Ελληνική λογοτεχνία

'Η ζωή είναι πολύ σύντομη για τα καλά βιβλία, πρέπει να διαβάζουμε μόνο εξαιρετικά βιβλία''. Τίμπορ Φίσερ (Under the frog)

Monday, March 19, 2007

 

Ξεφ(τ)υλλίζοντας...part 84

Ενδιαφέρον τριήμερο στις λογοτεχνικές σελίδες του ημερήσιου τύπου. Ιδού μερικά από τα καλύτερα και τα χειρότερα που αλίευσα από το Σάββατο μέχρι και σήμερα.
Το Σάββατο, η Ελπίδα Πασαμιχάλη στον Ελεύθερο Τύπο έκανε μια εξαιρετική δισέλιδη παρουσίαση με την ανάλογη φωτογράφιση στις πρώτες λέσχες αναγνωστών. ’Ισως, μια σειρά τέτοιων δημοσιευμάτων βοηθήσει στη διεύρυνσή τους. Χρήσιμο μοιάζει…
Κυριακή, στο ευρείας κυκλοφορίας Θέμα μια τριπλή συνέντευξη με τους Χρήστο Αστερίου, Κωνσταντίνο Τζαμιώτη και Εύη Λαμπροπούλου. Ερωτήσεις γενικού και ειδικού περιεχομένου (από το μάρκετινγκ της λογοτεχνίας και τον ιδανικό αναγνώστη μέχρι τα επίμαχα σχολικά βιβλία για τα οποία γίνεται φασαρία). Επίσης, χρήσιμο εφημερίδες με μεγάλη κυκλοφορία να δίνουν βήμα και λόγο στη νεώτερη γενιά των λογοτεχνών αφού στην κριτικογραφία της συγκεκριμένης προτιμούνται έργα της ’’στρατευμένης’’ λογοτεχνίας.
Κυριακή και το Βήμα με μια σελίδα στο ένθετό του μας ενημερώνει ότι ολοκληρώθηκε η εξαγορά και του μειοψηφικού 49% των Ελληνικών Γραμμάτων που πέρασαν πλέον καθ’ ολοκληρία στον ΔΟΛ. Για το θέμα είχα αναφερθεί εκτενώς στις 5 Μαρτίου προβλέποντας ότι τα έντυπα του ΔΟΛ με μπαράζ δημοσιευμάτων θα προσπαθήσουν να στηρίξουν εκδοτικό οίκο, συγγραφείς και βιβλία. Για αρχή, σε μια ολόκληρη σελίδα το ΒΗΜΑ καταγράφει τα μπεστ σέλερ των Ελληνικών Γραμμάτων αλλά και τα μεγάλα συγγραφικά ονόματα (ελλήνων και ξένων) που ανήκουν στον εκδοτικό οίκο. Έπεται συνέχεια όπως γίνεται αντιληπτό. Μικρή αλλά ουσιαστική λεπτομέρεια: Το ρεπορτάζ δημοσιεύθηκε ανυπόγραφο. Προτίμησα να ασχοληθώ με τη συνέντευξη Κορτώ στη Λώρη Κέζα (στο ίδιο ένθετο) που δεν θύμιζε φυσικά….δελτίο τύπου και έχει να κάνει με την τελευταία δουλειά του συγγραφέα τον αιρετικό Δαιμονιστή που ήδη έχει αρχίσει και συζητιέται ευρύτατα στους λογοτεχνικούς κύκλους.
Στην Καθημερινή, η Αμάντα Μιχαλοπούλου με αφορμή την πολτοποίηση των βιβλίων κάνει ένα σχόλιο που φτάνει μέχρι τα προβλήματα των εκδοτών με τα σκονισμένα αντίτυπα των βιβλίων στις αποθήκες τους και την αδυναμία τους να τα διαθέσουν σε κοινωφελή ιδρύματα, φυλακές ή σχολεία λόγω της εφορίας! Διαβάστε το αν σας ενδιαφέρει εμένα μου άρεσε πάντως και η κ. Μιχαλοπούλου προαναγγέλει και συνέχεια την ερχόμενη Κυριακή

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_9_18/03/2007_219589.

Έγραφα την περασμένη εβδομάδα για τη σεμνή αντιμετώπιση από την Απογευματινή του πρώτου βιβλίου του κριτικογράφου της Χάρη Μαυρομάτη (Ο κήπος των νεκρών, εκδόσεις ΕΣΤΙΑ). Προφανώς, τα θαύματα κρατάνε μόνο….επτά μέρες αφού την Κυριακή αντί λογοτεχνικής στήλης η εφημερίδα είχε μια ολόκληρη σελίδα αφιερωμένη στο βιβλίο του κ.Μαυρομάτη. Λογικό αφού ισχύει το αν δεν παινέσεις το σπίτι σου και υπόσχομαι να μην ξαναβγάλω βιαστικά συμπεράσματα!
Στο περιοδικό ’’7, η τέχνη της ζωής’’ σε ένα δισέλιδο ρεπορτάζ της Σταυρούλας Παπασπύρου μαθαίνουμε και επίσημα το κοινό…μυστικό. Νέος και ποιητής δεν έχει πολλές πιθανότητες να δει τυπωμένη τη δουλειά του αν δεν την αυτοχρηματοδοτήσει! Τουλάχιστον, οι περισσότεροι που μίλησαν για τις ανάγκες του ρεπορτάζ ήταν ειλικρινείς. Στο Έθνος της Κυριακής και στις συνεντεύξεις των δημιουργών λογοτεχνικών μπλογκ στην Ελένη Γκίκα ο Δημήτρης Μαμαλούκας λέει τα…δικά του (μάλλον θα τα ανεβάσει και στο μπλογκ του οπότε δεν χρειάζεται να ψάχνω παραπομπές), ενώ στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας ο Αλέξης Σταμάτης γράφει στη στήλη του με αφορμή ένα πολύ λεπτό αλλά και ακανθώδες ζήτημα. ’’Εθισμός στο δίκτυο’’! Φαντάζομαι ότι θα το ανεβάσει και στο μπλογκ του κάποια στιγμή και αξίζει να το διαβάσετε…
- Πήρα τρία e-mail (δεσμεύομαι και δεν αποκαλύπτω ταυτότητες ως γνωστόν) τις τελευταίες τρεις εβδομάδες με ενοχλημένες αναφορές για το μπαράζ δημοσιότητας που μεθοδεύει το Μεταίχμιο με ένα φοβερό βομβαρδισμό δελτίων τύπου για τις δραστηριότητες, παρουσιάσεις, ομιλίες Τατσόπουλου. Για το θέμα έχω γράψει σε ανύποπτο χρόνο και θυμόσαστε τις αντιδράσεις. Τώρα που η υπερ-έκθεση Τατσόπουλου άρχισε να γίνεται ενοχλητική στους πολλούς να συγχαρώ τον εκδοτικό οίκο για τη θαυμάσια προβολή του ευπώλητου συγγραφέα αφού το ζητούμενο έχει επιτευχθεί. Και το βιβλίο πουλάει και η υπερ-προβολή του συγγραφέα είναι θέμα συζήτησης. Να προβλέψω ότι το νέο μπαράζ συνεντεύξεων, παρουσιάσεων, ομιλιών κλπ. Θα αφορά το νέο βιβλίο του Νίκου Θέμελη ’’Μια ζωή, δύο ζωές’’ που κυκλοφόρησε σήμερα από τον Κέδρο; Θα το τολμήσω και νομίζω ότι οι σελίδες των εφημερίδων και των ενθέτων τους τις επόμενες εβδομάδες θα δικαιώσουν την πρόβλεψη…
- Είναι αρκετές μέρες στα περίπτερα αλλά ξέχασα την καθιερωμένη μου αναφορά. Ποτέ δεν είναι αργά όμως... Κυκλοφορεί το τεύχος 472 του Διαβάζω με αφιέρωμα στον Παντελή Πρεβελάκη και όχι μόνο. Ένα ακόμη αφιέρωμα στα βιβλία που έχουν σχέση με τη μουσική με τη δική μου καλοπροαίρετη ένσταση στους συντάκτες του: Δεν υπάρχει ούτε ένα λογοτεχνικό βιβλίο έλληνα ή ξένου με θέμα τη μουσική. Και υπάρχουν πολλά! Στα ενδιαφέροντα του τεύχους ένα άρθρο του Κώστα Κατσουλάρη που διατηρεί τη διττή ιδιότητα για τις σχέσεις συγγραφέων και κριτικών, του Γιώργου Ξενάριου για το αν διδάσκεται η δημιουργική γραφή και όλες τις μόνιμες στήλες του καλού περιοδικού.
Comments:
Διάβασα ρίντερ μου (να είσαι καλά που μας ενημερώνεις), το άρθρο της κυρίας Αμάντας. Τα πράγματα είναι πιο σοβαρά απ' ότι νόμιζα. Θα σου πρότεινα να βάλλεις και μια άλλη ψηφοφορία πέρα απ' τα βιβλία, για να μαζέψουμε υπογραφές, μπας και συγκινήσουμε κάποιους.
Γνώρισα και τον Δημήτρη Μαμαλούκα μέσω της συνέντευξής του στην κ. Ελένη Γκίκα. Ωραία τα λέει, όπως ωραία τα είπες κι εσύ στην συνέντευξη της βιβλιοθήκης.
Χαίρομαι που σε "γνώρισα". (σα φωνή, αλλά μου φτάνει!) Το μπλογκ σου έγινε σχολειό για μένα. Συχνά με προσγειώνεις ανώμαλα, αλλά την πολτοποίηση δεν μπόρεσα να την "χωνέψω" ακόμα!
 
καλημέρα αγαπητέ reader
ελπίζω αυτό που έγραψες "ο Δημήτρης Μαμαλούκας λέει τα…δικά του" να εννοείς ότι λέω τα περι του δικού μου μπλογκ...
 
@ελπίδα
Λυπάμαι που στο λέω αλλά σιγά-σιγά θα συνηθίσεις. Ετσι συμβαίνει με όλους στο τέλος! Η λύση δεν είναι οι υπογραφές και ο ακτιβισμός. Η λύση είναι απλούστερη για να σώζονται τα βιβλία. Να διαβάζουμε περισσότερο. Προσωπικά σπάνια πλέον και μόνο για πολύ συγκεκριμένες εξαιρέσεις κάνω δώρο σε φίλους η γνωστούς οτιδήποτε άλλο εκτός από βιβλία. Μικρές πρακτικές λύσεις από όσους αγαπάνε τα βιβλία.
 
@μαμαλούκας
Ρεσιτάλ ήταν η συνέντευξη αγαπητέ μου. Προσωπικό ρεσιτάλ...
 
Ρίντερ μου, αυτό εννοείται ότι όλοι μας το κάνουμε. Και αγοράζουμε και διαβάζουμε και χαρίζουμε και δωρεές κάνουμε σε βιβλιοθήκες, όταν δεν μπορούμε να στρίψουμε απ' τα βιβλία κι ας μην τα έχουμε διαβάσει όλα. Το πρόβλημα όμως παραμένει και κάπως πρέπει να λυθεί.
Όχι στην πολτοποίηση! Είναι ότι χειρότερο για την ψυχολογία του κάθε συγγραφέα, όσο κακός κι αν είναι.
Θυμίζει ευθανασία, θυμίζει άδικο τέλος, θυμίζει πολλά!
Του κόβεις τα φτερά πριν πετάξει!
Συγνώμη που έχω γίνει κουραστική με αυτό το θέμα. Με άγγιξε πολύ κι όχι για τα δικά μου τα βιβλία. Εμένα είναι λίγα. Δεν φτάνουν ούτε για να τα χαρίσω! Στεναχωριέμαι για άλλους πραγματικούς συγγραφείς που αξίζουν και καταλήγουν τα βιβλία τους εκεί.
Καλό σου βράδυ!
 
Καλημέρα αναγνώστη. Ευχαριστώ και από εδώ για το μουσικό κομμάτι. Κατά τα λοιπά, κατατοπιστικός όπως πάντοτε.
 
Reader's-Diggest,

Αναφερόμενος στη συνέντευξη του Κορτώ στην Κεζα, μου δίνεις αφορμή να εκφράσω, ως απορία προς συζήτηση κι όχι ως τελική θέση, μια επιφύλαξη που μου έχει δημιουργηθεί εδώ και καιρό.

Δυστυχώς δεν έχω διαβάσει κανένα βιβλίο του, αν και ιδίως το τελευταίο του μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον ως υπόθεση. Γι' αυτό φυσικά δεν παίρνω θέση υπέρ ή εναντίον του κάπως αμφιλεγόμενου αυτού συγγραφέα, αυτού του enfant terrible - γιατί αυτή η εικόνα δίνεται από τον τύπο και καμιά φορά τολμώ να πω πως την καλλιεργεί κι ο ίδιος. (Μπορώ να πω μόνο πως τον ζηλεύω, που είναι τρία χρόνια μεγαλύτερός μου και έχει κάνει τόσο πολλά). Όμως ώρες ώρες έχω την αίσθηση ότι η Κεζα, μια από τις πιο γνωστές δημοσιογράφους βιβλίου, ξεπερνά κάποια όρια "δεοντολογίας". Ξέρουμε ότι ο Κορτώ είναι στην (πολύ ενδιαφέρουσα) ομάδα του "Να ένα μήλο", στην οποία "ηγείται η Κεζα. Ε λοιπόν, κάθε δεύτερη Κυριακή σχεδόν η στήλη της στο "Βήμα" γράφει για τον Κορτώ (και γι' άλλους συντρόφους της).

Αναρωτιέμαι λοιπόν: Αυτή η "δεοντολογία" είναι σίγουρα μια έννοια-λάστιχο, της οποίας ο ορισμός χωράει πολλή συζήτηση, και την οποία επικαλούνται πολλοί ως ένα ισχυρό πλην αόριστο επιχείρημα. Τελικά όμως είναι "δεοντολογικό", "κομψό", "σωστό", να προβάλλουν, και μάλιστα συνεχώς, δημοσιογράφοι τους συγγραφείς με τους οποίους σε άλλους χώρους συνεργάζονται στενά; Η επιφύλαξή μου βασίζεται σε μιαν αυστηρή και παρωχημένη αντίληψη της "δεοντολογίας", ή έχει βάση; Ελπίζω να 'μαι σαφής. Το θέμα το είχαμε πιάσει και με τον Τατσόπουλο. Το θέτω προς συζήτηση. (Πάντως νομίζω πως, χωρίς να κάνουμε κυνήγι μαγισσών και διαπλεκομένων, καλό είναι να υπάρχει και κάποιο μέτρο σ' αυτές τις περιπτώσεις, ώστε να μη δίνονται δικαιώματα.)
 
Αγαπητέ μπλογκίστ,

Διαβάζοντας την αφοριστική κριτική περί αλληλοεξάρτησης της κυρίας Κέζα και του κυρίου Κορτώ έχω να καταθέσω τα εξής:

Είναι πολύ φυσικό όταν κάποιος άνθρωπος του χώρου εκδίδει ένα βιβλίο να το εμπιστεύεται στους φίλους και συνεργάτες του. Κάθε φορά που ένας συγγραφέας εκδίδεται ξεγυμνώνεται και είναι θεμιτό και δίκαιο να προσφεύγει στις φιλόξενες φτερούγες των φίλων και συνεργατών του.

Η ένσταση βρίσκεται στο γεγονός ότι οι παρουσιαστές και τιμητές της ελληνικής λογοτεχνίας τείνουν να αναπαράγουν ειδήσεις γύρω απο συγκεκριμένο κύκλο συγγραφέων και βιβλίων, μένοντας πάντα στο ίδιο σημείο.

Αυτή ήταν η προβληματική που έθεσα στην προηγούμενη συζήτηση για τους μπλογκίστ του βιβλίου. Θα πρέπει να προχωρήσουν την κουβέντα περί ελληνικών βιβλίων πέρα απο τα δεδομένα της λογοτεχνικής αυλής. Ο ρόλος τους είναι να προτείνουν βιβλία που δεν βρίσκονται στα βιβλιοέντυπα.

Τέλος, η ξένη λογοτεχνία δεν είναι συγκρίσιμη με τη νέα ελληνική λογοτεχνική παραγωγή. Η μεταφρασμένη στα ελληνικά λογοτεχνία ήδη έχει περάσει απο ένα γερό φίλτρο. Κανείς Ελληνας εκδότης δεν αγοράζει δικαιώματα , πληρώνοντας επιπλέον μεταφραστικά , εάν το βιβλίο δε βρίσκεται στη λίστα των διαφορετικών ή των ευπώλητων συγγραφέων. Κι αυτή είναι μια κατευθυνόμενη αγορά απο τα τράστ των εκδοτών του κόσμου.

Επομένως, οι μπλογκίστ θα πρέπει να αγωνιστούν να μεταφέρουν νέα περί της ξενόγλωσσης λογοτεχνικής παραγωγής που δεν τα ξέρουμε. Να προωθήσουν το λόγο και το διάλογο!

Αυτά τα ολίγα απο το πρωινό Μόντρεαλ που έχει κριτσανιστό ήλιο και –10C.

Μόλις τελείωσα τη βόλτα μου στο γαλλικό καρτιέ.

Με συμπάθεια

Ιουστίνη Φραγκούλη
 
Κυρία Φραγκούλη,

Νομίζω η φράση "αφοριστική κριτική περί αλληλοεξάρτησης" δεν εκφράζει ακριβώς το κείμενό μου. Ας γίνω σαφέστερος. Προσπάθησα να εκφράσω μια επιφύλαξή μου και να τη θέσω προς συζήτηση, με κάθε καλή προαίρεση να το παραδεχτώ αν είμαι υπερβολικός ή άδικος. Και βέβαια δεν μίλησα για αλληλοεξάρτηση, μα χαρακτήρισα κάπως "άκομψη" τη συνεχή προβολή των συνεργατών της από μια καταξιωμένη δημοσιογράφο, η οποία μπορεί να προκαλέσει εύλογα σχόλια περί "κλίκας" κτλ.

Η θέση που παίρνετε είναι σύντομη, όμως νομίζω πως τη βρίσκω κάπως επιεική. Πρέπει να γίνεται μια διάκριση μεταξύ συμπαράστασης από φίλους με "φιλόξενες φτερούγες", και συνεχούς προβολής ημετέρων. (Τονίζω πάντως: δεν λέω ότι η κυρία Κέζα είναι ένα παράδειγμα της τελευταίας αξιοκατάκριτης κατηγορίας, το θέτω απλώς ως ερώτημα). Τι να πω, μπορεί και να υπερβάλλω. Όμως το έχω ξαναπεί: Αν ήμουν συγγραφέας (λέμε τώρα...) νομίζω πως θα ζητούσα από φίλους και συνεργάτες να αποφύγουν την αναφορά και την προβολή των βιβλίων μου, απλώς και μόνο για να μη δίνω δικαίωμα για σχόλια.

Εξάλλου, αυτό που γράφετε περί "ανακύκλωσης συγκεκριμένης μερίδας συγγραφέων", σε βάρος τν υπόλοιπων, και μάλιστα των νέων φραφίδων, είναι φυσική συνέπεια της τακτικής που περιέγραψα παραπάνω.

Οι υπόλοιπες απόψεις σας, για το ρόλο των ιστολόγων του βιβλίου, πολύ ενδιαφέρουσες.

(Συγνώμη για τη φλυαρία.)
 
Κυρία Φραγκούλη,

Σας είδα πιό επιθετική σε προηγούμενο σχόλιό σας (Περί καλύτερων βιβλίων της χρονιάς).
Καταλαβαίνω αυτά που λέτε αλλά ΄θα μού επιτρέψετε να συμφωνήσω με το φίλο Desiderius.

Αφού οι κριτικοί και δημοσιογράφοι λιβανίζουν τους εαυτούς τους πώς θα προαχθεί η ελληνική λογοτεχνία;

Δεν έχουμε δεί τα τελευταία χρόνια κάτι καινούριο στον ορίζοντα, κάτι ελπιδοφόρο.

Μάλιστα, σήμερα για του λόγου το αληθές αναφέρω ότι διαβάζοντας την Ελευθεροτυπία είδα για το καινούριο βιβλίο του Τάκη Θεοδωρόπουλου.

Ελεος με τις αλληλοπάσες των συγγραφέων και κριτικών!

Ελεος! Και μη μού επίτε ότι έψανχε φτερούγες να επιβεβαιωθεί ο πολύς κ. Θεοδωρόπουλος ο οποίος εξαπολύει μύδρους εναντίον των ελληνικών βιβλίων! (εάν ποτέ ασχοληθεί!)

Λέω τώρα...

Katoikidio
 
@DESIDERIUS, Ιουστίνη
Οι καλύτερες στιγμές μου ως διαχειριστής αυτού του χώρου είναι όταν βλέπω δύο ή περισσότερους συν-μπλόγκερς να εμπλέκονται σε ένα γόνιμο διάλογο. Και μου αρέσει να κάνω στην...άκρη και να παρακολουθώ...
 
Κατοικίδιο

Καλώς όρισες από τα...μέρη μας. Συμφωνώ με τις απόψεις σας σε πολλά από όσα γράψατε.
 
Reader's-Diggest, το θέμα είναι τέτοιο που δεν αφορά δυο ιστολόγους, μα καλό είναι να συνεισφέρουν με τις απόψεις τους όσο δυνατόν περισσότεροι. Πες μας κι εσύ τη γνώμη σου!

Και με την ευκαιρία, ένα πράμα να τονίσω: Αντιπαθώ τα εύκολα "πρέπει". Οι περισσότεροι θα συμφωνούν, να λέμε έτσι εύκολα "πρέπει οι δημοσιογράφοι του εκδοτικού χώρου κι οι κριτικοί να είναι πιστοί στη δεοντολογία" (ποια δεοντολογία;), ή "οι ιστολόγοι του βιβλίου πρέπει να προβάλλουν ό,τι δεν προβάλλει ο τύπος", τέτοιες διατυπώσεις γίνονται εύκολα ατεκμηρίωτοι φορείς των δικών μας αυθαίρετων βεβαιοτήτων. Γι' αυτό, όσον αφορά τη θέση μου, ζήτησα την άποψη κι άλλων.
 
@desiderius
Αν θέλεις τη δική μου άποψη υπάρχει μόνο ένα ’’πρέπει’’ στην όλη υπόθεση. Να βρούμε τα καλά βιβλία και να τα αναδείξουμε. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Οσο για το γενικότερο πλαίσιο. Οι συγγραφείς είναι μέλη οργανωμένων κοινωνιών. Με τις φιλίες και τις έχθρες τους. Ενδεχομένως στη λογοτεχνική κοινότητα όλα αυτά είναι υπερτονισμένα σε σχέση με τους περισσότερους άλλους κλάδους. Συνυπολόγισε το έντονο του ανταγωνισμού αφού ουσιαστικά τα τελευταία χρόνια δεν διευρύνεται το μερίδιο των αναγνωστών και όλοι πρέπει να αντλήσουν αγοραστές από την ίδια δεξαμενή. Κάτω από αυτό το πλαίσιο θεωρώ απόλυτα λογικό να υπάρχει ένα αλισβερίσι, φιλικές εξυπηρετήσεις ή τελικά να επιοβραβεύονται και οι καλές δημόσιες σχέσεις. Σε μια απολύτως αξιοκρατική κοινωνία όλα αυτά δεν θα είχαν θέση αλλά δυστυχώς για μένα η εποχή του ρομαντισμού αλλά και του κινήματος ’’We want the world and we want it now'' ανήκει σε ένα ευχάριστο, πλην όμως μακρινό παρελθόν. Και η λογοτεχνία από τη στιγμή που οι κριτικοί, οι εκδότες, οι βιβλιοπώλες και αρκετοί συγγραφείς είναι επαγγελματίες αποτελεί καθρέφτη της κοινωνίας μας. Μέσα στους 15 μήνες μπλόγκινγκ έχω επικοινωνήσει ηλεκτρονικά με συγγραφείς που γράφουν για να γράφουν και δεν ξέρουν τι πουλάνε τα βιβλία τους (αλλά βιοπορίζονται κάπως αλλιώς), με συγγραφείς που η γραφή είναι περίπου σαν επίσκεψη στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή τους άρα απαραίτητη για το balance της ψυχής τους και με άλλους που η επιτυχία είναι αυτοσκοπός και επιβίωση. Συνεπώς δύσκολα θα σου πω με βεβαιότητα τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Να στο θέσω διαφορετικά όμως. Σε μια ιδανική λογοτεχνική κοινότητα δεν θα είχε λόγο ύπαρξης ένα τέτοιο μπλογκ σαν το δικό μου. Και αυτό νομίζω στα λέει όλα...
 
@iουστίνη φραγκούλη
Κυρία μου έχω....εξαντληθεί να διαβάζω την τελευταία επταετία νέους συγγραφείς. Δεν μπορώ να ανακαλύψω περισσότερους. Εδώ και ένα χρόνο μονίμως ακούω ότι ασχολούμαι πολλές φορές και με νέους συγγραφείς που δεν αξίζουν τον κόπο. Είσαστε η πρώτη που μου λέει να βρω και να γράψω για...περισσότερους!
 
Post a Comment



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?