Ελληνική λογοτεχνία

'Η ζωή είναι πολύ σύντομη για τα καλά βιβλία, πρέπει να διαβάζουμε μόνο εξαιρετικά βιβλία''. Τίμπορ Φίσερ (Under the frog)

Wednesday, September 27, 2006

 

Το πιο σύντομο ποστ

Άλλα είχα σκοπό να γράψω σήμερα. Για κάποιο βιβλίο όπως συνήθως. Επειδή, όμως υπάρχει ζωή έξω από τις χάρτινες σελίδες και τους ήρωες που δημιουργεί η πραγματικότητα των συγγραφέων, επειδή η πραγματικότητα της ζωής είναι απείρως σημαντικότερη αντί να διαβάσετε εμένα και τις φιλολογικές-λογοτοχνικές αμπελοφιλοσοφίες μου σας προτείνω να ρίξετε μια ματιά σε ένα άλλο μπλογκ....
42days.wordpress.com
Comments:
Καλά έκανες και μας το είπες.Μόλις με έκανε το παιδί να εκτιμήσω τα 28 χρόνια της ζωής μου.
 
Νομίζω πως είναι από τα πιο σημαντικά, αν όχι το σημαντικότερο ποστ σου. Η ζωή δεν περιμένει.
 
"Σ’ ευχαριστώ για τα δάκρυα. Το dvd νόμιζα πως αφορούσε το βιβλίο αλλά αφορούσε εμένα. Σ’ ευχαριστώ για τα δάκρυα. Για κάτι τέτοιες στιγμές αξίζει να αντέχουμε όλες τις άλλες. Σ’ ευχαριστώ.

Το παρακάτω link το βρήκα στο blog του Διαβάζω. Μπες μόνο για να δεις τη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής. Και μετά σκέψου πόσο τυχερός είσαι. Ξανά.

http://42days.wordpress.com/

Καληνύχτα ζωή μου"
--
Εννοείτε έχω αφήσει την υπογραφή εκτός εισαγωγικών. Ότι είναι του σπιτιού να μένει στο σπίτι. Αλλά το υπόλοιπο mail είναι ολόκληρο.
Το "πόσο τυχερός είσαι" αναφέρεται σε πολλαπλά (γελοία) ζητήματα τα οποία με είχαν στεναχωρήσει αφόρητα τώρα τελευταία αλλά και σε μία ασθένεια που έχω και θα την έχω για την υπόλοιπη ζωή μου η οποία ναι μεν την θέλει την προσοχή της (και την συνεχή θεραπεία της για ένα ημερολογιακό έτος) αλλά όμως είναι για γέλια (κυρίως η χαμηλότατη διαβάθμισή της στο επίπεδο των συμπτωμάτων) μπροστά σε αυτό στο οποίο αναφέρεται το 42days blog.
Το 42days blog βέβαια το είχα διαβάσει πριν να έρθει το mail. Αλλά αυτό δεν έχει καμμία σημασία.
Το dvd στο οποίο αναφέρεται το mail είναι όντως κάτι που έφτιαξα και το πήγα λευκό. Άρα ο παραλήτη δεν ήξερε τι ήταν μέσα. Νόμιζε ότι αφορούσε στον Επιβάτη. Κάποια συλλογή φωτογραφιών ή κάτι τέτοιο multimedia τέλος πάντων. Νόμιζε δηλαδή ότι για πολλοστή φορά θα συνεχίσω να πρήζω τους άλλους με το βιβλίο μου... Αλλά έπεσε έξω... ;-)
Τι θέλω να πω έτσι;
Θέλω να πω ότι δεν νομίζω ότι υπάρχει καλύτερο σχόλιο για το 42days blog από αυτό το mail που δημοσίευσα. Πώς μία ιστορία ενός άγνωστου ανθρώπου μπήκε και αγκάλιασε τη σχέση δύο άλλων ανθρώπων. Πώς έγινε διδαχή και παράδειγμα και ότι άλλο θέλετε πείτε.
Κι ας μην διαβάσω σχόλια περί μελό κ.λ.π επειδή το mail αναφέρεται σε δάκρυα...
Πουθενά δεν υπάρχει μετουσίωση προς τέχνη εδώ πέρα. Εδώ πέρα είναι μεταφορά πραγματικότητας. Χωρίς καν το φίλτρο της προσωπικής οπτικής του όποιου δημοσιογράφου. Εδώ ο άνθρωπος που υπομένει δημοσιεύει και οι άλλοι άνθρωποι σχολιάζουν. Το ότι το συγκεκριμένο diavazo blog έχει να κάνει με λογοτεχνία αυτό είναι άλλο. Οι παρά το "γραπτό" παρακείμενοι είτε με χαρτοφυλάκιο είτε χωρίς εδώ δεν παίζουν κανέναν ρόλο. Χάνουν τις ιδιότητές τους και μένουν μόνο παρακείμενοι στον πόνο.
Κι όσοι τυχόν δεν καταλαβαίνουν δεν ξέρουν που πατούν και που πηγαίνουν...
 
This comment has been removed by a blog administrator.
 
Με μάσκα ή χωρίς μάσκα, με ονοματεπώνυμο ή με ψευδώνυμο, ο μπλόγκερ δεν φοβάται να φανερώσει την ανθρωπιά του. Η αλληλεγγύη, πιστεύω, είναι το μεγαλύτερο προσόν μιας ομάδας και η μπλογκόσφαιρα είναι μια μεγάλη ομάδα με αισθήματα που ακόμη δεν στέγνωσαν.
 
Φωτεινές σκέψεις, ένα δευτερόλεπτο ο καθένας μας, βοηθάει...
 
Post a Comment



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?