Ελληνική λογοτεχνία

Δστυχώς το παιχνίδι με τις...ταινίες αποδείχθηκε πολύ δύσκολο. Οι επτά τανίες που μου άρεσαν και έπρεπε να επιλέξω μετά την πρόσκληση του Χρήστου Φασούλα (fasoulas.blogspot.com) ήταν ελάχιστες και γι' αυτό κάνω μια μικρή...παρασπονδία. Έφτιαξα τρεις διαφορετικές επτάδες! Με διαφορετική λογική η κάθε μια και τις παραθέτω...
All time classics
1. Ο Νονός (όλη η τριλογία). Το απόλυτο μάθημα κινηματογράφου.
2. Metropolis του Λανγκ. Γυρισμένη το 1927 αλλά σημάδεψε γενιές και γενιές κινηματογραφιστών και θεατών.
3. Καζαμπλάνκα. Επειδή ο Sam παίζει και θα παίζει για...αιώνες τον ίδιο σκοπό.
4. Ο ταξιτζής. Μας άνοιξε τα...μάτια!
5. Chinatown. Από τα καλύτερα σενάρια και ο Νίκολσον σε μεγάλες φόρμες.
6. Ψυχώ. Για τη σκηνή του μπάνιου και γιατί καμία κινηματογραφική λίστα δεν μπορεί να μην έχει μέσα τον Χίτσκοκ.
7. The Manchurian Candidate. Προφητική ταινία που μιλούσε από το...1962 για τις προσπάθειες ελέγχου του μυαλού.

Σημαδιακές στην εποχή τους...
1. Συνήθεις ύποπτοι. Αν ήταν βιβλίο θα το είχα διαβάσει δέκα φορές για το αριστουργηματικό φινάλε του.
2. Blade Runner. Με όποιο director’s cut και αν κυκλοφόρησε άφησε αναπάντητα όλα τα φιλοσοφικά και θρησκευτκά ερωτήματα που τη συνοδεύουν.
3. Διχασμένο κορμί. Το απόλυτο σύγχρονο θρίλερ και η καλύτερη στιγμή του Ντε Πάλμα που τον λατρεύω (μέχρι και το Femme Fatale μου άρεσε!).
4. Κάποτε στην Αμερική. Δεν θέλει καν ανάλυση.
5. The life of Brian. Στην Ελλάδα παίχθηκε ως ‘’Ενας προφήτης μα τι προφήτης’’. Κωμωδία που όσες φορές την ξαναβλέπω γελάω!
6. Pulp Fiction. Δημιούργησε σχολή. Και για τον....λογοτεχνικό τίτλο της.
7. M.A.S.H. Μας έδειξε μια άλλη πλευρά του πολέμου.

Και επεδή μεγάλη οθόνη δεν γίνεται χωρίς....μουσική και οι επτά καλύτερες μουσικές ταινίες:
1. Tommy. Ταινία έτη φωτός μπροστά από την εποχή της και ο Ντάλτρεϊ στο καλύτερο τραγούδι που είπε ποτέ (See me, feel me).
2. Easy Rider. Μέσα απ’ αυτή την ταινία έφτασα και στους μπίτνικ συγγραφείς.
3. Woodstock. Γιατί απλά είναι ανεπανάληπτο.
4. Almost famous. Πάντοτε ήθελα να ζήσω on the road με μια μπάντα.
5. The Doors. Ολιβερ Στόοουν και Βαλ Κίλμερ στα καλύτερα τους.
6. 24 hour people. Μάθαμε τις πιο καινούργιες τάσεις και το ‘’παρασκήνιο’’ τους.
7. The last waltz. Διότι ποτέ ξανά δεν θα μαζευτούν τόσες κορυφές στην ίδια σκηνή για ένα αντίο.

Με τη σειρά μου προτείνω
Alexis Stamatis (Alexistamatis.blogspot.com)
Agneta (ange-ta.blogspot.com)
Γιώργο Γλυκοφρύδη (georgeglikofridis.blogspot.com)
Καφεϊνη (kafeini.blogspot.com)
Λαπούτα (teleologikos.wordpress.com)