Ελληνική λογοτεχνία

Σαν την καλή στρουθοκάμηλο που καμώνεται ότι κρύβεται και πιστεύει ότι όσοι είναι γύρω δεν τη βλέπουν έτσι μερικές φορές οι άνθρωποι που ασχολούνται με το βιβλίο στην Ελλάδα κάνουν ή πιστεύουν ότι έχουν να κάνουν με ανυποψίαστους. Τρεις αράδες ακριβώς διάβασα από το άρθρο του κ.Ν.Μπακουνάκη, υπεύθυνου του τμήματος βιβλιοκριτικής στο ΒΗΜΑ της Κυριακής. Ξεκινάει έτσι ή κάπως έτσι... ’’Είμαι υποχρεωμένος να ταχθώ υπέρ της κυρίας Γαλανάκη’’... Φυσικά δεν διάβασα πιο κάτω από την πρώτη πρόταση αν και σε γενικές γραμμές τα περισσότερα άρθρα του εν λόγω δημοσιογράφου παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον! Στο post της 13ης Μαρτίου έγραφα με άλλη αφορμή ότι ο κ.Μπακουνάκης είναι δηλωμένος θαυμαστής του έργου της κ.Γαλανάκη και μάλιστα με αφορμή μια κριτική της Μ. Θεοδοσοπούλου είχε ξεσπάσει κρίση στο τμήμα του. Η κ.Θεοδοσοπούλου μια από τις τρεις τέσσερις πλέον προβεβλημένες και σοβαρές κριτικούς βιβλίου είχε στην ουσία για ένα μεγάλο διάστημα μπει στο περιθώριο με αφορμή αρνητική κριτική που είχε γράψει για δουλειά της Γαλανάκη.
Γυρίζω σελίδα στο ένθετο του ΒΗΜΑΤΟΣ για το βιβλίο και πέφτω πάνω σε τι λέτε; Κριτική της Μ. Θεοδοσοπούλου για τα ’’Αμίλητα βαθιά νερά’’ της Ρέας Γαλανάκη. Αυτό μάλιστα έχει ενδιαφέρον! Αποδείχθηκε ότι η κ.Θεοδοσοπούλου ή σέβεται τον προιστάμενο της και τις επιλογές του ή απλά πήγε πάσο για να έχει το κεφάλι της ήσυχο. Πάντως, το άρθρο της για το συγκεκριμένο βιβλίο μόνο με κριτική δεν μοιάζει. Ένα άνευρο χρονικό προσεκτικά γραμένο, αποψιλωμένο από θετικούς χαρακτηρισμούς ή κριτική. Αν δεν έβλεπα την υπογραφή στην αρχή του κειμένου θα αδυνατούσα να ξεχωρίσω το τόσο προσωπικό στιλ της κ.Θεοδοσοπούλου στη γραφή...Εμπλέκει και διαπλέκει και ένα βιβλίο σχετικού περιεχομένου που εκδόθηκε προ εξαμήνου και κλείνει τον φάκελο Γαλανάκη....