Ελληνική λογοτεχνία

(Μια μικρή ιστορία ύστερα από την πρόσκληση του Αμμου από το μπλογκ http://erimosiparalia.blogspot.com)

Το έντονο φως σχεδόν τύφλωσε τα, συνηθισμένα στο σκοτάδι του λήθαργου, μάτια μου. Γρήγορα, κατάλαβα ότι βρισκόμουν σε δωμάτιο νοσοκομείου, τόσο λευκό δεν συναντάς πουθενά αλλού. Προσπάθησα να θυμηθώ αλλά ήταν αδύνατο. Αισθανόμουν καλά, μόνο ένας πόνος κοντά στο νεφρό, συνεχόμενος, ενοχλητικός, έδειχνε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στο κορμί μου. Κούνησα χέρια, πόδια, ψηλάφισα το σώμα μου, όλα έμοιαζαν στη θέση τους, ανέπαφα, μόνο στο συγκεκριμένο σημείο υπήρχε μια μεγάλή χοντρή γάζα που κάλυπτε τη σάρκα.
Το μυαλό μου πήρε μπροστά, οι μνήμες ξετυλίχτηκαν μέχρι που βρήκαν απροσπέλαστο τείχος. Θυμόμουν το μπαρ, την εντυπωσιακή ξανθιά που αν πήγαινε παρέα με τη Μέριλιν και τη Μαντόνα σε πάρτι θα τις έκανε αζήτητες ντάμες για όλο το βράδυ, το διαμέρισμα της και μετά μαύρο.
Προτίμησα να γυρίσω λίγο πιο πίσω τη μνήμη μου, ελπίζοντας ότι έτσι θα έσπαγε η μαυρίλα των αναμνήσεων. Με λένε Ερρίκο Σιούφα, επάγγελμα δημοσιογράφος. Καλός δημοσιογράφος απ’ όσο λένε. Και ψεύτης κατ’ επάγγελμα, με επίγνωση των αμαρτιών μου. Η αλήθεια, μέσα σε μια ζωή βουτηγμένη στο ψέμα, είναι ότι έχω εγωιστικά αριστοκρατική σχέση με τις αμαρτίες μου. Θέλω να είμαι αυτουργός, δοκιμαστής και εκτελεστής όλων των ατοπημάτων μου και πολύ βολικά να μην πληρώνω και το τίμημά τους. Μέχρι τώρα τα έχω καταφέρει. Η μάλλον τα είχα καταφέρει αφού δεν ξέρω που έμπλεξα και κυρίως πως θα ξεμπλέξω.
Ξεκίνησα στα είκοσί μου στο ίδιο μεγάλο κανάλι που δουλεύω μέχρι σήμερα. Ρεπορτάζ δρόμου μ’ ένα μαρκούτσι (όπως λέμε το μικρόφωνο στην τηλεοπτική διάλεκτο που δεν μιλάνε οι…απέξω αλλά μόνο, εμείς, οι επαγγελματίες) στο χέρι. Γρήγορα κατάλαβα ότι ’’το διαφορετικό πουλάει’’. Το λέγανε και οι μέντορές μου, αυτοί που με ώθησαν να γίνω ’’διαφορετικός’’. Αντιλήφθηκα έγκαιρα ότι μερικές φορές ένα καλοφτιαγμένο ψέμα είναι καλύτερο από τη βαρετή πραγματικότητα. Ούτως ή άλλως η ελληνική τηλεόραση απευθύνεται σε ευνούχους θεατές. Το ταλέντο μου το αντιλήφθηκαν γρήγορα και οι ανώτεροι μου. Η τηλεόραση θέλει ταχύτητα, ένστικτο, αντίληψη, ανταγωνιστικό πνεύμα, είναι κόσμος σκληρός με τους δικούς του κανόνες και τη δική του καθημερινότητα. Τα διαθέτω όλα αυτά συν ένα ακόμη προσόν που δεν είναι απαιτητό αλλά αποδείχθηκε χρήσιμο. Βγάζω άχρηστο ανιχνευτή ψεύδους.
Η πρόοδος και η ανέλιξή μου στην ιεραρχία ήταν ταχύτατη. Από ’’μαρκουτσοφόρος’’ για τρίλεπτα ρεπορτάζ των δελτίων ειδήσεων μετατάχθηκα στις μεσημεριανές εκπομπές, αυτές που μιλάνε για γαμημένους επώνυμους και επώνυμα γαμήσια. Αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω εκεί. Ο παππούς μου, παλιό μαρκόνι στα ποντοπόρα, έλεγε ότι ’’η καριέρα είναι για το ναύτη που θέλει να γίνει καπετάνιος’’. Και οι παλιοί πάντοτε ήξεραν κάτι παραπάνω. Τα τελευταία τρία χρόνια, λοιπόν, είμαι ο νούμερο ένα ρεπόρτερ της νούμερο ένα εκπομπής. Εκπομπή έρευνας λέει η ταμπέλα. Κρυφές κάμερες, αποκαλύψεις, σκάνδαλα, μίζες, διαφθορά, όλα τα σφάζουμε, όλα τα μαχαιρώνουμε. Η ηδονοβλεπτική κοινωνία αναζητά ευκαιρίες να εξαπλώσει τους φόβους που η ίδια δημιουργεί και εμείς τις δίνουμε ένα χεράκι βοήθειας. Αίμα, σπέρμα, φόβο, πάθος, όλα είναι ανεκτά αρκεί να προσφέρονται με τη σωστή δοσολογία. Ένα τέταρτο υπερβολής και τρία τέταρτα αληθοφάνειας. Το αφεντικό μου, ο παρουσιαστής της εκπομπής είναι κορυφή. Ξέρει πάντοτε τι θέλει ο κόσμος και κυρίως πώς να του το σερβίρει. Και εγώ είμαι το ’’δεξί χέρι του νόμου’’, ο κορυφαίος ρεπόρτερ ειδικευμένος στις δύσκολες αποστολές.
Μερικές φορές ακόμη και αυτός ο επιτυχημένος, ο κολοσσός της δημοσιογραφίας με κοιτάζει παραξενεμένος. Όταν του παρουσιάζω θέματα εντυπωσιακά, που είναι σίγουρο ότι θα τρελάνουν τα μηχανάκια της AGB. Σκέφτομαι ότι μπορεί και να αμφιβάλλει για την πιστότητά τους. Αλλά η τηλεοπτική εικόνα είναι αψευδής μάρτυρας. Έτσι δε λένε; Καλά κάνει και αμφιβάλλει βέβαια. Αλλά αυτό δεν θα το μάθει ποτέ και μάλλον δεν τον συμφέρει να το μάθει. Και εμένα δεν με συμφέρει να του το αποκαλύψω. Βολική υποκριτική συνθήκη και για τους δύο. Ακόμη και όταν με ρωτάει πιεστικά επιστρατεύω άλλες πτυχές του ταλέντου μου, αυτές του καλού και επιτυχημένου ψεύτη. Βλέπετε, είμαι πειστικός με μια απίστευτη επικοινωνιακή δύναμη που με βοηθάει να ξεφεύγω από τις πιο δύσκολες καταστάσεις. Και ο στόχος μου παραμένει ίδιος και απαράλλαχτος. Θέλω να γίνω ο κορυφαίος σταρ του λαμπερού τηλεοπτικού τίποτα, να γίνω παρουσιαστής, χαλίφης στη θέση του χαλίφη, να είμαι αυτός που θα σερβίρει το πλαστικό τηλεοπτικό χαμόγελο του παρουσιαστή, που θα με υποδέχονται στα μαγαζιά με το ονοπατεπώνυμο μου, που θα έχω όποτε το απαιτήσω πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια και δική μου θέση ρεζερβέ για να παρκάρω μπροστά στην πόρτα του σταθμού.
Όλα αυτά βέβαια δε λύνουν τη βασική απορία. Πως βρέθηκα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να θυμηθώ τι έγινε. Η τελευταία μέρα που θυμάμαι ήταν αληθινός θρίαμβος. Είχαμε πάρει τις μετρήσεις από την εκπομπή της περασμένης βραδιάς. Ρεκόρ χρονιάς αφού το θέμα μου άγγιξε κάθε ευαίσθητη χορδή στη χώρα. Μια μάνα μπροστά στην κάμερα διηγιόταν την πονεμένη ιστορία της. Είχαν απαγάγει το παιδί της στη Dinseyland στο Παρίσι και δεν το ξαναβρήκε ποτέ. Μέσα σε σπαρακτικούς λυγμούς δημοσιοποιούσε τους φόβους της ότι το δεκάχρονο αγγελούδι της είχε πέσει θύμα σπείρας που εμπορευόταν ανθρώπινα όργανα. Άλλη μια τεράστια επιτυχία του ’’θεού’’ των αποκλειστικών θεμάτων, του Ερρίκου Σιούφα, της αφεντιάς μου δηλαδή, άλλο ένα βήμα προς την κορυφή. Φυσικά, πίσω από το τεχνητά καλυμμένο πρόσωπο που δεν είδαν ποτέ οι τηλεθεατές γιατί ’’υπάρχουν ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα’’ και ’’το ΕΣΡ καραδοκεί’’ κρυβόταν μια καλή μου φίλη, φοιτήτρια σε Δραματική Σχολή. Αλλά αυτό είναι μια λεπτομέρεια που την ξέρουμε μόνο οι δύο μας. Η ζωή, άλλωστε, το λέει και η φίλη μου, είναι ένα παιχνίδι ρόλων. Είχα μετατρέψει ένα κλασικό αστικό μύθο που όλοι είχαν ακούσει αλλά κανείς δεν ήξερε αν ήταν πραγματικότητα, σε ’’είδηση’’, καυτό ρεπορτάζ, αποκλειστικό θέμα.
Σας φαίνομαι παράταιρος, απάνθρωπος, ένα ρεμάλι σαρακοστιανό σε αισθήματα; Λάθος κάνετε. Τεράστιο λάθος. Πληρώνω με μόνιμες αϋπνίες αυτό το παιχνίδι, αυτή την ακροβασία στο χείλος του γκρεμού. Και καταλήγω πάντοτε στο ίδιο φιλικό μπαρ να πνίξω στις αναθυμιάσεις του ουίσκι τις αμφιβολίες, τους φόβους μου ότι μια μέρα θα με ανακαλύψουν και όλα θα γκρεμιστούν. Δεν θέλω άλλες αϋπνίες, οι αμφίβολες νύχτες γεννάνε άγονες μέρες και οι άγονες μέρες οδηγούν σε αποτυχίες. Δεν έχω περιθώριο να αποτύχω.
Έτσι και το τελευταίο βράδυ που θυμάμαι, κατέληξα στη μόνιμη θέση μου μπροστά στη μπάρα. Και εκεί απέναντι μου την είδα. Βγαλμένη, λες, από ταινία του Τίντο Μπρας, αθώα προκλητική, δολοφονική ξανθιά, χαμόγελο με λάμψη διαμαντιού,. χόρευε ακίνητη σα βράχος αλλά το σώμα της εξέπεμπε μηνύματα που δεν μπορούσε κανένα αρσενικό στο μαγαζί να αγνοήσει. Φορούσε μια περίληψη φορέματος. Θεωρητικά και μόνο άφηνε στην αντρική φαντασία τα επίμαχα σημεία του κορμιού της, στον αφαλό είχε περάσει ένα κρίκο και το άνω διάζωμα κάλυπτε μόνο ένα δερμάτινο μαύρο σουτιέν. Το υπόλοιπο γυμνό κορμί της ήταν διακοσμημένο με δεκάδες χαϊμαλιά και σιδερογροθιές, λες και υπόσχονταν προχωρημένες και ακραίες σαδομαζοχιστικές βραδιές. Συνήθως τέτοιες γυναίκες τις αποφεύγω. Δεν είναι ότι φοβάμαι την απόρριψη. Δεν είμαι και για πέταμα από εμφάνιση. Το χλωμό μου δέρμα, το σκοτεινό αλλά όχι ζοφερό βλέμμα μου, οι πυκνές φαβορίτες και το σκουλαρίκι στο αριστερό αυτί είναι καλός συνδυασμός για τις γυναίκες. Από στιλ είμαι τύπος 24 καρατίων. Και συμπληρώνω το πακέτο με προσεκτικό ντύσιμο, κάθε μοντερνισμός ένδυσης μου αρέσει και τον ακολουθώ πιστά. Προσθέστε και το έμφυτο κιμπαριλίκι με τις γυναίκες, τη διάθεση μου να τις προσέχω και κάπως έτσι τα καταφέρνω καλά μαζί τους, δεν έχω παράπονο. Χώρια που το ’’τηλεοπτικός ρεπόρτερ’’ είναι η ιδανική σύσταση για εύκολο και γρήγορο εντυπωσιασμό.
Θυμάμαι ότι την ξανθιά, έμεινα να την κοιτάζω σαν ποντίκι υπνωτισμένο από φίδι. Ήθελα να δαγκώσω αυτό το μήλο του πειρασμού. Συνήθως δεν αιφνιδιάζομαι, άλλο ένα προσόν καλού ρεπόρτερ αλλά αυτή τη φορά τα έχασα όταν μετά από ένα δεκάλεπτο ανταλλαγής επίμονων ματιών με πλησίασε. Ήπιαμε, μιλήσαμε, ήταν προικισμένη με ευφράδεια, έξυπνη γυναίκα εκτός από όμορφη. Η αλήθεια είναι ότι σκέφτηκα τον επικίνδυνο συνδυασμό κάποια στιγμή αλλά με ώθησε πιο κοντά της η γοητεία της απερισκεψίας. Θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω με δύο λέξεις: Ψυχρή φωτιά. Μετά από αρκετά ποτά αρχίσαμε να ανταλλάζουμε λόγια πάθους που βρωμοκοπούσαν οινόπνευμα, ρίγησα όταν τα φλογερά χείλη της χάιδεψαν τα αυτιά μου και η ανεπιτήδευτα βραχνή φωνή της μου ψιθύρισε: ’’Σπίτι σου ή σπίτι μου;’’. Δεν διάλεξα, θυμάμαι ότι με οδήγησε στο διαμέρισμα της σε μια κεντρική συνοικία, θυμάμαι το ποτό που με κέρασε και μετά τίποτε άλλο…Ούτε αναμνήσεις άγριου κτηνώδους σεξ, ούτε κυρίως πως βρέθηκα εδώ με ένα πόνο στο νεφρό. Από την αναπόληση μου με έβγαλε η είσοδος ενός παχουλού μικροκαμωμένου γιατρού στο δωμάτιο. Μόνο στις Χολυγουντιανές υπερπαραγωγές ξυπνάς και σε περιμένει μια λάγνα ξανθιά νοσοκόμα. Τώρα, τουλάχιστον, θα λύνονταν οι απορίες μου. Τον είδα να χαμογελάει βεβιασμένα, όχι με τη χαρά του γιατρού που βλέπει σε καλή κατάσταση τον ασθενή του, δεν μπορούσε να κρυφτεί από μένα. Άρχισε να απαντάει στις ερωτήσεις μου κοφτά, με μισόλογα και μονοσύλλαβα. Κάποιοι άγνωστοι, λέει, με είχαν οδηγήσει στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου και είχαν φύγει χωρίς να αφήσουν στοιχεία. Τον είδα να κομπιάζει στην ερώτηση που του έκανα για το αν είμαι καλά. Η απάντηση του, ερώτηση στην πραγματικότητα, θα ηχεί για χρόνια στο μυαλό μου. Κόμπιασε, δίστασε και τελικά μου το ξεφούρνισε: ’’Είσαστε δωρητής οργάνων;’’. Ήταν το τελευταίο που περίμενα να ακούσω. ’’Τότε είσαστε τυχερός κύριε Σιούφα’’, μου είπε. ’’Αρκέστηκαν να σας αφαιρέσουν μόνο ένα νεφρό και μάλιστα με νεφρεκτομή εξαιρετικής επαγγελματικής ακρίβειας. Σίγουρα, από νυστέρι γιατρού. Θα μπορούσατε να είσαστε νεκρός τώρα αλλά μάλλον ήθελαν μόνο ένα νεφρό’’. Δεν πίστευα στα αυτιά μου, είχα πέσει θύμα οργανωμένου σχεδίου, μιας σπείρας που έψαχνε αφελείς για να τους αφαιρέσει όργανα, το νεφρό μου τώρα ταξίδευε για κάποιο μέρος του κόσμου, κάποιος θα είχε πληρώσει εκατομμύρια για να το αποκτήσει, ίσως ήδη να βρισκόταν μεταμοσχευμένο σε άλλο κορμί. Ακούμπησα ασυναίσθητα τη γάζα που κάλυπτε την ουλή της ’’επαγγελματικής’’ επέμβασης. Ο ξανθός άγγελος του παρελθόντος είχε γίνει εφιάλτης του παρόντος. ’’Πρέπει να καλέσουμε λοιπόν την αστυνομία, να δώσετε κατάθεση’’, μου είπε ο γιατρός αλλά η σκέψη μου έτρεχε αλλού. ’’Που είναι τα ρούχα μου;’’ τον ρώτησα. Αρκέστηκε να ψελλίσει δειλά-δειλά ότι δεν ήμουν σε θέση να φύγω και κάτι αηδίες για ένα καλό ψυχολόγο που ίσως έπρεπε να με επισκεφθεί. Δεν ήθελα να φύγω, διάβολε. Να μείνω ήθελα. Το κινητό μου έψαχνα. Να ειδοποιήσω τους ανθρώπους της εκπομπής να στείλουν κάμερα όσο πιο γρήγορα γίνεται. Για μια και μοναδική φορά στη ζωή μου είμαι εγώ το θέμα, εγώ το ρεπορτάζ, έχω το απόλυτο αποκλειστικό στα χέρια μου, δεν χρειάζομαι μια φίλη εκκολαπτόμενη ηθοποιό. Στο διάβολο, ένα νεφρό ας το χαρεί ο μαλάκας που το πλήρωσε, εγώ μπορώ να ζήσω με ένα λιγότερο. Έχω ένα θέμα που ποτέ και κανείς δεν μπορεί να καλύψει καλύτερα, η κάμερα να ζουμάρει στην ουλή, εγώ να λέω αποφασιστικά την ιστορία μου, τα μηχανάκια της AGB θα με λατρέψουν, έρχομαι ξανά, επιστρέφω, εγώ ο Ερρίκος Σιούφας, ο κορυφαίος ρεπόρτερ της ελληνικής τηλεόρασης είμαι εδώ, δοξάστε με. Είμαι το θέμα, η είδηση της ημέρας, ο δημιουργός και ο εκτελεστής ταυτόχρονα στην ίδια συσκευασία και αυτή τη φορά κανείς δεν θα σκεφτεί ότι το ρεπορτάζ μπορεί να είναι σικέ.

Αρχικά, σκέφτηκα να προτείνω στους αγαπημένους μας συν-μπλόγκερς συγγραφείς να συνεχίσουν το παιχνίδι των πέντε λέξεων. Φαντάζομαι όμως ότι όλοι τους ζητάνε να γράψουν κατά παραγγελία οπότε λέω να φέρω σε δύσκολη θέση τους κρίνοντες...Και πετάω το μπαλάκι στους καλούς βιβλιόφιλους μπλόγκερς...

Librofilo από το http://librofilo.blogspot.com

Βιβιλιοφάγο από το http://bibliofagos.blogspot.com

Lady Chill από το http://ladychill7.blogspot.com

Anna Book Lover (δεν είμαι σίγουρος ότι διαβάζει το μπλογκ μου οπότε ας την ενημερώσει κάποιος) από το http://agavazo.blogspot.com

και Πατριάρχη Φώτιο από το http://vivliocafe.blogspot.com

Οι πέντε λέξεις για την ιστορία τους είναι

ανακεφαλαιώνω

γραμμάτιο

Θεσσαλονίκη

υπεκφυγή

αυτοβιογραφία