Ελληνική λογοτεχνία

'Η ζωή είναι πολύ σύντομη για τα καλά βιβλία, πρέπει να διαβάζουμε μόνο εξαιρετικά βιβλία''. Τίμπορ Φίσερ (Under the frog)

Sunday, April 22, 2007

 

Γράμμα σε ένα ''ποιητή'' (Η απάντηση της Αμάντας Μιχαλοπούλου)

Δέκα λεπτά μετά τη στιγμή που διέγραφα το υβριστικό σχόλιο του ''γνωστού-άγνωστου'' σε βάρος του Αύγουστου Κορτώ άνοιξα τη σημερινή Καθημερινή. Στη στήλη της η Αμάντα Μιχαλοπούλου αφού δίνει μια απάντηση στα όσα γράφτηκαν τις τελευταίες εβδομάδες με αφορμή την προηγούμενη τοποθέτησή της για τους μπλόγκερ απευθύνεται και στον υβριστή. Αντιγράφω τη στήλη της με μια σημαντική ένσταση: Δεν μπορεί κάποιος να χαρακτηρίζεται ποιητής επειδή έτσι δηλώνει. Και ο γνωστός συμπαθής τρόφιμος του Ψυχιατρείου που ζητάει τσιγάρα από τα διερχόμενα αυτοκίνητα στην εθνική οδό δηλώνει ενίοτε Ναπολέων, Θεός ή Μέγας Αλέξανδρος αλλά κανείς δεν τον πιστεύει. Θα την παρακαλούσα την επόμενη φορά να κάνει χρήση εισαγωγικών ή να προσθέσει το ''κατά δήλωσή'' του. Τα υπόλοιπα χωρίς κανένα δικό μου σχολιασμό. Τίτλος του άρθρου ''Ποιητές και γουρούνια''....
''Βασική αρχή της δημοσιογραφίας είναι η ελευθερία της έκφρασης. Στα είκοσι σχεδόν χρόνια που αρθρογραφώ (είμαι και κάποιας ηλικίας, όπως έγραψε ένας μπλόγκερ) έχω υπογράψει αντιρρήσεις γύρω από την Εκκλησία, την ελληνική αστυνομία, την εκπαιδευτική πολιτική, την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση, το υπουργείο Πολιτισμού, τους κριτικούς λογοτεχνίας κι έχω λάβει επιστολές πολιτισμένες ή θερμόαιμες, ποτέ όμως ευθέως απειλητικές, όπως μετά τη δημοσίευση ενός άρθρου μου για φαινόμενα της ζωής στην ιστόσφαιρα, πριν από μερικές εβδομάδες. Αυτό προφανώς συμβαίνει επειδή ακόμη και οι πιο συντηρητικοί θεσμοί στην Ελλάδα αντιλαμβάνονται ότι μια επιφυλλίδα είναι απλώς μια επιφυλλίδα. Κάτι ακόμη: και στις πιο οργισμένες επιστολές υπάρχει ονοματεπώνυμο και διεύθυνση. Οι επιστολογράφοι δεν είναι φασματικοί θρασύδειλοι. Είναι αληθινοί άνθρωποι. Δεν κρύβονται πίσω από το ψευδώνυμό τους.
Το άρθρο μου γύρω από ορισμένα φαινόμενα της ιστόσφαιρας θεωρήθηκε ως το πρώτο «ξεκάθαρα anti blog» άρθρο που κήρυξε «επίσημα τη σύρραξη μεταξύ μπλόγκερ και δημοσιογράφων» (!) Εξέφρασα την άποψη ότι δεν γίνεται να απονέμουμε συλλογική αξιοπιστία στους μπλόγκερ (ούτε στους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους, τους συγγραφείς όπως έχω επιμείνει κατά καιρούς – ομάδες που εμπλέκονται στη δημόσια ζωή και σε φαινόμενα εξουσίας ή αντι-εξουσίας) κι απέκτησα ενδιαφέροντα κι ενδεικτικά υποκοριστικά στο Διαδίκτυο: αριβίστρια σε πανικό, Κυρία Τσίρκα, Κυρία Παπαροπούλου. Με λιγοστές εξαιρέσεις σοβαρής επιχειρηματολογίας, ευφυείς ιστολόγοι μ’ έβαλαν να τραγουδώ υποτίθεται στην εκπομπή της Πάνια τον πόνο μου για την ελληνική λογοτεχνία, με απείλησαν ότι θα μου στείλουν «φιλαράκια από Αφρικα που θα ήθελαν να ξελαφρώσουν» (και σεξιστής και ρατσιστής) και με προέτρεψαν να κάνω κανένα παιδάκι, έστω αγνώστου πατρός (προφανώς η γυναικεία «υστερία» γιατρεύεται ακόμη στο μυαλό του γνήσιου Ελληνα μισογύνη όταν οι γυναίκες πάψουν να εκφράζουν απόψεις και ασχοληθούν αποκλειστικά με τα παιδιά τους).
Το αμέσως επόμενο στάδιο είχε ενδιαφέρον: επειδή αυτός ο τελευταίος μπλόγκερ συμβαίνει να είναι και χολωμένος ποιητής, βιβλιοφιλικά μπλογκ κατέβηκαν σε λευκή απεργία υπέρ μου κάνοντας λόγο για τα όρια της ελευθερίας και της παρενόχλησης μέσω του Διαδικτύου. Τα όρια της παρενόχλησης δεν μπορώ παρά να τα υπαινιχθώ σήμερα, επειδή στα έντυπα «της καθεστωτικής δημοσιογραφίας» απαγορεύεται να αναπαράγουμε απόψεις όπως του χολωμένου ποιητή. Στον νέο κώδικα δεοντολογίας για το Διαδίκτυο, που εισηγήθηκαν την περασμένη εβδομάδα ο Τιμ Ο’ Ρέιλι και ο Τζίμι Γουέλς της Wikipedia, επιχειρείται να εφαρμοστούν και στο Διαδίκτυο οι κανόνες της συμβατικά πολιτισμένης ανταλλαγής απόψεων. Στο άρθρο έξι συμβουλεύουν: «Ποτέ μην παλεύεις μ’ ένα γουρούνι. Λερώνεστε κι οι δύο, αλλά αυτό αρέσει στο γουρούνι».
Δεν θα παλέψω λοιπόν με το γουρούνι. Θα χρησιμοποιήσω απλώς το παράδειγμα του γουρουνιού-ποιητή που επιτίθεται άγρια επί του προσωπικού για να υπενθυμίσω αυτό που προσπάθησα, ανεπιτυχώς, να εκφράσω στο προηγούμενο σχετικό άρθρο: ότι οι ιστολόγοι δεν έχουν το ακαταλόγιστο, είναι αχανής κοινωνία γεμάτη ρόδα κι αγκάθια. Οπως στην ελληνική τηλεόραση, στους ελληνικούς δρόμους, στην ελληνική νύχτα, έτσι και στους Ελληνες μπλόγκερ συναντάς κάθε καρυδιάς καρύδι. Ευθείς ανθρώπους, ντροπαλούς, θρασύδειλους, κομπλεξικούς, φανατισμένους, προοδευτικούς, συντηρητικούς.
Τα ιστολόγια περνούν ούτως ή άλλως την εφηβική φάση τους – με την έννοια ότι είναι φαινόμενο οχτώ ετών, κάτι που δημιουργεί επαναστατικό μεγαλοϊδεατισμό και τυχαίες συσπειρώσεις. Η αφελής αγωνιστική κραυγή «κάτι καλό κάνουμε παιδιά», αφού οι δημοσιογράφοι ασχολούνται μαζί μας, προδίδει αντανακλαστικά αυτής της εφηβείας. Δεν έχουν όλοι οι μπλόγκερ καλές προθέσεις. Ούτε όλοι οι δημοσιογράφοι. Ούτε όλοι οι άνθρωποι. Το γουρούνι-ποιητής πιάστηκε απ’ το άρθρο μου για να περιλάβει και την Κουρούνα: «τη μανιοκαταθλιπτική γραφή των άπορων κορασίδων της ιστόσφαιρας». Η χολή στάζει εκεί μέσα, στον κόσμο της ματαίωσης, της πικρίας της τρέλας. Είναι ίδια με τη χολή στις εκπομπές της Ανίτας Πάνια. Εχει την ίδια ποιότητα.
Οσο για μένα θα συνεχίσω να διαβάζω πολύ λίγους μπλόγκερ, όπως και πολύ λίγα άρθρα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που επιλέγω τους φίλους μου. Η δημοκρατία είναι παρασιτική εξ ορισμού, στην ιστόσφαιρα και παντού αλλού. Διαλέγουμε και παίρνουμε''
Comments:
απολογούμαι για την κατάχρηση του χώρου - ωστόσο οι εμπαθείς καταστάσεις επισύρουν περαιτέρω εμπάθεια.

για να μην δημιουργηθεί δε η εντύπωση πως, είτε σφετερίζομαι τον τίτλο του ποιητού, είτε έχω κάποια προσωπική/εκδοτική ατζέντα, ας μου επιτραπεί μια υποσημείωση σε όσα έγραψε η αμάντα (διότι τελικώς όλα ένα κουλουβάχατο έχουν γίνει).
κατ'αρχάς, το'γραφε ωραία κι ο φλωμπέρ πριν εκατόν πενήντα χρόνια: η δημοκρατία είναι ένα ενδιαφέρον πολίτευμα γιατί είναι ετοιμοθάνατο. μπορούμε μάλιστα, χωρίς εσχατολογικούς πανικούς, να πούμε πως πλέον μας έχει αφήσει χρόνους, και την θέση της τείνει να πάρει μια ολιγο/μοναρχία ανάλογη μ'αυτήν που προφήτευε ο χομπς, και στην οποία γενικός δερβέναγας της όποιας εξουσίας του κόσμου είναι ο εξουσιάζων το νοητό σώμα που είναι η ανθρωπότης - στις μέρες μας, πλέον εξόφθαλμα, το χρήμα.
απο'δω προκύπτει η αληθινή ιδιότητα του ίντερνετ, των μπλογκ και όποιας άλλης θαυμαστής επανάστασης έχει συμβεί μες στην τελευταία δεκαετία: χωρίς αυτό διόλου ν'αναιρεί τον ενημερωτικό, εκπαιδευτικό, κοινωνικοποιητικό, διαφωτιστικό (ακόμη και τον θνήσκοντα δημοκρατικό) του ρόλο, ο κυβερνοχώρος υφίσταται για να υπηρετεί συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα, από τα οποία και απορρέει η πολύπλαγκτη πολυφωνία του. είναι λίγο-πολύ σαν τις αυλές των αλλοτινών αυτοκρατόρων που χρηματοδοτήσαν τα μουσικά αριστουργήματα της βιέννης, ή σαν τους φεουδάρχες της ιταλίας που εξαγοράσαν το δικαίωμα της μετάβασης απ'τον μεσαίωνα στην αναγέννηση.
επομένως, το να χτυπά ο όποιος τον όποιο με το επιχείρημα πως χρησιμοποιεί 'αντιδημοκρατικά' το διαδίκτυο ή ότι προσβάλλει την ιερότητά του με τις πλάτες εκδοτικών συμφερόντων, (οχυρωμένος ο ίδιος ο κατήγορος πίσω από μια κατ'ουσίαν ανύπαρκτη δημοκρατία - της οποίας η ασημαντότης τον εξοργίζει, μιας και ποτέ τα συμφέροντα του διαδικτύου δεν θα επιτρέψουν στη στριγκή, συμπλεγματική φωνή του ν'ακουστεί στα πέρατα της οικουμένης όπως κατά βάθος φιλοδοξεί), είναι αφέλεια θλιβερή και καταγέλαστη.
η αμάντα υπήρξε και είναι ακόμη ένας εκ των λειτουργών της ιδιότυπης νεκροζώντανης δημοκρατίας που διατρανώθηκε εν ελλάδι μεταπολιτευτικά. όπως πολλοί χαρισματικοί άνθρωποι, έκαμνε και κάμνει τα όσα της υπαγορεύει το χάρισμά της, ενυπόγραφα και με γνώση της ολιγαρχίας των έντυπων μέσων - που, προς θεού, δεν την φιμώνουν, ούτε την καθιστούν φερέφωνο μεγιστάνων και ανήθικων ανθρώπων. είναι σαν να λες ότι, έχοντας διεύθυνση στο hotmail είσαι τσατσόνι του μπιλ γκέιτς.
τώρα σε ό,τι αφορά τους αντίποδες της δημοκρατίας, τον φασισμό και τα μύρια πρόσωπά του - καλώς ή κακώς κι αυτά του ιδίου οικονομικού μονάρχη τέκνα είναι. απλώς είναι τα αποτυχημένα του παιδιά, που, όπως όλα τα αποπαίδια, μισούν τους αδελφούς και τις αδελφές τους που ευτύχησαν στη ζωή. είναι ο μπους, που νόμισε ότι θα πλουτίσει από χαρτζιλίκωμα δέκα μεγαλοεργολάβων οι οποίοι θα ξανάχτιζαν το ιράκ κατόπιν ισοπέδωσης. είναι οι πορνογράφοι που εισπράττουν τα αμελητέα έσοδα της παιδικής πορνογραφίας. κι είναι, στα καθ'ημάς και εντός της μπλογκόσφαιρας τεκταινόμενα, οι δυστυχείς, άφρονες και ημιμαθείς ελληνίσκοι, οίτινες, θεωρώντας εαυτούς συγγενείς πρώτου βαθμού του ομήρου, του ευριπίδη και του πλάτωνα, και κυνηγμένοι από την ανελέητη οικονομική ένδεια της καθημερινότητας και των πιστωτικών καρτών που πολύ θα ήθελαν να διαθέτουν αλλά που οι τράπεζες τους αρνούνται, λουφάζουν πίσω από ένα κίβδηλο παραβάν επινοημένης δημοκρατίας και βάλλουν κατά παντός (σύμφωνα με την κρίση τους) εύπορου - και άρα, κακόψυχου, περιττού, ενοχλητικού - γραφιά.
πιθανώς οι παρεξηγήσεις να μπορούσαν να λυθούν διά μιάς αν οργανώναμε έναν έρανο για τους χολοπεριχυμένους μπλόγκερζ. ας το δούμε σαν μια εντός συνόρων φιλανθρωπία προς τον τρίτο κόσμο της διανόησης (ή, μάλλον, της παρανόησης).
 
This comment has been removed by the author.
 
Περίμενα από το πρωί που αναρτήσατε το ποστ...περίεργη σιωπή ή λείπουν όλοι στο ύπαιθρο. Πάντως θα επαναλάβω τον εαυτό μου και θα πω ότι η κάθε κριτική πρέπει να ορίζεται από τους όρους της ευπρέπειας και του αυτο και ετερο-σεβασμού. Θα μου πείτε θολά τα όρια...είναι που η ελευθερία μας αρχίζει εκεί που τελειώνει η ελευθερία του άλλου, αλλά στην Ελλάδα είμαστε συνηθισμένοι στις καταπατήσεις.

ΥΓ: Καμία σχέση φυσικά με την κα Αμάντα Μιχαλοπούλου. Έτερη Τσίρκα εγώ.
 
Ο καθείς και τα όπλα του
ο καθείς και ο διάλογός του
ο καθείς και τα επιχειρήματά του,
ο καθείς και οι επιλογές του,
ο καθείς και οι ιδεοληψίες του,
ο καθείς και οι εμμονές του,
ο καθείς και η ψυχολογία του.
Αλλά, αυτό το «η δημοκρατία είναι εξ ορισμού παρασιτική» θα ήθελα πολύ να μου πει κάποιος τι σημαίνει.
 
Post a Comment



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?