Ελληνική λογοτεχνία

'Η ζωή είναι πολύ σύντομη για τα καλά βιβλία, πρέπει να διαβάζουμε μόνο εξαιρετικά βιβλία''. Τίμπορ Φίσερ (Under the frog)

Tuesday, January 02, 2007

 

Ενα βιβλίο που ΔΕΝ θα διαβάσω

Ποιο είναι το δημόσιο πρόσωπο που έχει δώσει τις περισσότερες συνεντεύξεις σε έντυπα πρώτης γραμμής τους τελευταίους δύο μήνες; Αν στο μυαλό σας έρχεται το όνομα κάποιου πολιτικού, καλλιτέχνη ή αθλητή σας πληροφορώ ότι χάσατε! Είναι συγγραφέας και μάλιστα έλληνας. Ο Πέτρος Τατσόπουλος. Ανασύρω από το αρχείο μου τα εξής:
1. Καθημερινή, προ διμήνου συνέντευξη στον Ηλία Μαγκλίνη με τίτλο ’’Ο Τατσόπουλος γράφει σε πρώτο πρόσωπο’’. Επιτυχία της εφημερίδας, αποκλειστικό όπως το λένε στη δημοσιογραφική γλώσσα αφού ξετυλίγεται για πρώτη φορά (αν και στο κείμενο αναφέρεται ότι ήδη ο συγγραφέας είχε μιλήσει για το θέμα, συμπτωματικά, στην ίδια εφημερίδα το 1999) η υπόθεση του νέου του βιβλίου ’’Η καλοσύνη των ξένων’’ και η γνωστή -πλέον- και στον τελευταίο βιβλιόφιλο υπόθεση της υιοθεσίας του. ’’Το βιβλίο είναι εκείνη η συνέντευξη των 300 λέξεων’’, λέει ο Τατσόπουλος και αποκαλύπτει με λεπτομέρειες τι περιλαμβάνει το βιβλίο, από πού εμπνεύστηκε τον τίτλο και το χαρακτηρίζει ’’αντί-συναισθηματικό’’. Ένα το κρατούμενο: Η λέξη κλειδί συναίσθημα την οποία θα συναντήσουμε και παρακάτω.
2. Εφημερίδα Νέα (ο Τατσόπουλος είναι βιβλιοκριτικός και συνεργάτης της εφημερίδας), στήλη Λοξή Ματιά της Μικέλας Χαρτουλάρη (αρχισυντάκτριας του ενθέτου Βιβλιοδρόμιο και άμεσης προϊσταμένης του), Σάββατο 4 Νοεμβρίου. Τίτλος ’’Είμαι υιοθετημένος’’. Το ξέρουμε βεβαίως ήδη από την…Καθημερινή λίγες μόλις μέρες νωρίτερα! Εδώ, η αναφορά του συγγραφέα αρχίζει από το θάνατο της φυσικής του μητέρας και συνεχίζεται με τις προσπάθειες του (που περιγράφονται στο βιβλίο) για να βρει τους φυσικούς του γονείς όταν πληροφορείται στα 19 του ότι είναι υιοθετημένος. ’’όλα λέγονται με αντι-συναισθηματικό τρόπο’’, επισημαίνει η κυρία Χαρτουλάρη.
3. Ελεύθερος Τύπος, Δευτέρα 6 Νοεμβρίου, δύο ημέρες αργότερα. Συνέντευξη Πέτρου Τατσόπουλου στην Ελπίδα Πασαμιχάλη. Ξαναδιαβάζουμε πόσο δύσκολη ήταν η απόφαση του να γράψει αυτό το βιβλίο και μιλάει για τις σχέσεις του με τους θετούς και φυσικούς γονείς του.
4. Περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ, τεύχος Νοεμβρίου. Συνέντευξη στον διευθυντή του περιοδικού Γιάννη Μπασκόζο με τίτλο ’’ποιος είναι ο Πέτρος Βασσάλος’’. Ξανά ερωτο-απαντήσεις για την απόφαση του να γράψει για την προσωπική του εμπειρία, ο Τατσόπουλος επαναλαμβάνει ότι δεν αντιμετωπίζει μελοδραματικά το θέμα, δηλώνει ότι η προσέγγιση του θέματος του δεν είναι λαϊκή και αυτό θα του κοστίσει αντίτυπα(!!!, τα θαυμαστικά δικά μου), και τα ήδη ειπωμένα για θετούς και φυσικούς γονείς.
5. Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου, περιοδικό ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Ελευθεροτυπίας, συνέντευξη Τατσόπουλου στον Μισέλ Φάις. Τίτλος: ’’Όλοι επινοούμε την εικόνα μας’’ με τον Μ.Φ. να ξεκαθαρίζει ότι δεν τον ενδιαφέρει το θέμα της υιοθεσίας αλλά της γραφής. Μαθαίνουμε από την πρώτη ερώτηση ότι ο Τατσόπουλος κρατούσε μυστικό (για τον κόσμο) το θέμα της υιοθεσίας αλλά το εκμυστηρευόταν στις γυναίκες! Ευχάριστη αλλαγή και ο Τατσόπουλος με χαρτοπαικτική λογική στην επόμενη ερώτηση, ως καλός ποκαδόρος, θολώνει τα νερά και λέει ότι θα μπορούσε ακόμη και να έχει επινοήσει την ιστορία! Δεν είμαι καλός ποκαδόρος και παραλίγο να τον πιστέψω!!! Πιο κάτω, ξαναμαθαίνουμε ότι το έργο δεν γράφτηκε για ψυχαναλυτικούς λόγους και κλείνει ένα ευχάριστο δισέλιδο. Η γραφή δεν ξεκλειδώθηκε πάντως…
6. Ρελάνς (…ποκαδόρικη ορολογία) στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και στο ένθετο περιοδικό για τις τέχνες. Εδώ ο Τατσόπουλος στην Σταυρούλα Παπασπύρου φεύγει από την τράπουλα και πάει στη…μπίλια. ’’Η υιοθεσία είναι μια ρουλέτα’’ ο τίτλος. ’’Δεν εκβιάζω συναισθήματα’’, η πρώτη απάντηση του Τατσόπουλου, ενώ στον πρόλογο αναφέρεται ότι πλάνταξε στα κλάματα με μια ταινία του Κώστα Πρέκα για το παιδομάζωμα. Ξανά ερωτοαπαντήσεις για το πώς βίωσε τη γνώση ότι είναι υιοθετημένος και ένας νέος κύκλος που αφορά θετή και φυσική μητέρα.
7. Βήμα Κυριακής, ένθετο βιβλίου, μέσα στο Δεκέμβριο, συνέντευξη Τατσόπουλου στη Λώρη Κέζα με τίτλο ’’Η ιστορία μιας υιοθεσίας’’. Ξαναμαθαίνουμε ότι το βιβλίο ανήκει σε ένα υβριδικό είδος, ότι δεν αντιμετώπισε με συναίσθημα την όλη ιστορία (είπαμε η λέξη κλειδί είναι το συναίσθημα) και φυσικά για πολλοστή φορά την κοινωνική κατάσταση της Κρήτης του 1959.
8. Χαριστική βολή την περασμένη Κυριακή, συνέντευξη Τατσόπουλου στο Πρώτο Θέμα και την Τίνα Μανδηλαρά. Για τρίτη η τέταρτη φορά μαθαίνουμε (διότι η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης) ότι τον επηρρέασε η Οργή του Βιγκενστάιν, ότι κρατήθηκε μακριά από το μελοδραματικό μεδούλι, ότι οι πραγματικές ιστορίες είναι της μόδας και φυσικά τις αντιδράσεις του όταν έμαθε ότι είναι υιοθετημένος. Μαζί της μαθαίνουν και οι τελευταίοι 250.000 αναγνώστες εφημερίδων στη χώρα.
9. Δεν τελειώσαμε…Κάπου στο ενδιάμεσο υπάρχει και μια τηλεοπτική συνέντευξη στην εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη αλλά δυστυχώς δεν την είδα διότι οι σχέσεις μου ως τηλεθεατή με την τηλεόραση είναι πολύ μακρινές! Φαντάζομαι όμως τι περίπου ειπώθηκε και μου είπαν ότι ο Π.Τ. ήταν εξαιρετικός…
Ξεκαθαρίζω κάτι για να μην παρεξηγηθώ. Το βιβλίο το αγόρασα! Διότι το μάρκετινγκ και η ’’πλύση εγκεφάλου’’ του Τατσόπουλου ή των δημοσιογράφων αποδείχθηκε ανίκητο. Δεν μου κάνει κέφι όμως να διαβάσω ούτε τον πρόλογο η το οπισθόφυλλο! Είμαι βέβαιος ότι είναι καλογραμμένο διότι ο Τατσόπουλος της Καρδιάς του κτήνους, των Ανηλίκων, της Πρώτης Εμφάνισης και (ειδικά) του Τιμής Ενεκεν είναι σαρκαστικός, ανατρεπτικός και απολαυστικός σε ύφος και γραφή συγγραφέας. Τι να διαβάσω όμως μετά από οκτώ πολυσέλιδες συνεντεύξεις (και ίσως και αρκετές άλλες σε περιοδικά που μου διέφυγαν); Ουδέποτε θα γράψω ’’μην αγοράσετε ένα βιβλίο’’, το αντίθετο όταν πιστεύω ότι πρόκειται για καλό βιβλίο δεν θα το αποφύγω. Όσα κοροϊδεύω δεν πρόκειται να τα….πράξω. Δεν άντεξα όμως τόσο over-dose Τατσόπουλου και γράφω γιατί δεν θα διαβάσω (θα αφήσω να περάσουν μήνες ή χρόνια και να…απεξαρτηθώ) το βιβλίο. Αυτά για να μην παρεξηγηθώ και κατηγορηθώ για δυσφήμιση. Ούτως ή άλλως, το βιβλίο έχει ήδη μια φοβερά επιτυχημένη πορεία, είναι νούμερο 1 στις περισσότερες λίστες ευπώλητων και του εύχομαι με κάθε ειλικρίνεια ακόμη πιο μακρινό ταξίδι στις πωλήσεις. Ούτε θα μπω στη λογική της…κακοήθειας και των όσων ψιθυρίζονται στη λογοτεχνική πιάτσα ότι με την πρόσκαιρη αλλαγή εκδοτικού οίκου ο Τατσόπουλος έπρεπε να αποδείξει ότι μπορεί να πουλήσει και μακριά από τον Καστανιώτη. Αστεία πράγματα με ψήγματα εμπάθειας, μακριά από μένα όλα αυτά. Δεν με ενόχλησε επίσης η υπερ-προβολή του. Ήμουν, είμαι και θα είμαι με τους συγγραφείς σταρ. Μέσα απ΄αυτούς κερδίζει πόντους και αναγνώστες όλη η λογοτεχνία, αναβαθμίζεται όλος ο χώρος. Με ενόχλησε κάτι απλό, μικρό, ειλικρινές και ανθρώπινο. Όταν ένας συγγραφέας αποφασίζει ότι ήρθε η ώρα να βγάλει τα προσωπικά του σώψυχα στη φόρα (ή φόρα παρτίδα) δεν χρειάζεται να πει τίποτε άλλο. Δίνει μια, άντε δύο συνεντεύξεις και αφήνει τη δουλειά του να μιλήσει για αυτόν. Γιατί είναι η πιο προσωπική του δημιουργία, περισσότερο προσωπική υπόθεση από ότι είναι η ούτως ή άλλως μοναχική διαδικασία της γραφής ενός βιβλίου. Ο Σουρούνης στην τελευταία δουλειά έβγαλε ότι είχε και δεν είχε από μέσα του, έδωσε δύο συνεντεύξεις και τον…ψάχνουν, όλοι οι υπόλοιποι, γιατί έχει εξαφανιστεί σε άγνωστη κατεύθυνση και προορισμό. Ο Κουμανταρέας στην τελευταία του δουλειά (για όποιον μπορεί να καταλάβει τι διαβάζει) ξεγυμνώνεται και λέει πράγματα για τον εαυτό του που σοκάρουν, ίσως γιατί και λόγω ηλικίας δεν έχει πια τίποτα να φοβηθεί η κάτι για το οποίο πρέπει να απολογηθεί. Δεν νομίζω παρ΄όλα αυτά να έχω δει ούτε μια συνέντευξή του. Όταν βγάζεις και καταθέτεις την ψυχή σου στις σελίδες ενός βιβλίου αποσύρεσαι στις σκιές, λέει η κοινή λογική. Ακόμη και ένα βιβλίο που σύμφωνα με τα λεγόμενα του δημιουργού γράφτηκε με αποστασιοποίηση συναισθημάτων, νομίζω με την φτωχή αφελή λογική μου, ότι ’’νικάει’’ τον δημιουργό του, είναι σημαντικότερο του γιατί ακριβώς η ίδια η αυτοβιογραφική λογική του το κάνει σπουδαιότερο του δημιουργού. Ο Τατσόπουλος με έπεισε ότι είναι σημαντικότερος του βιβλίου του, με έπεισε να καταθέσω 16 ευρώ για την αγορά του αλλά δεν με έπεισε ότι υπάρχει λόγος στην παρούσα φάση να το διαβάσω. Αντίθετα, στις Χριστουγεννιάτικες διακοπές αφιέρωσα μια μέρα για να (ξανα)διαβάσω το ’’Τιμής Ένεκεν’’. Και λόγω τιμής πολύ το απόλαυσα.
Υ.Γ. Τυπική λεπτομέρεια. Σε αντιδιαστολή με το χείμαρρο των συνεντεύξεων ανακάλυψα το ίδιο διάστημα μόνο δύο (ναι, 2) κριτικές. Του κ. Χατζηβασιλείου στην Ελευθεροτυπία και της κ. Κοτζιά στην Καθημερινή. Θετικές και οι δύο αλλά μόνο δύο για ένα τόσο διαφημισμένο βιβλίο. Υπερβολικά λίγες για την ουσία του θέματος που επαναλαμβάνω είναι το ίδιο το βιβλίο και το περιεχόμενο του.
Comments:
ευχαριστούμε για το κείμενο.
θα χε δουλειά να μαζέψεις όλες τις συνεντευξεις..
δηλ. ετσι "φτιάχνονται" ή καταστρέφονται οι συγγραφεις..
 
Άθελά σας γίνατε λίγο άδικος και εξηγούμαι αμέσως. Α ναι! Πριν να εξηγηθώ πρέπει να βγάλω την τόκα του αρχιμάγειρα και να πιάσω το χαρτοφύλακα του συμβούλου επικοινωνίας και δημοσίων σχέσεων από τον οποίο και βιοπορίζομαι.

Τυχαίνει εσείς να διαβάζετε μια πληθώρα εντύπων και να διαπιστώνετε την πληθώρα των συνεντεύξεων του κ.Τατσόπουλου. Πιστέψτε με ότι κάθε έντυπο, έχει και ένα διαφορετικό κοινό που σπανίως παρεκκλίνει από το έντυπο της αρεσκείας του. Ο αναγνώστης των "Νέων" δεν είναι υποχρεωτικό ότι διαβάζει Καθημερινή, ο δε αναγνώστης της "Καθημερινής" είναι σχεδόν βέβαια πως δεν θα διαβάζει και τα "Νέα"...

Ο Πέτρος Τατσόπουλος, λοιπόν, μπόρεσε και πέρασε το μήνυμά του σε πολλά διαφορετικά "κοινά". Ζηλεύω αυτόν ή το άτομο που του κάνει δημόσιες σχέσεις. Αυτό που εσείς περιγράψατε, δεν είναι υπερέκθεση, είναι διασπορά του μηνύματος.

Υπερέκθεση, είναι η αναφορά τρις του βιβλίου της Νάσιουτζικ "Μαμάδες Βορείων Προαστείων¨" από την "Καθημερινή". Αναφέρω αυτό το έντυπο επειδή συνεργάζομαι μαζί του για να μην πει κανείς ότι χτυπάω με άσφαιρα. Τρεις φορές αυτό το βιβλίο; Τόσο σημαντικό είναι πλέον; Οϋτε η Καρυστιάνη που αποτελεί προσωπική εμμονή ( και δικαίως) του Ξυδάκη τόσο πολύ. Περίεργο δεν είναι; Αυτό, συνιστά κακώς εννοούμενη υπερέκθεση, όχι οι συνεντεύξεις του Τατσόπουλου.

Όσον αφορά στις κακίες, μην τις ακούτε και θα ήθελα ως αναγνώστης αυτου του μπλογκ ( με το δικαίωμα που μου αναλογεί από τη θέση αυτή) να σας παρακαλέσω να μην τις αναπαράγετε. Κάποιος μπλογκερ, είπε ότι ο Φάις με έβαλε στο Hοtel Memory λόγω εβραϊκής καταγωγής. Τόσο χάλια που γράφω, μόνο το λόμπυ μπορούσε να καθαρίσει για μένα, έτσι; Όποιος έχει διαβάσει και ελάχιστα Φάϊς, πρέπει να σκάσει στα γέλια όταν το διαβάσει αυτό αλλά η κακία δεν ειπώθηκε γιαυτούς που έχουν διαβάσει Φάϊς και ξέρουν αλλά για τους υπόλοιπους, που τρέφονται με κάτι τέτοια.

Από κακίες ο κόσμος είναι γεμάτος.

Σας προτρέπω να διαβάσετε το βιβλιο. Είναι εξαιρετικό και ευαίσθητο χωρίς να εκβιάζει στο ελάχιστο τη συγκίνηση. Είναι παλιός καλός Τατσόπουλος, με την κοφτερή του ματιά, το ταλέντο του στην άμεση αφήγηση, τον αυτοσαρκασμό και τη λεπτή αίσθηση του χιούμορ που τον διασώζει από τις κακοτοπιές.
 
Καλησπέρα και καλή χρονιά. Δεν εχω διαβάσει το βιβλίο, αλλα επειδή θελω να είμαι ειλικρινής και εμένα δεν μου αρέσει ο τρόπος με τον οποιο είναι γραμμένο αυτό το κείμενο.
 
Αγαπητέ Αναγνώστη, καλή χρονιά. Για να μη γράψω... σινδονιάδες, στις οποίες εμείς οι δημοσιογράφοι ειδικευόμαστε, θα προσυπογράψω τον Αθήναιο μέχρι τελευταίας κεραίας. Διαβάστε το βιβλίο, πιστεύω ότι θα αλλάξετε γνώμη.
 
@Αθήναιος
8+1 συνεντεύξεις εντός διμήνου δεν συνιστούν υπερ-έκθεση; Δεν τέθηκε θέμα ποιότητας του συγγραφέα Τατσόπουλου. Το ξεκαθάρισα και το ξεκαθαρίζω όπως ξεκαθάρισα ότι δεν αναπαράγω τα όσα μύρια ακούγονται, επειδή ακριβώς πιστεύω ότι για κάθε πετυχημένο συγγραφέα όσα αντίτυπα πουλάει αντιστοιχούν και τόσες θεωρίες συνωμοσίας.
Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν είναι μια μυθοπλαστική ιστορία, δεν είναι μια επινόηση του μυαλού του συγγραφέα. Αν κάποιος συλλάβει μια εξαιρετικά πρωτότυπη ιδέα εντελώς ουδέτερη με την πραγματικότητά του ίσως έχει το δικαίωμα να πει και πέντε πράγματα παραπάνω χωρίς κίνδυνο να παρεξηγηθεί. Ο κύριος Τατσόπουλος έγραψε με τη σφραγίδα ''μια αληθινή ιστορίά'' στο εξώφυλλο για ευαίσθητα προσωπικά του δεδομένα ΧΩΡΙΣ ΚΑΠΟΙΟΣ να του το ζητήσει ή να του το επιβάλλει. Σαφέστατα και είναι δικαίωμα η επιλογή της στιγμής και καθαρά προσωπικό του θέμα. Απόλυτα σεβαστό αν θα τα έγραφε τώρα, του χρόνου η ποτέ. Υποθέτω ότι μέσω της γραφής και όχι μέσω των συνεντεύξεων ένας συγγραφέας ξορκίζει τους όποιους προσωπικούς του δαίμονες και ψυχαναλύεται γράφοντας για αυστηρά προσωπικά του θέμα και αποκαλύπτοντας όσα τον αφορούν. Είναι φαντάζομαι μια σκληρή, επώδυναη αλλά απολύτως λυτρωτική διαδικασία. Μετά αφήνει τη δουλειά του να μιλήσει, ο ίδιος έχει αδειάσει είναι κενός και δεν έχει τίποτε να πει εφόσον τα έχει γράψει όλα. Και αφήνει το κοινό να κρίνει...Αν έχει τόσα πολλά να πει μετά το τέλος της δουλειάς του σημαίνει ότι μάλλον κάτι του ξέφυγε στη διάρκεια της γραφής.
Επαναλαμβάνω ότι δεν γράφω ποτέ για την ποιότητα ενός βιβλίου αν δεν το έχω διαβάσει. Εχοντας καλή σχέση με τις προγενέστερες δουλειές του Π.Τ. είμαι βέβαιος ότι και τούτο το βιβλίο θα είναι εξαιρετικό. Εχω ακούσει και τα καλύτερα για τον άνθρωπο Τατσόπουλο. Το βιβλίο όμως δεν έχω τη δύναμη και τη διάθεση να το διαβάσω. Ισως γιατί όλο αυτό το αλισβερίσι της λογοτεχνίας το βλέπω και το αντιμετωπίζω πολύ ρομαντικά σε λάθος εποχή...
Και μια ερώτηση όχι προς τον σύμβουλο επικοινωνίας αλλά σε ένα απλό άνθρωπο. Αν διαβάζατε 8 συνεντεύξεις για το ίδιο θέμα (ας πούμε τον καινούργιο δίσκο μιας λαϊκής αοιδού ή για το σίριαλ ενός πρωταγωνιστή) ποιά θα ήταν η πρώτη λέξη που θα ερχόταν στο μυαλό σας. Σκεφθείτε τη αλλά μη τη γράψετε. Ισως και να συμφωνούμε τελικά...
 
@regina
Κάθε τι υποκειμενικό, όπως η γνώμη του καθενός μπορεί να θεωρηθεί και άδικη. Στο κακοπροαίρετη είναι που αρχίζουν τα προβλήματα....
 
@εαρινή συμφωνία
Λαμβάνω και τη δική σας άποψη σοβαρά υπόψη μου. Με μερικές ακόμη ίσως πειστώ
 
@εαρινή συμφωνία
Επίσης επειδή δεν μου αρέσουν τα μεγάλα λόγια εάν η πλειοψηφία των επισκεπτών του μπλόγκ πιστεύει ότι με το κείμενο μου αδικώ τον Π.Τ. δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να το αποσύρω (επαναλαμβάνω ότι εδώ και καιρό νοιώθω ως διαχειριστής του χώρου και όχι ως ''ιδιοκτήτης'' του), να το χρεώσω στις λάθος εκτιμήσεις μου και να αφήσω στη θέση του τη δημόσια συγνώμη μου στον κ. Τατσόπουλο είτε το διάβασε είτε όχι γιατί θα μου έχουν αποδείξει οι αναγνώστες ότι τον αδίκησα...Απόλυτη δημοκρατία για να μην πω αναρχοαυτόνομη δημοκρατία. Εγινα απόλυτα κατανοητός; Ας λειτουργήσει λοιπόν ο συγκεκριμένος χώρος και ως ένα άτυπο δημοψήφισμα τις επόμενες ώρες και μέρες.
 
Αγαπητε μου νομιζω πως ο συγγραφεας εκτος του οτι δικαιουται να γραψει οτι θελει στο βιβλιο του χωρις καμμια παρεμβαση απο τριτους, το ιδιο ελευθερος ειναι να διαφημισει αν θελει και με οποιο τροπο θελει το εκαστοτε βιβλιο του. Απο την υπερβολικη εκθεση του στα ΜΜΕ μπορει να το "καψει" κιολας. Μαγκια του και γουστο του. Δικο του ειναι. Στην περιπτωση μας τωρα δεν βλεπω που βρισκεται το κακο.
Ολα τα εντυπα που ανεφερες και διαβασα κι εγω ειναι απο τα λεγομενα
σοβαρα. Αν εδινε συνεντευξη στην Εσπρεσο ή αν εβγαινε στην εκπομπη της Αννιτα Πανια τοτε θα υπηρχε ενα θεμα βρε αδερφε! Και κατι ακομα. Οταν μεταφερεις ενα κειμενο μετεφερε το αυτουσιο. Ο Τατσοπουλος λεει στη συνεντευξη που εδωσε στο Διαβαζω:
-Ερωτηση:Τι ανταποκριση νομιζετε οτι
θα εχει το βιβλιο;
Απαντηση:Ειλικρινα δεν ξερω,μπορει να εχει μεγαλη ανταποκριση, μπορει ομως τα διαφορετικα κοινα που αλληλοτεμνονται στο βιβλιο να αλληλοεξουδετερωθουν,να μη λειτουργησει το "απο στομα σε στομα"
και να αποτυχει το βιβλιο.Παντως εγω δεν το εγραψα με την αισθηση να ικανοποιησω το μεγαλυτερο δυνατο κοινο.Ειμαι αληθινος σ'αυτο που εγραψα κι οτι θελει ας γινει..."
Τωρα αν διαβασαμε το ιδιο κειμενο και καταλαβαμε αλλα πραματα ο καθενας μας,τι να πω. Εγω θα ελεγα κλεινοντας και παλι μπραβο του.
 
Αγαπητέ Αναγνώστη,
Δυστυχώς εγώ το διαβάζω το βιβλίο τώρα. Βρίσκομαι στη 250η σελίδα και αναρωτιέμαι γιατί ένας συγγραφέας, που δεν φαίνεται να του λείπει το ταλέντο αποφάσισε να γράψει αυτό το .....κάπως.
Ένας αχταρμάς από αναφορές σε άλλα βιβλία, ανακατεύονται με τη δική του υπόθεση, αποστασιοποιημένα, αλλά και αδιάκριτα και άκαρδα.
Σινεμά, θέατρο, καζίνο, πολιτική εναλλάσσονται σαν κουρέλια άχρηστα. Χωρίς κανέναν συνδετικό ιστό. Η πλοκή κάκιστη.
Πάντα είχα την αίσθηση, ότι αρκετοί έλληνες συγγραφείς δεν ξέρουν πότε να βάλουν φρένο και τέλος σε μία ιστορία που αρχίζουν.
Ο Π.Τ. μου έδωσε τη χαριστική βολή. Ακατάσχετη φλυαρία, εκεί που η σιωπή θα τον ωφελούσε περισσότερο.
Τι να πώ, τόοοοσο πολύ πέφτω έξω;;;
 
Φίλε Reader’s Diggest

Καλή χρονιά, και καλώς ήρθες πίσω στην μπλογκόσφαιρα.

Το θέμα είναι παλιό και πονεμένο. Είναι εύκολο να διατυπωθούν απόψεις που μετά μπορούν να διαστρεβλωθούν. Γι’ αυτό ας μου επιτραπεί να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα:

1. Η ποιότητα ενός βιβλίου δεν έχει καμιά σχέση με τη δημόσια (ή ιδιωτική) εικόνα του συγγραφέα. Το έργο μετά την έκδοσή του έχει αυθύπαρκτη οντότητα και πορεία. Αυτά είναι στοιχειώδη, τα λέγαμε και για τον Γκρας. Η δική σου κριτική δεν αγγίζει το βιβλίο, και είσαι σαφής ως προς αυτό.

2. Αν διάβασα σωστά το κείμενό σου, μιλάς για τον συγγραφέα Τατσόπουλο και τη δημόσια εικόνα του. Η μομφή είναι αυτή της υπερέκθεσης. Η σύνδεση με το βιβλίο είναι ότι η τόση προβολή του σου προκάλεσε έναν κορεσμό που η ιδέα να το διαβάσεις σε απωθεί πια. Αυτό για μένα είναι απόλυτα κατανοητό και σεβαστό ως προσωπική σου αντίδραση.

3, Πολύ λιγότερο ξεκάθαρο είναι αν θα πρέπει να κρίνουμε επιτιμητικά την υπερπροβολή του βιβλίου από τον συγγραφέα του μέσω των συνεντεύξεων. Θέμα παλιό και πονεμένο. Εσύ επιλέγεις, αν καταλαβαίνω καλά, τη μετριοπαθή βέβαια αλλά σαφή απαξίωση. Δηλώνεις βέβαια ότι δεν έχεις πρόβλημα οι συγγραφείς να συγκεντρώνουν τους προβολείς των μέσων, και αυτό το βρίσκω επίσης σωστό. Απλώς θεωρείς κάπως υπέρμετρη, ίσως και αναξιοπρεπή τη συγκέντρωση τόσης προβολής, με στόχο την προώθηση του συγγραφικού πονήματος. Σημειώνεις επίσης την προβολή του από το έντυπο όπου εργάζεται, η οποία μπορεί να θεωρηθεί μεροληπτική. Άλλοι σχολιαστές στέκονται στο πλευρό του συγγραφέα.

Η θέση μου σχετικά είναι η εξής: Πρώτον, αν ήμουν λογοτέχνης και εργαζόμουν σε εφημερίδα, θα θεωρούσα ζήτημα αξιοπρέπειας να παρακαλέσω τον αρχισυντάκτη μου να μη δημοσιευθεί κριτική ή ό,τι άλλο σχετικό με το έργο μου. Ακόμα κι αν δεν είναι έτσι, και μόνο η λαβή που δίνεται να πει κάποιος ότι υπάρχει κάποια μεροληψία, νομίζω είναι αρκετή για να το επιβάλει αυτό. Reader’s diggest πολύ καλά κάνεις που προσωποποιείς πια τις κατηγορίες που γενικά εκτόξευσες πριν τις γιορτές.

Δεύτερον, όσον αφορά το πόσο δυναμικά προωθεί ένας συγγραφέας το βιβλίο του, θα επικαλεστώ το κοινότοπο «παν μέτρον άριστον». Καταλαβαίνω την αγωνιά του δημιουργού να διαβαστεί το έργο του. Και είναι δύσκολο βέβαια να καθοριστουν τα όρια της υπέρμετρης έκθεσης. Όμως και πάλι, η αξιοπρέπειά μου θα μου επέβαλε να αποφύγω τα άκρα, που θα έδιναν λαβές για αρνητικά σχόλια, περί υπερπροβολής και δημοσιοσχετισμού.

Τρίτον, το περιεχόμενο του βιβλίο είναι ιδιαίτερο και καθιστά την περίπτωση ξεχωριστή. Αγαπητέ μπλόγκερ, δυσκολεύομαι να καταλάβω τι εννοείς λέγοντας: «Ακόμη και ένα βιβλίο που σύμφωνα με τα λεγόμενα του δημιουργού γράφτηκε με αποστασιοποίηση συναισθημάτων, νομίζω με την φτωχή αφελή λογική μου, ότι ’’νικάει’’ τον δημιουργό του, είναι σημαντικότερο του γιατί ακριβώς η ίδια η αυτοβιογραφική λογική του το κάνει σπουδαιότερο του δημιουργού.» Ωστόσο νομίζω θα συμπέσουμε στο εξής: Η πολλή συζήτηση για ένα βιβλίο με θέμα ευαίσθητο και πολύ προσωπικό, μοιραία θα ρίξει τόσο φως στη συγκινητική αυτή ιστορία, που θα κάνει εύλογη ακόμα μία μομφή: Ότι ο συγγραφέας αξιοποιεί με τρόπο αντιαισθητικό, ίσως και αναξιοπρεπή, το πιασάρικο του ζητηματος. Με δεδομένη μάλιστα την τάση του τύπου να προβάλλει τα μελοδραματικά στοιχεία. Για να το πω αλλιώς: ένας συγγραφέας που γράφει για την υιοθεσία του, μοιραία, μιλώντας πολύ για το βιβλίο του θα αναγκαστεί να μιλήσει πολύ για την προσωπική του ιστορία˙ αυτό επίσης είναι αντίθετο στην αξιοπρεπή στάση που πρέπει να κρατήσει, αφού θα δώσει και πάλι λαβή για αρνητικά σχόλια, όπως ότι εκμεταλλεύεται το ριάλιτι στοιχείο για να πουλήσει αντίτυπα. Ακόμα κι αν δεν είναι πρόθεση του αυτό, και μόνο ότι δίνει αφορμές για τέτοια σχόλια πρέπει να τον αποτρέψει!

Τέταρτον, να μην ξεχάσουμε την κακή αισθητική των συντακτών των στηλών βιβλίου: Τρέξανε να εκμεταλλευτούν το πιασάρικο θέμα, έχοντας στο μυαλό τους την απήχηση στον μέσο αναγνώστη – καταναλωτή.

Ευχαριστώ για την υπομονή.
 
@πασχαλίδης Θεόφιλος
Ουκ ολίγες φορές και μπορώ να επικαλεστώ τα γραπτά που μένουν στο αρχείο του μπλογκ πριν από αρκετούς μήνες βρέθηκε στη μέση του....τυφώνα. Γιατί υποστήριζα σφόδρα ότι ο συγγραφέας πρέπει να είναι και σταρ! Με την έννοια ότι δεν πρέπει να είναι ξεκομένος από ότι συμβαίνει γύρω του να έχει δημόσια εικόνα και άποψη! Η σοβαρή μου ένσταση στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν έχει να κάνει με το αν ο Π.Τ. έδωσε 8 ή 18 συνεντεύξεις. Ας έδινε και 108 το ίδιο θα μου έκανε...Εχει να κάνει με το ότι έγραψε ένα απολύτως ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ για ένα αποκλειστικά προσωπικό του θέμα, αυτοβιογραφικό και το δήλωσε εξ’ αρχής. Σ’ αυτές τις εξομολογητικές προς το κοινό περιπτώσεις η δική μου ψυχαναλυτική λογική λέει το εξής απλό: Οταν έχεις τελειώσει το γράψιμο έχεις ΑΔΕΙΆΣΕΙ. Είσαι ο ίδιος το βιβλίο δεν είσαι απλά ο συγγραφέας μιας ’’κατασκευασμένης’’ ιστορίας. Είσαι η ίδια Η ΙΣΤΟΡΙΑ... Αν τα έχεις πει όλα δεν υπάρχει τίποτε να προσθέσεις. Αποσύρεσαι στη σκιά, στο παρασκήνιο, συναρμολογείς τα κομμάτια σου και επειδή επαναλαμβάνω μιλάμε για καλό συγγραφέα απολαμβάνει και ότι του αναλογεί για αυτή την κατάθεση ψυχής. Τελεία και παύλα...
Επίσης δεν διαβάζουμε τα ίδια αγαπητέ...Μετέφερα την απάντηση που υπάρχει στην απάντηση της πρώτης ερώτησης που υπάρχει στη σελίδα 56 και εσύ αντιγράφεις την τελευταία ερωτοαπάντηση της συνέντευξης στη σελίδα 58. Αυτό τυπικά για να μην δημιουργούνται εντυπώσεις περί...χαλκευμένης ή ελεύθερης μεταφοράς των λεγόμενων.
 
@agne-ta
Η αναγνωστική άποψη είναι σεβαστή από μένα και ελπίζω και από όλους τους υπόλοιπους. Δυστυχώς στις σελίδες του συγκεκριμένου βιβλίου, αγαπητή μου, δύσκολα θα συναντηθούμε στο εγγύς μέλλον.
 
@desiderius
Μια μικρή διευκρίνιση γιατί το κείμενο σου με βρίσκει μάλλον σύμφωνο έστω και αν τα γράφεις πολύ πιο καυστικά από μένα. Το σχόλιο που είχα κάνει πριν τις γιορτές δεν αφορούσε τον Τατσόπουλο. Δυστυχώς αφορούσε άλλους με μεγάλη ιστορία και ειδικό βάρος στη λογοτεχνία χωρίς την ανάγκη να μπουν στη λογική των νεώτερων.
Η δεύτερη διευκρίνιση αφορά το σημείο 3...Η δύναμη ενός αυτοβιογραφικού έργου πηγάζει ακριβώς από το γεγονός της σημαντικότητάς του για τον συγγραφέα. Ο Τατσόπουλος έγραψε κάτι και πολύ σύντομα αποδείχθηκε σημαντικότερος της ίδιας του της δημιουργίας. Εκούσια ή ακούσια αυτό δεν με αφορά γιατί δεν προσπαθώ να ερμηνεύσω συμπεριφορές αλλά γεγονότα.
 
Μια διευκρίνηση κι από μένα: Όταν αναφέρομαι σε κατηγορίες αναξιοπρέπειας, δημοσιοσχετισμού, μεροληψίας, αντιμετώπισης του θέματος με λογική ριάλιτι, και όλες τις άλλες, δεν τις προσάπτω στον συγγραφέα για τον οποίο μιλάμε. Δεν έχω παρακολουθήσει αρκετά το θέμα αυτό ούτε την όλη πορεία του ώστε να μπορώ να πω κάτι τόσο βαρύ - εξάλλου και όλες τις συνεντεύξεις που έδωσε στη ζωή του να είχα διαβάσει, πάλι δεν θα είχα αρκετά στοιχεία. Πιστεύω απλώς ότι είναι θέμα προσωπικής αίσθησης της υπόληψης να έχεις ένα μέτρο στο δημόσιο λόγο σου, ώστε να μη δώσεις λαβή σε λιγότερο ή περισσότερο κακοπροαίρετους να πουν τέτοια σχόλια.
 
Αγαπητέ Reader's, μακάρι και άλλοι συγγραφείς να ακολουθούσαν το παράδειγμα του Τατσόπουλου. Δεν σχολιάζω την αξία του βιβλίου (προσωπικά εμένα μου άρεσε πολύ και έγραψα γ' αυτό στο μπλογκ μου), αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί οι ηθποιοί, οι τραγουδιστές, οι ποδοσφαιριστές, οι κάθε είδους παρουσιαστές, δικαιούνται να προβάλλουν τη δουλειά τους, να δίνουν συνεντεύξεις, να φωτογραφίζονται, να γίνονται εξώφυλλα και οι συγγραφείς να αποσύρονται και να περιμένουν το κοινό να τους ανακαλύψει.Μπράβο στον Τατσόπουλο!
 
Δεν συνηθίζω τους διαλόγους στα μπλογκ με εξαίρεση τα πολιτικά θέματα γιατί πιστεύω πως τα μπλογκ δεν είναι φόρουμ αλλά εδώ διαπιστώνω βασική παρανόηση του πώς λειτουργούν τα Μέσα, μια παρανόηση που επανέρχεται κατά καιρούς σε αυτό το μπλογκ.

Με ρωτήσατε αν οι 8 συνεντεύξεις για το ίδιο θέμα μου φαίνονται πολλές. Όχι. Για δύο λόγους: Αν δεν έκανα αυτή τη δουλειά, αν δλδ δεν διάβαζα υποχρεωτικώς μεγάλο κομμάτι του Τύπου και διάβαζα μία εφημερίδα όπως οι περισσότεροι ( λέμε τώρα, η μειοψηφία διαβάζει εφημερίδες) Έλληνες θα είχα διαβάσει μία συνέντευξη κι όχι οκτώ. Ως επαγγελματίας τώρα, οκτώ συνεντεύξεις είναι λιγότερες από τις 20 που θα μπορούσε να είχε δώσει αν ήταν στη Γαλλία ή στη Μ.Βρετανία, αναφέρω δυο χώρες με μεγάλη παράδοση στο χώρο και την αγορά του βιβλίου.

Τώρα ας πιάσουμε την ηθικολογία του " γιατί να βγάλει στο σεργιάνι ένα τόσο προσωπικό θέμα".

Διάβασα το πρώτο ποστ που ανέβασε ο Αλέξης Σταμάτης τη μέρα που κυκλοφόρησε η "Αμερικάνικη Φούγκα". Έλεγε πως όταν ένα βιβλίο παραδίδεται στον εκδότη, απλά, φεύγει από σένα κι αρχίζει το ταξίδι του.

Το θέμα των υιοθεσιών στην Ελλάδα είναι καυτό, δεν ξέρω αν το γνωρίζετε αυτό. Αυτό που διαπαραγματεύεται το βιβλίο του Τατσόπουλου αφορά πάρα πολλούς συμπολίτες μας. Μια ολόκληρη γενιά παιδιών, η μετεμφυλιακή, έχει αλλάξει στην κυριολεξία χέρια. Η δική μου η γενιά, μαστίζεται από τη στειρότητα αλλά και οι singles θέλουν να υιοθετήσουν παιδί. Το ζήτημα μας αφορά όλους.

Στην παρέα μας έχουμε ένα φίλο που σε κάθε συνάντηση θα φέρει τη συζητηση στο βιβλίου του Τατσόπουλου. Τον καίει το ζήτημα,έλεγε μάλιστα πως ήθελε να συναντήσει το συγγραφέα να του κάνει ερωτήσεις.

Ανακεφαλαιώνω. Όταν βλέπεις τόσες πολλές συνεντεύξεις σε τόσο διαφορετικά έντυπα, σημαίνει ότι το θέμα ενδιαφέρει πολύ. Τη στιγμή που εξέδοσε την προσωπική του ιστορία, να κρυφτεί; Να μετακομίσει σε κανένα βουνό και να παριστάνει, τί; Τον πονεμένο; Αφού το βιβλίο είναι γραμμένο από απόσταση και με χιούμορ.

Ίσως αν το είχατε διαβάσει θα καταλαβαίνατε γιατί οι εφημερίδες ζητούν συνέντευξη.
 
@anagnosttria
Το έγραψα αγαπητή μου και το επαναλαμβάνω. Δεν είμαι κατά των συνεντεύξεων των λογοτεχνών. Μακάρι να γέμιζε ο τύπος με τέτοιες... Διαβάστε επακριβώς τι γράδω για να δείτε ότι το ζητούμενο και το ζήτημα δεν είναι αυτό.
 
@αθήναιος
Δεν σας σύρω σε ένα διάλογο καταναγκαστικό αλλά επειδή η πρόταξη των επιχειρημάτων σας με ιντριγκάρει να παραθέσω και τα δικά μου στοιχεία...
α. Τζόναθαν Λίτελ, Αμερικανός (η μεγαλύτερη αγορά του κόσμου στα βιβλία), έγραψε στα γαλλικά το βιβλίο Ευμενίδες και πήρε το βραβείο Γκονκούρ. Οτι πιο ''καυτό'' εμπορικά υπάρχει σήμερα στα βιβλιοπωλεία του πλανήτη (ο Λιβάνης πλήρωσε ένα αμύθητο ποσό για τα δικαιώματα του βιβλίου σε μια κόντρα με άλλους ελληνικού εκδοτικούς οίκους που είχε χρόνια να γίνει). Συνεντεύξεις του κυρίου Λίτελ στον παγκόσμιο τύπο: 0, μηδέν, nada, nothing...''Δεν έχω τίποτε να πω'' ήταν η κοινή δήλωση που μοίρασε. Τα είπε όλα σε 900 σελίδες.
β/ Στα δικά μας...Η τρομοκρατία νομίζω ότι ενδιαφέρει πολύ περισσότερους Ελληνες από όσους η υιοθεσία (συμφωνώ ότι είναι ένα τεράστιο θέμα). Το darling boy των ελλήνων δημοσιογράφων ο Χρήστος Χωμενίδης έδωσε για το Σπίτι και το Κελί έξι συνεντεύξεις τους δύο πρώτους μήνες κυκλοφορίας του βιβλίου.
γ/ Γιατί οι εφημερίδες ζητούν συνέντευξη; Ωραία ερώτηση και δύσκολη απάντηση. Ισως και να τη δώσατε στο προηγούμενο σχόλιο όταν γράψατε ''ζηλεύω αυτόν ή το άτομο που του κάνει δημόσιες σχέσεις''. Επειδή δεν νομίζω να υπάρχει έλληνας συγγραφέας τόσο προχωρημένος και με τέτοιες οικονομικές δυνατότητες που να απασχολεί image maker η απάντηση είναι προφανής. Σε μένα τουλάχιστον. Και δεν με ενοχλεί κάποιος να έχει ή να καλλιεργεί δημόσιες σχέσεις ειδικά όταν αυτές υποστηρίζουν και το αναμφισβήτητο ταλέντο του...Αν υπάρχουν και άλλα κριτήρια λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να τα γνωρίζω όπως φαντάζομαι δεν τα γνωρίζει και κανείς άλλος πλην του κάθε ενός αιτούντα συνέντευξης ξεχωριστά.
δ/ Περι υιοθεσιών δεν γνωρίζω. Γνωρίζω όμως και καλά θέλω να πιστεύω περί βιβλίων. Το όνομα Κατερίνα Φουντεδάκη είμαι βέβαιος ότι δεν σας λέει τίποτα. Δεν λέει τίποτα και σε κανένα από τους αναγνώστες του μπλογκ, δεν λέει τίποτε (ατυχώς) και στους δημοσιογράφους. Είναι μια από τις πλέον καταρτισμένες ελληνίδες σε θέματα οικογενειακού δικαίου. Βιβλία που έχει γράψει για την υιοθεσία; Επτά (7). Δεν θα ενδιέφερε μια άποψή της αφού όπως σωστά μου λέτε το θέμα καίει πολύ κόσμο; Βρείτε μια από το 1993 μέχρι πέρσι διάστημα που εξέδωσε τα επτά βιβλία της. Υπάρχει και χειρότερο: Ιωάννης Σπυριδάκης, νομικά βιβλία με την υπογραφή του: 59 (δεν είναι λάθος πληκτρολόγηση, πενήντα εννέα), βιβλία αποκλειστικά για την υιοθεσία δύο, συνεντεύξεις; ορθά μαντέψατε...μηδέν...
δ/ Πέτρος Τατσόπουλος που προσεγγίζει με χιούμορ όπως μου γράφετε το καυτό αυτό ζήτημα και καταθέτει τις προσωπικές του εμπειρίες συμπληρώνω εγώ. Προφανώς το χιούμορ, η κατάθεση των προσωπικών εμεπιριών και ότι άλλο σημαντικό περιλαμβάνει η καλοσύνη των ξένων ενδιαφέρουν περισσότερο από την επιστημονική προσέγγιση του θέματος. Συνεντεύξεις οκτώ.
Βεβαίως συμφωνώ με τη δική σας οπτική γωνία. Αν ήμουν επικοινωνιολόγος ή σύμβουλος δημοσίων σχέσεων θα του έβαζα άριστα. Επιπροσθέτως και για να μην παρεξηγηθώ συνεχίζω να του βάζω υψηλό βαθμό και ως συγγραφέα. Λόγο να διαβάσω το βιβλίο του (γιατί αυτό γράφω στο επίμαχο ποστ) ακόμη δεν μου έχει δημιουργήσει κανείς.
Υ.Γ. Δεν βαυκαλίζομαι ότι οι έλληνες διαβάζουν γενικώς και εφημερίδες ειδικώς (στο τελευταίο για να είμαι ειλικρινής δεν νομίζω ότι κάνουν και λάθος αλλά αυτό είναι άλλη εντελώς διαφορετική συζήτηση). Αν πίστευα ότι όλοι διαβάζουν τα πάντα δεν θα υπήρχε και νόημα ορισμένες φορές να αναπαράγω μέσω του μπλογκ μου δημοσιεύματα του τύπου.
Σας ευχαριστώ για τις παρεμβάσεις και λυπάμαι αν σας υποχρέωσα σε ένα ακούσιο από την πλευρά σας διάλογο του οποίου είναι ξεκάθαρο ότι δεν αναζητώ την τελευταία λέξη ή την άγρα εντυπώσεων αλλά την κατάθεση, από μέρους μου, ουσιαστικών θέσεων και επιχειρημάτων.
 
Εκ παραδρομής δεν προσέθεσα στο χθεσινό μου σχολιασμό την εξής παράγραφο:

Ως προς το ενδεχόμενο διαγραφής του ποστ: Φίλε Reader’s Diggest, μου φαίνεται εντελώς ανούσια ιδέα. Δεν αδικείς κανέναν με μια καθαρά υποκειμενική άποψη, σχετική με τη δημόσια εικόνα του. Εξάλλου τα δημόσια πρόσωπα ότι είναι εξ ορισμού ανοικτά στην κριτική. Δεύτερον, αν σβήσεις το ποστ θα απομακρύνεις το έναυσμα ενός ενδιαφέροντος διαλόγου. Τρίτον, και οι κρίνοντες κρινόμαστε: αν μετανιώσουμε για κάτι που γράψαμε, η λύση δεν είναι να το σβήσουμε, κρύβοντας κάτι για το οποίο ενδεχομένως αξίζουμε αρνητική κριτική (την οποία όπως κατάλαβες δεν πιστεύω ότι αξίζεις, αφου γενικά συμφωνώ με όσα γράφεις). Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να παραδεχτείς το λάθος σου με ένα επόμενο ποστ, αν πειστείς γι’ αυτό.

Εξάλλου δεν είναι δημοκρατία να διαγράφουμε τις απόψεις μας επειδή διαφωνεί η πλειοψηφία.
 
@desiderius
Φίλτατε στα 180 ποστ αυτού του μπλογκ υπήρχε ένα, εμφανίστηκε στις 5 Ιανουαρίου του 2006 που αδικούσε κατάφωρα ένα άτομο. Μετά από ένα μπαράζ αντιδράσεων κυρίως μέσω mail από τρίτους κατάλαβα ότι είχα διαπράξει φρικτό λάθος και το απέσυρα με εντελώς δική μου πρωτοβουλία. Από τότε μέχρι σήμερα ουδέποτε αισθάνθηκα, κατάλαβα ή μου έδωσαν να καταλάβω κάτι ανάλογο. Το θέμα της απόσυρσης του ποστ ήταν και είναι καθαρά τοποθέτηση ''γοήτρου'' και όχι ουσίας αφού όπως σωστά αναφέρεις το λάθος δεν αναγνωρίζεται έτσι και η ανάγκη της συγνώμης εάν και εφόσον δημιουργηθεί εκφράζεται με διαφορετικούς τρόπους.
 
Δεν με ενοχλεί ο διάλογος, το αντίθετο , αφού δεν θεωρείτε ότι αλλοιωνει τη φυσιογνωμία του μπλογκ σας, είναι οκ με μένα.

Μετατοπίζετε τα τέρματα στη συζήτηση. Ξεκινήσατε εντοπίζοντας την ένστασή σας στον αριθμο των συνεντεύξεων. Σας έφερα ένα αντεπιχείρημα σοβαρό πιστεύω. 8 συνεντεύξεις διαβάσατε εσείς. Οι περισσότεροι διάβασαν μία ή δύο. Κατά τη γνώμη μου δε, είναι λίγες μπροστά σε αυτές που θα μπορούσε να δώσει με δεδομένο το αντικείμενο.

Την κυρία Φουντεδάκη, την οποία γνωρίζω από παραπομπές σε αυτήν σε άρθρα της κυρίας Χάριτος Κατάκη,όχι τόσο γιατί με ενδιαφέρει το θέμα όσο γιατί άπτεται της επαγγελματικής μου ενασχόλησης ( ναι, μέχρι και οι σοβαρότεροι των επιστημόνων καταφεύγουν σε μας τους δαίμονες τους συμβούλους επικοινωνίας) δεν γράφει για τον πολύ κόσμο, γράφει επιστημονικά συγγράμματα, γράφει για την υιοθεσία ως αντικείμενο έρευνας, ο Τατσόπουλος γράφει για τον εαυτό του. Η μαρτυρία έχει άλλη δύναμη και απευθύνεται στον κόσμο.

Η άποψη που θέλει τις δημόσιες σχέσεις κάτι κακό δεν μου κάνει εντύπωση, όπως αντιλαμβάνεστε και 9 στις 10 φορές εκφέρεται από ανθρώπους που κατεξοχήν δημοσιοσχετίζουν είτε παριστάνοντας τα "παπαγαλάκια" είτε τους καλοθελητές μεταφέροντας, αποκλειστικές, δήθεν, πληροφορίες. Μόνο που επικοινωνία και δημόσιες σχέσεις δεν είναι αυτό.

Να σας εξηγήσω πώς λειτουργεί. Αν εγώ αύριο βγάλω τους "Βορβορυγμούς" βιβλίο ( φέρνω παράδειγμα) η θεματολογία τους αυτή καθαυτή θα ενδιαφέρει τους μάγειρες και όσους τη βρίσκουν με ενα "πειραγμένο" μαγειρικό λόγο. Όταν κάποιος κινείται δημόσια, στόχος του είναι να τον μάθουν όσο το δυνατόν περισσότεροι, αλλιώς κάθεται κλεισμένος σπίτι του και βλέπει τηλεόραση. Θα τον διαβάσουν οι 10 γκουρμέδες αλλά οι υπόλοιποι 100 ( που πολύ θεμιτά θα θέλει να τον διαβάσουν) θα πρέπει να ιντριγκαριστούν από άλλα πράγματα: κάποιος που σπουδάζοντας δουλεψε στις μεγαλύτερες κουζίνες του κόσμου ή ακόμη κάποιος που έστησε με επιτυχία μια αντρική περσόνα ενώ είναι γυναίκα. Αμέσως-αμέσως εκεί που θα σου ζητούσε μια συνεντευξούλα το "Κουζίνα και Γεύση" μπορεί να γίνεις θέμα από το "Madame Figaro" μέχρι το "Playboy" αν δε στα ποστ έκανες αναφορές στη Λογοτεχνία μπορεί και να γίνεις θέμα στο "Διαβάζω" αν έκανες αναφορές στην "Αστρονομία" μπορεί να βρεθείς και στα χρονικά της ΝΑΣΑ. Φέρνω παραδείγματα τώρα, μην παρεξηγηθώ.

Αυτό που κάνουμε εμείς, είναι να φωτίζουμε υπαρκτές ( και όχι φανταστικές) πτυχές του υποκειμένου.

Αν δεν έχεις αξία απο΄μόνος σου, η επικοινωνία σε βοηθάει ελάχιστα.

Έτσι πάει. Ακόμη κι αν έχεις τα καλυτερα κοννε του κόσμου, θα γράψουν για σένα μία-δυο-τρεις. Μετά, θα πρέπει να αποτελείς ενδιαφέρον θέμα για το κοινό συγκεκριμένου εντύπου και ο Τατσόπουλος αποτελεί ενδιαφέρον θέμα αυτή την περίοδο. Εδώ αποτελεί η Νάσιουτζικ, δεν θα αποτελεί ο Τατσόπουλος; Μην τρελαθούμε κιόλας.
 
Διαβάζοντας αρκετές διαφορετικές εφημερίδες, δεν μπορώ να πω ότι παρατήρησα μια μεγαλύτερη "υπερέκθεση" του Τατσόπουλου, σε σχέση τουλάχιστον με το τι γίνεται με οποιοδήποτε μεγάλο όνομα κυκλοφορήσει βιβλίο.

Επιπλέον, έχω μια βασική διαφωνία : αντίθετα με εσάς πιστεύω ότι το θέμα της υιοθεσίας αγγίζει περισσότερους ανθρώπους και με διαφορετικό τρόπο σίγουρα (από ό,τι πχ η τρομοκρατία).
Το να βγει και να μιλήσει έτσι ανοιχτά, όσες δημόσιες σχέσεις και να κρύβει από πίσω το θεωρώ μάλλον προς τιμήν του.
Και ουτε δέχομαι ότι πρέπει να έχει αδειάσει με το βιβλίο και να μην έμεινε τίποτα να πει σε συνεντεύξεις ή ακόμα και σε επόμενα βιβλία.

Η ουσία είναι πως τελικά δεν είναι όλα αυτά που θα με οδηγήσουν να διαβάσω ή όχι το βιβλίο.
Εκεί πάλι θα ισχύσει η γνωστή μέθοδος του ξεφυλλίσματος.

Αυτά σε ό,τι αφορά εμένα. Εννοείται πως δεν "κρίνω" την αντίδρασή σας, καθώς δεν είναι απαραίτητο κάποια από όλες τις απόψεις να είναι η "σωστή".

(για την ιστορία, το βιβλίο το έχω στην λίστα για όταν βρω χρόνο)
 
@αθήναιος
Μπορείς με τις πολύτιμες γνώσεις σου να μου εξηγήσεις γιατί η Νάσιουτζικ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ενδιαφέρον πρόσωπο την εποχή που έγραψε δύο εξαιρετικά προσεγμένα δοκίμια και είναι σήμερα με μια δουλειά που ο Κουμανταρέας δίκαια χαρακτήρισε ’’λογοτεχνία της παιδικής ηλικίας’’; Και όχι με μια, δύο ή τρεις δημοσιεύσεις...
Αν ο τύπος δημοσίευε μόνο ότι άξιζε τότε οι εφημερίδες δεν θα είχαν μείωση πωλήσεων που αγγίζει το 60-70% σε σχέση με την περασμένη δεκαετία. Και αν ήξεραν από μόνοι τους οι δημοσιογράφοι τι αξίζει τότε ποιός ο ρόλος των επικοινωνιολόγων, των P.R. και των image maker που ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια (παράκληση μην το πάρεις προσωπικά αυτό, μέχρι σήμερα και το πρώτο σου σχόλια δεν είχα καν ιδέα για την ενασχόληση σου με αυτό το χώρο) τα τελευταία χρόνια;
Με όλα αυτά βεβαίως λοξοδοδρομήσαμε πάλ. Το βασικό μου ερώτημα και απορία παραμένει ίδια και αναπάντητη...
Αν ο Τατσόπουλος έβγαλε τα πάντα από μέσα του δεν έχει λόγο να μιλάει δεξιά και αριστερά...Αν χρησιμοποίησε μια προσωπική του ιστορία (δεν είναι ο πρώτος, δεν θα είναι ο τελευταίος και σαφέστατα δεν τον μέμφομαι γι’ αυτό) έγραψε ένα βιβλίο και θέλει να το στηρίξει εμπορικά τότε δικαίως δίνει και 8 και 58 συνεντεύξεις...Στην πρώτη περίπτωση θα μου αρκούσε να διαβάσω το βιβλίο και να ικανοποιηθώ. Στη δεύτερη, διαβάζω τις συνεντεύξεις και μαθαίνω τι περίπου λέει το βιβλίο.
 
Η παρουσία ενός επαγγελματία της επικοινωνίας δίνει άλλες διαστάσεις στη συζήτηση.

Προσπαθώντας πάντως να βγάλω μια άκρη, καταλήγω στο εξής: νομίζω πως ο Reader’s Diggest έχει στο λιγότερο ή περισσότερο συνειδητό μέρος του μυαλού του τη νοοτροπία πως το βιβλίο είναι πνευματικό αγαθό, και ως τέτοιο δεν πρέπει να γίνεται αντικείμενο έντονης έως κακόγουστης διαφήμισης. Χωρίς καθόλου δόση ελιτισμού όλα αυτά. Προσωπικά τείνω να συμφωνήσω. Δεν σνομπάρω τις δημόσιες σχέσεις, τη διαφήμιση των βιβλίων, την πληθωρική δημόσια παρουσία των συγγραφέων, την προσπάθεια να ανεβάσουν τις πωλήσεις των έργων τους. Όμως, πώς να το κάνουμε, η υπέρμετρη διαφήμιση έχει κάτι το κακόγουστο. Κι αυτό μπορεί να αποτελέσει άχθος για το βιβλίο τελικά, όπως μας εξήγησε ο μπλόγκερ ότι συνέβη όσον αφορά τον ίδιο.

Αυτά όσον αφορά γενικά το ζήτημα. Ειδικά για τον συγκεκριμένο συγγραφέα, από τη στιγμη που δεν παρακολουθώ τόσο συστηματικά τον τύπο, και κύρια πηγή μου είναι το ποστ, επιφυλάσσομαι να εκφέρω απόλυτα σαφή άποψη. Θα επαναλάβω το κοινότοπο μα αληθινό, παν μέτρον άριστον. Να καθοριστεί ακριβώς το «μέτρον» είναι πολύ δύσκολο, και θα καταλήξουμε να παίζουμε την κολοκυθιά με τον αριθμό των συνεντεύξεων. Η δική μου αισθητική πάντως, Αθήναιε, λίγο βρίσκει πως οκτώ συνεντεύξεις σε δυο μήνες είναι κάπως πολλές. Φυσικά με μια ή δυο δεν φτάνεις σε όλους τους αναγνώστες. Ούτε με οκτώ, ούτε με δεκαοκτώ. Όμως στην προσπάθειά σου να καλύψεις ένα μεγάλο μέρος του κοινού των εφημερίδων, καταλήγεις να προκαλέσεις έναν κορεσμό σε ένα μικρότερο ίσως μέρος του. Εγώ δεν αγοράζω πάνω από δύο ή τρία φύλλα την εβδομάδα, και διαβάσα τρεις συνεντεύξεις του Τατσόπουλου τελευταία.
 
πολλές φορές έχει όμως σημασία.
 
Post a Comment



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?