Ελληνική λογοτεχνία

'Η ζωή είναι πολύ σύντομη για τα καλά βιβλία, πρέπει να διαβάζουμε μόνο εξαιρετικά βιβλία''. Τίμπορ Φίσερ (Under the frog)

Monday, February 19, 2007

 

(20) αδικημένα βιβλία 2006 (μέρος 15ο)

Νο. 2, Τα 6 βιβλία των bloggers (εκδόσεις ΜΑΡΑΘΙΑ)
Πιτσιρίκος
Η Κουρούνα, Γιάννα Αναστασοπούλου
Το χημείο του παρακράτους, Αλεξία Σταμάτη
ViSta
Τα μυστικά του κόλπου, Πάνος Ζέρβας
A woman in this city, Lili



Μέσα στο 2006 έγινε πραγματικότητα και η έκδοση των πρώτων b(l)ooks στα ελληνικά. Έξι βιβλία που έδειξαν και άνοιξαν το δρόμο σε μια διαφορετική εκδοτική λογική από τις εκδόσεις ΜΑΡΑΘΙΑ. Ο πιτσιρίκος, η κουρούνα, ο Πάνος Ζέρβας, η Λίλι, το παρακρατικό χημείο της Α. Σταμάτη, οι αστυνομικές ιστορίες της Vista θα μπορούν να καυχιούνται ότι έγιναν οι πιονιέροι μιας νέας, έστω ή πιθανώς βραχύβιας, εποχής. Τα βιβλία ’’κατηγορήθηκαν’’ ως παρα-λογοτεχνία, ως αδιάφορα, ως ανα-μασημένη γραφή, ενώ πλην λιγοστών μετρημένων (ΝΕΑ, Έθνος) εξαιρέσεων οι κριτικοί τα αντιμετώπισαν με αναφορές που κυμάνθηκαν από την ’’παραδοχή’’ της έκδοσής τους (μοντερνιτέ και εκσυγχρονισμός με τις τάσεις της εποχής) έως απλές αδιάφορες παρουσιάσεις, λες και είχαν να κάνουν με ’’παράξενα φρούτα’’. Φυσικά, οι έξι bloggers, όπως κάθε πρωτοπόρος στο είδος του,
μάλλον είδαν την εποχή της λογοτεχνικής αθωότητάς τους να τελειώνει πολύ γρήγορα και επειδή απ’ όσο είμαι σε θέση να ξέρω κανένα από τα βιβλία ως τώρα δεν έχει ξεπεράσει την πάντοτε δύσκολη, για πρωτοεμφανιζόμενους πρώτη έκδοση (αν κάπου έχω λάθος πληροφορίες ας με συμπαθάνε) κατάλαβαν σε πόσο βαθιά νερά κλήθηκαν να κολυμπήσουν. Δεν ισχυρίζομαι ότι διάβασα και τα έξι βιβλία. Ούτως ή άλλως είμαι τακτικός επισκέπτης-αναγνώστης και των έξι μπλογκς. ΑΓΟΡΑΣΑ όμως και τα έξι θεωρώντας όχι ως συνειδητοποιημένος μπλόγκερ αλλά ως κάποιος που βλέπει το αύριο ότι τα συγκεκριμένα βιβλία άξιζαν (και αξίζουν) καλύτερης τύχης. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν το πείραμα, που είναι πλέον θεσμός (μέχρι και βραβεία δίνονται στις ΗΠΑ, τα λεγόμενα Blooker) στο εξωτερικό, χρεοκόπησε νωρίς στην Ελλάδα. Ελπίζω πως όχι. Το δείγμα γραφής και των έξι (όπως και πολλών άλλων bloggers άλλωστε) είναι εξαιρετικό και ενδεχομένως αν βρουν πρόσφορο έδαφος θα μπορούσαν με δεδομένη τη μικρή ’’εκδοτική εμπειρία’’ που αποκόμισαν να δοκιμαστούν και σε άλλα είδη, περισσότερο δημιουργικής γραφής. Το σίγουρο για μένα είναι ότι τα συγκεκριμένα βιβλία ΚΑΙ ΓΙΑ ιστορικούς λόγους αδικήθηκαν κατάφωρα από κριτικούς και αγοραστικό κοινό.
No. 3, Η αλήθεια για τον Σάσα Κνις, Άρης Φιορέτος (εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ)


Στο νούμερο 3 της λίστας των αδικημένων βιβλίων δεν υπάρχει στην ουσία βιβλίο αλλά…συγγραφέας. Και δεν επισημαίνεται κάποια συγκεκριμένη ’’αδικία’’ που αφορά τα βιβλία του αλλά το γεγονός ότι η δουλειά του Ελληνο-σουηδού Άρη Φιορέτου όπως και πολλών άλλων λογοτεχνών μας που ζουν στο εξωτερικό (έδρα του είναι το Βερολίνο) αναγνωρίζεται πολύ περισσότερο στην αλλοδαπή παρά στα μέρη μας. Στην Ελλάδα ανακαλύψαμε τη χρονιά που πέρασε τη δεύτερη δουλειά του Φιορέτου από τις εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ που μετέφρασαν μετά το ’’Στοκχόλμη νουάρ’’ (2002) και το δεύτερο μυθιστόρημα του ’’Η αλήθεια για τον Σάσα Κνις’’. Τα δύο μυθιστορήματα στην ουσία αποτελούν μέρος της ίδιας τριλογίας και αφορούν τις ίδιες πάνω κάτω χρονικές περιόδους στις αρχές του περασμένου αιώνα. Στο πιο ’’φρέσκο’’ την αλήθεια για τον Σάσα Κνις το σκηνικό που διαδραματίζεται η ιστορία του Φιορέτου είναι μια πόλη χωρίς όνομα που όμως μοιάζει εξωφρενικά με το Βερολίνο και είναι μια εκτεταμένη αναφορά στη σεξουαλικότητα. Από την πρώτη σκηνή γίνεται αντιληπτό ότι ο Φιορέτος είναι αποφασισμένος να βουτήξει βαθιά στο θέμα και όπως ο παρενδυτικός ήρωας του (στην πρώτη σκηνή χαϊδεύει μέσα σε μια ντουλάπα τα ρούχα μιας φίλης του) να δημιουργήσει ένα μυθιστόρημα-τραβεστί όσον αφορά το είδος που υπηρετεί. Σε ορισμένα σημεία του θυμίζει έντονα αστυνομικό, λόγω χρόνου που διαδραματίζεται η υπόθεση θα μπορούσε να είναι ιστορικό, κάποιες λιγοστές στιγμές φλερτάρει ακόμη και με την επιστημονική φαντασία. Όταν ο Σάσα Κνις βγαίνει από τη ντουλάπα η φίλη του, μια πόρνη που εξυπηρετεί πελάτες με παράξενα βίτσια, είναι νεκρή και από εκεί αρχίζει ένας αγώνας δρόμου για να αποδείξει την αθωότητά του αλλά και να εξερευνήσει παράξενα πεδία της σεξουαλικότητας. Τα βήματα του τον οδηγούν σε ένα ινστιτούτο σεξουαλικών ερευνών, σε πρώτο πλάνο υπάρχει μια παράξενη αδελφότητα που θέλει να εξοντώσει τους ’’σεξουαλικά διαφορετικούς’’ και να τους εξαφανίσει από την πόλη. Βιβλίο που έχει κοντινή σχέση με το Middlesex του Ευγενίδη αν και νομίζω ότι σε ύφος και στιλ ο Φιορέτος πλησιάζει περισσότερο τον Αλφρεντ Ντέμπλιν, δημιουργό του θρυλικού Μπερλίν Αλεξάντερπλατς. Διάβασα στις λιγοστές κριτικές του βιβλίου ότι ο Φιορέτος απέφυγε την παγίδα και τον σκόπελο της πορνογραφίας. Δεν ξέρω τα ακριβή και εξαιρετικά δυσδιάκριτα όρια της πορνογραφίας από τη λογοτεχνία. Εκείνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι ο Φιορέτος κατέθεσε μια σπουδαία και παραγνωρισμένη λογοτεχνική δουλειά η οποία σίγουρα δεν προσφέρεται για αναγνώστες συνηθισμένους σε πιο light καταστάσεις. Εάν κάποιος θέλει να κάνει μια άλλη αναγνωστική προσέγγιση στη δουλειά του Φιορέτου υπάρχει και το πρώτο του βιβλίο (πάλι από τις εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ) με τίτλο ’’Στοκχόλμη Νουάρ’’ που κυκλοφόρησε το 2004

Comments:
μπράβο σου που έβαλες και τα βιβλία των ιστολόγων μας.
 
Για άλλη μια φορά, άλλα νόμιζα! Τι να πω; Καλύτερα τίποτα!!!
Θα πω όμως.... (αν ήξερες πόσο διστάζω), τόλμησα και σε κάλεσα να συμμετέχεις στο παιχνίδι! Πέρα απ' το έργο που κάνεις είσαι και μπλόγγερ και Άνθρωπος! θα μου ξαναμιλήσεις;Θέλουμε να μάθουμε και 5 πράγματα για σένα!
 
Συμφωνώ με το roidi!!
 
Reader’s Diggest,

Δεν ξέρω αν έχεις υπόψη σου τη συγκεκριμένη κριτική. Νομίζω πάντως πως αξίζει να μνημονευθεί το τεύχος 419 της Βιβλιοθήκης της Ελευθεροτυπίας (1.9.2006), με αφιέρωμα «Λογοτεχνία και Διαδίκτυο». Εκτός των πολύ ενδιαφέροντων άρθρων και σημειωμάτων για το θέμα, υπάρχει και μια κριτική της Λίνας Πανταλέων για τα βιβλία του Πιτσιρίκου και της Κουρούνας. Κριτική η οποία δεν νομίζω ότι περιγράφεται σωστά από τις εκφράσεις που χρησιμοποιείς για τη χλιαρή αντιμετώπιση από άλλα έντυπα. Δυστυχώς δεν είμαι αναγνώστης των μπλογκ αυτών και δεν μπορώ να έχω γνώμη επί του συγκεκριμένου. Όμως αυτό που συγκρατώ κυρίως από το άρθρο είναι αυτό που νομίζω πρέπει να μας ενδιαφέρει περισσότερο: Το ερώτημα αν όντως αξίζουν, αν έχουν λόγο να εκδίδονται σε βιβλία αποσπάσματα από ιστολόγια. Η Πανταλέων δεν δίνει βέβαια τελική απάντηση, εγκωμιάζει όμως το βιβλίο της Κουρούνας, ενώ απορρίπτει εντελώς το του Πιτσιρίκου.

Και επίτρεψέ μου να σε «προκαλέσω» καλοπροαίρετα άλλη μια φορά, με την ελπίδα να σκεφτούμε όλοι μας δυο πράγματα επί του θέματος: Δίνεις στα βιβλία αυτά τη δεύτερη θέση στη λίστα των αδικημένων, και για ιστορικούς λόγους, όπως λες. Μήπως μπαίνεις στη λογική που αμφισβήτησες παραπάνω, εκεί που μιλάς για«’’παραδοχή’’ της έκδοσής τους (μοντερνιτέ και εκσυγχρονισμός με τις τάσεις της εποχής) έως απλές αδιάφορες παρουσιάσεις, λες και είχαν να κάνουν με ’’παράξενα φρούτα’’»; Θέλω να πω: επειδή ο θεσμός των ιστολογίων είναι καινούριος και εξαιρετικά ενδιαφέρων, δικαιολογείται η δημιουργία βιβλίων με βάση μπλογκ; Κάτι που μεταφέρει τα ιστολόγια σε μια μορφή επικοινωνίας (αυτή του έντυπου λόγου) εντελώς διαφορετική από αυτή μες στην οποία γεννήθηκαν. Και αν βγουν τέτοια βιβλία, συμφωνώ μεν ότι οι κριτικοί πρέπει να τα προσέξουν, για ιστορικούς λόγους, για να τεθεί προς συζήτηση κάτι τόσο φρέσκο και διαφορετικό. Όμως γιατί αδικημένα, αφού εσύ αναφέρεις τρεις εύστοχες κριτικές, κι εγώ προσθέτω άλλη μία. Και, το κυριότερο, οι αναγνώστες γιατί έπρεπε να τα διαβάσουν, και συνεπώς τα αδίκησαν; Με δεδομένο το προφανές, ότι η ανάγνωση ενός μπλογκ στο διαδίκτυο, σε πραγματικό χρόνο και με δυνατότητα διάδρασης, είναι εντελώς διαφορετική από τη διαδικασία ανάγνωσης ενός βιβλίου.

Αντιγράφω χαρακτηριστικό απόσπασμα της Πανταλέων: «Πέρα όμως από την εκτόνωση της ζωτικότατης ανάγκης για επικοινωνία και συντροφικότητα, τα blogs συνιστούν μια δοκιμασία στη γραφή και τη διατύπωση γνώμης. Ενα ζύγισμα των εκφραστικών ικανοτήτων και της άνεσης στην εξωτερίκευση, αναλόγως του πρόσημου (θετικού, αρνητικού) και της ποσότητας της ανταπόκρισης. Μήπως όμως όταν αυτή η καθ' όλα δελεαστική διαδικτυακή συναλλαγή μεταστοιχειώνεται σε έντυπη μορφή χάνει κάτι ουσιώδες από τις προρρηθείσες λειτουργίες της; Και μήπως τα ίδια τα κείμενα χάνουν την όποια αξία τους; Μήπως στην (αποσπασματική αναγκαστικά) μεταφορά ενός blog σε βιβλίο υποκρύπτονται νέες διεκδικήσεις από την πλευρά των blogers; Μήπως, δηλαδή, η έκδοση αυτή καθεαυτήν μπορεί να ιδωθεί είτε σαν ένα είδος διάκρισης είτε σαν προθάλαμος της πεζογραφικής ενασχόλησης; Και σε ποιο αναγνωστικό κοινό άραγε απευθύνονται τα βιβλία-blogs; Σε όσους δεν έχουν πάρει είδηση το ολοένα διογκούμενο φαινόμενο; Σε όσους δεν συναναστρέφονται τόσο στενά το Διαδίκτυο; Σε όσους από τη συντροφιά των blogers επιθυμούν να αγγίξουν τα κείμενα σε μορφή βιβλίου, όπως αναφέρεται σε ένα από τα σχόλια, απευθυνόμενα στην Κουρούνα;» Όλο άρθρο βρίσκεται εδώ.

(Και πάλι, όχι τελικές θέσεις απ’ την πλευρά μου μα ερωτήματα προς συζήτηση.)
 
Χαίρετε. Οι πληροφορίες σας δεν είναι ακριβείς - είμαι σίγουρος πως χαίρεστε γι' αυτό. Προσπερνώ καλές και αρνητικές κριτικές - δεν μπορώ να κρίνω τους κριτικούς αλλά και δεν έχει νόημα κάτι τέτοιο - και στέκομαι στο γεγονός πως η κυκλοφορία των βιβλίων των bloggers γνώρισε μεγάλη δημοσιότητα. Εγώ τουλάχιστον δεν το περίμενα και δεν έχω κανένα παράπονο. Αυτό που μετράει είναι η συνέχεια. Υπάρχει συνέχεια. Περισσότερα δεν μπορώ να γράψω. Σας ευχαριστώ για τη θετική σας στάση στην έκδοση των βιβλίων αυτών.
 
@roidis, vita
Νομίζω ότι είναι το λιγότερο (για να μην πω το ελάχιστο) που μπορώ να κάνω.
 
@elpida
Επειδή διαβάζω, καλή μου Ελπίδα ή επειδή γράφω για τα βιβλία των μπλόγκερς σημαίνει ότι δεν....παίζω;
Ο...παλιμπαιδισμός μου παίρνει καλό βαθμό και μάλιστα αφού μου πέταξες το...μπαλάκι και για να σε ιντριγκάρω λίγο παραπάνω διάλεξε εσύ το πεδίο των πέντε απαντήσεων. Π.χ. αν θέλεις να γράψω για προσωπικά μου ζητήματα, για ψυχοσοωματικά, για συναισθηματικά, για αναγνωστικά και εγώ το αποδέχομαι. Δεν παρεξηγώ τόσο εύκολα όσο πιστεύεις. Αντε λοιπόν σε περιμένω και κοίτα να μου βάλεις δύσκολα!
 
Μια που μπήκε στην κουβέντα ο Πιτσιρίκος, ένας από τους μπλόγκερ που έβγαλαν κείμενά τους σε βιβλίο, να ξεκαθαρίσω το αυτονόητο: Δεν αμφισβήτησα βέβαια το δικαίωμα κανενός να βγάλει βιβλίο, ούτε είπα ότι αυτά τα βιβλία «κακώς υπήρξαν». Απλώς, έθεσα προς συζήτηση το ζήτημα, αν προσφέρει κάτι σημαντικό η τυπογραφική μεταφορά ενός μπλογκ, προσπαθώντας πολύ απλά να κρίνω ένα εκδοτικό φαινόμενο, όπως κάνουμε και με τ’ άλλα βιβλία.
 
@desiderius
Η επιλογή μου έγινε καθαρά για ιστορικούς λόγους. Εγραψα με πλήρη ειλικρίνεια ότι δεν έχω διαβάσει κανένα από τα έξι βιβλία και έχω μια συγκεκριμένη άποψη με βάση τα συγκεκριμένα μπλογκ (άλλα τα παρακολουθώ πιο στενά, άλλα όχι τόσο) για τον τρόπο γραφής του καθενός. Το άρθρο της κυρίας Πανταλέων δεν το είχα δει και δεν το είχα διαβάσει. Σαφώς και δεν επέλεξα τα βιβλία για λόγους ''μοντερνιτέ'' αφού δεν διέπομαι από τις συμβάσεις και τη λογική των κριτικών. Δεν παιρνω δωρεάν βιβλία (και για να πω την αλήθεια πολλές φορές η άρνηση μου σε πολύ ευγενικές προτάσεις με φέρνει σε δύσκολη θέση), δεν έχω εξάρτηση ή λόγο να ''προωθήσω'' κάτι και να στο θέσω εντελώς απλοϊκά: Αν διάλεγα ένα άλλο βιβλίο για τη σχετική λίστα ουδείς θα διαμαρτυρόταν!
Θεωρώ ότι η κίνηση να εκδοθούν τα συγκεκριμένα βιβλία είναι πρωτοποριακή για τα ελληνικά δεδομένα και ακολουθεί τα χνάρια των όσων γίνονται στο εξωτερικό. Πέραν αυτού για μια φορά νικήθηκε η λογική και η ''τάξη'' των πραγμάτων. Προσπάθησε να πείσεις απλά ένα εκδοτικό οίκο να διαβάσει ένα χειρόγραφό σου και θα καταλάβεις τι εννοώ. Συνήθως, θα νιώσεις επαίτης στην καλύτερη περίπτωση και αναξιοπρεπής στη χειρότερη. Οπως ξέρω και μπορεί να το καταλάβει ο καθένας, στη συγκεκριμένη περίπτωση ένας εκδοτικός οίκος τόλμησε και διάλεξε (δεν μπαίνω στη λογική του σωστού ή λάθους των επιλογών και για το εμπορικό αποτέλεσμα θα απαντήσω πιο κάτω στον αγαπητό πιτσιρίκο) έξι μπλογκ τα οποία τα διατηρούν ανώνυμοι χωρίς προσβάσεις, θείους στην εκδοτική Κορώνη, φίλους κλπ. που δεν είναι μεγαλόσχημοι δημοσιογράφοι, καθηγητές πανεπιστημίου, μεγαλονομικοί ή δεν ξέρω τι άλλο. Και αυτό για μένα είναι πρόοδος.
Δεν ορίζω στεγανά στα μέσα έκφρασης. Και δεν με ενδιαφέρουν τα στερεότυπα ότι η τηλεόραση π.χ. είναι ενημερωτική αλλά ένα μπλογκ δεν μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο. Η ότι υγιή άποψη έχουν μόνο επώνυμες γραφίδες και όχι κάποιος που περπατάει δίπλα μας και δεν ξέρουμε το ονοματεπώνυμο του. Τα χάλια του τύπου και της τηλεόρασης (κυρίως αυτής) και το χαμηλό επίπεδο της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα δίνει πεδίο έκφρασης και δράσης σε όποιον έχει τη διάθεση για κάτι εναλλακτικό.
Στο άρθρο που παραθέτεις συμφωνώ μ το σημείο που λέει ότι η έκδοση αποσκοπεί σε ένα ευρύτερο κοινό και όχι στους μπλόγκερς. Μπλογκ έχουν στην Ελλάδα 5-6000 άνθρωποι και υποθετικά μιλώντας άλλοι τόσοι είναι οι σιωπηλοί αναγνώστες των μπλογκ. Το ότι εμείς ασχολούμαστε με τον συγκεκριμένο μικρόκοσμο καθημερινά δε σημαίνει ότι ασχολούνται όλοι οι έλληνες.
 
@πιτσιρίκος
Οι πληροφορίες μου χρονικά έχουν να κάνουν περίπου με το (ημερολογιακό) τέλος της προηγούμενης χρονιάς αλλά πάντοτε τα σχετικά με τις πωλήσεις βιβλίων καλύπτονται από ένα πέπλο μυστηρίου! Χαίρομαι ειλικρινά αν είναι λαθεμένες και η εμπορική απήχηση των βιβλίων ήταν αξιόλογη. Και εννοείται ότι εύχομαι καλή επιυχία για την όποια, ελπίζω ενδιαφέρουσα και γόνιμη, συνέχεια.
 
Πω!Πω! Δεν το πιστεύω!!!
Ρίντερ μου, σ' ευχαριστώ πολύ, πολύ! Αν ήξερες τι αγωνία είχα!
Γι' αυτό, σ' αφήνω ελεύθερο! Να μας γράψεις ότι σου βγει! Ότι έχεις ανάγκη να μας, απ' όποιο θέμα κι αν είναι αυτό.
Χάρηκα πολύ πολύ!Κυρίως που δεν με κατσιάδιασες!
Και αφού μου δίνεις την ευκαιρία να είμαι εκτός θέματος, πότε προλαβαίνεις και τα διαβάζεις όλα αυτά τα βιβλία; (Ξέρω ότι κάποια δεν τα διαβάζεις, το λες κι εσύ, αλλά και τ' άλλα, πότε;)
 
Το "πεις" (να μας πεις) το έφαγα απ' την χαρά μου, μάλλον!
 
@ desiderius

Αν έχουν λόγο ύπαρξης τα βιβλία, το αποφασίζουν οι αναγνώστες. Αν έχουν, συνεχίζουν να εκδίδονται - αν δεν έχουν, αποσύρονται. Αυτό ισχύει για όλα τα βιβλία - είτε αρέσουν σε εμάς, είτε όχι. Αυτό που θεωρώ σημαντικό στις μέχρι τώρα εκδόσεις των βιβλίων από blogs είναι πως εξεδόθησαν τα βιβλία έξι ανθρώπων που δεν έκαναν τίποτα για να εκδοθούν τα βιβλία τους - απλώς, τους έγινε μια πρόταση και την αποδέχτηκαν. Αυτό δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει στη χώρα μας - ίσως κάνω λάθος. Άρα, δεν νομίζω πως κάποιος απ' αυτούς θα παρεξηγηθεί με την όποια άσχημη κριτική. Έχουν και δουλειές οι άνθρωποι - δεν είναι συγγραφείς.


@ reader's-diggest
Δεν λέω κουβέντα. Η συνέχεια στις προθήκες...Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές.
 
@solaris
Αυτά που ρωτάς είναι αυστηρά προσωπικά δεδομένα. Η προσωπική μου ζωή δεν έχει σχέση με το blogging.
 
Η παρέμβασή μου είχε το στόχο να θέσει κάποια γενικά ερωτήματα για το ζήτημα της μεταφοράς ιστολογίων σε βιβλία. Δυστυχώς δεν διάβασα κάποια συγκεκριμένη θέση. Θα πω εγώ κάποιες δικές μου σκέψεις επ’ αυτού.

Όπως έλεγα, τα κείμενα ενός μπλογκ έχουν εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από το λόγο που τυπώνεται σε βιβλίο. Αν μπορώ να περιγράψω τα πιο σημαντικά, αυτά είναι ότι, πρώτον, ανανεώνονται κι ακολουθούν ενδεχομένως την επικαιρότητα, όπως τα κείμενα μιας εφημερίδας˙ και δεύτερον, αποτελούν κομμάτια ενός διαλόγου, μέσω των σχολίων, έχουν δηλαδή διαδραστικό χαρακτήρα. Τα δυο αυτά στοιχεία είναι ασύμβατα με το βιβλίο, κι αυτό σημαίνει ότι δεν είναι καθόλου δεδομένο πως ένα πολύ καλό μπλογκ θα δώσει ένα πολύ καλό βιβλίο.

Προφανώς άλλα μπλογκ αξίζουν να μεταφερθούν σε βιβλίο, κι άλλα όχι. Πιτσιρίκο, φυσικά κι ο τελικός κριτής είναι ο αναγνώστης˙ εγώ προσπαθώ απλώς να προσεγγίσω θεωρητικά το θέμα – εξάλλου δυστυχώς ο χρόνος μου δεν μου επιτρέπει να παρακολουθώ κανένα από τα μπλογκ που έγιναν βιβλίο. Λοιπόν, προφανώς η αξία του βιβλίου εξαρτάται από το μπλογκ. Τα ιστολόγια με πραγματικά καλά κείμενα, ό,τι χαρακτήρα κι αν έχουν, έστω κι επικαιρικό, αξίζουν να εκδοθούν – σαν τις συλλογές κειμένων καλών αρθρογράφων. Το ίδιο και τα ιστολόγια που περιέχουν ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Μια τρίτη κατηγορία είναι βέβαια τα ιστολόγια που περιέχουν αυτούσια λογοτεχνικά κείμενα, που ο δημιουργός τους τα δημοσιεύει μ’ αυτόν τον τρόπο – δεν είναι και λίγα.

Αυτή η σκέψη μου δημιουργεί μια μικρή ένσταση για την επιλογή σου να βάλεις τα βιβλία αυτά στα αδικημένα, αγαπητέ Reader’s-Diggest. Με δεδομένο ότι δεν εκφέρεις γνώμη για την ποιότητά τους ως βιβλίων, και καλά κάνεις αφου δεν τα έχεις διαβάσει όλα, δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί. Μιλώντας για «μοντερνιτέ» κτλ., ήθελα να πω: Μου φαίνεται ότι ο «ιστορικός» χαρακτήρας των συγκεκριμένων εκδόσεων, που δεν αμφισβητείται βέβαια, ήταν ανεπαρκής για να δικαιολογήσει την επιλογή αυτή. Συμφωνώ και με τους δυο σας, έχει «ιστορική» σχεδόν σημασία και ότι τα βιβλία αυτά εκδόθηκαν χωρίς μεσολαβήσεις κι ότι γράφτηκαν από ανθρώπους χωρίς πρόσβαση στο εκδοτικό κύκλωμα. Αξίζουν συγχαρητήρια στον εκδότη. Όμως, και πάλι, πώς να θεωρήσουμε αδικημένο από τους αναγνώστες ένα βιβλίο, για το οποίο δεν ξέρουμε αν είναι καλό; (Αυτό εννοείς «αδικημένο» εξάλλου αν κατάλαβα καλά, να μη διαβαστεί από αρκετούς και γενικά να μην προσεχτεί επαρκώς ένα καλογραμμένο βιβλίο).

Όσο για το αν αυτά τα βιβλία βοηθούν στην ενημέρωση περισσότερων για το φαινόμενο blogging, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Για να διαβάσει ένας αναγνώστης που δεν ασχολείται με το blogging τα βιβλία αυτά, θα πρέπει να έχουν τόση αξία ως κείμενα όση έχει ένα μέσο λογοτεχνικό βιβλίο. Δεν αμφισβητώ βέβαια ότι μπορεί να την έχουν! (Και δεν είναι και δύσκολο άλλωστε, δεδομένου τι κυκλοφορεί...)

Δεν καταλαβαίνω τι θες να πεις με το «Αν διάλεγα ένα άλλο βιβλίο για τη σχετική λίστα ουδείς θα διαμαρτυρόταν!». Είμαι πάντως σίγουρος πως βλέπεις τον καλοπροαίρετο χαρακτήρα των σχολίων μου, και την προσπάθειά μου απλώς να φωτίσω από μια ακόμα πτυχή το θέμα. Δεν πιστεύω να θεωρούμαι πνεύμα αντιλογίας; :-)
 
@desiderius
Δεν κάνω διαχωρισμούς των επισκεπτών ή των σχολιαστών του μπλογκ. Ο χώρος είναι ελευθέρας ''πνευματικής βοσκής''. Μπορείς να γράφεις και να υποστηρίεις ότι θέλεις ειδικά από τη στιγμή που καταθέτεις με σαφήνεια τις ενδιαφέρουσες απόψεις σου. Το ''δεν θα διαμαρτυρόταν κανείς'' απαντάει σε μια από τις προηγούμενες θέσεις σου και στην επιλογή των συγκεκριμένων βιβλίων. Δεν είχε όμως να κάνει με τις τοποθετήσεις ή με κάποια παρανόηση των θέσεων σου.
 
@ desiderius
Ούτε και σε εμένα αρέσει η λέξη "αδικημένα" γιατί δίνει την εντύπωση πως τα πράγματα είναι πάντα στα χέρια των άλλων, ενώ δεν είναι έτσι - μόνο εμείς μπορούμε πραγματικά να αδικήσουμε τους εαυτούς μας, και αυτό δεν έχει να κάνει με πωλήσεις και κριτικές. Από την άλλη, αντιλαμβάνομαι πως ο reader's-diggest μάλλον γνωρίζει κάποια πράγματα παραπάνω για τον εκδοτικό χώρο - εγώ δεν έχω ιδέα - και καταλαβαίνω με ποια έννοια χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη. Στο πέρασμα του χρόνου κρίνονται τα πάντα, ό,τι κι αν λέμε εμείς.
 
@πιτσιρίκος
Εχει εξηγηθεί το ’’αδικημένος’’. Αναφέρομαι σε βιβλία που είτε δεν έτυχαν της αποδοχής που έπρεπε από το κοινό, είτε από τους κριτικούς, είτε και από τους δύο μαζί. Δυστυχώς, τη συγκεκριμένη ’’αγορά’’ δεν μπορούν να την ελέγξουν και να την ρυθμίσουν ούτε οι συγγραφείς, ούτε οι εκδότες. Σίγουρα, όμως, και θα συμφωνήσω απόλυτα ο χρόνος κρίνει και αποφασίζει για όλα.
 
@ reader's-diggest

Ναι, έχω διαβάσει με ποια έννοια χρησιμοποιείτε τη λέξη. Η προσωπική μου "αντίθεση" είναι πως δεν αισθάνομαι καθόλου "αδικημένος" - θα ήμουν αχάριστος. Κοιτώντας τα μέιλ (είναι πολλά) που έχω λάβει από ανθρώπους που προσπαθούν -χωρίς επιτυχία- εδώ και χρόνια να εκδώσουν τα γραπτά τους ή από άλλους που θα ήθελαν να αφιερώσουν ένα βιβλίο σε ένα αγαπημένο τους πρόσωπο, δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι ευλογημένος και τυχερός. Επίσης, δεν αισθάνομαι "αδικημένος" ούτε από το κοινό, ούτε από την κριτική, ούτε βέβαια από τον εκδότη μου και τους ανθρώπους απ' αυτόν τον χώρο που είχα την τύχη να γνωρίσω. Δεν διαφωνώ μαζί σας αλλά σε αυτά τα "αδικημένα" βιβλία δόθηκαν οι ευκαιρίες και αυτό είναι πολύ σημαντικό - σε αυτό θέλω να καταλήξω.
 
Σας ευχαριστώ για τα καλά λόγια, τα οποία διαβάζω ομολογουμένως με μεγάλη καθυστέρηση, αλλά... ιδιαίτερα με χαροποίησε που μαθαίνω ότι είστε επισκέπτης και του δικού μου blog, καλή διασκέδαση λοιπόν:-)
 
Post a Comment



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?