Ελληνική λογοτεχνία

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην...διακόψω (για το μπλογκ) τις διακοπές μου! Αλλά όταν διαβάζεις ένα υπέροχο βιβλίο, όπως την τελευταία δουλειά του Νίκου Βλαντή ’’Writersland, το νησί των συγγραφέων’’ (εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ) που με κράτησε ξάγρυπνο ένα ολόκληρο βράδυ, υπάρχουν και οι...εξαιρέσεις. Και για το συγκεκριμένο βιβλίο, ήθελα να γράψω όχι καιρό αργότερα από την ημέρα ανάγνωσης του.
Ο Βλαντής δημιούργησε ένα μικρό αριστούργημα προσθέτοντας στο αγαπημένο του μοτίβο (διαδίκτυο, μελλοντολογικές αναζητήσεις) πολλά νέα στοιχεία που δεν υπήρχαν στην προηγούμενη δουλειά του το διασκευασμένο ’’Μπάρτλεμπι ο κομπιουτεράς’’ που επίσης ήταν καλή προσπάθεια. Αυτή τη φορά ο νεαρός δημιουργός στο έβδομο μυθιστόρημα του δείχνει μια ξεχωριστή ωριμότητα στο χειρισμό ενός δύσκολου θέματος που φλερτάρει με την επιστημονική φαντασία, το αστυνομικό μυθιστόρημα, την πολιτική αληγορία και τη λογοτεχνική κριτική, τηρώντας σωστές αποστάσεις και με τα τέσσερα είδη. Ο Βλαντής ταξιδεύει στον 22ο αιώνα, στη ’’Σκοτεινή εποχή’’ της ανθρωπότητας με τεράστιες ταξικές διαφορές (στην ουσία υπάρχουν μόνο μερικές χιλιάδες προνομιούχων και εκατομμύριων πάμπτωχων απίστωτων) και ένα σκληρό πολιτικό ολοκληρωτισμό που δεν δίνει ελπίδες διαφυγής στους ’’μη έχοντες’’.
Μέσα σε αυτή τη ζοφερή ατμόσφαιρα υπάρχει ένα ουτοπικό καταφύγιο, το νησί των συγγραφέων, ένας λογοτεχνικός παράδεισος με πολλές ιδιαιτερότητες. Το χαρτί έχει καταργηθεί, τα βιβλία έχουν περάσει στη λήθη και ο κόσμος διαβάζει μέσα από το διαδίκτυο λογοτεχνία. Οι συγγραφείς που κατοικούν στο νησί δεν γράφουν δικά τους έργα, πρωτότυπα αλλά αντιγράφουν ή διασκευάζουν κλασικούς. Και μάλιστα, ο καθένας συγγραφέας έχει υιοθετήσει και ένα ψευδώνυμο, αντίστοιχο με το έργο αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις και τη ζωή ή τον χαρακτήρα του δημιουργού που ’’αντιγράφει’’. Φυσικά, ο Βλαντής δεν μπορεί μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα να μην καταθέσει το σχόλιο του και να μην κάνει συγκρίσεις με τη σημερινή λογοτεχνική κατάσταση. Μπορεί, η κοινωνία να είναι δημοκρατική στο νησί αλλά κουμάντο κάνει ένα συμβούλιο το οποίο απαρτίζουν ο Αρθουρ Κόναν Ντόιλ, ο Δουμάς, η Αλιέντε και ο Ευγενίδης με κριτήρια που ταιριάζουν στο...σήμερα! Είναι οι βασιλιάδες των ευπώλητων ή καλύτερα των πολύdownloaded αφού η ανάγνωση συνεπάγεται ’’κατέβασμα’’ των κειμένων από το Ιντερνετ.
Η ηρεμία του ουτπικού νησιού πάει περίπατο όταν ο Ευγενίδης παρουσιάζει (και ζητάει έγκριση για τη ’’δημοσίευση’’ του) ένα κείμενο που δεν υπάρχει πουθενά αλλού! Ενα πρωτότυπο κείμενο σκέτη ωρολογιακή βόμβα με επαναστατικές τάσεις (το διήγημα υπάρχει ολόκληρο εγκιβωτισμένο σε τρία σημεία του βιβλίου). Αυτή η κίνηση ανάβει το φυτίλι στο νησί, οι τάξεις των συγγραφέων, οι μοντερνιστές με επικεφαλής τον Νικ Χόρνμπι, οι καταραμένοι Μπωντλέρ, Ρεμπώ, οι μπίτνικ και ιδιοκτήτες του μοναδικού μπαρ του νησιού Χεμινγουέι και Μπουκόφσκι αλλά και οι κλασικοί μπλέκονται σε ένα εξαιρετικά γοητευτικό λογοτεχνικό κουβάρι μέχρι τη στιγμή που αρχίζουν οι δολοφονίες με αφορμή το κείμενο του Ευγενίδη. Τη συνέχεια την αφήνουμε στον αναγνώστη του Βλαντή. Νομίζω, ότι οι καλύτερες στιγμές του βιβλίου είναι δεκαπέντε σελίδες (175-190) λίγο πριν το μέσο του τις οποίες πρέπει να διαβάσουν (ακόμη και ξεκομένες με το υπόλοιπο βιβλίο) όλοι οι συγγραφείς, κριτικοί ή wannabe συγγραφείς αφού αντιπροσωπεύουν το πιο εύστοχο σχόλιο του Βλαντή (μέσα από μια συζήτηση τωνπρωταγωνιστών του) για τη σημερινή κατάσταση της λογοτεχνίας στην Ελλάδα. Ο Βλαντής κατορθώνει να πετύχει σχεδόν το άριστα σε διττή αποστολή. Το εγκιβωτισμένο διήγημα είναι εξαιρετικό, η δράση στο νησί των συγγραφέων πολύ καλή μέχρι τις τελευταίες 25 σελίδες (στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν άλλες 35 σελίδες όπου καταγράφονται σε ένα περισσότερο κινηματογραφικό εύρημα οι τύχες όλων των πρωταγωνιστών και ένα λεξικό όρων για τη ζωή του 22ου αιώνα). Εκεί σε αυτές τις τελευταίες 25 σελίδες ο Βλαντής δείχνει....αγχωμένος, βιάζεται, προσπαθεί με λάθος τρόπο και λάθος ταχύτητα να συμπιέσει δράση που θα χωρούσε σε ένα ολόκληρο βιβλίο. Αυτό είναι και το μοναδικό (σημαντικό) ψεγάδι ενός κατά τα άλλα άψογου βιβλίου, από τα καλύτερα που διάβασα τα τελευταία χρόνια. Παρά το λάθος ρυθμό και timing της εξόδου ο Βλαντής δημιούργησε ένα βιβλίο που θα αντέξει στο χρόνο και με βάση την ηλικία του δημιουργού (μόλις 33 ετών) αφήνει τεράστιες υποσχέσεις για το λογοτεχνικό μέλλον του.

Βαθμολογία: 8 (με άριστα το 10)