Ελληνική λογοτεχνία

'Η ζωή είναι πολύ σύντομη για τα καλά βιβλία, πρέπει να διαβάζουμε μόνο εξαιρετικά βιβλία''. Τίμπορ Φίσερ (Under the frog)

Saturday, October 14, 2006

 

Οι καλές συνήθειες κόβονται τελευταίες (Update)

Τον Δημοσθένη Κούρτοβικ, κριτικό βιβλίου στα Νέα και τον συμπαθώ (εξ’ αποστάσεως) και τον σέβομαι απεριόριστα για τη λογοτεχνική προσφορά του και πάντοτε στα Σαββατιάτικα Νέα η στήλη του είναι η πρώτη που διάβαζα. Συνήθεια ετών Σαββατιάτικη
Στους λογοτεχνικούς κύκλους εδώ και χρόνια λένε ότι δεν πολυσυμπαθεί τους ευπώλητους, επειδή ουδέποτε διατέλεσε ο ίδιος ευπώλητος. Μπορεί να’ ναι και έτσι. Το πιθανότερο βέβαια είναι ότι επειδή βρίσκεται εκτός δημοσίων σχέσεων, παρουσιάσεων, εκδοτικών εμπλοκών και διαπλοκών ψάχνουν κάτι να βρουν να του προσάψουν. Και ακριβώς αυτή η αποστασιοποίηση του είναι που μ’ αρέσει και το έχω ξαναγράψει πολλάκις σε τούτο τον χώρο.
Στα σημερινά ΝΕΑ, λοιπόν, βλέπω με έκπληξη ότι η κριτική του είναι αφιερωμένη στο βιβλίο της Νιόβης Λύρη ’’Πρωϊνό Ιντερσίτι’’. Με μεγάλη χρονική καθυστέρηση αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Δικαίωμα του κάθε κριτικού είναι να ’’ανακαλύπτει’’ ένα βιβλίο όχι μήνες (το συγκεκριμένο εκδόθηκε τέλη Μαϊου) αλλά και χρόνια μετά την κυκλοφορία του.
Το βιβλίο της Λύρη ο Κούρτοβικ το ’’θάβει’’…Ξεγυμνώνει με την ευχέρεια και την ικανότητα του πολύπειρου κριτικού όλες τις αδυναμίες του και τις περνάει σε πρώτο πλάνο. Ούτε αυτό μ’ ενοχλεί γιατί γράφοντας για το ίδιο βιβλίο πολύ πιο κομψά είχα επισημάνει (δεν συγκρίνομαι, προς Θεού, με κανένα επαγγελματία κριτικό και ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΛΜΗΣΩ να συγκριθώ ποτέ ούτε καν με τους χειρότερους του είδους) όταν έγραψα τη δική μου αναγνωστική άποψη στις 28 Ιουνίου τις μικρές αδυναμίες του. Τα όποια καλά στοιχεία του βιβλίου τα παραβλέπει ή τα υποβαθμίζει αλλά κι’ αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα του. Τι μ’ ενόχλησε λοιπόν;
Ο Κούρτοβικ είναι από τους κορυφαίους στο είδος του, δε δίνει λογαριασμό (και καλά κάνει) στον οποιονδήποτε για τα γραπτά του. Γράφει σε ένα σημείο της κριτικής του ανάλυσης: ’’Γιατί λοιπόν, θα μου πείτε, καταπιάνεσαι με ένα αποτυχημένο μυθιστόρημα, που ούτε από καμιά λογοτεχνική ’’φίρμα’’ γράφτηκε ούτε ακούστηκε δα τόσο πολύ ώστε να είμαστε περίεργοι για τη γνώμη σου; Το κάνω επειδή το Πρωινό Ινερσίτυ, που και μόνο με τον ωραίο τίτλο του υπόσχεται πολλά, μου φαίνεται παραδειγματική περίπτωση της αδυναμίας των περισσότερων νέων πεζογράφων μας να αξιοποιήσουν ενδιαφέρουσες ιδέες τους και να επεξεργαστούν σε βάθος τις φρέσκες παραστάσεις που δέχονται από τη σύγχρονη πραγματικότητα, και αυτό εξαιτίας μιας άγονης εμμονής τους με τετριμμένες ιδιωτικές υποθέσεις’’…
Με αφορμή το εξαιρετικό βιβλίο του Βλάσση Τρεχλή έγραφα μόλις στο προηγούμενο post μου ότι οι μεγαλόσχημοι κριτικοί αδυνατούν να προσεγγίσουν τους νέους δημιουργούς. Αδιαφορούν, τους αγνοούν ή δεν δίνουν σημασία. Η ναυαρχίδα του στόλου των ελλήνων κριτικών, ο κ. Κούρτοβικ αισθάνεται την ανάγκη να δικαιολογηθεί στο κοινό του γιατί δεν γράφει για κάποια γνωστή ’’φίρμα’’ η για ένα ευπώλητο βιβλίο αλλά καταπιάνεται μ’ ένα…αποτυχημένο μυθιστόρημα γραμμένο μάλιστα από καινούργιο σχετικά άγνωστο λογοτέχνη! Λες και διαπράττει ανοσιούργημα…Τόσες Μαμάδες Βορείων Προαστίων περιμένουν εκεί έξω να διαβάσουν την κριτική για το νούμερο 1 μπεστ σέλερ της εποχής. Προφανώς, για ένα κριτικό δεν έχει αξία το βιβλίο αλλά ποιος το γράφει! Για να μη σχολιάσω τα περί ωραίου τίτλου που υπόσχεται πολλά!!! (τα θαυμαστικά να χρεωθούν σε μένα, το ίδιο και οι τρεις τελείες που ακολουθούν)…
Παλαιότερα, νομίζω στην ανασκόπηση της εκδοτικής χρονιάς τον περασμένο Ιανουάριο ο κ. Κούρτοβικ έγραφε εξαντλώντας την ειλικρίνεια του ότι διαβάζει πενήντα το πολύ βιβλία το χρόνο. Λίγα είναι αλλά δεν το κάνουμε θέμα…Μέσα σ’ αυτά τα πενήντα να υποθέσω αφελώς σκεπτόμενος ότι μόνο δύο ή τρία ανήκουν σε νέους δημιουργούς. Με βάση το σκεπτικό του ίσως γράφω και πολλά. Από πού αντλεί και γενικεύει το συμπέρασμα για όλους τους νέους πεζογράφους, τις ιδέες ή τη γραφή τους; Διαβάζοντας το βιβλίο της κ. Λύρη θεωρεί ότι έχει διαβάσει κάτι απολύτως αντιπροσωπευτικό; Σε ποια βιβλία διέγνωσε τις αδυναμίες στις οποίες αναφέρεται; Φυσικά και δεν θα το μάθω αλλά ανατρέχοντας στα κιτάπια μου δεν είδα μέσα στους προηγούμενους δέκα μήνες στη στήλη του ο κ. Κούρτοβικ να ασχολήθηκε επισταμένα με δουλειές καινούργιων συγγραφέων. Απ’ όσο θυμάμαι η τελευταία του αναφορά ήταν στα βιβλία δύο bloggers του Πιτσιρίκου και της Κουρούνας. Και υποθέτω με βάση απλά μαθηματικά (πενήντα διαβασμένα βιβλία σε πενήντα δύο εβδομάδες) ότι γράφει συνήθως για ότι προλαβαίνει να διαβάσει. Ανθρώπινο και κανείς ποτέ δεν θα τον κατηγορήσει…Εδώ άλλοι του σιναφιού του γράφουν χωρίς να έχουν διαβάσει ολόκληρο το βιβλίο ή το εκθειάζουν με επαίνους υπερθετικού βαθμού αναφέροντας όμως κατ’ επανάληψη λάθος το όνομα του συγγραφέα (έχει συμβεί και αυτό πρόσφατα).
Μπορώ να γράψω ένα κατεβατό νέων δημιουργών που έχω διαβάσει τη δουλειά τους μέσα σ’ αυτό το χρόνο. Και τουλάχιστον δέκα βιβλία Ελλήνων που την ύπαρξη τους αγνοεί ο κ. Κούρτοβικ είναι απείρως καλύτερα από τα υπόλοιπα….49 που διάβασε ή θα διαβάσει φέτος. Το θέμα όμως δεν είναι τι γίνεται σε ένα blog με 500-700 επισκέπτες ημερησίως αλλά τι γράφεται σε μια εφημερίδα χιλιάδων αναγνωστών γιατί αυτό μετράει, αυτό μένει και αυτό σε τελική ανάλυση ενδιαφέρει την πλειοψηφία. Λίγο πιο κάτω γράφει σε άλλη αναφορά του με αφορμή τη μετακόμισή του και μια ματιά στους οκτώ χιλιάδες τόμους της βιβλιοθήκης του. ’’Σημασία σε τελική ανάλυση, δεν έχει το πόσο καλά βιβλία διαβάσαμε, αλλά το πόσο αυτά που διαβάσαμε μας διέπλασαν έτσι ώστε να μπορούμε να οραματιστούμε και εκείνα που δεν διαβάσαμε’’! Είναι και αυτό μια άποψη…Προφανώς μέσα από τους οκτώ χιλιάδες τόμους κλασικών αριστουργημάτων οραματίστηκε ότι δεν υπάρχει κανένα καινούργιο βιβλίο η συγγραφέας της προκοπής. Η όπως έξοχα το έθεσε ο συνάδελφος του στον ΔΟΛ κ. Π. Τατσόπουλος στις αρχικές σελίδες του αριστουργηματικού ’’Τιμής ένεκεν’’: ’’Καλός συγγραφέας είναι ο πεθαμένος συγγραφέας’’. Οι καλοί συγγραφείς της νεώτερης γενιάς μπορούν να ελπίζουν ότι η δουλειά τους θα διαβαστεί και θα αναγνωριστεί από τυμβωρύχους-κριτικούς του….23ου αιώνα ή θα τους αντιγράφουν οι virtual γραφιάδες του Βλαντή στη Writersland του...2500! Με τους σύγχρονους κριτικούς έχουν ξεμπερδέψει μια και καλή…Τελικά, τώρα που το σκέφτομαι πιο ήρεμα και πιο ώριμα μάλλον τυχερή είναι η Νιόβη Λύρη. Μην πω και προνομιούχος.
Δηλώνω υπευθύνως ότι τον κ. Κούρτοβικ θα συνεχίσω να τον διαβάζω κάθε Σάββατο, όπως κάνω χρόνια τώρα (το ίδιο μου συμβαίνει επίσης κοντά μια δεκαετία με άλλη Κυριακάτικη εφημερίδα και τη στήλη της κριτικής βιβλίου). Το ίδιο προτρέπω να κάνετε όλοι οι βιβλιόφιλοι. Γιατί θα μου πείτε επιμένω; Οι παλιές αγάπες πάνε πρώτες στον παράδεισο, οι παλιές συνήθειες κόβονται τελευταίες. Δεν ευελπιστώ ότι κάποια στιγμή θα ανακαλύψει όλα τα νέα ταλέντα της γραφής γιατί τότε θα έχει πολλές ’’δικαιολογίες’’ να επικαλεστεί. Αυτή τη δουλειά θα συνεχίσουν να την κάνουν κάτι περιθωριακοί, ανώνυμοι ή κρυπτώνυμοι σαν και του λόγου μου που τελικά αποδεικνύεται ότι έχουμε να δικαιολογηθούμε για πολλά και σε όλους. Και επειδή, συμπτωματικά, σκοπεύω να μετακομίσω σύντομα δεν θα μετρήσω τους (ήδη μετρημένους) πέντε χιλιάδες (μόλις) τόμους της βιβλιοθήκης μου αλλά πόσα χρήματα (από το στερημένο εφηβικό μου χαρτζιλίκι και το ενηλικιωμένο….περίσσευμα μου) έχω ξοδέψει για να τους αποκτήσω. Και όποιος κατάλαβε κατάλαβε…
Υ.Γ. Την αγάπη του όμως ακόμη και για τα ΄΄κακά βιβλία’’ που αποφάσισε να μην πετάξει τη συμμερίζομαι. Έστω και αν σύμφωνα με τη δική μου κομπογιαννίτικη άποψη δεν υπάρχουν κακά και καλά βιβλία αλλά καλοί και κακοί συγγραφείς. Όπως επίσης δεν υπάρχουν αποτυχημένα μυθιστορήματα αλλά αποτυχημένες προσπάθειες συγγραφής. Αυτά έμαθα μετά από δέκα μήνες blogging, αλληλογραφώντας με συγγραφείς, συζητώντας μαζί τους τις μικρές προσωπικές ιστορίες ή τις μεγάλες φοβίες και άγχη που μου εμπιστεύθηκαν. Όπως επίσης έμαθα και δεν το ξεχνάω ότι ακόμη και πίσω από τη χειρότερη προσπάθεια γραφής ενός βιβλίου, πίσω από κάθε τυπωμένο τίτλο κρύβεται και ένας άνθρωπος. Μερικές φορές σπουδαιότερος των έργων του.
Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους…

Η άποψη της κ. Λύρη

Αργά το βράδυ του Σαββάτου πήρα ένα e-mail από την κ.Νιόβη Λύρη. Στα σημεία που την αφορούν είναι διαμετρικά αντίθετη με τα όσα έγραψα και γι’ αυτό το λόγο, κατόπιν συνεννόησης μαζί της και της σχετικής άδειας το ’’ανεβάζω’’ και το προσθέτω στο ποστ. Ακολουθεί , μετά το mail και μια δική μου διευκρίνιση:

‘’Ο κ. Κούρτοβικ έχει ή θ ο ς. Και έχει ιδεολογία, βάσει της οποίας τα βιβλία θα πρέπει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να οδηγούν με επιμονή και προσπάθεια στην αναζήτηση ενός συλλογικότερου οράματος και να μην υποκύπτουν σε συναισθηματικές ή αφηγηματικές "ευκολίες". Στην εποχή μας (που δεν έχει έτοιμα συλλογικά οράματα) αυτό που ζητάει ο Κ. είναι πολύ δύσκολο και, ασφαλώς το γνωρίζει. "Τσιγκλάει" λοιπόν τους συγγραφείς να το ψάξουν, χωρίς να κλαψουρίζουν σαν χαϊδεμένα παιδάκια. Είναι δάσκαλος και "μαμή" για τους δημιουργούς. Αυτό δεν είναι δογματισμός, όπως νομίζω ότι του προσάπτουν -η σκέψη του είναι ιδιαίτερα αναλυτική και διαλεκτική- είναι α ν θ ρ ω π ι σ μ ό ς. Και δεν κάνει αισθητική ανάλυση, γιατί δεν τον ενδιαφέρει. Με δεδομένα τα παραπάνω αυτά που γράφει για το ιντερσίτυ είναι από αρκετές απόψεις (μερικές από τις οποίες εγώ τις ξέρω καλύτερα από τον ίδιο!) σωστά και κυρίως επί της ουσίας χρήσιμα. Και είναι για μένα μεγάλη αναγνώριση που είδε στο πρόσωπό μου συγγραφέα που μπορεί να καταλάβει και να αξιοποιήσει τέτοια κριτική. Οι συγγραφείς δεν πρέπει να τρέχουν πίσω από το παιδάκι τους (βιβλίο) για να το προστατέψουν "από τους κακούς" σαν μίζεροι υπερπροστατευτικοί γονείς. Να αφήνουν τα βιβλία να κυκλοφορούν στα στόματα και να γεννάνε συζητήσεις κι αυτοί να διαβάζουν τις κριτικές (χωρίς να τρελαίνονται κιόλας!), να τις διακρίνουν όχι σε καλές και κακές αλλά σε καλοπροαίρετες και μη κι αφού πάρουν απ' αυτές ό,τι μπορούν, ό,τι αντιλαμβάνονται και ό,τι βρίσκουν ότι ταιριάζει με το δικό τους όραμα, να σκύβουν με αγάπη στο επόμενο έργο τους. Αυτό πιστεύω εγώ. Σ’ ευχαριστώ, Νιόβη’’.


Σε κανένα σημείο του ποστ δεν άφησα αιχμές, ούτε εννόησα οτιδήποτε για το ήθος ή την ακεραιότητα του κριτικού, την οποία ΚΑΙ ΣΕΒΟΜΑΙ και γνωρίζω. Επίσης, δεν επιχείρησα να αντιπαρατεθώ μαζί του, όπως δεν έχω κάνει ποτέ και με κανένα κριτικό (ακόμη και με αυτούς που σε αντίθεση με τον Κούρτοβικ θεωρώ ήσσονος σημασίας). Επειδή, εκτός από το μέιλ της κ.Λύρη πήρα τουλάχιστον άλλα πέντε επώνυμα μέιλ από ανθρώπους που σχετίζονται ποικιλότροπα με το λογοτεχνικό χώρο και όλοι μου εξηγούσαν τα αυτονόητα για την προσωπικότητα, το συλλογικό όραμα και την αξία του Δ.Κ. Ουδέποτε έχω μπει στη διαδικασία να γράψω κάτι για οποιονδήποτε κριτικό επειδή δεν μου άρεσαν όσα έγραψε (πλην περιπτώσεων εξώφθαλμων λαθών και ανακριβειών) και στο συγκεκριμένο ποστ έγραψα για μια γενίκευση που επιχείρησε μέσω της κριτικής στο βιβλίο ’’Πρωινό Ιντερσαίτυ’’. Τις ίδιες ακριβώς ενστάστεις και στο ίδιο ύφος θα μπορούσα ως αναγνώστης της εφημερίδας να τις καταχωρήσω σε μια επιστολή προς την εφημερίδα και τον αρθρογράφο. Δεν έκανα τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο, ούτε αυτοχρίστηκα υπερασπιστής της δουλειάς μιας συγγραφέως, ούτε επιχείρησα να μειώσω την αξία όσων γράφει ο Δ.Κ.. Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο από όσα έγραψα….
Comments:
Καλημέρα, ήθελα απλώς να σου πω ότι εχετε κάνει λαθος στο λινκ σου. Δεν εχω κατι στο wordpress. Hταν μία δοκιμή, πάντως ευχαριστώ μονο και μόνο που το έψαξες, όταν χάθηκε το άλλο blog.

Τον κύριο Κούρτοβικ τον διάβασα και εγώ σήμερα, σε αρκετά από αυτα που λες συμφωνώ (όχι σε όλα) αλλά έγραψε και κάτι άλλα ωραια στα πιο ψιλά γράμματα.
 
@regina
Πάντοτε σε παρακολουθώ και σε διαβάζω, δεν έχω όμως χρόνο να αφήνω και τα...ίχνη μου σχολιάζοντας, οπότε περνάω απαρατήρητος (συνήθως). Δεν κάνω κριτική στην κριτική του και ξεκαθαρίζω ότι τις περισσότερες φορές συμφωνώ με όσα γράφει και έχει τίμια στάση και ξεκάθαρη άποψη για τους λογοτέχνες. Το σήμερα όμως ήταν λίγο διαφορετικό...
 
Επειδή διαβάζεις πολύ τους νέους λογοτέχνες, κάτι που εγώ δεν κάνω, θα ήθελα να έγραφες αν έχεις κέφι, για το δάσος κι όχι για τα δέντρα:δηλ. αν διαμορφώνονται κάποιες γραμμές, τάσεις, από που έρχονται και που πάνε. Λέμε τώρα, αν...

Συγχαρητήρια για τη δουλειά πάντως. Σε παρακολουθώ αθόρυβα εδώ και καιρό
 
@χαρτοπόντικας
Λυπάμαι που θα σε στεναχωρήσω και θα αρνηθώ την εξαιρετικά ελκυστική πρόταση. Το γεγονός ότι διαβάζω δε σημαίνει κατ΄ανάγκη ότι είμαι σε θέση να γράψω ή να μιλήσω γενικευμένα για τάσεις, για διαμόρφωση ύφους ή για κατευθύνσεις. Προτιμώ να γράφω με το ένστικτο του αναγνώστη και μόνο και όχι επιχειρώντας να κάνω φιλολογικές ή λογοτεχνικές αναλύσεις που έχουν ως βασική προϋπόθεση την ύπαρξη ειδικών γνώσεων. Αυτή είναι δουλειά των επαγγελματιών κριτικών που και πρόσβαση σε μεγαλύτερο όγκο βιβλίων έχουν (άσχετα αν ορισμένοι τα διαβάζουν ή όχι) και πολύ μεγαλύτερες των δικών μου γνώσεις.
 
Fair enough!
 
Ενημερώθηκα από το τελευταίο ποστ του "χαρτοπόντικα" ότι το δικό σου είναι ένα από τα μπλογκ που σχολιάζουν μια επίμαχη παράγραφο του Κούρτοβικ για τους επώνυμους συγγραφείς και τους ανώνυμους μπλογκερς.
Αν και δεν την είδα στο κείμενο σου, επιλέγω να τη σχολιάσω εδώ επειδή είδα ότι ασχολείσαι συστηματικά με τη λογοτεχνία και την κριτική.

Tην παραθέτω :

Έπειτα από αρκετές επισκέψεις σε διαδικτυακά ημερολόγια, άλλα κρυπτωνύμων bloggers και άλλα επωνύμων συγγραφέων, τείνω προς το εξής συμπέρασμα: μερικοί καλοί bloggers μπορούν να γίνουν και καλοί συγγραφείς, αλλά σχεδόν κανένας καλός συγγραφέας δεν γίνεται καλός blogger. Οι πρώτοι βάζουν στα διαδικτυακά κείμενά τους τον εαυτό τους. Οι δεύτεροι απλώς το εγώ τους.

Θεωρώ, λοιπόν, ότι η συγκεκριμένη παράγραφος του Κούρτοβικ είναι η πλέον εύστοχη παρατήρηση που διάβασα ποτέ για το φαινόμενο του blogging.
Εξαιρετικός ο Κούρτοβικ. Εξαιρετικά διεισδυτική η ματιά του.
 
@κασιανός
Το διάβασα το συγκεκριμένο σημείο αλλά δεν με απασχόλησε και δεν το σχολίασα πολύ απλά γιατί δεν με απασχόλησε ποτέ το ερωτηματικό αν οι συγγραφείς μπορούν να γίνουν καλοί bloggers και οι μπλόγκερς συγγραφείς...
 
Ρίντερ μου, πάντα σε διαβάζω. Το ξαναέγραψα. Από σένα ενημερώνομαι.
Θαυμάζω το μεράκι σου για το βιβλίο και εκτιμάω πολύ αυτό που κάνεις και μάλιστα αφιλοκερδώς! Δεν μπορώ να έχω άποψη όμως,γιατί δεν διαβάζω πολύ, όπως εσύ. Εγώ "τυχαία" βρέθηκα στον χώρο του βιβλίου, όπως και του μπλογκ. Μ΄άρεσε πολύ αυτό που γράφεις, ότι "πίσω από ένα τίτλο κρύβεται και ένας άνθρωπος". Έτσι είναι.Πίσω από κάθε γραπτό βρίσκεται ένας άνθρωπος που κάτι θέλει να πει, άσχετα αν θα το αποτυπώσει σωστά.
Διάβασα στα σχόλια τον κασιανό, που μεταφέρει άλλη παράγραφο του κ. Κούρτοβικ, που λέει ότι "κάποιοι καλοί μπλόγκερς μπορούν να γίνουν καλοί συγγραφείς, ενώ ένας καλός συγγραφέας δεν θα γίνει ποτέ καλός μπλόγκερ". Εδώ μπορώ να έχω άποψη και συμφωνώ απόλυτα μαζί του.Έξι μήνες εδώ μέσα ανακάλυψα πολύ καλούς μπλόγκερ που έχουν όλα τα προσόντα να γίνουν πολύ καλοί συγγραφείς και στη μορφή του βιβλίου, γιατί στο μπλογκ είναι σίγουρα. Ο τίτλος του "συγγραφέα" μόνο τους λείπει, αλλά ίσως και κάποιοι να μην τον χρειάζονται.Ίσως τους είναι περριτός.
 
@elpida
Σε μερικές περιπτώσεις πίσω από κάθε βιβλίο είναι και περισσότεροι του ενός άνθρωποι...Αλλά αυτό συνήθως είναι προσωπική υπόθεση του συγγραφέα.
 
@solaris
Στο παρελθόν έχω ΄΄κατηγορηθεί΄΄ για το ακριβώς αντίθετο. Οτι οι βαθμολογίες που βάζω στα βιβλία είναι πολύ μικρές με τελευταίο παράδειγμα την ''φιλική επίθεση'' που δέχτηκα για τα Μαύρα Λουστρίνα της κ.Δούκα. Οταν πέφτει στα χέρια μου ένα αριστουργηματικό βιβλίο όπως του Βλάσση Τρεχλή το οποίο είναι καταδικασμένο να περάσει απαρατήρητο δεν μπορώ να μην είμαι λίγο παραπάνω του κανονικού φειδωλός.
 
Εγώ πάντως δεν διαβάζω κριτικούς, προτιμώ να διαβάσω το βιβλίο. Μέχρι σήμερα δεν θυμάμαι κανένα κριτικό να μου είπε κάτι. Τώρα φίλε solaris, χρειάζεται κανείς κότσια η απ αυτά που ενοείς για να θάψει ενα βιβλίο? Το πιο εύκολο και το πιο ανέξοδο. Κότσια και βαρβάτη γνώση χρειάζεσαι για να τεκμηριώσεις γιατί ενα βιβλίο είναι καλό!
 
@agne/ta
Και πάλι συμφωνούμε...Τουλάχιστον σ΄αυτό που λες περί ανάγνωσης. Είμαι υπέρ της άποψης ότι πέρα από κριτικές, πωλήσεις ή διαφήμιση ο αναγνώστης είναι ο απόλυτος κριτής!
 
Ο.Κ. φίλη Στέλλα,
(Αντβοκάτους; όχι!)
 
Ειχα κάνει ενα σχόλιο χθες το μεσημέρι. Δεν καταχωρήθηκε;
 
Post a Comment



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?