περασμένο Μάη χωρίς να έχεις διαβάσει το βιβλίο. Όμως αυτό δεν αλλάζει και πολλά. Ο στόχος του σχολίου μου δεν ήταν να στηλιτεύσω εσένα κι όποιον εκφράζεται θετικά για το βιβλίο, μα να αποδείξω πως δεν το αξίζει. Από 'κει και πέρα, ομολογώ πως εξακολουθώ να πιστεύω πως ο τρόπος που το θέμα καλύφθηκε στο μπλογκ σου, άθελά σου υποθέτω, δεν χαρακτηριζόταν από τη συνήθη σου υπεύθυνη προσοχή, αφού δεν συνοδευόταν από σαφείς επιφυλάξεις (κι όχι βεβαιότητες, τις οποίες καλώς δεν εκφράζεις αφού δηλώνεις μη ειδικός) για την επιστημονική εγκυρότητα των θέσεων της κυρίας Παπαγιαννίδου. Κρίνω δε ότι να προτρέψεις τους αναγνώστες σου να αγοράσουν το βιβλίο, πριν το διαβάσεις, και χωρίς να την αναιρέσεις αφού το διάβασες, ήταν ατυχές. (Είμαι σίγουρος πως δεν αμφιβάλλεις για το εντελώς καλοπροαίρετο αυτής και κάθε άλλης επισήμανσής μου).

2. 'Οτι καμιά άποψη δεν πρέπει να αποκλείεται από τη συζήτηση, και κανένα βιβλίο δεν μπορεί να τελεί υπό απαγόρευση, είναι αυτονόητο. Όμως όλες οι απόψεις πρέπει να κρίνονται.

3. "Αν κάποιος είναι αφελής και πιστεύει ότι κάνονας σεξ χωρίς προφύλαξη δεν κινδυνεύει ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ Η ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΗΣ κ. Παπαγιαννίδου. Θα την πάθει (δυστυχώς) από την ανοησία, την αφέλεια ή την σιγουριά του." Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Προφανώς την τελική ευθύνη για την υγεία του και το πόσο την προφυλάσσει τη φέρει ο καθένας για τον εαυτό του. Τι σημαίνει όμως αυτό; Ότι μπορεί ο καθένας να διαδίδει με ατράνταχτη βεβαιότητα ό,τι θέλει για θέματα υγείας; Η κυρία Παπαγιαννίδου αμφισβητεί απροκάλυπτα (και με τρόπο ανήκουστο για όποιον ξέρει από ιατρική: "τόσα χρόνια δεν γνώρισα κανέναν ετεροφυλόφιλο άνδρα οροθετικό, μη ναρκομανή"!) προ πολλού επιβεβαιωμένες αρχές της επιστήμης, που αφορούν άμεσα την προφύλαξη από το AIDS, τη δημόσια υγεία και την υγεία κάθε αναγνώστη της ξεχωριστά. Θεωρώ λοιπόν ότι η παραπάνω αποστροφή σου είναι άστοχη.

4. Νιώθω κι εγώ δέος μπροστά στο θάρρος της να πει επώνυμα ότι είναι οροθετική. Όμως είναι απόλυτα συνυφασμένο το θάρρος της κι όλος ο δημόσιος λόγος της με μια προσπάθεια να ανατρέψει στοιχειώδεις ιατρικές θέσεις, που εκείνη θεωρεί ψευδείς και προϊόντα επιστημονικής πλεκτάνης. Διαφωνώ λοιπόν με τη στάση "θεωρώ σπουδαία τη στάση της, χωρίς να εξετάζω όσα λέει επί του ιατρικού".

5. Φυσικά τα βιβλία είναι για να διαβάζονται. Όμως θα μου επιτρέψεις να θεωρήσω εντελώς άστοχο τον κοινότοπο παραλληλισμό με το βιβλίο του Χίτλερ. Εσύ το διάβασες δεκαετίες μετά την έκδοσή του, κι ενώ η ιστορία είχε αποδείξει πόσο καταστροφική ήταν η ιδεολογία του. Πώς θα ακουγόταν η αναφορά σου στο βιβλίο αυτό αν ζούσαμε στα 1939; Ενώ το βιβλίο και η ιστοσελίδα της κυρίας Παπαγιαννίδου αφορούν άμεσα το σήμερα, και οι πιο πολλοί αναφέροντα σ' αυτά χωρίς τις επιφυλάξεις που θεωρούνται σήμερα αυτονόητες όταν μιλάμε για Χίτλερ. Όσο για το άρθρο για το οποίο μιλάς το διάβασα κι εγώ (όντως στο "Βήμα"). Και λοιπόν; Τις στοιχειώδεις αλήθειες που αναφερει η κυρία Παπαγιαννίδου τις θεωρεί συνομωσία των φαρμακοβιομηχανιών, κι εδώ εκθειάζεται ο λόγος της για το θάρρος της να μιλήσει ανοιχτά για ένα πρόβλημα υγείας της που αποτελεί ταμπού, χωρίς καμιά αναφορά στις επικίνδυνες θέσεις της. (Δεν αναφέρομαι ειδικά σε σένα, μα σε μεγάλο μέρος της αντιμετώπισης του θέματος από τα μέσα).

Ζητώ και πάλι συγνώμη για τη φλυαρία. Δεν έχει και πολύ νόημα αυτή η ανταλλαγή επιχειρημάτων, αφού δεν αφορά την ουσία του θέματος: Ότι δεν πρέπει κανείς να επηρεαστεί από τις ψευδοεπιστημονικές βεβαιότητες της κυρίας Παπαγιαννίδου. Κοντά σ' αυτό όμως, ας μου επιτραπεί να πω πως πρέπει όλοι να είμαστε προσεκτικοί στον έπαινό μας για την εν λόγω.


ΥΓ: Προφανώς θεωρώ κι εντελώς περιττή να διαβεβαιώσεις ότι δεν είσαι ομοφοβικός, αφού δεν σε αποκάλεσα ομοφοβικό και δεν σε θεώρησα ποτέ, βάσει όσων κειμένων σου διαβάζω.

Όμως, ένα ακόμα λεπτό σημείο: Δεν μου φαίνεται πολύ δόκιμο αυτό το "στο χορό των αντιδράσεων μπήκε πλέον και η ομοφυλοφιλική κοινότητα". Ο Βαλλιανάτος δεν γράφει το άρθρο του ως εκπρόσωπος των ομοφυλόφιλων - που δεν είναι - παρά ως ευαισθητοποιημένος αρθρογράφος. Το ίδιο κι εγώ, εδώ εκπροσπωπώ προφανώς παρά μόνο τον εαυτό μου. Το θέμα είναι ότι διατυπώσεις σαν αυτή σου, Reader's-Diggest, εντελώς άθελά σου βέβαια και χωρίς να φταις εσύ, μπορούν να δώσουν λαβή σε διάφορους να κατηγορήσουν την επίθεση εναντιον των θέσεων της κυρίας Παπαγιαννίδου ως κακώς νοούμενη "ευθιξία" των γκέι. Ενώ είναι, πιστεύω, απλώς στοιχειώδη αντανακλαστικά ανθρώπων ενημερωμένων για το AIDS.
 
αγαπητοί συναναγνώστες,

είτε πρόκειται για τυπωμένες σε βιβλίο είτε για προφορικά διαδιδόμενες απόψεις/γνώμες επί του θέματος έιτζ ή επί παντός άλλου επιστητού, πιστεύω πως όλοι συμφωνούμε, κατ'αρχάς, πως οφείλουμε να υπερασπιστούμε μέχρι θανάτου το δικαίωμα της μ.π. να διατυπώνει τη θέση της, ακόμη κι αν αυτή μας φέρνει αποπληξία εμετική ή μας κάνει - όπως και μένα τον ίδιο - να μανίζουμε για την πασιφανή της άγνοια.
πέραν αυτού του χρειώδους και θεμελιώδους, και δίχως να θέλω να παραστήσω τον αυτόκλητο ψυχαναλυτή της συγγραφέως και δημοσίας περσόνας - που, ας μην της κακιώνουμε ούτε για δαύτο΄ ποιος συγγραφέας εν ελλάδι δεν αναγκάζεται να υποβαστάξει επωνύμως ομιλών διά τούτο το βιβλίο του; - οφείλω επίσης να αναγνωρίσω στον πάσχοντα από μια τόσο βάρβαρη κι επιθετική νόσο το δικαίωμα, έστω και καταχρηστικά προς την κοινή λογική, ενίοτε να θριαμβολογεί και ακόμη και να παραληρεί, ως κάθε άνθρωπος, και ο πλέον εχέφρων, ότε έχει διασχίσει από την ανάποδη την αχερουσία λίμνη.
τέλος, εις ό,τι αφορά την πιθανώς σκοταδιστική επιρροή που το συγγραφικό πόνημα και οι δηλώσεις της μ.π. δύνανται να έχουν επί των ετεροφυλοφίλων κι ερωτικώς δραστηριοποιημένων συνανθρώπων μας, αφ'ενός ένας σκοταδιστής κούκος ουδέποτε φέρνει άνοιξη ζόφου, αφ'ετέρου ας μην είμαστε τόσο πεσιμιστές ως προς την κρατική και κραταιά προσπάθεια καταπολέμησης της άγνοιας περί τον ρετροϊό ήτις εκτυλίσσεται και εξελίσσεται αδιάκοπα, και κατά τρίτο λόγο, ε, αν ένας ενήλικος ή ακόμη και βαρβατεμένος ανήλικος (που πλέον ούτε οι έφηβοι έχουν άλλοθι, έχοντας γεννηθεί κατόπιν της διασποράς του ιού) είναι τόσο στούρνος ώστε να πα' να βατέψει ή να βατευτεί άνευ καπότας θεωρών/ούσα πως η ετεροφυλοφιλία του/της τον/την απαλλάσσει από κινδύνους - ε, τότε, ας ρίξουμε το ανάθεμα στην άγνοια του ιδίου του άνευ καπότας συνουσιαζομένου και όχι στην μία συγγραφέα που υπέπεσε σε κοινωνικώς και λογικώς μεμπτό ατόπημα.

αύγουστος κορτώ
 
’’Είναι συνηθισμένοι να βλέπουν ξένους στο χωριό τους. Δεν μοιάζουμε όμως με μαυραγορίτες. Δεν έχουμε πραμάτεια να ανταλλάξουμε με το καλαμπόκι, το υποψιάζονται πως κάποια σχέση έχουμε με το αντάρτικο και μας δίνουν πρόθυμα όποια πληροφορία ζητάμε’’
Δεν ξέρω τι λέει ο Χαλάζας, αλλά αυτή η πρόταση είναι κουφή!!
Δηλαδή οι μαυραγορίτες ήταν ξένοι και έρχονταν για να ανταλλάξουν καλαμπόκι;; Δεν καταλαβαίνω απολύτως τίποτε. Οι συνηρμοί που βγάζει το κείμενο είναι για να κόψεις τις φλέβες σου.

Διαβάζοντας τον desiderius, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί του. Δεν χρειάζεται να είσαι γιατρός για να ξέρεις όι το Aids δεν είναι αρώστια μόνο των ομοφιλόφιλων. Αλλά λογοτεχνία είναι, ότι θέλουμε λέμε.
 
Αγαπητέ αναγνώστη, σε ευχαριστώ που έδωσες έμφαση σε ένα τόσο σημαντικό κοινωνικό ζήτημα.


Είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσει κανείς γιατί δηλώσεις που αντίκεινται σε απολύτως στοιχειώδεις αρχές λογικής επιχειρηματολογίας, ηθικής αξιοπρέπειας, και επιστημονικής εγκυρότητας, δεν είναι σωστές. Οποιο σοβαρό επιχείρημα κι αν αρθρώσει θα στηρίζεται, ρητά ή όχι, στην προφάνεια κανόνων έλογης επικοινωνίας που η παραβίαση τους από άτομα όπως η ΜΠ καθιστά σχεδόν αδύνατο τον ψύχραιμο αντίλογο.

Συμφωνώ με τα όσα εύστοχα κι εμπεριστατωμένα αναφέρουν οι φίλοι μπλόγκερς– κυρίως ο desiderius. Θα ήθελα να προσθέσω ότι όταν κάποιοι άνθρωποι, όπως η ΜΠ, αποφασίζουν να μιλήσουν ανοιχτά για κάτι σημαντικό, τείνουν να κυρήττουν ως καθολικό δόγμα ό,τι ιδιαίτερο έτυχε να τους συμβεί, αντί να μείνουν απλά στην σαφή έκφραση της προσωπικής τους εμπειρίας.

Η προσωπική μαρτυρία τες ΜΠ είναι πάρα πολύ σημαντική για μια κοινωνία η οποία φοβάται κι αποφεύγει ο,τιδήποτε έχει να κάνει με το ανθρώπινο σώμα, αν δεν αφορά το μόντελινγκ, τη γυμναστική, ή, προσφάτως, το σύγχρονο μπαλέτο. Ο,τι συνδέεται με χρόνια πάθηση (είτε οφείλεται σε μολυσματικός ιό, είτε σε γεννετικά αίτια) συχνά παρερμηνέυεται ως αποτέλεσμα κακής ατομικής συμπεριφοράς, και άρα ως κάτι που πρέπει να αποσιωπάται τόσο απο τον ίδιο τον ασθενή, όσο κι απο τον στενό οικογενειακό η κοινωνικό του κύκλο. Από αυτή την άποψη, είναι θετικό ότι η ΜΠ δήλωσε ότι είναι ασθενής του aids.

Ο τρόπος όμως που δημοσιοποίησε την ασθένειά της, και το περιεχόμενο των όσων δήλωσε είναι απαράδεκτα για δύο τουλάχιστον δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι παραβιάζει βασικές αρχές παραγωγής επιστημονικής γνώσης – όλα όσα ισχυρίζεται δεν θα είχαν βρει ποτέ χώρο δημοσίευσης σε έγκριτη επιστημονική επετηρίδα. Από την άποψη αυτή δεν συμγωνώ με όσους λένε γενικώς και αορίστως ότι τα πάντα πρέπει να δηλώνονται δεδομένου ότι οι δηλώσεις της ΜΠ δεν προσφέρονται ποιητική αδεία αλλά με την επίφαση επιστημονικότητας. Ο δεύτερος είναι ότι η ΜΠ με το να δηλώνει ψευδώς ότι δεν υπάρχει ασθενής του aids που να μην είναι είτε ναρκωμανής είτε ομοφυλόφιλος, ενώνει τη φωνή της με όσους παρουσιάζουν την ομοφυλοφιλία ως ψυχική, πνευματική και φυσική διαστροφή η οποία ως τέτοια μόνο βλαβερές συνέπειες μπορεί για το άτομο και την κοινωνία.
 
Αγαπητοί μου,
Χώνομαι στην κουβέντα για να προσθέσω ότι η Μαίρη Παπαγιαννίδου να πουλήσει την προσωπική της ιστορία θέλησε, να την εξαργυρώσει ακριβά σε δημοσιότητα!Και το κατάφερε μέχρις ενός σημείου.
Τώρα εμένα γιατί μού μυρίζει παιχνίδι νέας δημοσιότητας η στηλίτευση του Βαλλιανάτου στην Athens Voice! Μάλλον έπεσε το ενδιαφέρον κι είπαν να σηκώσουν το κλίμα οι διάφοροι της παρέας!
Για να το λέω, κάτι ξέρω!
 
Οι μαυραγορίτες ήταν ακριβώς αυτό: "ξένοι που έρχονταν να ανταλλάξουν καλαμπόκι" Δηλαδή:
1) Ξένοι, όχι σε εθνικότητα, αλλά ξένοι για το χωριό (ακόμα και σήμερα στα χωριά τον άγνωστο επισκέπτη τον αποκαλούν ξένο. Το κείμενο, από ό,τι κατάλαβα,μιμούμενο τη γλώσσα και τον τροπο σκέψης των χωρικών,αποκαλεί τους επισκέπτες -μαυραγορίτες ή φίλους των ανταρτών- "ξένους")
2) Οι μαυραγορίτες ήταν "ξένοι" λοιπόν, που πήγαιναν στα χωριά και αντάλλασσαν τρόφιμα. θα έχετε ακούσει τι έκαναν οι μαυραγορίτες στις πόλεις, ότι πλούτισαν από "εμπόριο" τροφίμων. Με τον όρο "τροφίμων" μη φαντάζεστε μοσχαράκι βεβαίως. Τα "εμπορευόμενα" τρόφιμα ήταν τα βασικά: λάδι, στάρι και καλαμπόκι, πατάτες. Γι αυτά ξεκληρίστηκαν περιουσίες, για να μην πεθάνουν από την πείνα (και τις συναφείς με αυτήν αρρώστιες) όσοι -κορόιδα όντα- ΔΕΝ έκαναν μαύρη αγορά. Οι μαυραγορίτες λοιπόν πήγαιναν στα χωριά -που είχαν, λόγω πρωτογενούς παραγωγής, τέτοια προιόντα (Εννοείται οι δυνάμεις Κατοχής ξέρανε το κόλπο, και για να τους αφήσουν να το κάνουν -καθότι τα τρόφιμα ήταν πολύτιμα και για τους Γερμανούς βεβαίως- οι πρόγονοί μας αυτοί δεν ήταν μόνο μαυραγορίτες, ήταν και άλλα πράγματα, μεταξύ των οποίων και αυτό το "δωσίλογοι". Άρα έπρεπε να είναι "ξένοι", για να μην αναγνωρίζονται από τους χωριανούς). Πήγαιναν λοιπόν οι καλοί ξένοι μαυραγορίτες στο χωριό που είχε πχ καλαμπόκι, τους έδιναν μερικές ελιές (που είχαν πάρει από άλλο χωριό) και έπαιρναν το καλαμπόκι. Ένα μέρος του το πήγαιναν σε άλλο χωριό να το ανταλλάξουν πχ με πατατούλες.Ό,τι τους έμενε από όλα(δηλαδή το περισσότερο) το πήγαιναν στις πόλεις που λιμοκτονούσαν και ρήμαζαν περιουσίες μέχρι -κυριολεκτικά- σωβράκου. Εννοείται, από αυτούς προέρχονται αρκετές από τις ευπορότερες ελληνικές οικογένειες.
Συμπέρασμα: μην κόψετε τις φλέβες σας, σωστά καταλάβατε.
 
Pelegrina said...
Τι είναι μαυραγορίτες, το ξέρουμε, το νόημα, όμως που μου εξηγάς με τόση ευγένεια, δεν βγαίνει! ναι???
Αυτό θέλω να πώ.
 
Αγαπητή Ange-ta, στο προηγούμενο απλώς πήρα αφορμή από σας για να γράψω ένα σεντονάκι με θέμα πολύ σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου από αυτό της κυρίας Παπαγιαννίδου(ειρήσθω εν παρόδω, έχω διαβάσει το βιβλίο της, δεν "έπαθα" τίποτα από αυτά που επισημαίνονται, ούτε ομοφοβικό το βρήκα και μάλλον τείνω να συμφωνήσω με "Κατοικίδιο". Ειρήσθω επίσης εν παρόδω, μη θεωρείτε δεδομένο ότι όλοι οι επισκέπτες, ειδικά οι νεότεροι, γνωρίζουν τι ήταν οι μαυραγορίτες)
Μια και είχατε την ευγένεια να μου απαντήσετε όμως, τολμώ τ ώ ρ α να σας ρωτήσω επί της ουσίας(σε λογοτεχνικό μπλογκ βρισκόμαστε,αυτό καθορίζει την ουσία!) Αν το γράφατε εσείς, πώς περίπου θα το γράφατε για να "βγαίνει νόημα", αλλά όχι σε βάρος της φυσικότητας του λόγου; Πρόκειται προφανώς για κάποιο πεζογράφημα -δεν το έχω υπόψη- όπου ο ήρωας-αφηγητής, επισκέπτης μαζί με άλλους, φίλους ανταρτών, σε κάποιο χωριό, σχολιάζει την αντίδραση των κατοίκων στην παρουσία τους με αυτά τα λόγια που εσείς επισημάνατε. Ο ήρωας αυτός ανήκει σε εκείνη τη χρονική περίοδο και διατυπώνει αυτή την ελλειπτική (για τον μη γνωρίζοντα)αλλά φυσική, για τότε, φράση και σκέψη. Εσείς πώς θα το γράφατε (ή πώς θα το θέλατε ως αναγνώστρια) για να είναι επαρκέστερο; Και πως είστε σίγουρη ότι το τι είναι μαυραγορίτης δεν φαίνεται από την πλοκή του έργου;
Άλλωστε σκοπός της φράσης, όπως την καταλαβαίνω εγώ, δεν είναι ούτε κατά διάνοιαν να ορίσει τους μαυραγορίτες -αυτούς τους θεωρεί δεδομένους, είναι πραγματολογικό στοιχείο της εποχής-, αλλά να εξηγήσει λογικά και να ζωντανέψει ψυχολογικά τη φοβισμένη στην αρχή, αλλά φιλική στη συνέχεια στάση των χωρικών μπροστά στυς νεοφερμένους, σε μια κοινωνία και ατμόσφαιρα φόβου και έντασης, αγριότητας και δυσπιστίας: δεν κρατούσαμε πραμάτεια, άρα δεν είμασταν μαυραγορίτες, άρα είμασταν με τους ά λ λ ο υ ς, τους "καλούς". Α υ τ ό το νόημα -και όχιβέβαια ο βλακώδης αστερίσκος του κυρίου Χαλάζη πως τον λένε περί μαυραγοριτών- πώς νομίζετε εσείς ότι θα έβγαινε πληρέστερα και φυσικότερα; ή νομίζετε ότι υπάρχει κάποιο άλλο νόημα στη φράση, άσχετο με όλα αυτά που λέω; Δεν έχω διαβάσει το κείμενο και αγνοώ περί ποίου πεζογραφήματος και συγγραφέα πρόκειται. Μια φράση μόνο σχολιάζω, την ίδια με σας. Αλλά τη σχολιάζω ως λ ο γ ο τ ε χ ν ί α, όχι ως εγχειρίδιο ιστορίας ή κάτι παρόμοιο.
Ειλικρινά, περιμένω με πολύ ενδιαφέρον την άποψή σας

υγ άσχετο (και όχι προς εσάς ειδικά): αν και το λάθος αυτό δεν είναι παρά μια μορφή του γραμματικού φαινομένου της "έλξης" (η έλξη ουσιαστικά ένα "λάθος" ήτανε), εγώ, ως πιο γραμματισμένη από τους αρχαίους που εκαναν το λάθος,(:-)) παρακαλώ τους αναγνώστες του προηγούμενου σεντονιού μου να διορθώσουν νοερά το "κορόιδα όντα" σε "κορόιδα όντες"!
 
Χωρίς να θέλω να μονοπωλήσω τη συζήτηση, λίγα σημεία με αφορμή τα σχόλια των συν-ιστολόγων:

1. Οφείλω να συμφωνήσω με τον κύριο Κορτώ, ότι όντως μια φωνή αμάθειας δεν μπορεί να καταστρέψει όλη τη δημόσια υγεία. Όμως έστω και δυο-τρεις άνθρωποι να αποκτήσουν εσφαλμένες αντιλήψεις διαβάζοντας τις θεωρίες της κυρίας Παπαγιαννίδου για το aids, είναι ένα τραγικό γεγονός. (Βέβαια δεν μου λέει τίποτα υπέρ της η αυτονόητη ευθύνη καθενός για το πόσο ασφαλές σεξ ο ίδιος κανει).

2. Αντίθετα, διαφωνώ εντελώς με το άλλοθι που προτείνει ο κύριος Κορτώ, σύμφωνα με το οποίο μπορούμε να ερμηνεύσουμε κι εν μέρει να δικαιολογήσουμε το δημόσιο λόγο της κυρίας Π. ως το παραλήρημα ενός ανθρώπου που παλεύει με επιτυχία εναντίον μιας σοβαρής αρρώστιας. Όχι μόνο γιατί τίποτα δεν μπορεί να νομιμοποιήσει τη διατύπωση τέτοιων απαράδεκτων θέσεων. Μα και κυρίως γιατί θεωρώ υποτιμητικό το ελαφρυντικό για την ίδια και όλους τους οροθετικούς. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να διατυπώνουμε ψυχολογικές ερμηνείες για την κυρία Π.

3. Θέλω επίσης να κρατήσω τις αποστάσεις μου από την άποψη της Kafeini, που συνδέει κάπως βιαστικά τις θέσεις της κυρίας Π. με την αντίληψη περί νοσηρότητας της ομοφυλοφιλίας, κι εν γένει με την ομοφοβία. Όχι ότι τα λόγια της δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως επιχειρήματα από υποστηρικτές τέτοιων ρατσιστικών θέσεων, μα δεν έχουμε αρκετά στοιχεία για να πούμε ότι αυτή είναι η πρόθεσή της.

4. Παρομοίως, δεν έχω αρκετά στοιχεία για να ταυτιστώ με τη θέση του/της Katoikidio, περί εξαργύρωσης της περιπέτειας της υγείας της σε χρήμα, ή περί συμμετοχής του Βαλλιανάτου στην προσπάθεια.
 
@desiderius
Φίλτατε συμφωνώ ότι η επιδραστικότητα ενός ββλίου έχει σχέση και με την εποχή του. Πλην όμως και το ΑΙDS δεν είναι σημερινή υπόθεση αλλά υπάρχει στη ζωή μας εδώ και 25 χρόνια. Συνεπώς δεν υπάρχουν πλέον δικαιολογίες ή άλλοθι για ανυποψίαστους πολίτες. Επίσης, επειδή απαντάω σχετικά και πιο κάτω στο Κατοικίδιο να σου επισημάνω απλά και ενημερωτικά (και θα ήθελα να το δεχτείς παρότι δεν μπορώ να το αποδείξω δημόσια) ότι ο κ.Βαλλιανάτος γράφει το άρθρο στην Athens Voice ως άτυπος (στη συγκεκριμένη περίπτωση) πλην όμως ουσιαστικός εκπρόσωπος της ομοφυλοφιλικής κοινότητας. Αυτά τα ολίγα χωρίς να μπαίνω και πάλι σε αυτό που σωστά θέτεις ως ουσία της υπόθεσης αφού δεν διαθέτω την ανάλογη επιστημονική παιδεία ή γνώσεις. Δεν κρατάω αποστάσεις, ξεκαθάρισα ότι σέβομαι την άποψη των επιστημόνων και τη θεωρώ ως δεδομένη αυτή τη στιγμή αλλά αφήνω το χρόνο να είναι ο τελικός κριτής. Διάβαζα πριν από μερικούς μήνες ένα βιβλίο (δεν κυκλοφορεί στα ελληνικά) που αφορά τη ζωή και κυρίως το θάνατο του Μότσαρτ. Πιθανώς γνωρίζεις ότι οι ακριβείς συνθήκες θανάτου δεν έχουν γίνει ακόμη γνωστές. οι επιστημονικές απόψεις τείνουν στο συμπέρασμα ότι αίτιο θανάτου ήταν επιπλοκές από χρόνια νεφρικά ανεπάρκεια. Ακριβώς 250 χρόνια μετά το θάνατο του οι επιστήμονες που έχουν μελετήσει τα έγγραφα της εποχής υποστηρίζουν ότι οι γιατροί ακολουθούσαν (με βάση τα όσα ίσχυαν τότε) λάθος αγωγή. Με τα σημερινά δεδομένα δεν θα πέθαινε 36 ετών αλλά πιθανώς...76 ή 86.
 
@a.c.
Συμφωνώ με την άποψη σου αγαπητέ Αύγουστε. Φυσικά πάντοτε πέραν από τη μη χρήση του προφυλακτικού υπάρχει και ο φόβος του...δαιμονιστή. Ευκαιρίας δοθείσης σου ευχομαι και καλή επιτυχία στο νέο σου πόνημα.
 
@pelegrina
Ασχετο νούμερο 1: Οπως είδες ανακαλύφθηκε και ο κ.Ανδρεϊτς. Καλές αναγνώσεις.
Ασχετο νούμερο 2: Μέσα στις προσεχείς μέρες (ελπίζω) θα σου στείλω ένα μέιλ με μερικές ενδιαφέρουσες (και πάλι ελπίζω) επισημάνσεις.
Ασχετο νούμερο 3: Τώρα που αρχίσαμε να κουραζόμαστε οι υπόλοιποι δεν είναι καιρός να...μπλογκάρεις και του λόγου σου;
 
@κατοικίδιο
Λυπάμαι αγαπητή μου που θα σας διαψεύσω αλλά στην προκειμένη περίπτωση ούτε...παρέα, υπάρχει ούτε θεωρία συνωμοσίας. Ελαβα ένα πολύ επεξηγηματικό μέιλ αλλά δεν μπορώ να μνημονεύσω ούτε τον αποστολέα του (αφού δεν έχω τη σχετική άδεια-εξουσιοδότηση) ούτε το περιεχόμενο του. Απλά για να μην δημιουργούνται εσφαλμένες εντυπώσεις από άγνοια ή λάθος ερμηνείες να σου επισημάνω ότι
α. Τα πράγματα είναι ακριβώς όπως φαινονται. Κανεις δεν κάνει ντόρο σκόπιμα και προς όφελος κάποιου άλλου στην προκειμένη περίπτωση.
β. Ο κ.Βαλλιανάτος αναφέρεται χωρίς να το κατονομάζει ευθέως σε μια υπόθεση προγενέστερη τουλάχιστον ένα χρόνο της κυκλοφορίας του βιβλίου. Αν διαβάσεις προσεκτικά όσα γράφει τον γρίφο ξεκλειδώνει η λέξη ''παπάρα''...
γ. Για όσους έχουν διαβάσει το βιβλίο ή το έχουν στα χερια τους ας ανατρέξουν στην εισαγωγή της Μ.Π. (σελίδα 11) και θα βρουν την άκρη του νήματος.
Σίγουρα πάντως, αγαπητή μου, τα περί συμπαιγνίας ή τεχνητού θορύβου είναι εντελώς εκτός θέματος γιατί οι αντιδράσεις Βαλλιανάτου στη σχετική θεωρία υπήρχαν και εκδηλώθηκαν ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ πριν την έκδοση του βιβλίου. Τα επισημαίνω αυτά επειδή δεν θέλω μέσω του μπλογκ να αιωρούνται αστήρικτες συνωμοσιολογικές θεωρίες. Και είναι ότι περισσότερο μπορώ να γράψω σεβόμενος την εμπιστοσύνη που μου δείχνουν ορισμένοι άνθρωποι.
 
Rader's-Diggest

1. Μίλησα για την εποχή των βιβλίων όχι ως προς την "επιδραστικότητά" τους, μα ως προς το νόημα που παίρνει η αναφορά σ' αυτά. Πολύ απλά: Μιλώντας για Χίτλερ εννοείται ότι απορρίπτεις τις ιδέες του (εκτός αν είσαι σε χρυσαυγίτικο μπλογκ), μιλώντας για Παπαγιαννίδου όχι.

2. Γράφοντας πάλι το αυτονόητο, ότι οφείλουμε όλοι να είμαστε ενημερωμένοι για το AIDS, μου δίνεις την αίσθηση ότι δεν με κατάλαβες. Με μια κουβέντα: Άσχετα απ' αυτό, οφείλουμε να καταδικάσουμε την κυρία Π. για διασπορά ψευδών αντιλήψεων σχετικά μ' αυτό, ή τουλάχιστον να εκφράσουμε έντονες επιφυλάξεις. Προτείνοντας ανεπιφύλακτα ένα βιβλίο προσυπογράφουμε το περιεχόμενό του, και φέρουμε την ανάλογη ευθύνη.

3. Βρίσκω τον παραλληλισμό με τον Μότσαρτ μη σχετικό. Δεν μιλάμε για συνθήκες ενός θανάτου προ 200 ετών, μα για ένα καυτό θέμα δημόσιας υγείας.

(4. Ας γράψω κι εγώ ένα άσχετο: Αναφέρθηκα στη συγκεκριμένη διατύπωση για το λόγο που ανέφερα (για να μη δίνονται λαβές κτλ...), και για κανέναν άλλο. Όμως για τους τύπους, και για να μη δημιουργούνται γενικότερες παρεξηγήσεις: Δεν έχω πρόχειρο το λινκ, μα κάπου στο σάιτ της κυρίας Π. αναφέρεται η εξήγηση του Βαλλιανάτου ότι εκπροσωπεί μόνο τον εαυτό του. Άσχετα τώρα απ' αυτό, είναι αυθαίρετη τη βεβαιότητα ότι ο εν λόγω μιλά εκ μέρους της γκέι κοινότητας. Γιατί να το δεχτώ αυτό, επειδή κατά καιρούς βγαίνει στην τηλεόραση και μιλάει (σωστά συνήθως) ως ομοφυλόφιλος; Ο ρόλος του εκπροσώπου είναι πολύ συγκεκριμένος, και ή τον έχει κάποιος, μετά από ανάλογη δεδηλωμένη ανάθεση, ή μετά από μακροχρόνια, κοινώς αποδεκτή και συμβολικών διαστάσεων ανάλογη δημόσια παρουσία, ή δεν τον έχει. Για τον Βαλλιανάτο δεν ισχύει κάτι απ' αυτά. Επιπλέον, δεν είσαι βέβαια υποχρεωμένος να το ξέρεις, μα πρόκειται για πρόσωπο αμφιλεγόμενο μεταξύ των γκέι.)

Ελπίζω να μη σας ζάλισα.
 
Desiderius, ντίαρ,

Πολύ καλά έκανες και έγραψες ο,τι έγραψες. Έστω και ένας από τους χιλιάδες τηλεθεατές που την είδαν στην εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη να λέει "πως νίκησα το Aids" και τα τοιαύτα, σχημάτισε άποψη. (το φλέγον ζήτημα είναι όμως: τί άποψη;) Έστω και ένας άνθρωπος να σχημάτισε την άποψη οτι μέσω του ετεροφυλοφιλικού σεξ δεν μεταδίδεται ο ιός, τότε αυτή είναι εγκληματική πράξη και θα πρέπει να μπει ένα όριο στο τι λέει κανείς και στο τι γράφει. Σα να λέμε οτι ο καρκίνος θεραπεύεται με την πικραγγουριά (κατά τον Αντώνη Καρκαγιάννη το θέμα είχε κυριολεκτικά "σαρώσει" τα μίντια τη δεκαετία του ' 60. Ο Ίρβινγκ πήγε σε δίκη επειδή τόλμησε να ισχυριστεί οτι το Ολοκαύτωμα δεν υπήρξε κλπ. Κι αυτουνού δικαίωμα ήτανε, Αύγουστε, - και μάλιστα καθόλου επίφοβο για συνέπειες σε ανθρώπινες ζωές. Εγώ το Ολοκαύτωμα ούτε το είδα ούτε το έζησα, αλλά ήταν ηλιθιότητα μέχρι και λάθος να περάσει από δίκη (άραγες για να τον... συμμορφώσουν ή να τον...νουθετήσουν; δεν είναι γελοίο αυτό καθαυτό;). Την κυρία Παπαγιαννίδου κανείς δεν θα την περάσει από δίκη γιατί θα ήταν παράλογο, αλλά επίσης παράλογο είναι να την αφήνουν να λέει ο,τι θέλει και μάλιστα να το διαλαλεί και να το βροντοφωνάζει. Από πότε το παραλήρημα γνωρίζει τόσο μεγάλες τιμές και δόξες ούτως ώστε να επηρρεάζει ανθρώπινες ζωές;

Προσωπικά την Κα Παππαγιανίδου την διάβαζα καιρό. Όταν έμαθα για την ασθένειά της, ένας θεός ξέρει πόσο λυπήθηκα. Έχει πολλή μοναξιά το να ξέρεις οτι κάθε μέρα μπορεί να είναι η τελευταία σου. Είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Και το χειρότερο είναι η απόλυτη συνείδηση της κατάστασης. Με ένα μόνο συναίσθημα το συγκρίνω, με αυτό της απώλειας του παιδιού σου.
Τι νόημα έχει αν κάποιος διάβασε ή όχι το βιβλίο της. Δεν πρόκειται για λογοτεχνία, αλλά για παραπληροφόρηση. Με σοβαρές συνέπειες. Katoikidio, είναι να τρελλαίνεται κανεις εαν είναι αληθή αυτά που έγραψες (από το θυμό του!)

Χρόνια Πολλά σε όλους - εστω και ετεροχρονισμένα-
 
ας μου επιτραπεί να βάλω λίγο τον κώνωπα στον αποχυμωτή:
σαφώς η αυτόκλητη ψυχανάλυση, την οποία ουδέποτε διεκδίκησα ως θέση ή αξίωμα, είναι συναρτημένη και σύμφυτη με τη σημειολογία του λόγου και των λέξεων.
είναι, λόγου χάρη, προφανές, ότι ο τίτλος του βιβλίου της μ.π. εμπεριέχει και μια σαφέστατη, αναπόδραστη δόση ηρώϊσμού (νίκης, θριάμβου, επικράτησης κτλ.)
εννοείται πως δεν αποδίδω ψυχοπαθολογικό μηχανισμό στην μεταποίηση της σκέψης σε γραφή - ωστόσο, επιτρέψτε μου να επιμείνω, ο ηρωϊσμός, εξ'ορισμού, είναι κατάσταση παθολογική.
έχουμε αφ'ενός τους αφανείς ή άγνωστους ήρωες, κοινώς τους τεθνεώτες, στους οποίους αυθαίρετα αποδίδουμε λεόντεια ψυχοσύνθεση ενώ κατ'ουσίαν τίποτε δεν γνωρίζουμε για δαύτους και για τις στερνές των στιγμές, οι οποίες μπορεί να ήσαν πλήρεις πανικού, μετανοίας για την αποκοτιά τους, ή/και αχαλίνωτης παραφροσύνης, συνήθως λιβιδινικής απόχρωσης.
έπειτα έχουμε τους αλλοπαρμένους επιβιώσαντες ήρωες, κοινώς αυτούς που είτε εξ'αιτίας του τραύματος της ηρωϊκής στιγμής, ή από σωρεία παλαιών απωθημένων που τους οδήγησαν εν πολλοίς στην παραβίαση του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης (έτερη μείζων παθογένεια), διαλαλούν εκ των υστέρων την ανδρεία, την τόλμη, το σθένος και τα λοιπά ψυχικά τους εύσημα και παράσημα, ευελπιστώντας σε και συχνά επιτυγχάνοντας ανάταση, ευφορία και λαοφιλία.
τέλος είναι οι επιζώντες και πλέον αφανείς ήρωες, που αναγνωρίζουν το φθαρτό τετριμμένο και απείρως επιρρεπές στο σκιάξιμο του τέλους ψυχικό εργαλείο που συνοψίζει την ανθρώπινη κατάσταση, οι οποίοι θα επιλέξουν μάλλον να κρυφτούν, διότι στην ανάκληση του πόσο κότες είχαν αισθανθεί, εύλογα ασφαλώς, τη στιγμή που χορέψαν τσικ-του-τσικ με τον θεριστή, τους πάει τρεις και μία, και προκειμένου να ρεζιλευτούν ενώπιον ενός κόσμου που τους τηρά ως ζώντα αγάλματα ολόχρυσης τόλμης, προτιμάν την απόσυρση στην ψυχική ενδοχώρα, όπου η φωνή της συνείδησης, πάντα φιλόστοργη, θα τους πει το αυτονόητο: πως δεν πειράζει, δεν είναι ντροπή να παλαβώνεις λίγο ερχόμενος ενώπιος ενωπίω με τον αφανισμό σου.
πιστέψτε με δε, αγαπητέ ντεζιντέριους, καθώς κι εγώ ομιλώ εκ πείρας ως χρονίως ψυχικά νοσών σε άλλοτε άλλο βαθμό σωματοποιητικής υποχονδρίας κι έχων στο παρελθόν εκτεθεί σε πλείστα δείγματα νοσούντων που η νόσησή τους κι η δριμύτητα αυτής ήταν μουτάτις μουτάντις αδερφωμένη με το ψυχικό ταράκουλο που η ιδέα της όποιας ασθένειας τους είχε προξενήσει, πως είναι όχι μόνον υπεράνθρωπο, αλλά ολωσδιόλου γελοίο να'χουμε την απαίτηση ακόμη κι απ'τον οροθετικό, να διάγει βίον ανέφελο από εξάρσεις παράκρουσης, την στιγμή που μονίμως βάλλεται από μηνύματα χαμού, γλυτωμού, λασπολογίας, κινδυνολογίας, αμάθειας, ελπίδας, απόγνωσης, μισαλλοδοξίας, ε πατατί ε πατατά.
προς θεού, δεν λέω πως οι οροθετικοί και οι νοσούντες από έιτζ είναι παράφρονες συλλήβδην - απλώς εγείρω ως ήπια ένσταση το άλλοθι της φευγαλέας αμυαλιάς που ο κάθε (βαρέως) πάσχων δικαιούται να εκφράζει μεγαλοφώνως, ιδίως ότε τον ηρωϊσμό του έρχεται να υποστυλώσει κάτι εξ'ορισμού επίσης ηρωϊκό κι ελαφρώς παράλογο για τα ελλαδικά ειωθότα όπως είναι το εκδομένο βιβλίο.
 
@solaris:
Η κυρία Παπαγιαννίδου, σύμφωνα με τα λεγόμενα, δεν πάσχει από AIDS,είναι οροθετική. Αυτό σημαίνει ότι η τελευταία μέρα της είναι τόσο κοντά όσο η δική σας (δεν λέω η δική μου για να μην την αδικήσω: είμαι, κατά τεκμήριο, αρκετά μεγαλύτερη από σας)και μπορεί και λιγότερο, δεδομένου οτι προσέχει θέματα υγείας(εκτός σεξ) που οι "υγιείς" δεν προσέχουμε.
@ reader,
Μα μπλογκάρω ήδη! Αυτό που κάνω, τις βόλτες μου στα σπίτια σας (όποτε μου έρθει). Τι, να ανοίξω δικό μου; Και να γράφω τι; προτιμώ έτσι, είναι πιο ελέυθερο και διασκεδαστικό για μένα

υγ: Μαρτιάνο ρεγκουίνι καζούε λίμα κόκου (το είπα σωστά; λειτουργεί σαν το σούπερ κάλι φράντζαλι ντι κεξπεραλιντόουσε -από τη Μάιρη Πόπινς!)
 
Κύριε Κορτώ,
Είστε σαφής, όμως δεν νομίζω να αλλάζουν τα εξής:

1. Η ερμηνεία του λόγου πάει βέβαια χέρι χέρι με την ερμηνεία του προσώπου που τον αρθρώνει. Όμως αυτό δεν μας δίνει το δικαίωμα να αναπτύσσουμε μια θεωρία για τους ψυχικούς μηχανισμούς κάποιου βασισμένοι σ' ένα βιβλίο του ή σε μια ιστοσελίδα του. Ενδιαφέρων ο τρόπος που προσεγγίζεται την ψυχολογία του "ηρωισμού", όμως η εφαρμογή του στην κυρία Π. παραμένει εικασία.

2. Τυχαίνει κι εγώ να έχω εμπειρία από μέσης βαρύτητας ψυχική διαταραχή (μείζωνα κατάθλιψη). Κι όλοι εξάλλου οι άνθρωποι, σε κάποιες στιγμές τουλάχιστον της ζωής τους, αγγίζουν το "ψυχοπαθολογικό". Αυτό είναι άσχετο με τη συζήτηση για την αποτίμηση των θέσεών τους, ή της θετικής κριτικής που διατυπώθηκε για τη δημόσια παρουσία τους.

3. Και το πιο σημαντικό: Στο κάτω κάτω, ακόμα κι αν ενδεχομένως παρασύρθηκα στιγμές στιγμές, πρόθεση και δικαίωμά μου δεν είναι να καταδικάσω ή να απαλλάξω την κυρία Παπαγιαννίδου ως προσωπικότητα, μα να καταδικάσω το δημόσιο λόγο της. Τα ελαφρυντικά που κάποιος θα μπορούσε να της αναγνωρίσει δεν με αφορούν. Σημασία έχει η ορθή αποτίμηση των τοποθετήσεών της, που για μένα οφείλει να είναι αυστηρή και αρνητική.

Solaris,
Από το τρίτο σημείο μου είναι σαφές ότι συμφωνούμε απόλυτα: Η ελευθερία του λόγου είναι απαραβίαστη και οι δίκες της σκέψης φαινόμενο ανατριχιαστικό. Αλλά ποτέ δεν έδωσα αφορμή για να φτάσουμε τη συζήτηση μέχρι εκεί! Το θέμα δεν είναι να "φιμωθεί" η κυρία Π., το θέμα είναι να κρίνονται σωστά και να μην προβάλλονται οι απόψεις της.

Και μια και προσπαθούμε να διαλύσουμε μύθους για το AIDS, επίτρεψέ μου να σε διορθώσω σε κάτι: Είναι ανακριβές να πούμε ότι "κάθε μέρα μπορεί να είναι η τελευταία σου". Η λοίμωξη με HIV δεν αρκεί για να πούμε ότι κάποιος "νοσεί από AIDS". Πρέπει να έχει προχωρήσει τόσο η λοίμωξη, ώστε να έχει υποβαθμιστεί σαφώς (=βάσει κάποιων συγκεκριμένων κριτηρίων) το ανοσοποιητικό του σύστημα. Κι αυτό μπορεί να χρειαστεί πάνω από 10 χρόνια για πολλούς ασθενείς, ενώ ακόμα κι όσοι φτάσουν να πάσχουν από το σύνδρομο, με την κατάλληλη θεραπεία, μπορούν να ζήσουν πολλά ακόμα χρόνια. (Όσο γι' αυτό που μας πληροφορεί η Pelegrina ότι λέει η κυρία Π., ότι το προσδόκιμο επιβίωσης ενός οροθετικού που δεν έχει αναπτύξει το σύνδρομο είναι ίσο με αυτό ενός μη οροθετικού, το αφήνω ασχολίαστο γιατί η συζήτηση γίνεται εντελώς μακάβρια).
 
@desiderius:
α) δεν το λέει η κ. Παπαγιαννίδου (ή δεν θυμάμαι αν το λέει), το λέω εγώ
β) δεν μίλησα για ι α τ ρ ι κ ώ ς προσδόκιμο
γ) για να γίνω πιο σαφής, δεν μίλησα "λογικά", αλλά ηθικά (που είναι, κατά τη γνώμη μου, και το λογικότερο)
 
Pelegrina,

Ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω καθόλου τι θελεις να πεις... Και ιδίως τι εννοείς ότι "μιλας ηθικά".
 
Dear Pelegrina,
Δεν έχω διαβάσει το βιβλιο, και ίσως κάνω λάθος να το κρίνω.
Ομως η εικόνα για το μαυραγορίτη, γι αυτόν που δεν ξέρει τι είναι μαυραγορίτης, είναι ότι πουλάει η ανταλλάσει προϊοντα. Δηλαδή στο πνεύμα των βιβλίων, να πούμε κάτι ΛΛΛΑ θαμπά, να μη καταλάβει κανείς τίποτε, να μη θίξουμε, να μη ξυπνήσουμε κρίσεις και επικρίσεις.
Εγώ πως θα το έγραφα; Δυστυχώς είμαι ατάλαντη, αλλά θα έγραφα, "χασαμε και το μικρό μας εξοχικό δωμάτιο που είχε χτίσει ο παππούς για να μαζευόμαστε τα καλοκαίρια και να παίζουμε. Αλλά ο ντενεκές λάδι που πήραμε από τον Κώστα τον μαυραγορίτη, ήταν πιο απαραίτητος για να περάσουε τον μήνα μας."
Να μία πρόταση λόγου χάριν!
 
Desiderius, γενικώς μιλούσα για τις μη αναστρέψιμες ασθένειες.

Απλώς απόψεις προβάλλω. Δεν σημαίνει υποχρεωτικά οτι τις ασπάζομαι κι όλας. Αudiatur et altera pars.

Να πω την αμαρτία μου, απο το κείμενο του Αυγούστου δεν κατάλαβα total nichts. Προφανώς Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην Αρούμπα και την αρλούμπα.

τα σέβη μου.
 
R’s_d: Δεν είμαι ομοφοβικός (...)
D: Προφανώς θεωρώ εντελώς περιττό να διαβεβαιώσεις ότι δεν είσαι ομοφοβικός (...)

Προφανώς, μπορεί να θεωρείται κανείς ό,τι ο ίδιος δηλώσει, έτσι χωρίς (σοβαρές) αποδείξεις.
Γιατί μετά να πρέπει να προσκομίσει (σοβαρές) αποδείξεις η κα Παπαγιαννίδου;
(Κι ας μην μιλήσουμε τελικά για την ταμπακιέρα, δηλαδή την απεριόριστη προβολή του πονήματός της Μ.Π. από τα ΜΜΕ λόγω ...διαπλοκής. Κριτικός του Βήματος, βλέπετε, η κυρία.)
 
@erva-ccifreira
Το εύστοχο του συλλογισμού σας το αντιλήφθηκα. Επειδή όμως για να ενισχυθεί ο ισχυρισμός σας χρησιμοποιήσατε μια φράση μου θα ήθελα απλά και ενημερωτικά να μου πείτε αν την αμφισβητείτε...
 
Δεν μπορώ να αμφισβητήσω κάτι που δεν γνωρίζω.
Μπορώ όμως ως περιστασιακός αναγνώστης του μπλογκ σας να παρατηρήσω ότι τα γκέι ιστολόγια απουσιάζουν από τις προτάσεις της μπλογκολίστας σας και τα βιβλία με γκέι θεματική από τις προτάσεις ή τις κριτικές των ποστ σας.
Η σιωπή σ' αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι αναγκαστικά απόδειξη φοβικότητας, αλλά παρά το ό,τι λέγεται ούτε και χρυσός. Δεν συμφωνείτε;
 
Αγαπητέ Erva,

Θεώρησα περιττή κι άστοχη τη διαβεβαίωση του Reader's-Diggest ότι δεν είναι ομοφοβικός, για δυο λόγους. Γιατί είμαι καιρό καθημερινός αναγνώστης του και δεν έχω διακρίνει τίποτα που να υπαινίσσεται το αντίθετο. Και κυρίως, γιατί τη βρήκα εντελώς αδικαιολόγητη από την όλη συζήτηση και το συγκεκριμένο σημείο της που τη διατύπωσε. Το ότι συνομιλούσε για το AIDS και για ένα κείμενο του Βαλλιανάτου, με έναν μπλόγκερ, που τυχαίνει να είναι ομοφυλόφιλος και στο ιστολόγιό του να ασχολείται με τη σεξουαλικότητά του (εμένα δηλαδή), δεν δημιουργούσε πιστεύω καμιά ανάγκη για τη διαβεβαίωση αυτή. Μόνο αρνητικούς συνειρμούς θα μπορούσε να προκαλέσει σε κάποιον κακοπροαίρετο, ότι συνδέεται το AIDS με την ομοφυλοφιλία, ή ότι θεωρεί πως εγώ κι όποιος γκέι διατυπώνει διαφωνία μαζί του τού προσάπτει ομοφοβία.

Κι εδώ ξεκινά ο λόγος που, μα την αλήθεια, βρίσκω εντελώς άστοχη την παρέμβασή σου. Το αν είναι ομοφοβικός ο Reader's-Diggest, πού κολλάει; Τολμώ να εντοπίσω στο σχόλιό σου μια παγίδα στην οποία πέφτουμε κάποτε οι γκέι, και ιδίως όσοι έχουν να επιδείξουν, όπως εσύ, κάποια προσπάθεια στο ομοφυλοφιλικό κίνημα: Το "κυνήγι μαγισσών", τη συζήτηση δι' ασήμαντον αφορμή για ομοφοβία, την καταλόγιση προκαταλήψεων σε ανθρώπους που δεν έχουν δώσει ουσιαστικό δικαίωμα. Γιατί τι σημαίνει ότι δεν έχει γκέι ιστολόγια στους συνδέσμους του; (Άσε που, με βάση το δικό μου ορισμό του γκέι ιστολογίου, έχει, όπως του Le Nonce ή το ταπεινό δικό μου. Τυχαίνει να βρίσκω βέβαια σημαντική την παράλειψη, από το συγκεκριμένο και τα περισσότερα λογοτεχνικά ιστολόγια, του έξοχου Gay βιβλιογραφία στα ελληνικά, όμως δεν μου πέφτει λόγος για τους συνδέσμους των άλλων.) Στο τέλος αυτής της λογικής βρίσκεται η βεβαιότητα ότι όλοι είναι ομοφοβικοί μέχρις απόδείξεως του εναντίου!

Αν κάνω κάπου λάθος πες το. Νομίζω όμως πως θα μπορούσες να παρέμβεις πολύ πιο εποικοδομητικά στο θέμα των απόψεων της κυρίας Παπαγιαννίδου, και στον τρόπο που ο R-D αναφέρθηκε στο βιβλίο και την ιστοσελίδα της. Ο οποίος, παρεμπιπτόντως, ήταν ατυχής κατά την ταπεινή γνώμη μου, κι επιπλέον δεν του επιτρέπει να λέει, όπως στο χθεσινό ποστ του, ότι δεν έχει ξαναγράψει καλά λόγια για βιβλίο που δεν έχει διαβάσει.
 
@erva
Δεν πρόσεξα τι ώρα γράψατε το σχόλιο σας γιατί ήμουν απασχολημένος με κάτι κακοήθεις επιθέσεις που δέχομαι...Από σήμερα (Τρίτη) το πρωί πάντως στα λινκ του μπλογκ μου βρίσκεται αυτό του μπλογκ σας. Δεν γνωρίζω όλα τα μπλογκ ούτε δυστυχώς έχω το χρόνο να τα επισκέπτομαι όλα, διαλέγω συνήθως εκείνα που η θεματογραφία τους είναι πιο κοντινή στα ενδιαφέροντα μου. Οταν όμως (όπως κάνατε εσείς) κάποιος αφήνει σχόλιο στο μπλογκ μου το λιγότερο που έχω να κάνω είναι να ανταποδώσω την επίσκεψη και αν το μπλογκ μου αρέσει να προσθέτω ένα λινκ (για αυτό έχω και πάνω από 200 συνδέσμους) ώστε να μπορούν να οδηγηθούν εκεί και άλλοι επισκέπτες.

@desiderius
Εχεις απόλυτο δίκιο στο θέμα του βιβλιου. Είναι η δεύτερη φορά αλλά με πρόδωσε η ασθενής μου μνήμη. Εξήγησε σε παρακαλώ στο ''απέναντι πεζοδρόμιο'' ότι το λινκ για το μπλογκ σου τοποθετήθηκε από την πρώτη μέρα που εμφανίσθηκες εδώ. Κυρίως για το τυπικό της υπόθεσης γιατί εσύ ως τακτικός και μόνιμος επισκέπτης του μπλογκ έδωσες τις υπόλοιπες απαντήσεις καλύτερα και από μένα.
 
Desiderius: Ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.
Δεν ήμουν εγώ που καταλόγισα ομοφυλοφοβικότητα στον r’s_d, αλλά ο ίδιος που χωρίς λόγο διεκδίκησε εύσημα που είναι συζητήσιμο αν του ανήκουν. Και επίσης επεσήμανα τα οφθαλμοφανή στοιχεία διαπλοκής στην ιστορία του βιβλίου της Μ.Π., κάτι που είναι κοινός τόπος στον χώρο της βιβλιοκριτικής-παρουσίασης στα ΜΜΕ, αλλά δυστυχώς και σε πολλά ιστολόγια που ασχολούνται με το βιβλίο.
Όσο για την «καταλόγιση προκαταλήψεων σε ανθρώπους που δεν έχουν δώσει ουσιαστικό δικαίωμα», να σου θυμίσω ότι ένα ιστολόγιο κρίνεται κατ’ αρχήν από τα κριτήρια που το ίδιο βάζει. Με τον τίτλο λοιπόν «Ελληνική Λογοτεχνία» και μηδενική παρουσία (ή αλλιώς αποσιώπηση) του γκέι κομματιού της στα ποστ του το παρόν μπλογκ μάλλον δύσκολα πείθει για την αμεροληψία του. Είναι προφανές ότι οι καλές (υπόρρητες) προθέσεις του δημιουργού του δεν αρκούν, όταν τα στατιστικά στοιχεία των γραπτών μιλάνε από μόνα τους.
Reader´s_diggest: Σας ευχαριστώ για τον σύνδεσμο προς το μπλογκ μου, αλλά εξακολουθώ να βρίσκω αρκετά συζητήσιμη την προαπαιτούμενη για τούτο επίσκεψη και κατάθεση σχολίων στο δικό σας, ή μήπως κάτι δεν αντιλαμβάνομαι σωστά; Νομίζω ότι με τα ιστολόγια συμβαίνει ότι και με τα βιβλία, η μεγαλύτερη χαρά είναι όταν τα ανακαλύπτουμε ψάχνοντας μόνοι μας.
 
@erva
Πρώτον δεν δήλωσα κάτι...Υπήρχε ένας ανοικτός διάλογος με τον desiderius και επειδή στον γραπτό λόγο ορισμένες φορές (επειδή το ύφος του συζητητή δεν είναι πάντοτε ξεκάθαρο) θεωρώντας ότι πιθανώς ένα σχόλιο του ΜΠΟΡΕΙ και να με αφορά έγραψα κάτι. Απορώ γιατί γίνεται τόση φασαρία για μια πρόταση. Λυπάμαι αλλά δεν έχω να αποδείξω τίποτα και σε κανένα...
Δεύτερον, δεν είναι προϋπόθεση η κατάθεση ενός σχολίου για το λινκ. Μου δίνει όμως τη δυνατότητα (και το ίδιο συμβαίνει σε όλα τα μπλόγκ) να βρίσκω πιο εύκολα κάποιο μπλογκ. Και να σας πω την αλήθεια επειδή είναι σωστή η επισήμανση προτιμώ να ανακαλύπτω με το λιγοστό ελεύθερο χρόνο μου βιβλία παρά μπλόγκ. Αν είναι σε ένα κλικ απόσταση είναι πολύ πιο εύκολο από το να ψάχνω σε μηχανές αναζήτησης ή σε agrregastors. Αυτό εννοούσα. Δεν θέτω προϋποθέσεις, ούτε κάνω ανταλλαγές λινκ με κανένα. Απόδειξη τα +200 λινκ που υπάρχουν στο μπλογκ μου. Αφήστε μου όμως το δικαίωμα να διαχειρίζομαι τον ελεύθερο χρόνο μου κατά το δοκούν.
Τρίτον, δεν κάνω διαχωρισμούς στα βιβλία. Αν μου αρέσει το θέμα ενός βιβλίου θα το διαβάσω, αν δεν μου αρέσει θα το προσπεράσω. Δεν ζητάω πιστοποιητικό ’’σεξουαλικών φρονημάτων’’ από τους συγγραφείς. Και συγνώμη αλλά με όλη την καλή διάθεση που έχω είσαστε ελαφρά ανενημέρωτος για το τι έχει γραφτεί στο μπλογκ. Αν κάνετε ένα μικρό scroll down στην πρώτη σελίδα του μπλόγκ στο ποστ της 4ης Μαρτίου με θέμα Τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς (τα καλύτερα που διάβασα δηλαδή και για τα οποία έγραψα) στο νούμερο 8 είναι ένα βιβλίο με τίτλο ’’Η ερωμένη της’’. Βιβλίο ύμνος στη γυναικεία ομοφυλοφιλία που όταν πρωτοκυκλοφόρησε την εποχή του Μεσοπολέμου δημιούργησε σάλο. Κάτι άλλο για το οποίο εγκαλούμαι να δώσω εξηγήσεις;
 
Erva,

Ειλικρινώς σε βρίσκω υπερβολικό.
 
R’s_d: Αν μου αρέσει το θέμα ενός βιβλίου θα το διαβάσω, αν δεν μου αρέσει θα το προσπεράσω.

Μα, αγαπητέ μου, ακριβώς εδώ βρίσκεται η ουσία των ενστάσεων μου.
Και θα συμφωνήσετε, φαντάζομαι, ότι η εξαίρεση ( της «Ερωμένης μου» ) επιβεβαιώνει τον κανόνα και δεν τον αναιρεί (είναι απλό, υπολογίστε το ποσοστό του 1 βιβλίου με ομοερωτική θεματική, και μάλιστα σχετικού με τη γυναικεία και όχι την ανδρική ομοφυλοφιλία, σε ένα σύνολο κάποιων εκατοντάδων στα οποία έχετε κάνει αναφορά).
Ξέρετε, ΚΑΙ η αποσιώπηση είναι μια μορφή λογοκρισίας. Το ότι τα κριτήρια που επικαλείσθε είναι προσωπικά δεν αποτελεί αναγκαστικά πειστικό άλλοθι στο βαθμό που το αποτέλεσμα καταλήγει να αναπαράγει τους γνωστούς αποκλεισμούς και περιθωριοποιήσεις, ακριβώς λόγω «σεξουαλικών φρονημάτων».
Παρεμπιπτόντως, εκτιμώντας την έλλειψη χρόνου που επικαλείσθε, θα σας πρότεινα να διαβάσετε άλλο ένα «ιστορικό» βιβλίο της ελληνικής ομοφυλοφιλικής λογοτεχνίας, το «Τάμα της Ανθούλας» του Λαπαθιώτη(Λιβάνης). Εκεί, στο επίμετρο του ίδιου του επιμελητή, θα μπορέσετε να διαπιστώσετε μια άλλη μορφή λογοκρισίας: τη διαστρέβλωση του νοήματος του έργου με τη μέθοδο της παρανάγνωσης.
Τελικά, μήπως χρειάζεται να είμαστε λίγο πιο επιφυλακτικοί απέναντι στις (διακηρυγμένες) καλές προθέσεις και να κρίνουμε ασφαλέστερα συνυπολογίζοντας και το αποτέλεσμα;
 
@erva
Δεν σας βρίσκω πουθενά! Οτι και να πω προσπαθείτε με υπερβολικό (νομίζω) τρόπο να το οδηγήσετε πίσω στο αρχικό σας συμπέρασμα. Σας ξεκαθαρίζω ότι δεν βάζω ταμπέλες υπαρκτές ή ανύπαρκτες στη λογοτεχνία πλην του δεδομένου διαχωρισμού ειδών ως τεχνική και τεχνοτροπία. Οπως επίσης δεν θα ήθελα να αναφερθώ και σε ένα άλλο ζήτημα...Δεν κάνω και διαχωρισμό των συγγραφέων. Συνεπώς στους υπολογισμούς σας βάλτε πέραν της θεματολογίας που σας φαίνεται λειψή στο μέτρημα και τους gay συγγραφείς που απλά καταπιάνονται με άλλα θέματα. Και δεν τυγχάνουν αυτού που εσείς θεωρείται αποσιώπηση ή λογοκρισία ή δεν ξέρω τι άλλο στο συγκεκριμένο μπλογκ.
 
Μα στην προκειμένη περίπτωση ασφαλώς ούτε κι εγώ ενδιαφέρομαι για τον σεξουαλικό προσανατολισμό συγγραφέων των οποίων το έργο δεν έχει γκέι θεματική ή αισθητική. Το πρόβλημα βρίσκεται στην λογοκρισία που ασκείται σε όλα τα επίπεδα (έκδοσης, διακίνησης, προβολής, κριτικής) σε όσους έχουν ένα φανερά γκέι έργο. Βλέπετε πέρα από την παρεμπόδιση επικοινωνίας ακόμη και με το «φυσικό» αναγνωστικό κοινό τους, η λογοκρισία (ή άλλιώς το λογοτεχνικό άπαρτχαϊντ) λειτουργεί αποτρεπτικά στο να συνεχίσουν να εκφράζονται ελεύθερα, τους καταδικάζει στη σιωπή ή την εξευτελιστική δημιουργική αλλοτρίωση.
Αν θυμάμαι καλά, είχαμε ξαναδιαφωνήσει στο σημείο αυτό στο μπλογκ του Β. Ρούβαλη με αφορμή το "2" του Δ. Παπαϊωάννου.
Ελπίζω, τέλος, να μην είναι η σταθερότητα απόψεων και θέσεων που χαρακτηρίζετε, εσείς και ο Desiderius, υπερβολή. Το λεξικό μου μου δίνει ως πρώτη ερμηνεία του όρου «κάτι που υπερβαίνει τα συνήθη, κανονικά ή ανεκτά όρια». Και θα συμφωνήσετε, ελπίζω, ότι η κανονικότητα είναι ένας άλλος κομψός όρος (και τρόπος) για να αποκλείσουμε το διαφορετικό από τη ζωή μας. Τι φτώχεμα, στ’ αλήθεια!
 
@erva
Δεν νομίζω ότι λογοκρίθηκαν από τον τύπο ή από τις εκδόσεις ή δεν έτυχαν αναγνωστικής αποδοχής βιβλία όπως το Τρίτο στεφάνι του Ταχτσή. Και για να πάω πιθανώς σε βιβλία που δεν έχεις διαβάσει εξαιρετική δουλειά (το έγραφα και τις προάλλες στον συγγραφέα του τον Θ. Γρηγοριάδη σε απάντηση ενός σχολίου που άφησε για άλλο θέμα) είναι το Παρτάλι. Τούτη την εποχή κυκλοφορεί Ο δαιμονιστής του Αύγουστου Κορτώ που επίσης έχει τύχει εξαιρετικής αποδοχής και υποδοχής από την κριτική...
Νομίζω και συγχώρεσε μου αυτή την άποψη αλλά η επιμονή σου με κάνει να καταλήγω σ' αυτό το συμπέρασμα ότι αν ακολουθήσουμε τη λογική της υποχρεωτικής ταμπελοποίησης οδηγούμαστε στο λεγόμενο reverse racism.
Εχω την εντύπωση και δεν τον υπερασπίζομαι ότι αδικείς κατάφορα τον desiderius. Σου έγραψε την απόλυτη πραγματικότητα και είναι ατομο απ' όσο έχω καταλάβει που δεν μασάει τα λόγια του και δεν χαρίζει. Και σου είπε εξ αρχής ότι το λινκ του μπήκε στο μπλογκ μου μόλις τον ανακάλυψα. Το ίδιο έγινε και με σένα, το ίδιο έγινε και με τον George le nonce (παρότι αν θυμάμαι καλά έχει αφήσει ένα σχόλιο όλο κι όλο και δεν ξέρω αν διαβάζει τακτικά το μπλογκ μου) επειδή πολύ απλά μου άρεσαν τα μπλογκ σας.Πως θα σου φαινόταν αν έβαζα τα λινγκ κάτω από τον τίτλο Gay blocks; Πιθανώς θα μου έλεγες ότι κάνω ''γκετοποίηση''. Για μένα αγαπητέ και στα βιβλία και στους ανθρώπους ισχύει ο ίδιος κανόνας και είναι απαράβατος: Η μου αρέσουν ή δεν μου αρέσουν. Και ειδικά στο μπλογκ δεν υπάρχουν άλλοι διαχωρισμοί. Συντηρώ το διάλογο όχι για να σε πείσω αφού δεν θα το κατορθώσω αλλά γιατί απλά μου αρέσει.
 
Ξέρετε, οι ταμπέλες και οι ποσοστώσεις είναι πρακτικές που έχουν υιοθετηθεί ευρύτατα εδώ και πολύ καιρό ακριβώς για να προσφέρουν στις μειονότητες ορατότητα κι ένα είδος θερμοκηπιακής προστασίας στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν σε αντίξοες περιβαλλοντικές συνθήκες.
Υποθέτω λοιπόν ότι δεν υπονοείτε ότι η Βιβλιο-νετ που διατηρεί ειδικό, ξεχωριστό seccion για τα βιβλία αυτής της κατηγορίας έχει πρόθεση γκετοποίησης τους.
Κι επειδή προφανώς κι εμένα μου αρέσει ο διάλογος και εκτιμώντας τη έλλειψη χρόνου σας θα σας πρότεινα κι εγώ, μετά τον Desiderius, το ιστολόγιο Gay «Βιβλιογραφία στα ελληνικά» με την ελπίδα να σας βοηθήσω να διαπιστώσετε ότι οι σχετικοί ελληνικοί τίτλοι είναι πολύ περισσότεροι από το Παρτάλι και τον Δαιμονιστή.
Παρεμπιπτόντως δε, ο Θ. Γρηγοριάδης, μια και τον αναφέρατε, στη παρουσίαση του έργου του στις λογοτεχνικές βραδιές του Πολύχρωμου Πλανήτη αναφέρθηκε με σαφήνεια στη διαστρεβλωτική, μέσα από προσωπικές προκαταλήψεις, ανάγνωση των κριτικών και έκανε πολλές ενδιαφέρουσες επισημάνσεις που θα τις αδικούσα μεταφέροντάς τις εδώ από μνήμης.
 
@erva
Φίλτατε παρανόηση! Εθεσα ως παράδειγμα τον διαχωρισμό των λινκ λέγοντας ότι αν το έκανα π.χ. θα μπορούσα να κατηγορηθώ για γκετοποίηση. ΔΕΝ ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΚΕΤΟΠΟΙΗΣΗ. Αν και είστε ισχυρογνώμων το πάθος σας και ο τρόπος που υπερασπίζεστε τις θέσεις σας με έχουν κάνει να σας συμπαθήσω. Μην με κατηγορείτε και για αυτό! Το ξεκαθάρισα...
Θα μελετήσω με πρώτη ευκαιρία τη Gay βιβλιογραφία γιατί με ενδιαφέρει να ενημερωθώ. Οσο για το Παρτάλι. Ηταν ένα εξαιρετικό βιβλίο με βάση τη δική μου αναγνωστική ερμηνεία ήταν το τέλειο παιχνίδι ρόλων. Φυσικά και ο κάθε δημιουργός ξέρει καλύτερα από τον καθένα μας το βιβλίο του οπότε όποια ερμηνεία και αν έδωσε ο κ.Γρηγοριάδης είναι αποδεκτή. Μπορεί και εγώ γράφοντας τις παραπάνω γραμμές να διαστρεβλώνω το νόημα και το πνεύμα του βιβλίου αλλά δε νομίζω ότι υπάρχει πάντοτε πρόθεση αλλά συνήθως διαφορετική αναγνωστική προσέγγιση.
 
Post a Comment



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?