Ελληνική λογοτεχνία

Τον μάθαμε με ’’Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου’’ πριν από τρία χρόνια. Επέστρεψε φέτος με το ’’Για όσο ροκ αντέχεις ακόμη’’ από τις εκδόσεις ΑΠΟΠΕΙΡΑ. Ο Σταύρος Σταυρόπουλος, είναι όλα αυτά που θέλαμε να γίνουμε και δεν γίναμε και όλα εκείνα που θέλαμε να μείνουμε και δεν μείναμε...
Προσωπικά, δεν τον γνωρίζω αν και έχοντας διαβάσει τα δύο βιβλία του μοιάζει πολύ οικείος. Το σίγουρο είναι ότι κάποτε (σε ένα μακρινό κάποτε της δεκαετίας του ’80) κάπου είχαμε συναντηθεί στην παλιά Αμοργό ή στα Μάταλα, στην Ιο πριν τους κοτεράδες ή στην άγονη γραμμή. Μόνο που αυτός συνέχισε, πιστός σε αυτά που πίστευε μια γενιά που για αλλού ξεκίνησε και για αλλού η ζωή την πήγε. Γράφει στη σελίδα 30 του βιβλίου του: ’’Πόσες φορές ερωτευτήκαμε ένα στόχο ιδεαλιστικά και δοθήκαμε στον αγώνα για την πραγμάτωσή του χωρίς να βάλουμε κάτω αντικειμενικά κριτήρια και προϋποθέσεις; Πόσες φορές σταθήκαμε απέναντι στην ουτοπία κοιτάζοντας στα μάτια όλες της τις πλευρές, διευρύνοντας ακόμη περισσότερο τα πεδία της, μέχρι να ανακαλύψουμε ότι ήταν ένα ακόμη αστείο στο δρόμο μας προς την αυτογνωσία; Πόσες φορές επινοήσαμε πρόσωπα και μύθους, πόσες φορές περιφρονήσαμε ό,τι ίσχυε για ένα καπρίτσιο, πόσες φορές περπατήσαμε σε τεντωμένο σκοινί, προσπαθώντας να κρατηθούμε ζωντανοί και να βιώσουμε όλα όσα η ίδια η ιστορία μας έχει στερήσει;’’...
Ο Σταυρόπουλος με το δεύτερο βιβλίο του δεν έγραψε ένα μυθιστόρημα με αρχή, μέση και τέλος. Έγραψε απλά για τις γυναίκες (ή μήπως τη γυναίκα) της ζωής του και τις μουσικές της ζωής του. Το αναγνωρίζει και ο ίδιος ότι δεν προσφέρει κάτι στη λογοτεχνία. Προσφέρει όμως σε όλους εμάς που έχουμε τα ίδια ακούσματα και για κάποια χρόνια τις ίδιες εμπειρίες με τις δικές του. Αντιγράφω από τη σελίδα 14: ’’Το ροκ εν ρολ μας έσωσε τη ζ ωή, μεγάλωσε την εφηβεία μας, ήταν το όχημα, το μέσον που θα μας πήγαινε μακριά. Μας πήγε’’.
Δεν μας πήγε όλους μακριά αλλά αυτό δεν τον ενδιαφέρει και δυστυχώς έχει πάψει να μας ενδιαφέρει, μέχρι που διαβάζουμε τις 120 σελίδες που αποτελούν κατάθεση ψυχής. Στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου του μόνος πια, αντιλαμβάνεται ότι έχουν μείνει λίγοι σαν και αυτόν και ολοένα λιγοστεύουν! ’’Νομίζω πως δεν θα αντέξω να μεγαλώσω περισσότερο, οι βασικές επιλογές έχουν γίνει. Είμαι ήδη αρκετά μεγάλος για αναθεωρήσεις, όσο ήταν να ενηλικιωθώ, ενηλικιώθηκα’’. Και λίγο πιο κάτω συμπληρώνει: ’’Την ωριμότητα την νοιώθεις όταν έρχεται γιατί επελαύνει, πέφτει σαν χιονοστιβάδα που κατεδαφίζει όλσα όσα πρόλαβες να οικοδομήσεις την περίοδο της αθωότητάς σου. Για όλους υπήρξε τέτοια περίοδος. Αθώα. Ειλικρινής. Απλώς η δική μου ήταν λίγο πιο παρατεταμένη, αρνήθηκε να τελειώσει όταν έπρεπε, δεν ξέρω και αν θέλω να τελειώσει ποτέ’’.... Και μακάρι να μην τελειώσει συμπληρώνω για να μπορεί να μας προσφέρει βιβλία σαν και αυτό που λειτουργούν και σαν ξυπνητήρια κοιμισμένων συνειδήσεων. Ευτυχώς, σαν αναγνώστες, αντέχουμε πολύ ροκ ακόμη. Όλα είναι δρόμος μίστερ Σταυρόπουλε....
Υ.Γ. Το βιβλίο δεν προβλέπεται για άτομα κάτω των 40. Επίσης απαγορεύεται η ανάγνωση του σε οποιοδήποτε άλλο σημείο πλην ενός σκοτεινού δωματίου με πολλά ποτά και απαραίτητη συνοδεία τα τραγούδια που μνημονεύει ο Σταυρόπουλος. Με άλλα λόγια, είναι ένα βιβλίο που δεν διαβάζεται αλλά....ακούγεται! Όποιος το διαβάσει θα καταλάβει...

Για τη γενιά μας, για όλα εκείνα που χάσαμε και ο
Σταυρόπουλος συνεχίζει να έχει: 10 (με άριστα το 10)
Για όλα τα υπόλοιπα: 6 (με άριστα το 10)