Ελληνική λογοτεχνία

’Ολες τις μέρες της ραστώνης εκτός από βιβλία έριχνα και μια ματιά (όπως κάθε καλός αργόσχολος) στον τύπο...Αλίευσα μερικά ενδιαφέροντα όπως:
1- Η συνέντευξη της διευθύντριας του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου Κατρίν Βελισσάρη, υπό τον τίτλο ’’Για να μπει το βιβλίο στη ζωή όλων’’. Την κυρία Βελισσάρη, δεν την γνωρίζω. Γνωρίζω όμως ότι στο χώρο του βιβλίου μετά από δύο χρόνια στη θέση της διευθύντριας του Ε.ΚΕ.ΒΙ. έχει φανατικούς υποστηρικτές και ορκισμένους εχθρούς και αυτό το δίπολο μου αρέσει! Τις μεσοβέζικες καταστάσεις δεν αντέχω....Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην Ελευθεροτυπία αναλύει μια σειρά από φιλόδοξα πλάνα (όπως την επέκταση και τη διάδοση του ελληνικού βιβλίου στις ασιατικές αγορές), υπεραμύνεται της επιτυχίας της Διεθνούς Εκθεσης Βιβλίου της Θεσσαλονίκης αλλά και μιας σειράς ενεργειών του Ε.ΚΕ.ΒΙ. όπως οι υποτροφίες διαμονής νέων συγγραφέων, το βραβείο αναγνωστών που θεσπίσθηκε πρόσφατα αλλά και τη βάση δεδομένων της Βιβλιονέτ, για την οποία θα συμφωνήσω μαζί της ότι αποτελεί όντως μια πρωτοποριακή δουλειά και έχει εξαιρετικά καλή ενημέρωση. Από εκεί και πέρα οι αισιόδοξες προβλέψεις της και το ευχολόγιο του τύπου ότι ’’το βιβλίο ξαναγίνεται μόδα’’ δεν με αγγίζουν, ούτε με βρίσκουν σύμφωνο. Το βιβλίο αν είναι να πουλήσει επειδή φτιάχτηκαν δύο, τρία σούπερ μάρκετ τύπου Fnac καλύτερα να μην πουλήσει. Το θέμα είναι να δημιουργηθεί αναγνωστική κουλτούρα στον ’Ελληνα. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται να λειτουργήσουν δύο συνισταμένες: Βιβλία που θα αγγίζουν τη νεολαία με θέματα σημερινά και προβολή των συγγραφέων, αφού παντού στο εξωτερικό (και ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες για τις οποίες έχω ιδία άποψη) οι συγγραφείς είναι σταρ. Και για τίποτε από όλα αυτά δεν μπορεί να συνδράμει ουσιαστικά το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου. Οπως επίσης η προσωπική μου ένσταση όσον αφορά τα Βραβεία Αναγνωστών είναι μια: Δεν μπορεί η επιλογή να γίνεται από μια περιορισμένη λίστα, αφού το δείγμα δεν είναι ακριβές. Ας μπουν κουτιά και ψηφοδέλτια σε όλα τα βιβλιοπωλεία και στα 1500 πάνω-κάτω σημεία πώλησης βιβλίων σε όλη τη χώρα για να δούμε τι πραγματικά επιλέγουν οι αναγνώστες.
2. Ενδιαφέρον είχε και το άρθρο του Νίκου Μπακουνάκη στο ΒΗΜΑ, όπου κάνει μια εξαιρετικά πετυχημένη παραβολή μιας σκηνής δύο αναγνωστών σε βιβλιοπωλείο και της διαδρομής ’’από δυάρι στην Κυψέλη, τριάρι στο Παγκράτι’’. ’’Δηλαδή, είναι η κλασική διαδρομή με τρόλεϊ ή άνευ, όπου βυθίζονται αρκετοί συγγραφείς και κείμενα της σημερινής λογοτεχνικής παραγωγής’’. Κατά βάση, με όσα γράφει συμφωνώ αλλά ακριβώς όσα γράφει δείχνουν ότι δεν έχει άποψη για όλη την παραγωγή βιβλίων. Οι σημερινοί Ελληνες συγγραφείς έχουν βγει από την εσωστρέφεια τους και έχουν προ πολλού ξεπεράσει το τρίπτυχο σεξ-Θεός-αίμα, έχουν ταξιδέψει, μπορούν να μεταφέρουν ένα αναγνώστη από απίθανα μέρη του πλανήτη μέχρι και τις άγνωστες γωνίες του διαδικτύου. Το ζήτημα δεν είναι τι κυκλοφορεί στην αγορά αλλά πόσοι έχουν τη διάθεση να το ανακαλύψουν. Και με βάση τα βιβλία που βλέπω ότι φιλοξενούνται στις σελίδες κριτικής του ΒΗΜΑΤΟΣ δεν νομίζω ότι η συγκεκριμένη εφημερίδα έχει τέτοιου είδους διαθέσεις ή προθέσεις. Και αν τις έχει δεν τις έχει δίξει τουλάχιστον σε ότι αφορά την ελληνική παραγωγή. Σε αντίθεση, με τη διεθνή όπου κατορθώνει και προσεγγίζει όλα τα μοντέρνα ρεύματα με επιτυχία.
3. Στο ίδιο κτίριο, μερικές μέρες νωρίτερα. Εφημερίδα ΝΕΑ, φύλλο Μεγάλης Τρίτης. Σχεδόν μια σελίδα παρουσίαση στο καινούργιο βιβλίο του Βαγγέλη Ραπτόπουλου και συνέντευξη του συγγραφέα. Τυπική λεπτομέρεια: Ο κ. Ραπτόπουλος τυγχάνει συνεργάτης της εφημερίδας. Αυτό δεν είναι κακό, ούτε είναι απαγορευτικό για να δημοσιεύεται κριτική στα έργα του. Ουσιαστική λεπτομέρεια: Είναι η δεύτερη ολοσέλιδη αναφορά στο ίδιο βιβλίο από την ίδια εφημερίδα. Η προηγούμενη είχε γίνει το Σάββατο 18 Φεβρουαρίου. Για να είμαι ειλικρινής, την πρόσφατη δημοσίευση δεν τη διάβασα και δεν ξέρω αν γράφει καλά ή άσχημα λόγια. Εσείς τι λέτε;