Ελληνική λογοτεχνία

'Η ζωή είναι πολύ σύντομη για τα καλά βιβλία, πρέπει να διαβάζουμε μόνο εξαιρετικά βιβλία''. Τίμπορ Φίσερ (Under the frog)

Monday, October 30, 2006

 

Εθνικισμού ανάλυση

vf


Μέσα στα επόμενα βράδια συμπληρώνω την ανάγνωση του καινούργιου βιβλίου του Αλέξη Σταμάτη. Μέχρι να πάρουν σειρά αρχής γενομένης με τη ’’Φούγκα’’ τα καινούργια βιβλία θα γράψω για μερικά ακόμη παλαιότερα στα οποία δεν πρόλαβα να αναφερθώ τους προηγούμενους μήνες. Ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα βιβλία της χρονιάς ήταν το ’’Και εσύ Έλληνας ρε;’’, τρίτο μυθιστόρημα του Βασίλειου Χριστόπουλου (εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ). Ο πολιτικός μηχανικός από την Πάτρα καταπιάνεται με ένα εξαιρετικά (και διαχρονικά) επίκαιρο θέμα. Τους εθνισμούς και την εθνογένεση που έλαβε χώρα στα Βαλκάνια (ειδικά στο νότιο μέρος τους) και στη Μικρά Ασία τον 19ο και 20ο αιώνα, με μια εξαιρετικά τολμηρή ματιά. Ένας Κούρδος λαθρομετανάστης, κοινωνικό απόβλητο, στην Πάτρα του 2002 προσπαθεί να βρει τα ίχνη των συγγενών του που έχουν χαθεί στην Ανατολία σχεδόν ένα αιώνα νωρίτερα. Ο Χριστόπουλος κατορθώνει να σεβαστεί στις περιγραφές του (παρότι αρκετές φορές τυχαία πρόσωπα της αφήγησης του θα μετατραπούν σε ιστορικές φυσιογνωμίες) την ιστορία αλλά και την εκτεταμένη έρευνα του. Αλλά ακριβώς, αυτός ο σεβασμός στην έρευνα αποτελεί και το μεγαλύτερο, ίσως, μειονέκτημα του βιβλίου, το ίδιο που διαπιστώσαμε και συναντήσαμε σε μια άλλη δουλειά διαφορετικής υφής αλλά παρόμοιας κατεύθυνσης (αναφέρομαι στα ’’Αμίλητα βαθιά νερά’’ της Γαλανάκη). Ο Χριστόπουλος, ΄΄κάθεται’’ πάνω στα στοιχεία της ιστορικής έρευνας και η δουλειά του ’’χάνει’’ και σε επίπεδο πλοκής και σε επίπεδο λογοτεχνικής γραφής. Περισσότερο στο πρώτο, λιγότερο στο δεύτερο. Η πλοκή με τρία μεγάλα άλματα μέσα στο χρόνο κουράζει παρότι δεν αφήνει κενά στην αφήγηση, ενώ σε κάποια σημεία ’’μπλέκονται’’ δύο παράλληλες ιστορίες (περίπου στα 2/3 του βιβλίου) και το τέλος του βιβλίου δεν οδηγεί τελικά σε καμία κορύφωση αλλά μοιάζει να αιωρείται στο κενό. Μοναστήρι της Μακεδονίας (και των Σκοπίων αργότερα), Πόντος, Ανατολία, Σμύρνη, Κουρδικά χωριά είναι οι χώροι που κινούνται η ιστορία και οι ήρωες του Χριστόπουλου, ο διαμελισμός της Μακεδονίας, η κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, οι διωγμοί των Πόντιων, ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος και η Μικρασιατική καταστροφή είναι μόνο μερικά από τα ιστορικά γεγονότα που συντελούν στην αφηγηματική ροή. Ο Χριστόπουλος καταπιάστηκε με ένα τολμηρό και υπερβολικά φιλόδοξο θέμα, το τίμησε και από την ιστορική σκοπιά της υπόθεσης και από την ανάλυση ανθρώπινων χαρακτήρων και παθών αλλά κάπου στο λογοτεχνικό σκέλος η δουλειά του μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη. Σε κάθε περίπτωση πάντως και παρά τις ενστάσεις μου είναι ένα βιβλίο που ο πιθανός αναγνώστης-αγοραστής του δεν θα χάσει τον χρόνο του.

Βαθμολογία: 6 (με άριστα το 10)


Comments:
Καλημέρα Αναγνώστη,
Ο τίτλος με απωθεί. Είναι πολύ επιθετικός και δίνει αυτή την αίσθηση της αποστασιοποίησης από την κουλτούρα σου. Μία ερώτηση προβοκατόρικη, που ενώ δεν λέει τίποτε λέει πολλά. Στην τέχνη, η επανάλειψη της καθημερινότητας δεν είναι τέχνη. Και το ρε, τόσο κοινότυπο και τόσο καθημερινό, που αμέσως σε αποδιώχνει.
 
Όπως μου χε πει κάποτε ένας "σοφός": "μην γράφεις ΡΕ, γράψε ΒΡΕ..."
 
@solaris
Αγαπητή μου απέχουν πολύ από την ιδιοσυγκρασία μου οι θεωρίες συνωμοσίας, τουλάχιστον διαδικτυακά! Δεν σε βάλαμε στη μέση με την Agneta απλά έκανα μια μικρή διαπίστωση. Οσο για το μέιλ συγνώμη αλλά δεν βρήκε τίποτα! Εσύ μου έστειλες πρώτη μέιλ...Τώρα πόσοι διαβάζουν το μπλογκ το ξέρω. Και είναι πολλοί...Αλλά ποιοί που να το ξέρω; Οσοι αλληλογραφούν μαζί μου (αρκετοί αλλά όχι όλοι) ξέρω ότι στην πλειοψηφία τους είναι άτομα σοβαρά.
 
@agne-ta
Οσον αφορά ένα σχόλιο σου στο προηγούμενο ποστ περί βραβείων στο τέλος της χρονιάς σκοπεύω να γράψω τα καλύτερα βιβλία και τους καλύτερους συγγραφείς σύμφωνα με το μπλογκ και σύμφωνα με τους επισκέπτες του μπλογκ. Ατυπα θα είναι τα βραβεία του μπλογκ. Αλλά είναι προτιμότερο αυτή τη δουλειά με τη συμμετοχή και αναγνωστών να την κάνουν οι επίσημοι φορείς...Για να έχει και αξία...
 
@vita mi barouak
Προσωπικά και ειδικά στη λογοτεχνία δεν υπάρχουν λέξεις να με ενοχλούν. Υπάρχουν μυαλά ή δουλειές που είναι ενοχλητικές και καλύπτονται από λογοτεχνικούς μανδύες. Αυτό,μάλιστα, με ενοχλεί...
 
@agne-ta
O τίτλος όπως καταλαβαίνω από το περιεχόμενο είναι τεχνητά απωθητικός και προκλητικός.
 
Post a Comment



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?