Ελληνική λογοτεχνία

Νο. 3, Τι τραβάμε κι εμείς οι μάνες, Κατερίνα Μανανεδάκη (εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ)

Το βιβλίο έπεσε από…σπόντα στα χέρια μου. Πόσο άντεξα να διαβάσω από τις σχεδόν 350 σελίδες του; Αν θυμάμαι καλά γύρω στις 70-80 και αυτές με…πλάγια ανάγνωση. Ένα από τα πλέον εμπορικά φετινά βιβλία το ’’Τι τραβάμε και εμείς οι μάνες’’ της Κατερίνας Μανανεδάκη (εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ) αποδεικνύει τη δύναμη που έχουν οι γυναίκες καταναλώτριες στην αγορά του βιβλίου. Το πρόβλημα δεν είναι η θεματολογία του γιατί ακόμη και στο αυστηρά προκαθορισμένο πλαίσιο που κινούνται τα βιβλία που κρύβουν βαθιά μέσα στις σελίδες τους ένα ’’Αρλεκίνο’’ μπορεί κάποιος να βρει κάτι καλό. Το θέμα είναι ότι όλα τα βιβλία του είδους γράφονται από γυναίκες και απευθύνονται σε γυναίκες με τρόπο κάθετο που δεν αφήνουν την παραμικρή ελπίδα σε άντρα, πιθανό αναγνώστη, να τους ρίξει μια ματιά παραπάνω. Στις εβδομήντα σελίδες που διάβασα εκτίμησα ότι η Μανανεδάκη που κάθε της βιβλίο γνωρίζει ανάλογη επιτυχία γράφει αποκλειστικά για γυναίκες και ούτε καν για διανοούμενες ή παθιασμένες αναγνώστριες. Αλλά για όλες εκείνες που συνήθως καλοκαίρι ή στις μικρές τους αποδράσεις θέλουν να καλύψουν τη…στέρηση από την έλλειψη των τηλεοπτικών σαπουνόπερων made in Brazil και επιστρέφοντας στην τηλεοπτική αποχαύνωση να μπορούν να πουν και στις φίλες τους ’’διάβασα και ένα υπέροχο βιβλίο’’. Εβδομήντα σελίδες που μου θύμισαν συζητήσεις γυναικών σε καφετέρια ή ατελείωτη τηλεφωνική συζήτηση-κουτσομπολιό. Η συνταγή της είναι δοκιμασμένη από τα δύο προηγούμενα βιβλία της (Διαζύγιο αλά ελληνικά, Έχετε μήνυμα στο κινητό σας). Χωρίς λογοτεχνικές ψευδαισθήσεις και αχρείαστα άλοθι.

Νο. 4, Μην πυροβολείτε τη νύφη, Χρύσα Δημουλίδου (εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ)

Της ιδίας, περίπου, κατηγορίας και το επόμενο βιβλίο, του ιδίου εκδοτικού οίκου (τίποτε δεν είναι τυχαίο στη ζωή) και του ιδίου πάνω κάτω μεγέθους (+300 σελίδες). Η γνωστή μπεστεσελίστρια Χρύσα Δημουλίδου υπό τον ευφυή τίτλο ’’Μην πυροβολείτε τη νύφη’’ καταπιάνεται με ένα ατελείωτο κεφάλαιο των γυναικείων ενδιαφερόντων. Πόσο άντεξα να διαβάσω όταν σε φιλικό σπίτι είδα (και δανείστηκα για μισή μέρα, να το αγοράσω δεν υπήρχε περίπτωση ούτως ή άλλως) το βιβλίο; Η περιέργεια μου εξαντλήθηκε μετά από περίπου πενήντα σελίδες γρήγορης ανάγνωσης. Κάποια νεαρά παίρνει το προσκλητήριο γάμου μιας άλλης συνομήλικης νεαράς. Και επειδή δεν θέλει να πάει ασυνόδευτη στο γάμο θα προσπαθήσει μέσα σε δύο εβδομάδες να βρει και boy firend και σύζυγο σε συσκευασία ενός! Αν τα κατάφερε ή όχι ειλικρινά δεν ξέρω. Άφησα στο νούμερο 4 το βιβλίο της Δημουλίδου για ένα απλό λόγο. Μου άρεσε περισσότερο (με δείγμα πάντως λίγων σελίδων) η γραφή της που είχε μεγαλύτερη αμεσότητα από τη ’’στεγνή’’ γραφή της Μανανεδάκη. Δε νομίζω πάντως να ενδιαφέρει κάποια από τις δύο το θέμα, πολύ δε περισσότερο η συνολική άποψή μου, ειδικά από τη στιγμή που η Μανανεδάκη έχει ξεπεράσει τις 15.000 αντίτυπα και η Δημουλίδου εδώ και καιρό τις 20.000 (με βάση τα στοιχεία που έχω στη διάθεσή μου μέχρι το τέλος της περασμένης χρονιάς, οπότε οι αριθμοί μπορεί να είναι και μεγαλύτεροι). Οπως επίσης, δεν πιστεύω ότι κάποια από τις αναγνώστριες των συγκεκριμένων βιβλίων συχνάζει σε ένα blog σαν και αυτό.