Ελληνική λογοτεχνία

Όταν το τηλέφωνο κτυπάει μέσα στην άγρια νύχτα δεν είναι ποτέ για καλό…Οι λέξεις πάγωσαν τον χρόνο. ’’Πέθανε ο Παύλος’’…Τότε η είδηση την οποία θα έγραφαν την επόμενη όλες οι εφημερίδες και μερικές στην πρώτη τους σελίδα έμοιαζε απίστευτη. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος είχε φύγει, ανήμερα του Αγίου Νικολάου, σαν σήμερα το 1990, για το ταξίδι χωρίς γυρισμό αλλά δεν μπορούσε κανείς να το πιστέψει. Όπως δεν πιστεύουμε ότι πέθαναν οι bigger than life καλλιτέχνες. Όπως ποτέ δεν πιστέψαμε ότι έφυγε ο Μόρισον, έστω και αν σε κάθε ταξίδι στο Παρίσι ένα λουλούδι στον τάφο του θυμίζει το τετελεσμένο και αναπόφευκτο.
Στην κηδεία του Παύλου στον Κόκκινο Μύλο μαζεύτηκαν λογής-λογής σχετικοί και άσχετοι, πρώιμα celebrities αλλά και άνθρωποι που τον ήξεραν καλά και το δάκρυ τους ήταν ειλικρινές. Εκείνη την ημέρα καταλάβαμε ότι ανήκε σ’ αυτούς που γίνονται αθάνατοι μόλις πεθάνουν και ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή του μύθου.
Ο πρίγκιπας των μπλουζ και του ελληνικού ροκ ήταν τα πάντα για τη γενιά μου. Από τα στενά κλαμπάκια της Πλάκας μέχρι τη βραδιά που σωριάστηκε στο υπόγειο του Ροντέο στην πλατεία Βικτορίας και προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν η Στασινοπούλου και ο Πιλάλας. Από τις βραδιές που ζητούσε ’’κανονικά τσιγάρα’’ από τον κόσμο μέχρι εκείνη που αντί να τραγουδήσει διάβασε το μανιφέστο Εβερτ κατά των κομμουνιστών. Και από τη θρυλική συναυλία της βροχής στου Ζωγράφου μέχρι την εποχή που έπαψε να εμφανίζεται ή τραγούδαγε αγκομαχώντας και με δεμένο το μισοπαράλυτο χέρι του, αλλά χαρούμενοι μαθαίναμε ότι ’’καθάριζε’’. Η ντρόγκα τελικά τον νίκησε και ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που ο πρίγκιπας είχε βγει ψεύτης. ΄΄Και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω’’…Δεν άντεξε ο Παυλής.
Τη ζωή του Παύλου πολλοί την καπηλεύτηκαν και ακόμη περισσότεροι το θάνατο του. Δεν είναι αυτό το θέμα και δεν θα είναι ποτέ αυτό το θέμα. Εκείνοι που ξέρουν την αλήθεια δεν θα την πουν ποτέ γιατί δεν υπάρχει –πλέον- λόγος να ανοίξουν σφαλιστά στόματα. Κρίμα που λίγοι ήξεραν και κανείς δεν θέλησε να πει και να γράψει μερικές λεπτομέρειες για τη ζωή του. Για εκείνα τα βράδια που ο Παύλος ο τελευταίος βασιλιάς της ελληνικής ροκ κατηφόριζε στα πιο παράξενα υπόγεια της Αθήνας, άκουγε μουσικές που δεν βάζει ο νους του ανθρώπου ότι υπάρχουν, έκανε παρέα με τους πιο λούμπεν τύπους που φυσικά ούτε τον ήξεραν, ούτε είχαν ακούσει ποτέ στη ζωή τους γι’ αυτόν. Για εκείνα τα βράδια που ο Παύλος έκλεινε μονάχος τις πληγές του, εκεί που λίγοι φτάνουν και ακόμη πιο λίγοι αντέχουν να μείνουν. Για αυτά ποτέ και κανείς δεν θα γράψει.
Όπως λίγοι ξέρουν ότι ένα από τα κορυφαία τραγούδια του αυτό με τίτλο ’’Στην Κ.’’ δεν ήταν αφιερωμένο στην…κοκαϊνη όπως βόλευε να υποστηρίζει η παραφιλολογία των ηλιθίων αλλά σ’ ένα έρωτα που πήγε χαμένος για χάρη της ασφάλειας και της ευζωϊας. Για να μην τον ξεχνάμε και να μην ξεχνιόμαστε…Στην Κ. για όλους τους έρωτες που ’’εξαργυρώθηκαν’’ με λάθος τρόπο…Για την Κάθυ του ’’Παυλή’’ και για τις Κ. που πέρασαν (και έφυγαν) από τη ζωή όλων μας ‘’αφιερωμένοι εξαιρετικά’’ οι στίχοι του σημαντικότερου ερωτικού τραγουδιού του ελληνικού ροκ…Για μια Κατερίνα που δεν θα διαβάσει ποτέ τούτες τις γραμμές και δε θα βρει ποτέ μονοπάτι που να οδηγεί σ’ αυτό το χώρο γιατί δεν μπορεί να φανταστεί την ύπαρξή του:

Όταν κάποιο βράδυ θα σε ξυπνήσει απότομη η κραυγή σου
και τρέξεις στη μαμά σου να το πεις
Κι εκείνη τρομαγμένη μες στο ψυγείο κλείσει τη φωνή σου
θα 'ναι αργά μεσάνυχτα και θα 'χεις κουραστεί

Όταν θα αγαπήσεις το γέλιο σου και την αναπνοή σου
και δεις πως έχεις κάτι να μας πεις
Στο πλάι σου ο άνθρωπος που διάλεξες βιτρίνα στη ζωή σου
τριάκοντα αργύρια αντίτιμο σιωπής

Πες μας τι θα γίνει, αν κάποτε θ' αγγίξεις το κορμί σου
και το 'βρεις τσακισμένο απ' τις πληγές
Και γύρω σου κούκλες χλωμές ανίκανες
ν' ακούσουν τη φωνή σου
κι οι αλήθειες σου να σέρνονται στο πάτωμα γυμνές


Το φετινό λουλούδι και μερικά ακόμη που ατυχώς από τους γρήγορους ρυθμούς της ζωής ΄΄ξεχάστηκαν΄΄ και δεν κατατέθηκαν εκεί που έπρεπε είναι τούτο εδώ το μικρό post. Thanks for the memories, Παυλή…
Και επειδή εδώ λέμε για βιβλία ούτε σήμερα θα κάνω εξαίρεση. Η πιο συνεπής, σωστή και αντικειμενική βιογραφία του Παύλου εκδόθηκε το 1998 μες τίτλο ’’Που να γυρίζεις’’ (εκδόσεις Λιβάνη) και συγγραφέα τον πιο σεμνό, σιωπηλό και αδικημένο υποστηρικτή της ελληνικής ροκ σκηνής τον δημοσιογράφο και μουσικό παραγωγό Άκη Λαδικό. Ο Λαδικός που εδώ και μερικά χρόνια αποσύρθηκε στην πατρίδα του τη Ζάκυνθο και πρωταγωνιστεί με την ιδιότητα του καθηγητή μέσης εκπαίδευσης μπροστάρης σε όλα τα πολιτιστικά και λογοτεχνικά δρώμενα του νησιού έζησε από κοντά όλη τη διαδρομή του Παύλου και ήταν από τους στενούς φίλους του. Το βιβλίο του είναι η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΞΑΙΡΕΣΗ μεταξύ όσων έχουν γραφτεί για τον πρίγκιπα. Αντιμετωπίζει με σεβασμό το φαινόμενο του Παύλου, δεν στέκεται στα προβλήματα του ή στις διαπροσωπικές του σχέσεις και τον προσεγγίζει με βάση την τεράστια –ως σήμερα- επίδραση του στην ελληνική ροκ σκηνή. Αν το βρείτε να το αγοράσετε άφοβα….
’’Αντε και καλή τύχη μάγκες’’… Επειδή ’’στα σκοτεινά δωμάτια είναι η ψυχή μας γυμνή και δεν χωράνε εκεί μυστικά’’...