Ελληνική λογοτεχνία

Περλ Τζάμ, ΟΑΚΑ, χθες βράδυ. Απλά υπέροχοι. Και το μυαλό μου μετά τη συναυλία γύρισε κοντά είκοσι χρόνια πίσω στο Σικάγο, όταν έμαθα για πρώτη φορά το όνομα Εντι Βέντερ σ’ ένα ταξίδι μου στην ’’πόλη των ανέμων’’. Ένας καλός φίλος, τότε γύρω στο 1989 πρέπει να ήταν αν και δεν έψαξα να βρω το απόκομμα της εισόδου στο κλαμπ, με μύησε στη σκηνή των μπλουζ του Σικάγου. Όχι στους γνωστούς μπλουζμεν, αυτούς που κυκλοφορούσαν δίσκους και πουλούσαν αλλά σε μπλούζμεν που έπαιζαν σε μικρά κλαμπάκια των 100-150 ατόμων όπως ο Little Al Thomas ή ο ‘’Governor’’ Davis, παντελώς άγνωστοι έξω από την πόλη αλλά ’’μύθοι’’ στο Σικάγο. Αυτοί οι τύποι ήταν πενηντάρηδες, εξηντάρηδες χωρίς ελπίδα για καριέρα αλλά με όλη την αγάπη της μουσικής να τρέχει στις φλέβες τους. Το τελευταίο μου βράδυ στην πόλη με πήγε σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Ένα ροκ κλαμπ, δεν θυμάμαι καν το όνομα, στα όρια του γκέτο των μαύρων και της ελληνικής συνοικίας (γειτονεύουν οι δύο περιοχές) σε μια εντελώς υποβαθμισμένη συνοικία από εκείνες που φοβάσαι να περπατήσεις πάνω από δέκα μέτρα γιατί μπορεί ’’να σου κόψουν το χέρι για να σου κλέψουν το ρολόι’’, όπως έλεγε ο παλιόφιλος και ξεναγός μου.
Στο κλαμπ έπαιζαν μικρά γκρουπάκια του Σικάγο, άγνωστα και αδιάφορα τα περισσότερα και στην αφίσα στην πόρτα διαφήμιζε κάποιον ’’Crazy Eddie’’ ως βασικό ’’σταρ’’ του προγράμματος. Κόντευα να μετανιώσω για τη ’’χαμένη βραδιά’’ όταν λίγο μετά τα μεσάνυκτα σκαρφάλωσε στη μικρή σκηνή ο ’’Τρελός Εντι’’. Νόμιζα ότι είδα μπροστά μου τη ’’δευτέρα παρουσία’’ του Τζιμ Μόρισον. Τραγούδησε μια ώρα με συνοδεία μάλλον μέτριων μουσικών αλλά ο ίδιος ήταν υπέροχος με φανταστική φωνή και άψογος στη μικρή σκηνή που ίσα+ίσα τον χώραγε. Φυσικά και είπε τραγούδια των Ντορς. Αλλά και των Ρεντ Χοτ Τσίλι Πέπερς και πολλών άλλων. Είχε φοβερή επικοινωνία με το μικρό (αριθμητικά) κοινό που αποδείχθηκε πολύ ενθουσιώδες, μετά από κάθε τραγούδι κάτι σκαρφιζόταν να πει. Από μια παρόρμηση της στιγμής ρώτησα και έμαθα το όνομα του. Εντι Βέντερ, μου είπε ο φίλος. ’’Θα γίνει μεγάλος τραγουδιστής, είναι, δεν είναι 25 ετών, έχει πολύ δρόμο μπροστά του’’…
Τον ξανάκουσα (από CD πλέον) ύστερα από μερικά χρόνια όταν η έκρηξη του grundge έφερε στο προσκήνιο τους Pearl Jam. Και τον ξαναείδα κοντά είκοσι χρόνια μετά. Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν όσα χρόνια και να περάσουν. Χθες, στο ΟΑΚΑ, δεν ήταν μια υπέροχη συναυλία, ήταν μια επιστροφή σε εποχές που έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί (δυστυχώς). Ο Εντι, σαραντάρης πια, βγάζει την ίδια ενέργεια στη σκηνή μ’ εκείνη που έβγαζε στα 25 του. Επικοινωνεί (ακόμη και αν χρειάστηκε να κάνει ταχύρυθμη στα ελληνικά) άψογα με το κοινό του και μπορεί πια οι Peal Jam να είναι σούπερ γκρουπ και επαγγελματίες στη σκηνική τους παρουσία αλλά ο αυθορμητισμός του δεν είναι καθόλου ’’επαγγελματικός’’. Δύο ώρες και σαρανταπέντε λεπτά έπαιξαν χθες οι Pearl Jam, με σεβασμό για ένα κοινό που δεν είχαν συναντήσει ποτέ στα δεκαπέντε χρόνια ύπαρξης τους. Δεν ’’πούσαραν’’ το καινούργιο καταπληκτικό άλμπουμ τους αλλά τίμησαν το παρελθόν τους και έπαιξαν όλα εκείνα που θέλαμε να ακούσουμε. Και Smile και Alive και Daughter και keep on rockin’ in the free world (έχω την αίσθηση ότι στην εκτέλεση του ύμνου του Neil Young ξεπέρασαν την Πάτι Σμιθ που είχε σοκάρει τους μισοανυποψίαστους πιτσιρικάδες στο Rockwave του Αγίου Κοσμά, όταν πήγαν να ακούσουν τους φουστανοφορεμένους Placebo και τους Garbage και η γερο-Πάτι έκλεψε τη βραδιά δείχνοντας τι είναι το αληθινό ροκ). Και όταν κάποιος μπορεί μέσα σε σκάρτες τρεις ώρες να σου χαρίσει είκοσι χρόνια από τη ζωή σου το λιγότερο που έχεις να κάνεις είναι να γράψεις μια ιστορία αναμνήσεων και πέντε κουβέντες για να τον ευχαριστήσεις.