Ελληνική λογοτεχνία

'Η ζωή είναι πολύ σύντομη για τα καλά βιβλία, πρέπει να διαβάζουμε μόνο εξαιρετικά βιβλία''. Τίμπορ Φίσερ (Under the frog)

Saturday, September 23, 2006

 

Blogstories (7)

http://www.spidertale.blogspot.com/

Το συγκεκριμένο blog το ανακάλυψα την περασμένη άνοιξη, ενώ ήδη ο ιδιοκτήτης του Simon είχε ξεκινήσει να γράφει τη νουβέλα (;) ’’Σκυλιά στη βροχή’’. Το ερωτηματικό μπαίνει γιατί δεν είναι ευδιάκριτο το που θα τελειώσει και ποιο είναι το ακριβές μέγεθος και όχι για λόγους…αμφισβήτησης. Ο Θεσσαλονικιός blogger έχει φτάσει στα 15 κεφάλαια (όχι ιδιαίτερα ευμεγέθη) και μάλλον πλησιάζει προς την κορύφωση αλλά αυτό είναι κάτι που ξέρει μόνο ο ίδιος.
Στην ουσία των πραγμάτων. Από τους wannabe συγγραφείς που προβάλλουν ή καταθέτουν διαδικτυακά τη δουλειά τους νομίζω ότι ο Simon είναι μια από τις καλύτερες περιπτώσεις. Δυνατές περιγραφές και δημιουργία μιας καθαρόαιμης noir ιστορίας σε φουτουριστική ατμόσφαιρα. Επιρροές από κλασικά κόμικς (Sin City ενδεχομένως ή κάτι σχετικό) την ατμόσφαιρα των οποίων κατορθώνει να δώσει με πολύ σωστό τρόπο, σε πολλά σημεία αν κάποιος προσπαθήσει να ντύσει με εικόνες τη δουλειά του θα ανατρέξει σε κινηματογραφικά έργα όπως η κλασική ’’Πρωϊνή περίπλος’’ του Νικολαϊδη ή την πιο πρόσφατη δουλειά του ’΄Ο χαμένος τα παίρνει όλα’’.Σε μια πόλη (οι αναφορές στη Θεσσαλονίκη είναι νομίζω ξεκάθαρες σε αρκετά σημεία) που υπαινικτικά μοιάζει χωρισμένη στο κέντρο της και στις παρακμιακές Παλιές Γειτονιές στήνεται, κάπου στο όχι μακρινό μέλλον, ένα παράξενο κυνηγητό με στόχο τον Λευτέρη, ένα άνθρωπο που τα μάτια του λάμπουν στο σκοτάδι και μοιάζει να έχει δυνάμεις ή ένστικτα ζώου. Στο κατόπι του δίδυμοι δολοφόνοι με ξυράφια, μητέρα του μια μάγισσα, συνοδοιπόροι του δύο χαμίνια του δρόμου, ένα σχολείο με άστεγους και επικεφαλής τον Ιερέα. Το ντεκόρ συμπληρώνει ένας δημοσιογράφος που κυκλοφορεί με 45άρι στο σακάκι και ακούει τις φωνές της νεκρής μητέρας του στο κεφάλι. Αυτά είναι τα απαραίτητα εισαγωγικά στοιχεία για να βυθιστεί ο αναγνώστης στο σύμπαν που έχει δημιουργηθεί στα Σκυλιά στη βροχή. Η περίπου μιάμιση ώρα που απαιτείται για τη ’’γρήγορη’’ ανάγνωση των 15 κεφαλαίων μόνο χαμένος χρόνος δεν είναι για όποιον επισκεφτεί το blog αν και έχω την αίσθηση ότι το σύνολο της δουλειάς χάνει πόντους στην οθόνη ενός υπολογιστή και μακριά από τη χάρτινη μαγεία. Ενδεχομένως, πέρα από ένα εξαιρετικό διήγημα θα μπορούσε να χρησιμεύσει και σαν σενάριο για κόμικς, αρκεί να υπάρχει διαθέσιμος Έλληνας δημιουργός με….noir επιρροές. Δύο παρατηρήσεις που πάντως δεν αφαιρούν κάτι από το σύνολο. Η εναλλαγή από πρωτοπρόσωπη σε τριτοπρόσωπη αφήγηση δεν είναι πάντοτε ’’ομαλή’’ και μάλλον μπερδεύει, ενώ ο Simon ορισμένες φορές κάνει μικρά ή μεγάλα λάθη στα ονόματα των πρωταγωνιστών δημιουργώντας ένα μικρό κομφούζιο. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί χωρίς να καταφεύγει σε λογοτεχνικές ακρότητες ή ευρήματα εντυπωσιασμού είναι καλή αν και σε ορισμένα σημεία ’’δραπετεύει’’ από τις δυσκολίες του κειμένου χρησιμοποιώντας κλισέ που θυμίζουν πιο πολύ δημοσιογραφική παρά λογοτεχνική γραφή. Μια ματιά και αρκετή ανάγνωση την αξίζει πάντως και με το παραπάνω.
Comments:
Σ' ευχαριστώ Ε.Λ για την υπομονή και την προσοχή σου. Ιδιαίτερα όμως για τις παρατηρήσεις σου.
Τα σκυλάκια σε χαιρετούν...
:Ο)
 
@simon says
Ελπίζω ότι τα...σκυλάκια δεν θα με πάρουν στο κυνήγι! Αστειεύομαι...Συνέχισε την καλή δουλειά, αξίζει πραγματικά τον κόπο (σου).
 
Θα πρόσθετα μόνο σ' όλα αυτά που εύστοχα αναφέρεις ότι σε πολλά σημεία το αφήγημα αναδύει ευαισθησία και διεισδυτικότητα που μπορεί και να το οδηγήσουν ίσως σε πιο βαθιά νερά.
 
@λεία Βιτάλη
Στη θέση του Simon θα σου έστελνα ένα κουτί γλυκά ή λουλούδια. Οχι για τα καλά λόγια που γράφεις αλλά γιατί διάβασες τη δουλειά του και αφού τη διάβασες έγραψες και δημόσια την άποψή σου. Η πιθανότητα ένας γνωστός Ελληνας λογοτέχνης να πει δημόσια κάτι για τη δουλειά άλλου (ειδικά Ελληνα και όχι ξένου) είναι περίπου ίση με το να δούμε μεσημεράκι στο Σύνταγμα παρέλαση ελεφάντων. Πόσο δε μάλλον να ασχοληθεί με τη δουλειά ενός ''ερασιτέχνη'' σε ένα μπλογκ χωρίς καν να το ζητήσει ο ίδιος. Και επειδή ορισμένα πράγματα πρέπει να λέγονται δημόσια μικρές τέτοιες λεπτομέρειες, μικρές αλλά όχι ασήμαντες για μένα, αγαπητή Λεία είναι που κάνουν τη διαφορά...Την καλημέρα και τα σέβη μου.
 
This comment has been removed by a blog administrator.
 
@Λεία Βιτάλη
Σας ευχαριστώ πολύ :Ο)
 
Post a Comment



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?