Ελληνική λογοτεχνία

'Η ζωή είναι πολύ σύντομη για τα καλά βιβλία, πρέπει να διαβάζουμε μόνο εξαιρετικά βιβλία''. Τίμπορ Φίσερ (Under the frog)

Sunday, July 16, 2006

 

Ξεφ(τ)υλλίζοντας....part 60

Κάθε Κυριακή ’’σαρώνοντας’’ τον τύπο ανακαλύπτω ενδιαφέροντα άρθρα. Ειδικά, για σήμερα για κάποιους πολύ συγκεκριμένους λόγους αρκέστηκα μόνο στις εφημερίδες που μεταφέρουν γρήγορα την ύλη τους και στα site τους σε ηλεκτρονική μορφή. Παρά το περιορισμένο της αναζήτησης και με τρόπο που δεν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής και αρεστός (προτιμώ το...ξεφύλλισμα και την αφή του χαρτιού) ανακάλυψα ένα υπέροχο άρθρο της Αμάντας Μιχαλοπούλου στη στήλη της ’’Αντηχήσεις’’ στην Καθημερινή. Ο τίτλος ’’Για την αγάπη του κόσμου 2’’. Ομολογώ ότι σε ένα μεγάλο βαθμό ταυτίζομαι με τις απόψεις της και γι’ αυτό το λόγο το αναδημοσιεύω ατόφιο. Θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον, ειδικά οι συγγραφείς επισκέπτες του μπλογκ να έχουν το θάρρος να το σχολιάσουν! Κυρίως, γιατί όσα γράφονται προέρχονται από μια συγγραφέα και όχι από κάποιο άσχετο με το χώρο...
''Mια αναγνώστρια με ρωτά, διά του ηλεκτρονικού ψευδωνύμου της, γιατί επιτίθεμαι στα βιβλιοπωλεία με το άρθρο της περασμένης Kυριακής. «Oνομάζετε», γράφει η ανώνυμη αναγνώστρια, «τις λογοτεχνικές εκδηλώσεις που τελούνται εκεί ψευδογεγονότα, παρότι συμμετέχετε κι εσείς, ως συγγραφέας, σε παρόμοια ψευδογεγονότα». H πρόθεσή μου να επανέλθω στο θέμα της αγοράς βιβλίου διανθίζεται λοιπόν με νέα επιχειρήματα. Kατ’ αρχάς δεν επιτίθεμαι. Σχολιάζω και διατηρώ όπως όλοι μας το δικαίωμα της αμφιβολίας. Συν τοις άλλοις, είμαι τρία χρόνια «καθαρή» από λογοτεχνικές εκδηλώσεις. Aυτό το διάστημα προσφέρει μια κάποια απόσταση από τα πράγματα – αλλά ακόμη κι αν μπαινόβγαινα στα μεγάλα βιβλιοπωλεία υπογράφοντας αντίτυπα θα διατηρούσα κάθε δικαίωμα να αμφιβάλλω για τις πράξεις μου και να αισθάνομαι αμφιθυμία.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η αμφιθυμία του συγγραφέα υπαγορεύεται από τις συνθήκες. Eπειδή η αγορά κονταροχτυπιέται με τη συγγραφική πρόθεση και πολύ συχνά μεταμορφώνει τους συγγραφείς (άθελά τους;) σε εκπροσώπους εκδοτών, βιβλιοπωλείων, γραφείων δημοσίων σχέσεων. Συχνά συγγραφείς ευπώλητων βιβλίων επαναλαμβάνουν την επιχειρηματολογία των εκδοτών τους και αισθάνονται, ούτε λίγο ούτε πολύ, χορηγοί της ποίησης: χάρη στις υψηλές τους πωλήσεις, λένε, εξασφαλίζεται και η έκδοση βιβλίων χωρίς εμπορική επιτυχία. Πρόκειται ωστόσο για μια αλλοίωση ταυτότητας: αν ο συγγραφέας ταυτίζεται με τον εκδότη του, με την άποψη του EKEBI ή του υπουργείου Πολιτισμού για τη λογοτεχνία, με την άποψη των περιοδικών, ειδικών και μη, ή προωθεί με οποιοδήποτε τρόπο απόψεις της αγοράς, τότε χάνει ένα μεγάλο μέρος της ουσίας. H κλασική και κάπως αμήχανη ερώτηση «πάει καλά το βιβλίο σου;» είναι μια ερώτηση που μετατρέπει τον συγγραφέα σε οικονομικό διαχειριστή, επειδή μετράει την επιτυχία με γνώμονα τις πωλήσεις.
Kαι ταυτόχρονα, καθώς σχολιάζω αυτήν την εκτροπή από τη συγγραφική πρόθεση, διαπιστώνω ότι χρησιμοποιώ μια γλώσσα που δεν μου είναι στο παραμικρό πιο συμπαθής από τη γλώσσα του μάρκετινγκ. Tη γλώσσα των παραπονούμενων συγγραφέων που δηλώνουν τη βδελυγμία τους για την αγορά επειδή βρίσκονται εκτός εμπορικού παιχνιδιού και άρα αν κερδίσουν το λαχείο της «αγάπης του κοινού» θα αλλάξουν ρότα και στην επιχειρηματολογία τους. Aυτό, θα μου πείτε, ισχύει σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας. Oποιος λύνει το οικονομικό και κοινωνικό του πρόβλημα αποκτά άλλης φύσης προβληματισμούς. Θεωρεί την έως πρότινος ηθική του στάση μια αγκύλωση και επαναπροσδιορίζει τη ζωή του με βάση τα νέα δεδομένα.
Eίμαι πιθανότατα υπερβολικά ρομαντική. Πιστεύω ότι όποιος ασχολείται με την τέχνη χάνει ένα μέρος της πραγματικότητας, αλλά κερδίζει και αναπαράγει και για τους υπόλοιπους το ουτοπικό υπόστρωμα της ζωής. Oπότε η ταύτιση με τις επιθυμίες της αγοράς στερεί από τους συγγραφείς ένα μεγάλο μέρος ελευθερίας, στις επιλογές και στη σκέψη τους. Eχω παρατηρήσει επίσης ότι όσοι διακηρύσσουν με λύσσα την ελευθερία από το σύστημα είναι συχνά περισσότερο δέσμιοι αυτού του συστήματος. Πρέπει, συν τοις άλλοις, να σπαταλούν πολύ χρόνο για να παρουσιάσουν τις επιλογές τους ως αλυσίδα αιτιακών σχέσεων και συνεπούς συμπεριφοράς. Mα δεν ζητάει κανείς από τη συγγραφική κοινότητα τέτοιου είδους συνέπεια. Xρειαζόμαστε λάθη και σχολιασμό των λαθών.
Tις προηγούμενες δεκαετίες ο συγγραφέας παρουσιαζόταν συχνά ως προστατευόμενο είδος, συνθήκη που διευκόλυνε το πέρασμα στην αντίπερα όχθη. Hμέρες ποίησης, τίτλοι, γιορτές, ημερίδες, εκθέσεις, αναγνώσεις ποιημάτων με αψέντι, αναγνώσεις διηγημάτων συνοδεία βιολιού στέρησαν από την ανάγνωση την εγγενή της εσωστρέφεια, την μεταμόρφωσαν σε επικοινωνιακό γεγονός. Oι εκδηλώσεις δεν είναι τα παρεπόμενα, είναι ο δείκτης επιτυχίας ενός βιβλίου, ο δείκτης της επικοινωνιακής του δυνατότητας. Oπως έγραφε και η λεζάντα μιας γελοιογραφίας στο Nιου Γόρκερ: «Nα κυλιέμαι στη λάσπη με τα εσώρουχα κρατώντας ένα αντίτυπο του καινούργιου μου βιβλίου; Kανένα πρόβλημα!». O τίτλος ήταν: «O δαιμόνιος δίδυμος αδερφός του Tόμας Πίντσον». Για να κλείσουμε χιουμοριστικά τις σκέψεις για τα ζητήματα αυτοεικόνας...''
Για να υπάρχει και μια λογική έψαξα στο σάιτ της Καθημερινής και βρήκα και το άρθρο της κ.Μιχαλοπούλου από την περασμένη Κυριακή 9 Ιουλίου με τίτλο ’’Για την αγάπη του κόσμου’’ που επίσης έχει ενδιαφέρον ειδικά στο σκέλος που αφορά την μοναξιά του συγγραφέα, την εξωστρέφεια και το σταριλίκι ορισμένων...Ρίξτε και σε αυτό μια ματιά για να ολοκληρωθεί η άποψή σας...
’’Aναψα την τηλεόραση μετά τα μεσάνυχτα με την αλλόκοτη, αλλά αναπόδραστη διάθεση να πέσω πάνω σε κάτι σκοτεινό, βίαιο και ελαφρώς ποταπό. Kι έπεσα στα τηλεοπτικά βραβεία. Kαθηλώθηκα στην οθόνη για τους ανεξήγητους λόγους που σε σπρώχνουν στην επιφάνεια του εαυτού σου όταν είναι αργά και οι άλλοι κοιμούνται: κανείς δεν θα σε στηλιτεύσει αν δεν στέκεσαι στο ύψος της ιδιοσυγκρασίας σου. Kαι είδα ωραίες τουαλέτες, πλαστικές εγχειρήσεις, αγκαλιές, υστερικές κρίσεις, εν ολίγοις εκδηλώσεις ελληνικού ταμπεραμέντου που ξεχειλίζουν στους αθηναϊκούς δρόμους. Eκεί που όλες οι κυρίες κρατούν επώνυμες τσάντες και όλοι οι κύριοι κορνάρουν ανυπόμονα. H τηλεοπτική βραδιά ήταν ένα ανηλεές κορνάρισμα. Eγώ! Eγώ! Eίμαι ο καλύτερος/ η καλύτερη και με χτυπούν πισώπλατα, έλεγαν οι πρωταγωνιστές. Eυτυχώς όμως έχω την αγάπη του κόσμου.
H αγάπη του κόσμου είναι το πιο ανατριχιαστικό επιχείρημα καλυμμένου ναρκισσισμού και μεγαλομανίας - και δεν είναι καν προνόμιο των τηλεοπτικών αστέρων. Mέσα στη νύχτα με χτύπησε σαν ηλεκτρική εκκένωση η σκέψη πώς η αγάπη του κόσμου είναι επίσης επιχείρημα των συγγραφέων - λογοτεχνίας ή άλλων παρακείμενων ειδών. Πρόσφατα μια ομάδα Aμερικανών συγγραφέων έστειλε στην Oπρα Γουίνφρεϊ μια επιστολή παρακαλώντας την να στρέψει το ενδιαφέρον των κλαμπ αναγνωστών που έχει ιδρύσει από την κλασική προς τη σύγχρονη λογοτεχνία. Hταν μία ακόμη κραυγή για την αγάπη του αναγνωστικού κοινού. Προφανώς οι τηλεοπτικοί αστέρες, όπως και οι συγγραφείς, δεν μπορούν να εκστομίσουν τη φράση «για το θαυμασμό του κόσμου» ή τη φράση «για την υστεροφημία μας» και επικαλούνται αυτό το άνισο είδος αγάπης – μια οικονομική σχέση. Σε θαυμάζω, σκέφτεται ο τηλεθεατής. Σε αγαπώ επειδή με θαυμάζεις, απαντά κολακευμένος ο τηλεοπτικός αστέρας. Σε θαυμάζω, λέει κι ο αναγνώστης. Θάθελα να γράψω κι εγώ ένα βιβλίο κάποτε. Xαίρομαι που με θαυμάζεις, αλλά άσε κατά μέρος τις φιλοδοξίες, απαντά ο συγγραφέας. Eτσι που το πάμε σε λίγο όλοι οι αναγνώστες θα είναι και συγγραφείς.
Eτσι δημιουργήθηκε η περίφημη αναγνωστική κρίση που επιδιώκει να μάς μετατρέψει όλους, αναγνώστες και συγγραφείς, σε σταυροφόρους υπέρ της ανάγνωσης. H ανάγνωση έχει μετατραπεί σε εξωστρεφή δραστηριότητα, σ’ ένα κοινωνικό γεγονός που θυμίζει απονομές τηλεοπτικών βραβείων. Φυσικός της χώρος μοιάζει να είναι το μεγάλο βιβλιοπωλείο που φιλοξενεί εκδηλώσεις με συγγραφείς. Oχι το αναγνωστήριο, η βιβλιοθήκη, η κρεβατοκάμαρα. Tο βιβλιοπωλείο έχει μετατραπεί σε χώρο λογοτεχνικής διαπίστευσης όπου η ανάγνωση αντικαθίσταται από ψευδογεγονότα. Tο να συναντάς τον συγγραφέα ενός βιβλίου και να τον ρωτάς πώς του ήρθε η ιδέα να γράψει το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ψευδογεγονός στο οποίο συμμετέχουν οι αναγνώστες παίρνοντας συνεντεύξεις τηλεοπτικής λογικής από τους συγγραφείς. Kαι ο συγγραφέας σχεδόν προσδοκά αυτή τη μετατόπιση του ενδιαφέροντος: από το βιβλίο στον εαυτό του. Eίναι κι εκείνος αστέρι, απλώς δεν φοράει συνήθως ωραία ρούχα, όπως εκείνα των ηθοποιών στα «καλύτερα σίριαλ», ή των δημοσιογράφων στις «καλύτερες εκπομπές κοινωνικού ενδιαφέροντος». Kαι καθώς βραβεύθηκαν και πολιτιστικές εκπομπές εφέτος, ίσως δεν απέχουμε πολύ από την εποχή όπου θα βραβεύεται και ο αγαπημένος συγγραφέας του κοινού – που έδωσε το βιβλίο του για να γίνει σήριαλ.
H φυσική κατάσταση του συγγραφέα είναι άλλη ωστόσο. Bαθιά του επιθυμία είναι να είναι μόνος του. Aν δεν χρειαζόταν τη μοναξιά τότε θα γινόταν τηλεοπτικός αστέρας. Oποιος ζει έτσι, περιφερόμενος ανάμεσα σε πλήθη, διαφημιστής του εαυτού του, ανήκει σε ένα καθ’ όλα νόμιμο, αλλά διαφορετικό είδος ανθρώπου που δεν αντέχει να μείνει μόνος του σε ένα δωμάτιο. Aν εξαιτίας των συνθηκών ο συγγραφέας απεμπολήσει την εξωστρέφεια θυμάται τι είναι εκείνο που τον ώθησε να γράψει αρχικά: μεταξύ άλλων, το γράψιμο ήταν η καλύτερη δικαιολογία για ν’ απομονωθεί- ή ν’ απαλλαγεί απ’ τους Aλλους; Aναπόφευκτα μετράει μία μία τις αλλοιώσεις που επέφερε πάνω του το νέο αξιακό σύστημα της βιβλιαγοράς. Oμως το θέμα της αγοράς είναι τεράστιο. Θα επανέλθουμε την επόμενη Kυριακή.’’
Comments:
Ενδιαφέροντα όσα γράφει η κυρία Μιχαλοπούλου αλλά δεν εξηγεί ως συγγραφέας η ίδια γιατί γράφει;
Και μάλιστα γιατί γράφει και δημοσιοποιεί τα κείμενά της όταν κάλλιστα θα μπορούσε να τα κρατά στη μοναξιά του δωματίου της, ή έστω να τα μοιράζεται με κάποιους φίλους με τη μορφή φωτοτυπιών.
Ή μήπως οι απαντήσεις είναι στη φράση της : "Eτσι που το πάμε σε λίγο όλοι οι αναγνώστες θα είναι και συγγραφείς."

Δεν υποστηρίζω την ασυλλόγιστη προβολή στον συγγραφικό χώρο αλλά ...η ύπαρξη μέτρου προϋποθέτει στίβο...
 
@atrapos
Σε γενικές γραμμές νομίζω ότι είναι μια πολύ ειλικρινής καταγραφή ή εξομολόγηση στην οποία σπάνια θα προχωρούσε σήμερα ένας επαγγελματίας συγγραφέας ή κάποιος που ζει από τη γραφή του
 
@saccaniam
Το να κρατάμε ένα κομμάτι από το έργο κάποιου και με βάση αυτό να τον κρίνουμε δεν θεωρείς ότι είναι λίγο άδικο;
 
xaxaxaxa Atrapos κι εγώ την ίδια απορία έχω με την Αμάντα. Μου λύθηκε όμως όταν μου εξήγησαν από ποιά μεγαλοοικογένεια είναι. Είπα κι εγώ πως μπήκε στην Καθημερινή... και σα να μη μας φτάνουν αυτά, αυτες οι κολλεγιές στο Βημαντόνα με τα κολλητάρια της Κορτώ, Χωμενίδη και Διβάνη, μου φέρνουν εμετό. Η φιλία συνεχίζεται ακάθεκτη! κυκλοφόρησαν και σε τόμο από τον Καστανιώτη, φυσικά! Αυτό τον άνθρωπο τον συμπαθώ αλλά δεν ξέρω πως επιτρέπει τέτοια πράγματα. Δεν σοβαρευόμαστε λιγάκι λέω γω. Λέμε τώρα.
 
η λογοτεχνία δεν είναι λαιφ σταιλ. ειναι τρόπος σκέψης.

σακκανιάμ, σ΄΄ αγαπάω. σ κ έ φ τ ε σ α ι ...
 
Και εγώ διάβασα το άρθρο της κας Μιχαλοπούλου και σκέφτηκα ότι εάν ήμουν συγγραφέας, αντί να γκρινιάζω και να διαμαρτύρομαι, θα προσπαθούσαν βρω και να δημιουργήσω εναλλακτικούς τρόπους προώθησης και επικοινωνίας του έργου μου.

Αυτός όμως είναι ο δύσκολος δρόμος. Ο εύκολος είναι να παίξεις με τους νόμους της αγοράς.
 
Για να έχουμε καλύτερη άποψη για το λογοτεχνικό έργο της κυρίας Μιχαλοπούλου μεταφέρω εδώ το κείμενο (οπισθόφυλλο ;) με το οποίο παρουσιάζει το βιβλίο της ΓΙΑΝΤΕΣ (1996):
"Περιγραφή: H ιστορία μας, με δυο λόγια, πάει κάπως έτσι: O πατέρας πέθανε. ο Hλίας έγραψε στα αγγλικά μια νουβέλα με θέμα την οικογένειά μας. μου ζήτησε να τη μεταφράσω. Δέχτηκα. Συνάντησα μερικούς εκδότες. απέρριψαν όλοι το βιβλίο επειδή ήταν ολιγοσέλιδο. Για να αυξηθούν οι σελίδες, αποφάσισα να γράψω και τη δική μου εκδοχή. Eίχαν μεσολαβήσει δραματικά γεγονότα: μια δολοφονία, ένα συντριπτικό κάταγμα μεταξύ θωρακικών και οσφυϊκών σπονδύλων, ένας χωρισμός. Γιατί το κάνω αυτό; Πρώτον, επειδή η περίληψη μιας ιστορίας είναι ο κύριος λόγος που μας σπρώχνει να τη διαβάσουμε. Δεύτερον, θα ήθελα να είμαι τίμια μαζί σας. Kανένα μυθιστόρημα δεν γράφεται μόνο με καλές προθέσεις - αλλά χρειάζονται κι αυτές. Kαι τώρα, αν δεν χτυπάει το τηλέφωνο ή δεν χύνεται ο καφές, μπορείτε ν' αρχίσετε την ανάγνωση."

Είναι προφανές ότι η φαντασία της είναι πέραν των ορίων του μέσου αναγνώστη.
Άντε να δούμε ποιός θα τολμήσει να ξαναγράψει σ' αυτή τη χώρα μετά από τέτοια εμπνευσμένα κείμενα...
 
Ενώ προβληματίζομαι μήπως καταχρώμαι της φιλοξενίας και ακόμη περισσότερο μήπως απηχώ κάποιο "διδακτισμό", κάτι που το σιχαίνομαι να μου συμβαίνει, δεν μπορώ να αντισταθώ και να μην κάνω ένα σχόλιο και ,please reader, συγχωρείστε με!
Γιατί να προσφέρουμε περισσότερη δημοσιότητα σε αυτούς που έχουν όση θέλουν? Γιατί να αναδημοσιεύεται ένα άρθρο που εμφανίστηκε σε ένα από τα πιό δημοφιλή Κυριακάτικα φύλλα? Δεν θα πρέπει να είμαστε λιγάκι off - Broadway και να προτιμάμε να δίνουμε βήμα σε φωνές που αλλιώς δεν θα είχαν καμιά ευκαιρία? Δεν εννοώ ότι σώνει και καλά τα blogs είναι "η φωνή των απελπισμένων", αλλά έχουν κερδίσει με το σπαθί τους το χρίσμα του "εναλλακτικού", οπ;oτε μήπως τους το στερούμε με την αναπαραγωγή στοιχείων που μπορούν να θεωρηθούν στερεότυπα?
Αυτά και αν αυθαδίασα συγνώμη reader :-)
ΦΚ
 
Αυτό θα πει σύμπτωση! Πριν από λίγο διάβαζα με καθυστέρηση αυτό το άρθρο και έπειτα βλέπω όλο έκπληξη την αναφορά στο μπλογκ του κ. Reader.
Προσωπικά το άρθρο με βρήκε απόλυτα σύμφωνη. Βλέπω όμως πως οι περισσότεροι εδώ θα συμφωνούσαν μόνο υπό την προϋπόθεση οτι το ίδιο το κείμενο δεν είχε γραφτεί από το χέρι της κυρίας Μιχαλοπούλου ή δεν είχε δημοσιευτεί από την μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα "Καθημερινή". Και στην τελική τι δουλειά έχουν σε ένα τέτοιο θέμα τα σχόλια που αναφέρονται στή λογοτεχνική της αξία...; Εντάξει κόσμε, ηρεμήστε! Η κοπέλα είτε σας αρέσει είτε όχι έχει πετύχει. Φαίνεται οτι αυτό φταίει που κάποιοι βράζουν στο ζουμί τους. Σχόλια ακόμα και για την οικογένειά της δείχνουν μικρότητα. Κι όσοι θέλουν να υψώσουν παράστημα να θυμούνται οτι για να το κάνουν πρέπει οι ίδιοι πρώτα να μη χαμηλώνουν...
Όσο για την κ. Μιχαλοπούλου, ουδεμία σχέση έχω με την ίδια. Το λέω γιατί φοβάμαι οτι θα κατηγορηθώ σε λίγο για υπερασπιστική γραμμή. Ήμαρτον!
 
@anonymous
Τελικά το πρόβλημα είναι οι ρίζες ή το όνομα κάποιυ; Λυπάμαι αγαπητέ μου αλλά θα με βρεις κάθετα αντίθετο. Διάβασε το βιβλίο που αναφέρεις και γράψε τα χειρότερα. Αλλά το να κρίνεις χωρίς να διαβάζεις για μένα είναι το αμέσως χειρότερο από το να μην διαβάζεις.
 
@anonymous
Η λογοτεχνία είναι λογοτεχνία αλλα δυστυχώς ο συγγραφέας έχει γίνει (ανεπιτυχώς μάλιστα) μέρος του λάιφ στάιλ και το βιβλίο προϊόν προς πώληση...Τι θέλουμε τελικά; λογοτέχνες πένητες και να τους κηδεύουμε ρεφενέ; Ανασφάλιστους και να πεθαίνουν στα ράντζα; Η όπως σωστά έγραψε στο Τιμής ένεκεν ο Τατσόπουλος να αναγνωρίζονται μόνο μετά θάνατον;
 
@atrapos
Μέχρι τώρα τα σχόλια σας μου έδειχναν άνθρωπο με βαθιά λογοτεχνική γνώση και αγάπη. Οταν προσπαθείτε να κρίνετε με βάση ένα οπισθόφυλλο άσχετο με τη συζήτηση ένα κείμενο ή γενικά κάποιον μου φέρνετε στο νου ότι θεωρώ επαχθέστερο. Τους κριτικούς που κάνουν σχόλια σε ένα βιβλίο με βάση το εξώφυλλο, το οπισθόφυλλο ή το βιογραφικό του συγγραφέα. Δεν το περίμενα με βάση τα προηγούμενα σχόλια σας...
 
@ΦΚ
Δεν κάνω διαφήμιση σε κανένα! Γράφω ξεκάθαρα και στην αρχή γιατί αναδημοσίευσα τα δύο σχόλια. Γιατί τα βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέροντα ως απόψεις με πρόσθετο στοιχείο ότι προέρχονται από μια συγγραφέα αιχμής που κυκλοφορεί τις δουλειές της από ένα μεγάλο εκδοτικό οίκο (τον μεγαλύτερο πιστεύω όσον αφορά τους Ελληνες συγγραφείς που έχει στο δυναμικό του) και για αυτό το λόγο νομίζω ότι παρουσιάζουν ακόμη μεγλαύτερο ενδιαφέρον. Αντί λοιπόν να σχολιάζουμε το ποιός τα γράφει ή πόσο καλή ή κακή συγγραφέας είναι η κ. Μιχαλοπούλου προσωπική μου άποψη είναι να διαβάσουμε ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ και αυτό να σχολιάσουμε ή για αυτό το θέμα να συζητήσουμε.
Δεν είμαι εναλλακτικός. Διαβάζω τα πάντα και χωρίς διαχωρισμούς. Μ’ αρέσει να ανακαλύπτω νέους συγγραφείς αλλά κάποτε νέος ήταν ο Χωμενίδης, ο Χρυσόπουλος ή ο Ραπτόπουλος που ήμουν τυχερός γιατί τους ανακάλυψα στην πρώτη τους δουλειάς και τους ακολούθησα. Για μένα η λογοτεχνία είναι μια, δεν χωρίζεται σε παλιοσειρές και ’’ψάρια’’ όπως λέγαμε και τα χρόνια του στρατού. Και ο μοναδικός διαχωρισμός που μ’ ενδιαφέρει είναι αυτό το βιβλίο μου άρεσε και το άλλο όχι! Το γεγονός ότι εδώ μέσα αναφέρθηκαν, γράφτηκαν ή διαβάστηκαν βιβλία για πρώτη φορά δεν με κάνει εναλλακτικό και δεν αισθάνομαι έτσι.
 
Eγω απορώ για το σχόλιο περι μοναχικότητας του συγγραφέα (το αφηνω για λίγο παρακάτω)

Μου άρεσε ιδιαίτερα το σημείο με τις αναγνώσεις συνοδεία αψεντιου (!).Θυμάμαι εκει στις αρχές τις δεκαετίας του '90 όταν ο φίλος μου συγγραφέας,με έσερνε σε κάτι αλησμόνητες ποιητικές βραδυές -ήταν καινουριο είδος για μενα το συγκεκριμένο-οπου κάποιοι διάβαζαν -δηθεν-εκστασιασμενοι κάποια ποιηματα,εμεις απο κάτω πίναμε επίσης -δήθεν-εκστασιασμένοι όχι αψέντι,αλλά ουίσκυ ή βότκα με πορτοκαλι (πολυ της μόδας τότε) και μετα την ανάγνωση ριχνόμαστε με μανία στις άσχετες συζητήσεις και στο μανιώδες φλερτάρισμα.Βέβαια άλλη χάρη εχει το φλερτάρισμα με υποβολέα την αναγνωση ποιημάτων αλλά εγω τότε ολο αυτό το έβρισκα γελοίο και το βρισκω ακομη.Σε αυτό το σημειο συμφωνω με την κ.Μιχαλοπούλου.Η ανάγνωση δεν ειναι δημόσιο γεγονός.

Τωρα σε αυτά που λεει περι μοναξιάς και μοναχικότητας του συγγραφέα,θεωρώ πως ξανακούω τα ιδια κλισέ που εχω ακουσει αρκετές φορές,σχετικά με την εσώτερη φύση του συγγραφέα και μπλα μπλα μπλα.
Γιατι;Ποιος άραγε είναι σιγουρος οτι ο συγγραφέας θέλει να μείνει μονος και για αυτό γράφει;Ποιος ειναι αυτός που λεει με τόση σιγουριά οτι ο συγγραφέας ειναι ον της μοναξιας;Μοναχικοι ειναι και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι.
Μεγάλη απάτη αυτή η ''μοναχικότητα''..Ή καλύτερα όχι απάτη,αλλά αυταπάτη.
 
@ladychill
Η μηλαίδη μας έβαλε τα γυαλιά. Σε όλους χωρίς εξαίρεση...Ευχαριστώ κυρία μου όχι γιατί με τιμάτε με τις επισκέψεις σας γιατί επιτέλους κάποιος είπε όσα εδώ και λίγες μέρες (με αφορμή το σχόλιο του Μαρωνίτη αρχικά και τις αντιδράσεις) κρατάω στην άκρη των.-..δακτύλων μου και δεν ήθελα να τα γράψω για να μην θεωρηθώ αγενής, ως οικοδεσπότης και διαχειριστής του χώρου αυτού. Σας ευχαριστώ που κάνατε τη....βρώμικη δουλειά για λογαριασμό μου.
 
@regina
Χαίρομαι επίσης με το σχόλιο σας που είναι επί της ουσίας και όχι για τους ’’τύπους’’. Ας μιλήσουν οι συγγραφείς για τη μοναχικότητα κια τη μοναξιά ως μόνοι αρμόδιοι. Εξαιρετική η αναπαράσταση και η περιγραφή των βραδιών ποίησης...
 
Αφήνω τα οπισθόφυλλα για να μην δίνεται λάθος εντύπωση και επανέρχομαι στο άρθρο της κυρίας η οποία γράφει :
"Kαι ταυτόχρονα, καθώς σχολιάζω αυτήν την εκτροπή από τη συγγραφική πρόθεση, διαπιστώνω ότι χρησιμοποιώ μια γλώσσα που δεν μου είναι στο παραμικρό πιο συμπαθής από τη γλώσσα του μάρκετινγκ. Tη γλώσσα των παραπονούμενων συγγραφέων που δηλώνουν τη βδελυγμία τους για την αγορά επειδή βρίσκονται εκτός εμπορικού παιχνιδιού και άρα αν κερδίσουν το λαχείο της «αγάπης του κοινού» θα αλλάξουν ρότα και στην επιχειρηματολογία τους. Aυτό, θα μου πείτε, ισχύει σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας. Oποιος λύνει το οικονομικό και κοινωνικό του πρόβλημα αποκτά άλλης φύσης προβληματισμούς. Θεωρεί την έως πρότινος ηθική του στάση μια αγκύλωση και επαναπροσδιορίζει τη ζωή του με βάση τα νέα δεδομένα."

Τόνισα κάποια σημεία που πιστεύω παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον αφού απαντούν σε προβληματισμούς του κειμένου.

Όπως δήλωσα από την αρχή δεν είμαι υπέρ της ασυλλόγιστης προβολής, αλλά για να κριθεί επί της ουσίας ένα βιβλίο στις μέρες μας θα πρέπει με κάποιους Χ,Ψ τρόπους να γίνει γνωστό. Σε άλλη περίπτωση είναι πολύ πιθανόν καλά βιβλία να περάσουν απαρατήρητα και η γκρίνια ότι στα έντυπα παρουσιάζονται μόνο οι ήδη γνωστοί να διαιωνίζεται.
Απ' ότι θυμάμαι πριν λίγο καιρό είχε ξεσπάσει θύελλα ακριβώς γι' αυτό το θέμα.
Φυσικά το ποιοί είναι οι τρόποι που μπορεί να προβληθεί ένα βιβλίο είναι μεγάλη συζήτηση αλλά θεωρώ μια "έντιμη πρόταση" τις παρουσιάσεις βιβλίων σε διάφορους χώρους.
Γι' αυτό ακριβώς μίλησα για ύπαρξη μέτρου, το οποίο όμως προϋποθέτει κοινό στίβο, δηλαδή προβολή όλων των βιβλίων και όχι μόνο ορισμένων.
Η κυρία Μιχαλοπούλου αναφέρεται στη συγγραφική πρόθεση χωρίς όμως να εξηγεί ποια είναι για την ίδια και εκεί ακριβώς είναι ένα σημείο που θα μπορούσαν να κατατεθούν προτάσεις και απόψεις. Γιατί γράφει και δημοσιοποιεί ο συγγραφέας τα κείμενά του ;
 
@atrapos
Τώρα που μπήκαμε στην ουσία του πράγματος έχει ενδιαφέρον...Ξεκάθαρα είμαι υπέρ των συγγραφέων-σταρ ίσως (και ζητάω συγνώμη γι’ αυτό) γιατί στον τομέα αυτό χαίρομαι την Αμερικάνικη λογική. Νομίζω ότι ο συγγραφέας όπως ορθά λέει η κ.Μιχαλοπούλου πρέπει να είναι ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ και να βιώνει τη μοναχικότητα ή τη μοναξιά, να την επιδιώκει ενίοτε. Αυτό όταν δημιουργεί, όταν γράφει...Από την ώρα που η δουλειά του βρίσκει το δρόμο για τη δημοσίευση και εκδίδεται δυστυχώς είναι υποχρεωμένος να μπει σε ένα trip και σε ένα κύκλο που δημιουργούν εκδότες-κριτικοί-βιβλιοπώλες και ο καταληκτικός κρίκος είναι ο αναγνώστης. Σίγουρα υπάρχουν συγγραφείς (τους ανακαλύπτω πια με την αλληλογραφία που έχω ανοίξει ή με τον τρόπο αντίδρασης σε ένα σχόλιο μου) που ’’ζουν’’ όχι για τη λογοτεχνία και τη δημιουργία. Αυτό είναι το μέσο για κάτι άλλο όχι ο σκοπός! Το μέσο για την επωνυμία, τη δημοσιότητα την κοινωνική καταξίωση μέσω της ταμπέλας ’’συγγραφέας’’ ή πιθανώς για τους ευπώλητους και το κέρδος. Για όσους δεν πουλάνε δημιουργείται είτε το θέλουν είτε το όχι η ’’πίεση’’ από το σύστημα. ’’Κάνε και εσύ κάτι’’ λέει ο εκδότης, ’’σας παρακαλώ γράψτε κάτι’’ συνεχίζει την αλυσίδα ο συγγραφέας πιέζοντας όσο και όπου μπορεί τους κριτικούς, όλοι μαζί με τον τρόπο τους πιέζουν τους βιβλιοπώλες...Ανοίγω μια παρένθεση. Είναι καταπληκτικό το σημερινό άρθρο του Μανώλη Πιμπλή στα Νέα για τα ράφια, τα βιβλιοπωλεία και τις διεθνείς-Ελληνικές πρακτικές προώθησης βιβλίων. Οσοι μιλάνε δεν είναι απόλυτα ειλικρινείς αλλά είναι ενδεικτικό για το τι συμβαίνει! Στην ουσία, λοιπόν, το μάρκετιγκ θέλοντας και μη δουλεύει... Ακόμη και ο Χαριτόπουλος που ζει μόνος του σε ένα βουνό με τον τρόπο του καλλιεργεί ένα μύθο γύρω από το όνομα του. Μάρκετινγκ είναι και αυτό, πέρα από επιλογή ζωής...Οι από..κάτω πιέζουν να ανέβουν, οι επάνω με νύχια και με δόντια προσπαθούν να κρατήσουν το μερίδιο αγοράς, στη μέση καλοί και κακοί κριτικοί. Η Μιχαλοπούλου γράφει αλήθειες, το αν έχει και η ίδια μερίδιο στη διαιώνιση του συστήματος είναι μια άλλη ιστορία. Λίγοι ελάχιστοι είναι οι συγγραφείς που ξεχωρίζουν όχι για το έργο τους αλλά για το ήθος τους και την ανωτερότητά τους...Ελάχιστοι...Ισως γιατί ξέρουν ότι πρέπει να θρέψουν το σύστημα, να φιλήσουν τα χέρια των capo, των ’’νονών’’ για να συνεχίσουν να υπάρχουν και να μην τους φάει το σκοτάδι. Συμφωνώ με τα περί ίσης προβολής αλλά δυστυχώς δεν ζούμε σε αξιοκρατική και ισόνομη πολιτεία αγαπητέ(η) atrapos...Ζούμε σε ’’κάργα’’ καπιταλιστικούς καιρούς και οι συγγραφείς, τα βιβλία, οι εκδότες, οι αρθρογράφοι, οι βιβλιοπώλες είναι γρανάζια του ίδιου μηχανισμού. Οι σημερινοί νεόκοποι δημιουργοί θα κριθούν δυστυχώς όχι για το έργο τους αλλά (από μένα) τουλάχιστον για το ήθος τους με την πάροδο του χρόνου. Και δυστυχώς πολύ φοβάμαι ότι οι σημερινές τους απόψεις (όπως σωστά γράφει η κ.Μιχαλοπούλου) θα αλλάξουν όσο θα αλλάζει το status τους στον χώρο του βιβλίου και δεν θα είναι πια οι αδικημένοι αλλά οι ευνοημένοι του συστήματος!
 
Μία εκπληκτική απολογία της κ. Μιχαλακοπούλου για τον φετιχισμό της προβολής της εποχής μας. Όλοι μας μικροί και μεγάλοι σπουδαίοι και άσημοι γνωστοί και άγνωστοι, θέλουμε να προβληθούμε, να μιλήσουμε να βγούμε από την απέραντη σιωπή που μας τυλίγει, παρά τα κορναρίσματα γύρω μας. Μήπως αυτό δεν κάνουμε τώρα? Προσπαθούμε να βγάλουμε το κεφάλι έξω από τα νερά της απομόνωσης. Έτυχε να δω και εγώ για λίγα λεπτά σε κάποιο ζάπιγκ την απονομή των βραβείων, άκουσα και εγώ το πόσο μας αγαπάνε αυτοί οι αστέρες και πόσα φιλιά μας στέλνουν και φρίκιασα. «Για την αγάπη του κόσμου», εμένα αντηχεί στ αυτιά μου απειλητικά!
Και έρχονται στο νου μου σκηνές ζοφερές, ενός κοινού εκμαυλισμένου από την κατανάλωση, που θα έκανε τα πάντα για να μη χάσει το κινητό του, που έχει γίνει συνέχεια του χεριού του, που λέει και ο ποιητής. Ένα κοινό που αγαπιέται από την κυρία ή τον κύριο της τηλεόρασης, που αμφίδρομα και αυτοί «αγαπούν» ένα κοινό που διόλου δεν νοιάζεται για άλλες ιστορίες του πλανήτη μας, παρά μόνο για την απονομή βραβείων. Όσα πιο πολλά τόσο πιο καλά! Και κυρίως τα ρούχα τα επώνυμα πάνω από όλα!
Αύριο θα πάω να αγοράσω, όλα τα βιβλία της Αμάντας. Ελπίζω να διαβάσω αυτή την αποστασιοποίηση που επαγγέλλεται. Ας είναι η τέχνη για την τέχνη ή η τέχνη για τον άνθρωπο, αδιάφορο. Αρκεί να μην είναι η τέχνη για την αγάπη του κοινού.
 
@agne.ta
Καλώς όρισες στον κόσμο των μπλογκ...Δεν θέλω να σε απογοητεύσω αλλά νομίζω ότι αυτά που διάβασες με πολύ ειλικρίνεια (θέλω να πιστεύω) στο άρθρο δεν θα τα βρεις στα συγκεκριμένα βιβλία. Δεν προσπαθώ να σε καθοδηγήσω δεν το κάνω με κανένα απλά γράφω μια μικρούλα υποσημείωση.
 
@saccaniam
Αγαπητέ μου ειδικά από τη στιγμή που τα περισσότερα βιβλιοπωλεία ταξινομούν με αλφαβητική σειρά και βάση το επίθετο του συγγραφέα τα βιβλία μπορείς να δεις τα όσα μύρια απίθανα δίπλα δίπλα..
Μιλάω υποθετικά αλλά πως θα αισθανόταν ο...όποιος Βασιλόπουλος, πλάτη πλάτη με τον Βασιλικό ή η...Καζαντζόγλου δίπλα στον Καζαντζάκη! Παραβολικά μιλάω αλλά τι να κάνουμε...για κάθε Βασιλικό υπάρχει και ένας...Βασιλόπουλος (ελπίζω να μην είναι υπαρκτό όνομα συγγραφέα και παρεξηγηθώ)
 
@reader's> Χαρακτήρισα "έντιμες" τις παρουσιάσεις σε βιβλιοπωλεία ή άλλους χώρους, γιατί είναι ένας τρόπος προβολής εφικτός σε όλους (ή έστω στους περισσότερους) συγγραφείς - και σίγουρα πιο έντιμος από κάποιες "φιλικές παρουσιάσεις" σε έντυπα...από τους ήδη έχοντες πρόσβαση...με τους μηχανισμούς που περιέγραψες.
 
@anonymous
Δεν είναι ουσιαστικές όμως...Σε όσες έχω πάει μαζεύονται 20-25 φίλοι του συγγραφέα, όλοι του λένε πόσο καλός είναι (και αμφιβάλλω αν έχουν διαβάσει μισή σελίδα του), 3-4 ομιλητές εξάρουν το παρόν και το μέλλον του στη λογοτεχνία, τρώνε και κανένα σνακ, αγοράζουν από ένα αντίτυπο, υπογράφει ο συγγραφέας και από την επόμενη αρχίζουν τα...δύσκολα! Αν πρόκειται για εμπορικό συγγραφέα τα νούμερα πολλαπλασιάζονται και τελικά στην περίπτωση των γνωστών ονομάτων το όλο πράγμα θυμίζει δημόσιες σχέσεις του συρμού (πάω για να με δουν) η κονσομασιόν σε καμπαρέ τρίτης κατηγορίας...Φυσικά, υπάρχουν και ’’εναλλακτικές πρωτότυπες παρουσιάσεις’’. Σε μεζεδοπωλεία, ταβέρνες, μπαρ, κλαμπ κλπ κλπ. Καλύτερα να κάνουν οικονομία οι εκδοτικοί οίκοι και τα λεφτά να τα ρίχνουν στη διαφήμιση των βιβλίων...
 
Αγαπητέ Reader όταν άφησα το μήνυμα χθες φανταζόμουν οτι θα πέσουν να με φάνε οι Μιχαλοδιώκτες αλλά να που η ζωή δε σταματά να μας εκπλήσσει. Ευχαριστώ από καρδιάς για τα καλά σου λόγια.
 
@lady chill
Μπερδεύτηκαν δύο ανόμοια πράγματα...Η Μιχαλοπούλου ως συγγραφέας (δεν έχω πολλά καλά να πω δυστυχώς) και ως ειλικρινής αρθρογράφος. Δεν ξέρω την άποψη ου για το πρώτο και δεν με ενδιαφέρει αλλά για το δεύτερο ήταν άδικη νομίζω η μαζική επίθεση
 
SACCANIAM! (με έχεις σφήσει έκπληκτη. χαρά σε αυτούς που έχεις φίλους. μασσαλάχ)
"Γιατί γράφει και δημοσιοποιεί ο συγγραφέας τα κείμενά του΄"
εύγε, όσο περνάει ο καιρός σε αγαπώ και περισσότερο. όχι μόνο σκέφτεσαι, αλλά και έχεις και (γαμώ την) άποψη. κι εγώ ξέρασα με το "ερωτικό των τεσσάρω". μου ζητήθηκε να γράψω γι αυτό και αρνήθηκα επιτόπου. Ξέρεις LADY CHILL, το να χαρακτηρίζεις κάποιον ζηλιάρη, ή φθονερό και αγενή,όταν δεν του αρέσει κάτι (για διαφόρους λόγους, σεβαστούς, ας θυμηθούμε το Βολταίρο) είναι πολύ εύκολο και ιδιαιτέρως φθηνό. Γιατί δεν προτιμάς το διάλογο;;;; εξ΄άλλου, αν είσαι του χώρου, θα ξέρεις οτι΄ή δοκιμιογράφος (αρθρογράφος, κλπ) καλός είσαι, ή λογοτέχνης. και τα δύο μαζί δεν γίνονται. ΔΕΝ γίνονται. Η Αμάντα γράφει ενδιαφέρουσες επιφυλλίδες, αλλά ως λογοτέχνης είναι να σε πιάνουν τα κλάματα. θα μου επιτρέψεις να έχω αυτή τηω άποψη, μιας και ασχολούμαι και με την κριτική, εκτός από τη συγγραφή.
reader mio, που σε εκτιμούσα ανέκαθεν (και στο έχω πολλάκις δηλώσει) μην υποτιμάς την οικογενειοκρατία και τις γνωριμίες στη λογοτεχνία. Έχεις την εντύπωση οτι το ίδιο εύκολα προβάλλεται ένας διάσημο όνομα ή έχων γνωστούς ή φίλους λόγω πολιτικών πεποιηθήσεων με έναν που δεν ξέρει τίποτα και κανέναν; δεν θέλω να το πιστεύω οτι πραγματικά το πιστεύεις αυτό. ευχαρίστως να μιλήσουμε μια μέρα κι από κοντά, άλλωστε σου έστειλα και μαίηλ τώρα δα. Τα λογοτεχνικά ντεσού είναι τόσο θλιβερά, που εαν έχεις τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια, σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα - ή να κάνεις εμετό. και τούμπαλιν.

μια καλημέρα σε όλους.
τι κάνει η φαμίλια;
 
@anonymous
Καλοπροαίρετος είμαι αλλά όχι αφελής. Στο σκέλος της Μιχαλοπουλου ζήτησα ένα πράγμα εξ' αρχής. Να κριθεί για το άρθρο και να συζητήσουμε σε αυτή τη βάση ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΚΡΙΤΉΡΙΟ την όποια συγγραφική δουλειά της, την οποία συμφωνώ μαζί σου ότι δεν έχω σε τεράστια υπόληψη. Αλλά είναι άδικο να κρίνουμε με μια άλλη ιδιότητα κάποιον από τη στιγμή που εκεί δηλώνει κάτι άλλο...Αυτή ηταν η μοναδική μου ένσταση. Και τα δύο άρθρα ήταν εξαιρετικά και πολύ ειλικρινή
 
symfono. Ta arthra tis teleftaios mou aresoun mexri ki emena. alla afto to logotexniko ti to thelei...

opos kai dipote na pareis to "Ex Libris" tou Anastasi Vistoniti. O typos, ektos apo Theos einai kai magkas: mas prosferei digmatakia apo ta kalitera logotexnika mezedakia pagkosmios.Milame kitrinisa apo to kako mou pou den exo diavasei polla apo ta vivlia pou proteinei. Perimeno na plirotho na pao stin Politeia na ta tsakiso.
tyxere diakopakia! emas mas troei i douleia...
 
Aνώνυμε γράφεις:
Ξέρεις LADY CHILL, το να χαρακτηρίζεις κάποιον ζηλιάρη, ή φθονερό και αγενή,όταν δεν του αρέσει κάτι (για διαφόρους λόγους, σεβαστούς, ας θυμηθούμε το Βολταίρο) είναι πολύ εύκολο και ιδιαιτέρως φθηνό. Γιατί δεν προτιμάς το διάλογο;;;;

Ποτέ δεν είπα όχι στον διάλογο. Απορώ πως βγήκε τέτοιο συμπέρασμα από τα σχόλια που άφησα. Είμαι ανοιχτή σε οποιαδήποτε κουβέντα.
Μίλησα στο πρώτο σχόλιο για φθόνο γιατί ενώ ο Reader έγραφε και μετέφερε δύο άρθρα της Αμάντας Μιχαλοπούλου, όλα τα πρώτα σχόλια ήταν πέριξ της ταμπακέρας κι όχι επί της ουσίας. Διάβασα για την οικογενειά της, το οτι γράφει στην Καθημερινή λόγω διασυνδέσεων, οτι είναι κακή συγγραφέας και ένα σωρό τέτοια. Κανείς δε μίλησε για το περιεχόμενο των άρθρων που κατά την προσωπική μου εκτίμηση ήταν πολύ καλό. Αυτό λοιπόν για μένα είναι ένδειξη φθόνου. Αν η κουβέντα είχε ανοίξει με θέμα το πόσο καλή ή κακή λογοτέχνης είναι θα θεωρούσα αναμενόμενα τέτοια σχόλια.

Ως προς το δεύτερο που λες οτι ή δοκιμιογράφος καλός είναι κανείς ή συγγραφέας θα μου επιτρέψεις να κρατώ τις επιφυλάξεις μου. Την Αμάντα Μιχαλοπούλου δεν την γνωρίζω σαν συγγραφέα οπότε δεν έχω άποψη. Όμως, πχ η Σώτη Τριανταφύλλου (για να πω το πρώτο όνομα που ήρθε στο μυαλό μου) μου αρέσει και με τις δύο της ιδιότητες εξίσου. Γιατί το ένα αποκλείει το άλλο; Ποιός νόμος υπαγορεύει κάτι τέτοιο;

Όπως και νά' χει ο καθένας δικαιούται τη δική του γνώμη. Ελευθερία έχουμε. Δεν προσπαθώ να πείσω οτι εγώ είμαι η σωστή- αλίμονο. Απλά στο συγκεκριμένο ποστ έγιναν τοποθετήσεις για άσχετα πράγματα από αυτά που έθιγε. Ελπίζω να σε κάλυψα...
 
oxi oso tha ithela alla afto den einai thema. Gia tin Soti, einai eksairetiki dokimiografos. Mipos diavases to arthro tis tin periodo ton olympiakos xm gia tin Independent nomizo? to kratisa. vivlio tis pantos den tha agoraso. de mou paei.
Ego pantos, pote den tha ta eftiaxna me enan ekdoti logotexnikou periodikou pou dinei vraveia gia na paro to vraveio. de sinexizo, gia na mi me peis fthoneri:)hehe:) o noon noito...
READER pou eisai? spiti den kathises? psefti! to poli poli na pas mexri ti Rafina- i to Marathona...
 
Ανώνυμη
Έχω καταλάβει οτι τα πράγματα γύρω μας δεν έχουν την αθωότητα που νομίζαμε παλιά αλλά σαν άνθρωπος δε μου πάει να προτάσσω πάντα την καχυποψία. Ένας δάσκαλός μας μας έλεγε στη σχολή να είμαστε ευγενικά καχύποπτοι. Ευγενικά. Το τονίζω.

Επίσης, να σου πω οτι προσωπικά δε μου αρέσει η καταγραφή απόψεων ανώνυμα εντελώς. Και όπως η ίδια κατάλαβες, πάλι άλλα ξεκινήσαμε να κουβεντιάζουμε και αλλού καταλήξαμε να μιλάμε για σχέσεις, οικογένειες, κτλ κτλ. Οτι δηλαδή δε μου άρεσε στους προηγούμενους σχολιαστές. Κρίμα.

Δε θα μπω στη λογική να μιλήσω για τις σχέσεις του κάθε ανθρώπου ή να κάνω κριτική στις επιλογές τους στο διαδύκτιο. Σκέψου μόνο οτι εσύ με κατηγόρησες για φτήνια...
 
@anonymous
Καλή μου κυρία δεν με απασχολεί προσωπικά η προσωπική ζωή των λογοτεχνών εκτός αν άπτεται του...αστυνομικού δελτίου! Ούτε οι σχέσεις τους, ούτε οι σεξουαλικές τους προτιμήσεις.
Και ατυχώς όσο έξυπνη και μπασμένη αν είσαι στα κόλπα απέχεις πολύ -πάρα πολύ για να είμαι ακριβής- από το μέρος που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή!
 
@lady chill
Συμφωνώ και πάλι μαζί σου. Η κουβέντα πρέπει να γίνεται πάνω σε συγκεκριμένα πλαίσια. Δυστυχώς και άλλες φορές (ευτυχώς όχι σε αυτό το μπλογκ) γίναμε μάρτυρες, όταν η κουβέντα ξεφεύγει, άσχημων φαινομένων, προσωπικών επιθέσεων μέχρι δυστυχώς και σχολίων για πρόσωπα του στενού οικογενειακού κύκλου των λογοτεχνών. Λυπάμαι αν χαλάω τη διάθεση ορισμένων αλλά παρά τη δεδομένη ελευθερία σχολίων που υπάρχει στο μπλογκ δεν θα επιτρέψω να φτάσει στο άλλο άκρο...Γι' αυτό και...κρυφοκοιτάζω στις διακοπές μου, έστω για πέντε λεπτά τη μέρα...
 
o katheis prattei kai skeftetai opos epithimei, Lady Chill. Ftanei pou gnorizoun kapioi bloggers pos me lene, den eimai kai toso anonimi. Den se pareksigo dioti aploustata eisai ektos xorou (profanos) kai den gnorizeis afta pou gnorizoun arketoi anthropoi.

Tora reader, diko sou einai to blog oxi diko mou na grafo afta pou zo kai gnorizo kala.I alitheia eksallou anekathen itane tsouxteri kai anepithimiti.Mi riksoume to epipedo tou blog "xamila". Anarotiemai an perase apo kanenos to mialo oti mipos to epipedo einai genikos xamilo.Kales diakopes lipon, an kai pali se ligo edo tha eisai, (oxi pou den tha isouna kai tha efevges...)
gia na gnorizeis pantos to mail mou,epeidi diskolo na eisai o Teiresias, profanos to rotises kai sto eipe kapios pou me kserei kala kai to exei. Episis, ki ego rotisa gia to paron blog...
 
@anonymous
Ούτε το μέιλ σας γνωρίζω, ούτε έχω πάρει από εσάς κάποιο μέιλ! Προσέξτε τις...ταυτοπροσωπίες!
 
Einai h logotexnia etnikh ypothesh gia thn patrida, thrhskeia kai oikogeneia?

Yparxei ellhnas syggrafeas poy na mhn einai oute ethnik oute arxaipolhktos alla na anhkei ston pgkosmio xoro gia na ton diavaso?
 
Post a Comment



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?