Ελληνική λογοτεχνία

'Η ζωή είναι πολύ σύντομη για τα καλά βιβλία, πρέπει να διαβάζουμε μόνο εξαιρετικά βιβλία''. Τίμπορ Φίσερ (Under the frog)

Wednesday, December 13, 2006

 

Ο ρόλος των επιμελητών

Κλείνουμε σήμερα τα σχετικά με την 4η συνάντηση νέων συγγραφέων που έγινε στο Ναύπλιο με την εισήγηση του Νίκου Βλαντή*. Πριν πάμε στο κυρίως θέμα με αφορμή και ένα σχόλιο-απάντηση του Δημήτρη Γκενεράλη να διευκρινίσω και εγώ από την πλευρά μου ότι δεν πήρα τις εισηγήσεις από τους συγγραφείς-εισηγητές (το πως έφτασαν στα χέρια μου είναι άλλο θέμα), δεν πρόκειται για λογοτεχνικά κείμενα ή έστω για δουλειές που προορίζονταν για δημοσίευση αλλά για ένα οδηγό στις συζητήσεις που ακολούθησαν. Θεωρώ, όμως, ότι και οι τρεις εισηγήσεις είχαν μεγάλο ενδιαφέρον και δεν έπρεπε να μείνουν ''κτήμα'΄ μιας εικοσάδας συγγραφέων που πήραν μέρος στη συνάντηση. Διαβάζοντας μάλιστα μερικά εξαιρετικής ποιότητας σχόλια που ακολούθησαν και στο blog δικαιώνεται η πεποίθηση μου ότι τα τρία θέματα έχουν ΚΑΙ δημόσιο ενδιαφέρον.
Σήμερα, κλείνουμε με τον Νίκο Βλαντή και την εισήγησή του για το ρόλο του επιμελητή εκδόσεων. Θέμα λεπτό που ΔΕΝ αφορά μόνο συγγραφείς ή wanna be συγγραφείς (για να ξέρουν δηλαδή τι περίπου θα συναντήσουν) αλλά και τον τελευταίο αναγνώστη βιβλίων. Δεν είναι λίγες οι φορές (ειδικά από εκδοτικούς οίκους με μικρές οικονομικές δυνατότητες που εκδίδονται βιβλία με απίστευτα συντακτικά ή ορθογραφικά λάθη ή ακόμη και καλές ιδέες πρωτοεμφανιζόμενων πάνε στράφι). Θέμα, λοιπόν, του Νίκου Βλαντή «Ο ρόλος του επιμελητή. Τον θέλουμε μόνο για τυπογραφικές διορθώσεις και τα ορθογραφικά λάθη ή για να επεμβαίνει σε βαθμό να δίνει οδηγίες για τη δομή ή τη σκιαγράφηση των ηρώων;». Και η εισήγησή του ακολουθεί:
''1. Σκιαγράφηση της συζήτησης. Η επιμέλεια και η πράξη δημιουργίας

Μιλάμε για το ρόλο του επιμελητή. Το θέμα παρουσιάζεται ως δίλημμα. Κατά τη γνώμη μου είναι πολύ περισσότερο πολύπλοκο και βαθύτερο. Η απάντηση σε ένα δίλημμα μπορεί να φαίνεται μονοσήμαντη και απλή, δηλαδή ή το ένα ή το άλλο. Στην πραγματικότητα, κατά τη γνώμη μου, το ζήτημα της επιμέλειας και η στάση του συγγραφέα απέναντι στον επιμελητή βρίσκεται στον πυρήνα της «πράξης δημιουργίας», διανοίγει ερωτήματα για τη θέση του δημιουργού ως προς το δημιούργημά του. Ως γενικό περίγραμμα θέτω: ένα ξεχωριστό θέμα είναι οι τυπογραφικές/ ορθογραφικές διορθώσεις. Ένα δεύτερο θέμα που δεν θίγεται στο ερώτημα αλλά θεωρώ πολύ σημαντικό όσον αφορά την επιμέλεια στην Ελλάδα βάσει της εμπειρίας μου είναι οι υφολογικές παρεμβάσεις. Στη συνέχεια, έχουμε δύο «ουτοπικά» ζητήματα σε ό,τι αφορά το πώς δουλεύουν οι ελληνικοί εκδοτικοί οίκοι: 1ον αν επεμβαίνει ο επιμελητής στη δομή, και 2ον στη σκιαγράφηση των ηρώων. Από την εμπειρία που έχω και για τα δύο, θα θίξω το καθένα ξεχωριστά.


2. Εξετάζοντας το πρώτο σκέλος: τυπογραφικές/ ορθογραφικές διορθώσεις

Ας μιλήσουμε κατ’ αρχάς για το πρώτο σκέλος: τυπογραφικές και ορθογραφικές διορθώσεις. Κατ’ αρχάς: θεωρώ δεδομένο, σε ό,τι με αφορά, ότι θα γράψω το βιβλίο στο Word. Στη συνέχεια, θα κάνω μια πρωταρχική σελιδοποίηση (παράγραφοι, διάστιχα, εισαγωγικά στους διαλόγους, παύλες κ.ό.κ.), μετά θα περάσω το κείμενο καλού κακού από spell check, να ’ναι καλά η Microsoft, και θα το παραδώσω σ’ αυτή τη μορφή στον εκδότη.
Έτσι, όταν μιλάμε για το πρώτο σκέλος του ερωτήματος, τις τυπογραφικές/ ορθογραφικές διορθώσεις, εγώ φέρνω στο νου μου τον διορθωτή που θα επιμεληθεί τη νέα σελιδοποίηση που θα κάνει ο γραφίστας, ώστε να μην υπάρχουν «κουτσές» λέξεις, δηλαδή μία σειρά να μην αποτελείται από μία μόνο λέξη, οι παράγραφοι να είναι σωστές κ.ό.κ. Σε πρώτο επίπεδο, έτσι αντιλαμβάνομαι τις τυπογραφικές διορθώσεις, με τις οποίες σπανίως εκφράζω αντίρρηση. Δίνω βέβαια κατευθύνσεις: πώς θα διαμορφωθούν οι αρχικές σελίδες που χωρίζουν τα μέρη των βιβλίων μεταξύ τους, αν σε κάποια κείμενα θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί διαφορετική γραμματοσειρά, πώς τη φαντάζομαι αυτή τη γραμματοσειρά κτλ.
Στο δεύτερο επίπεδο, ο επιμελητής θα έχει άποψη για το αν έχω γράψει σωστά μία λέξη, αν πρέπει να απλοποιηθεί κτλ. Π.χ. έχω πέσει πάνω στο δίλημμα η λέξη «βράδυ» με γιώτα ή με ύψιλον και έχω δώσει μάχη να γραφεί με ύψιλον (για την ιστορία: τελικά, γράφτηκε με γιώτα, χωρίς να το προσέξω). Επίσης, το πολύ πολύ ο διορθωτής να μου έχει διορθώσει κάποια ξενική λέξη, να συζητήσουμε αν έχει μεταφερθεί σωστά στα ελληνικά, αν πρέπει να μεταγραφεί, κτλ. Αυτό είναι ένα πρώτο βασικό στάδιο της εργασίας για την προετοιμασία του σώματος του βιβλίου, στο οποίο έχω επιβλέπει τη δουλειά του διορθωτή, και έχω παρεμβληθεί γόνιμα.
Σ’ αυτό το πεδίο, ο ρόλος του επιμελητή/ διορθωτή είναι χρήσιμος και θεμιτός: π.χ., σε ένα βιβλίο μου, είχα γράψει λάθος τα Starbucks, σε άλλο το ΙΚΕΑ (είμαι καταναλωτικό παιδί…). Στην πρώτη περίπτωση, ο επιμελητής το βρήκε, στη δεύτερη όχι. Επίσης, από συζητήσεις με τους επιμελητές περί τυπογραφικών διορθώσεων, ορθογραφίας, συντακτικού, κτλ., κατάλαβα κατά πόσον εκδοτικοί οίκοι παίρνουν σοβαρά το ρόλο τους τυπώνοντας βιβλία άρα παράγοντας γλώσσα άρα παράγοντας πολιτισμό, και άλλοι όχι. Αυτό με βοήθησε και ως συγγραφέα να γίνω καλύτερος.

3. Η τυπική ελληνική επιμέλεια: υφολογικές παρεμβολές

Από κει και πέρα, θα γίνει η δουλειά της επιμέλειας (άσχετα αν σε κάποιους εκδοτικούς οίκους, διορθωτής και επιμελητής ταυτίζονται). Από την εμπειρία μου, στην Ελλάδα, το πολύ πολύ, ο επιμελητής να σου προτείνει επεμβάσεις υφολογικές: να διορθώσει κάποιες εκφράσεις, να σου προτείνει να αλλάξεις μια πρόταση, ένα επίθετο, κτλ., υπό το πρόσχημα της αντικειμενικότητας, της ορθής χρήσης της γλώσσας, της ακριβολογίας, της α-λήθειας και λοιπών αφαιρετικών εννοιών.
Συμβαίνει πολύ συχνά όταν κάποιος μου θίγει κάποιο λάθος/ πρόβλημα στο βιβλίο μας είναι σαν να με τσιμπάει. Σαν να μου προκαλείται μια ενοχλητική αίσθηση. Πού οφείλεται;
Κατά τη γνώμη μου, είναι το ξεκίνημα του «βαπτίσματος» του βιβλίου. Από την ώρα που ως συγγραφέας παραδίδω το βιβλίο στον επιμελητή, συνειδητοποιώ πως δεν είμαι πια στο απυρόβλητο, έχει βγει από το προσωπικό του καταφύγιο και πλέον θα εκτεθώ ποικιλοτρόπως στην κρίση των άλλων.
Ασκώντας αυτοκριτική, έχω πλέον την εντύπωση πως συχνά, αυτή η αίσθηση με έχει αποπροσανατολίσει, μου δημιουργήσει αρνητικό συναίσθημα απέναντί στον επιμελητή, με έχει οδηγήσει να θωρακιστώ πίσω από το αναφαίρετο δικαίωμα της έμπνευσης, της λογοτεχνίας, της αυθαιρεσίας, της ελευθερίας και να απορρίψω αβλεπεί ό,τι προτείνει, χωρίς καν να το αναλογιστώ.
Από την άλλη, μου έχει περάσει συχνά στο μυαλό μου το εξής, για να δικαιολογήσω τη στάση μου: υπάρχουν πράγματι «αντικειμενικές» διορθώσεις σ’ αυτό το πεδίο; Μήπως ο επιμελητής δεν είναι παρά κάποιος που βλέπει τα πράγματα, όπως και τα βιβλία, μέσα από μία συγκεκριμένη οπτική η οποία είναι διαφορετική από τη δική μου, και γι’ αυτό το λόγο έτυχε να διαφωνήσω μαζί του; Η ακριβολογία του συγγραφέα πηγάζει από την προσωπική του γλώσσα, και οι λεκτικές, φραστικές του επιλογές έχουν σχέση με τη γενιά του. Σίγουρα θα συμβαίνει και σε σας: οι επιμελητές μου ήταν πάντα πολύ μεγαλύτεροι σε ηλικία από μένα.
4. Οδηγίες για τη δομή του μυθιστορήματος;

Αν μιλήσουμε για ακόμη σοβαρότερες διορθώσεις, σε ό,τι αφορά π.χ. τη δομή ενός μυθιστορήματος, ή το πώς χειρίζεται ο συγγραφέας τους ήρωές του, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο θολά.
Δεν μου έχει τύχει, δεν νομίζω πως συμβαίνει στην Ελλάδα κάτι τέτοιο, ωστόσο θα μπορούσαμε να το εξετάσουμε υποθετικά.
Σου λέει π.χ. ένας διορθωτής ότι στο τάδε ή το δείνα σημείο, το βιβλίο απλώνεται αναίτια, δεν έχει σωστή δομή.
1ον Αμέσως μπορείς να αντιγυρίσεις το επιχείρημα και τον ρωτήσεις: υπάρχει μια αρχετυπική καθολικά αποδεκτή μυθιστορηματική δομή που πρέπει να υπηρετήσεις με το γραπτό σου; Ποια είναι αυτή; Πού διδάσκεται; Στις σχολές δημιουργικής γραφής; Δηλαδή, έχεις κάνει λάθος στη δομή επειδή είσαι απαίδευτος και δεν έχεις παρακολουθήσει το αντίστοιχο course;
2ον Μπορείς να του παραθέσεις δεκάδες αριστουργήματα των οποίων η δομή χωλαίνει, όχι λόγω ανικανότητος/ ανωριμότητος του συγγραφέα αλλά από άποψη. Π.χ. τα βιβλία του Ντοστογιέφσκι: το θέτω και ως θέμα συζήτησης, είναι από τα αγαπημένα μου.

5. Οδηγίες για τη σκιαγράφηση των ηρώων;

Αυτό επίσης το έχω ακούσει για βιβλίο μου, όχι όμως από επιμελητή αλλά από κριτικό. Αν θα άλλαζα το τέλος, εφόσον μου το είχε πει επιμελητής;
Όχι''...

* O Νίκος Βλαντής παρότι μόλις 33 ετών έχει ήδη στο ενεργητικό του οκτώ εκδοτικές προσπάθειες. Ξεκίνησε το 2000 από τις εκδόσεις Απόπειρα με τη νουβέλα ''Αλκιβιάδης Δεσμώτης''. Τελευταία του δουλειά είναι το Writersland, Το νησί των συγγραφέων (εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ) που εκδόθηκε πριν από μερικούς μήνες.
Comments:
Εξαιρετική υπόθεση συζήτησης. Κι αυτό γιατί ο Βλαντής δεν φιλολόγισε, αλλά μίλησε πρακτικά.
Όσον αφορά τα γλωσσικά (ορθογραφικά, εκφραστικά και υφολογικά) λάθη φαντάζομαι ότι όλοι θα θέλαμε να μη διάβάζουμε κείμενα ανεπαρκή.
Από την άλλη, η Σ. Τριανταφύλλου είχε ζητήσει ο επιμελητής να είναι κριτικός εκ των προτέρων. Δηλαδή να εκφράζει μια συνολική γνώμη (ακόμα και για θέματα δομής και χαρακτήρων)την οποία μπορεί ο συγγραφέας να λάβει υπόψη του και γιατί όχι να αλλάξει πράγματα, αντί να τα ακούσει ή να τα διαβάσει στις κριτικές εκ των υστέρων.
Το επιχείρημα του Βλαντή περί κανόνων είναι άδικα αυτοϋπονομευτικό, γιατί σίγουρα το έργο θα κριθεί συνειδητά (από τους κριτικούς) και υποσυνείδητα (από τους αναγνώστες) βάσει διαμορφωμένων κριτηρίων, τα οποία το πολύ πολύ ο συγγραφέαςνα αναθεωρήσει με καινοτόμες προσπάθειες μέσα στο έργο του.
Πατριάρχης Φώτιος
 
Κάθε φορά που μιλάω με κάποιον που ασχολείται ή θέλει να ασχοληθεί με τη γραφή συστήνω μια ανάγνωση της «Εισαγωγής στην Αφηγηματολογία» (Άννα Τζούμα, Εκδόσεις Συμμετρία). Δεν είναι ένα βιβλίο με μαγικές συνταγές ή «οδηγίες χρήσεως», πιο πολύ είναι μια προσπάθεια «να γίνει κτήμα των πολλών η γνώση της μικρής ομάδας». Όλοι στο τέλος νομίζω ότι βγαίνουν κερδισμένοι.

Να πω κι εγώ ότι περιμένω τις προτάσεις σας για τα Χριστούγεννα.
 
@
reader's digest
δεν μπορώ παρα να συμφωνησω μαζί σας: οι εισηγήσεις της ομάδας αυτής των νέων συγγραφέων εκτός του ότι παρουσιάζουν -για μια σειρά λόγων- ξεχωριστό ενδιαφέρον, θα ήταν κρίμα να μείνουν μακριά από τον αναγνωστικό -κατ' ανάγκη, (lol)- ορίζοντα ενός ετεροκλητου και ποικιλομορφου κοινού.
όΛων ημών των διαδικτυακών περιηγητών.
Aν μη τι άλλο, δεικνύουν τις μέριμνες της συγγραφικής αυτής γενιάς, τις αγωνίες και τα μελήματα τους.
Παράλληλα, αγγίζουν στρυφνά στη διαχείριση τους ζητήματα με βαθύ -IMHO- δημόσιο ενδιαφέρον.
Βαδίζοντας σε σχολιούς δρόμους, φαίνεται να συ-ζητάνε με όντως δημιουργικό τρόπο πάγιες ανησυχίες και εγγενή στη συγ-γραφή προβλήματα.
Θερμά σας ευχαριστούμε, αγαπητέ οικοδεσπότη, για τη μεταφορά..

@
Σχισματικό πατριάρχη,
Είναι προφανής η άρνηση σας σε ότι αντιλαμβάνεστε ως θεωρία. Σε όσα με μάλλον απαξιωτικό (;) τρόπο χαρακτηρίζετε ως 'φιλολογισμούς' ή συναφή φρασεολογία. [Όλα αυτα, τεσπα, που δεν οφείλουν να απασχολούν τους συγγραφείς].
Εντύπωση, πάντως, μου προκαλεί πως τα σχόλια σας που έλαχε να πέσουν στην αντίληψη μου [του παρόντος συμπεριλαμβανομένου], διαπνέονται έντονα απ' αυτό που στη Θεωρία της Λογοτεχνίας αποκαλείται κανονιστικός (normative) χαρακτήρας-με αξιώσεις επιβολής..
Όσο για το θέμα της 'θεωρίας' και την αξία/χρηστικότητα/αντίκρυσμα της-ο (οικονομολόγος) John Meynard Keynes, έγραφε κάπου πως "όλοι όσοι ισχυρίζονται πως δεν τη χρειαζόμαστε, είναι απλώς δέσμιοι μιας Άλλης Θεωρίας"... :)

@
επί της εισήγησης
Ορθά ο κ. Βλαντής υπογραμμίζει εξαρχής την πολυπλοκότητα του ζητήματος.
Αφενός, άλλος ο θεωρητικός προβληματισμός-άλλη η ελληνική εκδοτική πραγματικότητα..
Αφετέρου, ποιά είναι και πως οριοθετούνται τα όρια της εκδοτικής παρέμβασης;
Ακόμη και στο αυτονόητο -φαινομενικά- θέμα της ορθογραφικής (;) διόρθωσης, υφίστανται πρακτικότατα προβλήματα.
Τι συμβαίνει άραγε όταν ο συγγραφέας παίζοντας υπονομευτικά με τις γλωσσικές δυνατότητες, αναπτύσσει -σε μικρό η μεγαλύτερο βαθμό- ένα παιγνιώδη modus έκφρασης; Υβριδικά σημεία στη διατύπωση που αξιοποιούν δημιουργικά γλωσσικές φόρμες..
Όταν δλδ συναιρούνται στοιχεία ιδιολέκτων που συχνά ο επιμελητής αδυνατεί να παρακολουθήσει ;;
Υπαινίσσομαι συγγραφικές συνθέσεις που εξελίσσονται σε διαφορετικά πεδία [π.χ. new media, 'μαθηματικό μυθιστόρημα', κλπ ]
Τι γίνεται, σε τελευταία ανάλυση, όταν η αυτονομημένη μορφή σφραγιζει το 'περιεχόμενο';
Στην τρεχουσα εκδοτική πράξη, ο -συχνότατα μεγάλος σε ηλικία φιλόλογος/επιμελητής- είναι σε θέση να το κατανοησει αυτό ;

Η κατάθεση της εμπειρίας του κ. Βλαντή στο υφολογικό πεδίο είναι αποκαλυπτική-μου υπομιμνήσκει, παράλληλα, 'οικεία κακά'.. ;-)
Η αλήθεια, ασφαλώς, είναι πως 'οφείλει' ΚΙ ο συγγραφέας να αποδεχτεί όχι την πρωτοκαθεδρία ή το αλάθητο, αλλά σίγουρα την ειδική αξία του επιμελητή. Γεγονός που προυποθέτει την αμοιβαία [και όχι ρητορική] αποδοχή του εργου της επιμέλειας.
Με προσωπική όμως αναφορά και με διαδικασίες προσέγγισης μεταξύ των _συνεργατών_ που διασφαλίζουν την εμπιστοσύνη και εγγυώνται την αμοιβαία κατανόηση.
Για να φύγει κανείς από το αντι-παραγωγικό και έμμεσα αλαζονικό συναίσθημα της απόρριψης ΚΑΘΕ παρέμβασης στο Έργο..

Αναδύεται, ωστόσο, κι ένα ακόμη ερώτημα, όψεις του οποίου εύστοχα πραγματεύεται ο κ. Βλαντής: οι παρεμβάσεις στη δομή και οι επικλήσεις επιχειρημάτων στη βάση λογοτεχνικής 'ρετσέτας'.
Η άποψη της οξυδερκούς Σ. Τριανταφυλλου είναι in principio σεβαστή. Θεωρώ δε πως είναι και ενδεικτική της μη-φοβικότητας μιας καταξιωμένης δημιουργού που δεν τραβάει ζόρια.. Αλλά, εκτιμώ πως απαιτεί μια διαδικαστική εφαρμογή για να μη νοθευτεί το τελικό αποτέλεσμα.
Για να χοντρύνω λίγο το παιχνίδι, αναφερόμενος στην κατακλείδα των επισημάνσεων της προτασσόμενης εισήγησης: φαντάζεστε την καθυπόταξη της λογοτεχνικής δημιουργίας στα καπρίτσια [ακόμη και στο 'εμπορικό' ένστικτο] του όποιου -αξιολογότατου- επιμελητή;
Προτιμώ 1000 φορές ένα λογοτεχνημα που για Χ λόγους δε γουστάρω, από ένα έργο-σούπα...

@
Φωνή απ'τα ξάρτια
Το βιβλίο της γλυκειάς Άννας -μέσω της οποίας κάποιοι από εμάς μάθαμε κάαποτε και κάτι κολυβογράμματα- είναι πράγματι σημαντικό για τις συζητήσεις που διεξάγονται εδώ.
 
Υποθέτω, ότι αυτό το κείμενο είναι το τελευταίο της συζήτησης των συγγραφέων.
Αυτό του κ. Βλαντή, είναι χωρίς ενδιαφέρον για μας τους αναγνώστες, χωρίς να έχω άποψη, για το πόσο ενδιαφέρον μπορεί να είναι για τους συγγραφείς. Είναι περί πρακτικών θεμάτων της έκδοσης.
Όμως η αίσθηση που άφησε η πρώτη εισήγηση, παραμένει η ίδια μέχρι τέλος.

Απουσιάζει ο προβληματισμός για την σημερινή κοινωνία, τις διαφορές που τυχόν παρουσιάζει με άλλες εποχές.
Δεν αναπτύχθηκε κάποιος λόγος για τη λογοτεχνία των άλλων χωρών, ή τη λογοτεχνία του τρίτου κόσμου, που παρουσιάζει μία άνθηση. Δεν φαίνονται να υπάρχουν σχολές και τάσεις. Δεν υπάρχει άποψη για μας το αναγνωστικό κοινό, τι ψάχνει να βρει, σήμερα, σε ένα καλό βιβλίο. Υπάρχει κάποια διαφορετικότητα σήμερα σε σχέση με το εγγύς παρελθόν μας; Αυτό αγγίζει τη λογοτεχνίας;
Πολλά θέματα πίστευα , ότι απασχολούν το μυαλό ενός συγγραφέα, που θα ήθελε να τα μοιραστεί με τους συναδέλφους του καταρχήν και δευτερευόντως και με μας.
Μπορεί όμως, να μην είχε τέτοιους στόχους η συνάντηση στο Ναύπλιο, οπότε, πολλά ζητάω. Μακάρι να έχω άδικο.
 
@suigenerisav
Είναι εύκολη και βιαστική παρεξήγηση να μιλάς για απαξίωση της Θεωρίας σε έναν άνθρωπο που εκπονεί διατριβή στη Θεωρία της Λογοτεχνίας (με Genette και άλλους πολλούς). Άλλο λέω κι άλλο καταλαβαίνεις ως προς το ζήτημα.
Πατριάρχης Φώτιος
 
@
Πατριάρχη Φώτιο

Ομολογώ πως δεν αντιλαμβάνομαι ακριβώς την υφή αλλά και την ισχύ του επιχειρήματος: υπονοείτε πως κάποιος που "εκπονεί διατριβή στη Θεωρία της Λογοτεχνίας (με Genette και άλλους πολλούς)" (sic), DEN δύναται να καταθέτει σκέψεις σε ένα ιστολόγιο, ως το παρόν, που αυτόχρημα βάλλουν [άλλοτε άμεσα μα και έμμεσα] ενάντια στο αίτημα του θεωρητικού στοχασμού;
Σοβαρολογείτε;

Και οποιοσδήποτε το επισημαίνει, ως η αφεντιά μου, υποπίπτει σε μια "εύκολη και βιαστική παρεξήγηση"..;;

Αγαπητέ φίλε, έχω την αίσθηση πως διαπράττετε λογικά ολισθήματα των οποίων το άνυσμα αγνοείτε-κι αν κάτι τέτοιο συμβαίνει από κάποιον που διακηρύττει τη γνωστική ταυτότητα του εν είδει τεκμηρίωσης/επιχειρηματολογίας, τότε κάτι δεν πάει καλά στις σπουδές Λογοτεχνίας σε κάποιο Πανεπιστήμιο αυτής (;) της χώρας.. ;-)

Τέλος, σημειώνετε οτι "Άλλο λέω κι άλλο καταλαβαίνεις ως προς το ζήτημα."
Πιθανώς να συμβαίνει κι αυτό-προσγράψτε το, παρακαλώ, στο συρρικνωμένο αναγνωστικό μου ορίζοντα και στη γλωσσική μου ανεπάρκεια περί την ελληνική. :-)

Δεν νομίζω πως ο χώρος προσφέρεται για επιμέρους λεκτικούς διαξιφισμούς.
Θα σταματήσω λοιπόν εδώ-αλλά λίγη αυτογνωσία ποτέ δεν έβλαψε κανένα._
Πιστέψτε με.

ΥΓ Εδω μέσα-και παραέξω, έχω απευθυνθεί επωνύμως σε πολύ κόσμο-δεν το ξεπερνάω, πάντως, πως τούτη τη φορά ομιλώ σε κοτζάμ 'Πατριάρχη'.. LoL
 
Η αντιδραση του πατριαρχη σε όσα ορθα του επισημαινει (λογίως, εγω προσπαθησα πιο "λαικά") ο suigenerisav αποδεικνυει την από "καθεδρας" αντιμετωπιση του εν λόγω κυρίου. "Δες ποιος ειμαι εγω" κλπ. Χαρακτηριστικο φαινομενο του ελληνα, δε πα να χει κανει διατριβή στον Μπενζαμιν, στον Ποππ και στον Χάρολντ Μπλουμ μαζί. Για όποιον εχει πονεσει πανω απο ενα κειμενο, αυτα ειναι αλλα λόγια ν' αγαπιομαστε.Ευτυχως, για να παραφρασω τον συγγραφεα "τα βιβλια ειναι αλλου".
 
Ένα μικρο σχολιο για τη δουλεια του επιμελητη (εκεινου που ασχολειται με το υφος, την πλοκη και τη δομη του κειμενου) δεν μπορει παρα να είναι το παρακατω παραθεμα:
"Editing is simply the application of the common sense of any good reader. That's why, to be an editor, you have to be a reader. My life is reading. […] Your job as an editor is to figure out what the book needs, but the writer has to provide it.” Αυτά λεει ο Bob Gottlieb σε μια μοναδικη και αποκαλυπτικη συνεντευξη (Paris Review, 132, 1994). Ο Gottlieb υπηρξε επιμελητης πολλων γνωστων συγγραφεων όπως η Toni Morrison, η Doris Lessing, ο John Le Carre, ο Joseph Heller κ.α., και θεωρειται σημερα τον μεγαλυτερο ονομα στoν αμερικανικο εκδοτικο χωρο. Στη συνεντευξη αυτή γινεται μια συζητηση αναμεσα στον Gottlieb και σε μερικους από τους συγγραφεις με τους οποιους εχει συνεργαστει. Ολοι οι συγγραφεις αφηγουνται περιστατικα από τη συνεργασια τους που δειχνουν κατά ποσο και τα βιβλια τους και οι ιδιοι ως συγγραφεις εχουν επηρεαστει από τον επιμελητη τους.
Κατι παρομοιο, για τα ελληνικα εκδοτικα δρωμενα, μπορει να διαβασει κανεις στις συνεντευξεις του Νασου Δετζωρτζη (από εκδοσεις Γαβριηλιδη). Σε πιο βαθμο οι ελληνες συγγραφεις είναι προθυμοι να ακουσουν τις προτασεις ενός επιμελητη, να τις αξιολογησουν και να αναλογα να τις προσαρμοσουν στη δουλεια τους, νομιζω ότι είναι μια αρκετα μεγαλη συζητηση.
 
Πολύ καλή ιδέα να postareis τα κείμενα!!
Εμένα προσωπικά με ξεστραβώνουν…

ΥΓ. Το εν λόγω comment βγήκε απ το ψυγείο την τελευταία στιγμή.
Είχα γράψει 200 λέξεις πέρι Ορθογραφίας... αλλά άσε καλύτερα γιατί θα έτρωγα πολλές ντομάτες!!
Μόναχα ένα θα πω:
Υπάρχει σχέση μεταξύ της Ορθογραφίας των Νεοελληνικών και τον εθισμό των παιδιών στο ανούσιο;
 
Post a Comment



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?