Ελληνική λογοτεχνία

'Η ζωή είναι πολύ σύντομη για τα καλά βιβλία, πρέπει να διαβάζουμε μόνο εξαιρετικά βιβλία''. Τίμπορ Φίσερ (Under the frog)

Sunday, November 12, 2006

 

Η πιο διάσημη λογοτεχνική ’’μάσκα’’

Συνήθως και πλην σπανίων εξαιρέσεων δεν γράφω για ξένους συγγραφείς η βιβλία. Σήμερα έκανα μια εξαίρεση επειδή πριν από λίγα λεπτά παράγγειλα ηλεκτρονικά το καινούργιο βιβλίο του Τόμας Πύνσον. Σίγουρα δεν λέει πολλά το όνομα, ειδικά στους ελάχιστα μυημένους στους συγγραφείς που έχουν βάση τους τις Ηνωμένες Πολιτείες, αφού πρόκειται για μια μάσκα!
Ο Τόμας Πύνσον δεν είναι ευπώλητος όπως ο Μιτς Αλμπομ (αθλητικογράφος από το Ντιτρόιτ που θεωρείται ο νούμερο 1 εμπορικός συγγραφέας αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ, αφού μετά από μια σειρά αθλητικών βιβλίων διαπρέπει και στη λογοτεχνία) ή η Ντανιέλ Στιλ αλλά είναι ο σπάνιος συγγραφέας που εμπνέει με τις λέξεις και τη γραφή. Για περισσότερο, από σαράντα χρόνια, έχει δημιουργήσει ένα μύθο γράφοντας εγκυκλοπαιδικές νουβέλες όπως το V ή το Gravity’s Rainbow, αποφεύγοντας κάθε επαφή με τα μίντια ή τη δημοσίευση φωτογραφιών του. Για το καινούργιο του βιβλίο, ένα έπος 1000(!) σελίδων με τίτλο ’’Against the Day’’, ο εκδοτικός του οίκος, ένας από τους κολοσσούς της αμερικάνικης αγοράς η Penguin Press δεν κυκλοφόρησε καν ένα τυπικό δελτίο τύπου, αλλά, συμπεραίνοντας σωστά ότι ο θόρυβος θα ήταν αυτόματος αρκέστηκε να συμπεριλάβει χωρίς άλλες λεπτομέρειες τον τίτλο στον κατάλογο των χειμωνιάτικων εκδόσεων. Όλοι εμείς οι ανά τον κόσμο φανατικοί του συγγραφέα φάντασμα, που λατρεύουμε την ίντριγκα του, τη μελοντολογική ματιά του, τις τεχνολογικές αναφορές του, τον πλούτο αλλά και το σύνθετο της δουλειάς του, την ικανότητά του να καταπιάνεται με εκατοντάδες θέματα σε κάθε βιβλίο, θα….φροντίσουμε για τα υπόλοιπα!
Σύμφωνα με τα όσα είναι γνωστά, ο Πύνσον είναι 69 ετών, ζει στη Νέα Υόρκη με τη σύζυγό του και την ταυτότητά του ξέρει μόνο η μάνατζερ του! Φυσικά, το Πύνσον είναι παρατσούκλι και κάποιες πληροφορίες λένε ότι είναι εξαιρετικά κοινωνικός, δεν έχει σχέση με το στερεότυπο του συγγραφέα που ζει και γράφει σε μια σοφίτα και αποφεύγει δημοσιογράφους και συνεντεύξεις επειδή τους θεωρεί μέρος του συστήματος και χειραγωγούς της κοινής γνώμης. Το διαδίκτυο έχει φροντίσει να μεγενθύνει ακόμη περισσότερο το μύθο του! Έχει να εκδώσει βιβλίο από το 1997, όταν κυκλοφόρησε το αριστουργηματικό ‘’Mason and Dixon’’ (ακόμη θυμάμαι τη χαρά μου όταν το έπιασα στα χέρια μου σε βιβλιοπωλείο της Νέας Υόρκης και ας ήταν…ασήκωτο, δύο μέρες μόλις μετά την κυκλοφορία του). Από τότε, οι ιντερνετικές κοινότητες και τα fun club τροφοδοτούν με ειδήσεις (άλλες υπαρκτές και άλλες αποκυήματα φαντασίας) για την επιστροφή του τους απανταχού αναγνώστες του. Νομίζω, ότι για όποιον θέλει να μάθει περισσότερα, μια καλή πηγή είναι το αφιερωμένο στον συγγραφέα site με τον ελληνοπρεπή τίτλο Spermatikos logos, το οποίο υπάρχει στη διεύθυνση http://www.themodernword.com/ ή στο site http://www.thomaspynchon.com/ το οποίο δεν είναι επίσημο αλλά το τρέχει και το ενημερώνει με φοβερή αφοσίωση ο φανατικός θαυμαστής του Τιμ Γουέαρ από το Οουκλαντ. Ο ιδρυτής του διαδικτυακού χώρου ορκίζεται ότι δεν γνωρίζει προσωπικά τον συγγραφέα. Τουλάχιστον, αυτό μου απάντησε πριν από μερικά χρόνια σε μια επιστολή που του ζητούσα κάποια πρόσθετα στοιχεία για τον συγγραφέα-φάντασμα.
Εάν κάποιος τολμήσει να….βυθιστεί στο σύμπαν του Πύνσον καλό θα ήταν να διαλέξει το Gravity’s Rainbow, ένα αληθινό αριστούργημα που κυρίως αναφέρεται στις δεκαετίες του ’50 και του ’60, τα χρόνια που ακολούθησαν τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Ο Πύνσον, προειδοποιώ, ότι διαβάζεται μόνο με τη βοήθεια μολυβιού και χαρτιών αφού ο αναγνώστης πρέπει να δημιουργήσει ένα index χαρακτήρων και να κρατάει σημειώσεις διότι αλλιώς κινδυνεύει εύκολα να…χαθεί!
Ο Πύνσον εμφανίσθηκε το 1963 με το V την ίδια εποχή που το Catch 22 του Τζόζεφ Χέλερ γινόταν το απόλυτο λογοτεχνικό σύμβολο και hit της εποχής. Ενώ το Catch 22 έγινε δημοφιλές ανάγνωσμα μεταξύ των βετεράνων του πολέμου ο Πύνσον μιλούσε για τη γενιά του, τον τρόπο που διασκέδαζε, τους φόβους και τις φοβίες της.
Φυσικά για τους επόμενους δύο μήνες από την ημέρα που θα πιάσω στα χέρια μου το Against the day εκτός από τα άυπνα βράδια που με περιμένουν δε νομίζω ότι θα διαβάσω Έλληνα ή ελληνίδα, εκτός αν κάνω μικρά αναγνωστικά ιντερλούδια, για να τροφοδοτώ και το blog. Αλλά η εμπειρία και η αναγνωστική ηδονή που νοιώθει όποιος βυθίζεται στον κόσμο του Πύνσον είναι απλούστατα μοναδική και αναντικατάστατη. Εννοείται ότι για να γίνει αντιληπτός σε όλο το μεγαλείο ο Πύνσον διαβάζεται καλύτερα στα Αγγλικά (παρέα με ένα καλό λεξικό). Δεν θέλω όμως να αδικήσω και τους τολμηρούς που τον έφεραν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα...
Κυκλοφορούν πέντε βιβλία του στην αγορά (δεν έχω διαβάσει κάποιο στα ελληνικά, ελπίζω ότι η μετάφραση είναι ικανοποιητική): Το The crying of lot 49 (Ελληνικός τίτλος, Η συλλογή των 49 στο σφυρί, Εκδόσεις Υψιλον, 1986, μετάφραση από τους Δημήτρη και Χαρά Δημηρούλη), το Vineland (εκδόσεις Χατζηνικολή, 1997, μετάφραση Ανδρέα Βαχλιώτη), το Gravity's Rainbow (Ελληνικός τίτλος Το ουράνιο τόξο της βαρύτητας, εκδόσεις Χατζηνικολή, 2000, μετάφραση Γιώργου Κυριαζή),






το Slow learner (ελληνικός τίτλος Βραδείας καύσεως, εκδόσεις Χατζηνικολή, 2000, μετάφραση των Βίκυ Χατζοπούλου, Προκόπη Προκοπίδη) και το Mason and Dixon (εκδόσεις Χατζηνικολή, 2003, μετάφραση Γιώργος Κυριαζής).
Comments:
Όχι και άγνωστος ο Πίντσον αγαπητέ φίλε. Προσωπικά γνωρίζω τη δουλειά του εδώ και κάτι χρόνια. Πάντως το Mason & Dixon δε με εντυπωσίασε. Όπως και τα βιβλία του Τόμας Γουλφ άλλωστε. Και όχι, δεν είμαι πολέμιος της αμερικάνικης λογοτεχνίας.
 
This comment has been removed by a blog administrator.
 
Μία ακόμη πληροφορία να προσθέσω σ' αυτό το post για τον Thomas Pynchon γιατί πραγματικά είναι σημανικότατος κι έχει επηρεάσει επίσης σημαντικότατους καλλιτέχνες της Αμερικής της γενιάς του.
Ο Thomas Pynchon και η Laurie Anderson:
"Thomas Pynchon- The song "Gravity's Angel" (_Mr Heartbreak_) is dedicated to this reclusive American novelist, and the title inspired by his novel _Gravity's Rainbow_."
Και για περισσότερα:
http://www-static.cc.gatech.edu/~jimmyd/laurie-anderson/faq/index.html
 
@αδαής
Αποδεικνύεσαι μη....αδαής! Στα σοβαρά τώρα από τη στιγμή που στην Ελλάδα όλα μαζί τα βιβλία του δεν πρέπει να έχουν φτάσει τα 10.000 αντίτυπα λογικό είναι να υποθέσω ότι ελάχιστοι τον γνωρίζουν ή έχουν ασχοληθεί μαζί του. Και απ΄' αυτούς πόσοι άραγε μπορεί να μην ανήκουν στο στενό λογοτεχνικό κύκλο;
 
@george glikoridis
Ευχαρστούμε για τις πληροορίες. Δεν το ήξερα το συγκεκριμένο για να είμαι ειλικρινής.
 
Ωραίο και πολύ ενδιαφέρον το σημερινό σας ποστ.Θα συμφωνήσω με τον "Αδαή",κι'εμένα δεν μου είπε πολλά το Mason&Dixon.Νομίζω ότι καλύτερα κάποιος ν'αρχίσει με τους 49,το θεωρώ περισσότερο κατανοητό από τα υπόλοιπα.Υποκλίνομαι στην αξία του Πίντσον αλλά εμένα δεν με πολυαγγίζει σαν συγγραφέας-τελείως προσωπική αίσθηση αυτή.Με εκτίμηση
 
αγαπητε reader σας πρόλαβα κατά λίγο

Όπως θα δειτε εκεί έχω ήδη ξεκίνησει ένα μπλογκ ειδικά για το Against the Day στην διεύθυνση http://www.sporadikos-logos.org/against-the-day/


όσοι πιστοί...
 
@librofilo
Για μένα είναι δύσκολο να αξιολογήσω τέτοιου είδους δουλειές. Αν έπρεπε να επιλέξω ένα βιβλίο του θα διάλεγα το Gravity's Rainbow
 
@τζιτζίκος
Εξαιρετική δουλειά. Τα θερμά μου συγχαρητήρια. Νομίζω ότι θα φανεί εξαιρετικά χρήσιμο...
 
@reader

θα είναι χρήσιμο για μενα... Αν είναι και για κάποιον άλλον πάλι καλώς.

Όσο για βιβλία - από ότι κατάλαβες έμαι μανιακός με τον Πυντσόν - και εγώ στο Gravityw Rainbow δινω την ψήφο μου (το έχω διαβάσει πάνω από 10 φορές) αλλά για πρώτο βιβλίο προς κάποιον.... χμ... χμ... μάλλον τo Vineland θα έλεγα.
 
@tzitzikos
Παρότι μου μοιάζει εξαιρετικά παράξενο στην Αμερική το ονομά του το προφέρουν Πύνσον (περί ορθογραφίας στα...δικά μας μπορεί να ισχύει και το Πίνσον) και όχι Πίντσον. Δεν ξέρω το γιατί και ούτε μπορώ να το καταλάβω για να είμαι ειλικρινής...
Τις οδηγίες χρήσης θα τις ακολουθήσω...Για τους άλλους δεν ξέρω....Οσο για πρώτο βιβλίο είναι και θέμα εποχής. Σήμερα το V μπορεί να μη λέει πολλά πράγματα στους νεότερους αναγνώστες αλλά στην εποχή του ήταν αξεπέραστο.
 
@reader

Στο διάσημο - πλεον - επεισόδιο των Simpsons στο οποίο εμφανίζεται (με την σακούλα στο κεφάλι) ο Pynchon προφέρει κάθαρα το όνομά του ως Πυντσών (βάζω ομέγα, μακρό φωνήεν στο τέλος). όχι μόνο τσ δηλαδή αλλά και τονισμένο (μαλακά) στη λήγουσα.

If thats the way he likes it...
 
και μια διόρθωση αγαπητέ reader: Το σαιτ σχετικά με τον Pynchon λέγεται Spermatikos Logos (Sporadikos Logos είναι το δικό μου, όλως τυχαίως...).

Επίσης το λινκ σου στο the modern word έχει ένα μικρό λάθος. Το σωστό είναι http://www.themodernword.com/pynchon/ (ξέχασες το the).
 
Πολύς κόσμος τον ξέρει και τον θαυμάζει τον Τ.Π. Κρίμα εγώ, όντως δεν το έχω πάρει χαμπάρι. Παρηγοριέμαι , γιατί ούτε αυτός με ξέρει. Αλλά εγώ θα τον μάθω, ενώ αυτός δεν θα με μάθει ποτέ! Τελείωσα και το βούτυρο στο τομάρι του σκύλου και είπα, ότι πολύ αντρίλα ακτινοβολεί. Λιγάκι μου θύμισε Χωμενίδη.
Λοιπόν Αναγνώστη, καλό διάβασμα!!
Και γώ αυτό θα κάνω, αλλά όχι με το κόντρα στη μέρα, αλλά κόντρα στο ρεύμα.
 
@tzitzikos
Είμαι δεκτικός στις παρατηρήσεις και γρήγορος στις....αλλαγές! Ευχαριστώ...Δυστυχώς τον τελευταίο καιρό γράφω μόνιμα υπό πίεση χρόνου και εδώ δεν ειναι λογοτεχνία. Ούτε διορθωτές, ούτε επιμελητές υπάρχουν για να σουλουπώσουν τα πράγματα
 
@agne-ta
Νομίζω ότι αδικείς τον Σκαμπαρδώνη μ' αυτή την παρατήρηση αλλά είναι λογικό ο υπόκοσμος και οι λούμπεν να αναδίδουν μυρωδιά αντρίλας ή βαρβατίλας. Αλλά το βιβλίο συνολικά ήταν σπουδαίο και ως σύλληψη και ως γραφή. Και δε μου θυμίζει Χωμενίδη. Ούτε τον παλαιό καλό Χ.Χ., ούτε τον νεότερο...
 
Αν και το Gravity's Rainbow με ταλαιπώρησε για να το διαβάσω, νομίζω ότι ο Pynchon είναι από τους συγγραφείς που-ας μου επιτραπεί η έκφραση-πάει τον λόγο λίγο πιο μπροστά. Για μένα έχει την ίδια αξία με τον James Joyce ή τον William Burroughs.Τους θεωρώ συγγραφείς που προχώρησαν τη λογοτεχνία, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα κι ένα στυλ πολύ διαφορετικό των δεδομένων των εποχών τους κι έφτασαν, όπως λέει κι ένας φίλος μου, σ' ένα "σημείο κρυστάλλινης διαύγειας μέσα στο χάος". Τώρα πάλι περί ορέξεως.....
 
Φωτιά μας έβαλες πάλι…
 
Δεν είχα αυτή τη πρόθεση, δηλαδή να αδικήσω τον Σκαμπαρδώνη, η καλλίτερα να τον μειώσω. Εχεις πάντως δίκιο, δεν έχει σχέση με τον Χ.Χ. ούτε με το παλιότερο ούτε με τον νεότερο. Απλά θέλω λίγο χρόνο να το χωνέψω. Ακόμα είμαι σοκαρισμένη, παρότι το παρακράτος το είχα στο μυαλό μου πολύ καθαρά. Μερσί που δεν με περνάς ντούκου!
 
vita mi baruak

Δια παν ενδεχόμενο 199 είναι το τηλέρφωνο της πυροσβεστικής. Εάν ξέρεις και τον ένοχο του εμπρησμού καλείς 100 και σε παραπέμπουν στις λοιπές κατασταλτικές ’’δημοκρατικές’’ μονάδες (ΜΕΑ κλπ.)
 
@sal paradise
Συμφωνούμε απόλυτα και για τους τρεις. Απλά ο Τζόις έχει ένα...Οδυσέα ως σημείο αναφοράς ενώ ο Pynchon δεν έχει ένα έργο αλλά αρκετά που δημοσιευμένα σε διαφορετικές δεκαετίες έχουν αφήσει μικρότερο μεν αλλά πολύ ορατό δε στίγμα
 
@angeta
Αν ρίξετε μια ματιά στο προφίλ μου (καταρτισμένο από τους επισκέπτες της πρώτης περιόδου αυτού του μπλογκ και σαφώς επηρεασμένους από το αρχικό θετικό ή αρνητικό σοκ της διαδικτυακής παρουσίας μου) θα δείτε ότι κανείς δεν με αποκάλεσε αγενή. Και ουδέποτε αγνοώ όποιον αφήνει τα...χνάρια του σ’ αυτό το χώρο πολύ δε περισσότερο τις κυρίες της παρέας.
 
noted!
 
Post a Comment



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?