Ελληνική λογοτεχνία

'Η ζωή είναι πολύ σύντομη για τα καλά βιβλία, πρέπει να διαβάζουμε μόνο εξαιρετικά βιβλία''. Τίμπορ Φίσερ (Under the frog)

Tuesday, July 11, 2006

 

See Emily play (A tribute to Syd Barrett)

Διάλεξε να ζήσει απλά και μακριά από τη δημοσιότητα. Και απλά έφυγε, στα 60 του χρόνια. Σήμερα δεν έχει...βιβλία αλλά ένα αντίο σε ένα από τους πιο προικισμένους και εμπνευσμένους μουσικούς, τον Σιντ Μπάρετ. Λίγες μέρες, μετά τη συναυλία ενός άλλου Floyd στην Αθήνα του Ρότζερ Ουότερς ήρθε η είδηση για το θάνατο του (ουσιαστικού) ιδρυτή των Pink Floyd. Ο άνθρωπος που έγραψε το See Emily Play και έδωσε το μοναδικό στίγμα που είχαν τις πρώτες τους μέρες οι Φλόιντ (αυτό το κράμα με τις τζαζ, ψυχεδελικές και progressive επιρροές) ζούσε με την οικογένεια του στο Καίμπριτζ της Αγγλίας, είχε αποσυρθεί εδώ και πολλά χρόνια από τα μουσικά δρώμενα, ήταν ουσιαστικά ο ’’΄άνθρωπος της διπλανής πόρτας’’ , ασχολιόταν πια μόνο με τη ζωγραφική και αν κάποιος ανυποψίαστος δεν ήξερε το παρελθόν του δύσκολα θα τον συνδύαζε με τον μουσικό που λίγο μετά τα μισά των 60's βυθισμένος στα ψυχότροπα και το LSD έγραψε αριστουργήματα. Ο Ρότζερ Κιθ ’’Σιντ’’ Μπάρετ έφυγε χωρίς ποτέ να μιλήσει μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’70 για το έργο του, για το διωγμό του από τους Pink Floyd (σύμφωνα με τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ η αποπομπή του τότε έγινε γιατί είχε διαταραχτεί η πνευματική του υγεία από την χρήση παραισθησιογόνων ουσιών) η για αυτό που κατά κόρον υποστήριζαν εδώ και τρεις δεκαετίες τα media στην Αγγλία. Οτι έπασχε από ένα σπάνιο σύνδρομο που συνδέεται με τον αυτισμό. Ο μουσικός που ενέπνευσε δεκάδες άλλους καλιτέχνες (ο David Bowie είναι ένας από αυτούς που το έχουν παραδεχτεί δημόσια) έζησε και πέθανε μέσα στη σιωπή του. Σε άλλους μουσικούς δεν φτάνει ολόκληρη ζωή για να γράψουν ένα δίσκο της προκοπής ή μια δουλειά που θα μείνει κλασική. Ο Μπάρετ με το ουσιαστικά προσωπικό του άλμπουμ-δημιουργία (έχει γράψει τα δέκα από τα έντεκα τραγούδια) The Piper at the gates of Dawn έμεινε στην αιωνιότητα της ροκ μουσικής.
Η τελευταία φορά που συναντήθηκε με τους υπόλοιπους Floyd περιγράφεται στο εξαιρετικό βιβλίο του συν-ιδρυτή της μπάντας Νικ Μέισον στο βιβλίο με τίτλο Inside out, A personal history of Pink Floyd. Ηταν γύρω στο 1975, όταν το συγκρότημα ηχογραφούσε στα παλιά στούντιο των Μπιτλς στην Αμπεϊ Ρόουντ το Wish you were here, δίσκο που είχαν αφιερώσει στο πρώην μέλος της μπάντας. Την ώρα που ηχογραφούσαν ένα από τα τραγούδια αφιερώματα στον Μπάρετ το Shine on you crazy diamond άνοιξε η πόρτα του στούντιο και εμφανίστηκε ένας τύπος με ξυρισμένο κεφάλι και ξυρισμένα ακόμη και τα φρύδια του. Χρειάστηκαν μερικά λεπτά μέχρι οι Φλόιντ να αναγνωρίσουν στο πρόσωπο του τον συνοδοιπόρο τους. Σύμφωνα με το βιβλίο, οι τρεις Φλόιντ ξέσπασαν σε λυγμούς σταματώντας την ηχογράφηση ενώ ο Ουότερς που είχε γράψει και τα τραγούδια του Wish you were λιποθύμησε. Ο Σιντ παίζει πια στη μπάντα των ουρανών παρέα με τον Ελβις, τον Τζίμι, την Τζάνις αλλά το σίγουρο είναι ότι η δουλειά που άφησε πίσω του ήταν και θα παραμείνει bigger than life.
Comments:
Σαν αποχαιρετισμός με δικά του λόγια.

FLAMING

Alone in the clouds all blue
Lying on an eiderdown.
Yippee! You can't see me
But I can you.

Lazing in the foggy dew
Sitting on a unicorn.
No fair, you can't hear me
But I can you.

Watching buttercups cup the light
Sleeping on a dandelion.
Too much, I won't touch you
But then I might.

Screaming through the starlit sky
Traveling by telephone.
Hey ho, here we go
Ever so high.

Alone in the clouds all blue
Lying on an eiderdown.
Yippee! You can't see me
But I can you.
(Από το Piper at the Gates of Dawn, στίχοι Syd Barret)
 
Θέλεις να μας τρελάνεις απόψε! Ουίσκυ σπιτικό (σερβιρισμένο σε ανθοδοχείο δηλαδή) και πάει ο Syd... Ωρα να θυμηθούμε την παλιά μας "γκόμενα", την πήραμε κανα δυό φορές τηλέφωνο, τη μια μετά από 15 χρόνια κι από μέσα φωνάζαν τα παιδιά, την άλλη μετά από 25 κι ακουγόταν κουρασμένη και άλλη... Και πάει κι ο φίλος Syd... Αχ! Η σήψη! Δεν συγχώρεσε ποτέ κανένα...! Κωλοβιβλία... Η ζωή δεν είναι χάρτινη, Καληνύχτα reader..
Φ.
 
@λεία βιτάλη
Διάλεξες νομίζω το καλύτερο ''αντίο''
 
@anonymous
Κι' ομως η ζωή μας είναι ''χάρτινη''. Χωρια ου τα βιβλία δεν μας γερνάνε ποτέ, ούτε γερνάνε τα ίδια...
 
@alexistamatis
Συμφωνώ Αλέξη και συμπληρώνω ότι τα διαμάντια λάμπουν πάντα
 
Καλησπέρα. Τώρα ανακάλυψα τούτο το blog και είπα να πω ένα γεια. Πολύ καλή δουλειά, πράγματι.
 
Diamonds are forever .
 
@pascal
Τώρα που...γνωριστήκαμε μην χαθείς, καλή παρέα είμαστε...
 
...πόνος βουβός, βαθύς λυγμός, Πόθος Κρυφός...
 
Post a Comment



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?